Στην περιοχή της Αθήνας όπου ζω, εκτός από τα διάφορα άλλα πολιτισμικά αξιοθέατα, κυκλοφορούν και άφθονα δείγματα ανθρωπιστικού τουρισμού. Πρόκειται για νέους από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες οι οποίοι εργάζονται σε ΜΚΟ. Τους διακρίνει η αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που ξέρει ότι κάνει το καλό και το μέλλον τού ανήκει.
Τις προάλλες, γνωστή μου η οποία διατηρεί κατάστημα δίπλα στην πολυκατοικία όπου διαμένω, συγχυσμένη και μάλλον προσβεβλημένη, μου περιέγραψε επεισόδιο ασήμαντο μεν, πλην όμως απ’ αυτά που δηλητηριάζουν τη διάθεσή σου. Ενας απ’ αυτούς τους αποστόλους των ανθρωπιστικών ιδεών και δράσεων είχε βγάλει τον σκύλο του για τον πρωινό του περίπατο. Το συμπαθές τετράποδο –διότι τα τετράποδα είναι πάντα συμπαθή– έκρινε πως η γλάστρα που είχε η κυρία στην είσοδο του καταστήματός της προσφερόταν για να του επιτρέψει να ανακουφιστεί από την πιεστική φυσική του ανάγκη. Τα τετράποδα, γάτες, σκύλοι κτλ., έχουν μια εγωκεντρική αντίληψη του κόσμου. Θεωρούν πως ό,τι υπάρχει γύρω τους έχει σκοπό να υπηρετεί τις δικές τους ανάγκες. Φίλοι αναγνώστες, μόλις έγραψα αυτές τις γραμμές, ο Λουδοβίκος, ο ελέω Θεού αυθέντης του οίκου μου, έριξε από το γραφείο μου τον ογκώδη τόμο του Romain Rolland, τον «Jean Christophe», το ποντίκι, το σημειωματάριό μου και διάφορα άλλα αντικείμενα που ελπίζω να τα βρει η κυρία Κ. –ουδεμία σχέση με Κάφκα– όταν ασχοληθεί με το χάος του προσωπικού μου περιβάλλοντος. Πάντως βολεύτηκε και τώρα ροχαλίζει ο Λουδοβίκος.
Και καλά το τετράποδο. Ο δίπους απόστολος του ανθρωπισμού;
Είχε κι αυτός ατράνταχτα επιχειρήματα. Διότι όταν η κυρία τον ρώτησε αν θα έκανε το ίδιο πράγμα στην πατρίδα του τη Γερμανία, εκείνος την αποστόμωσε λέγοντάς της: «Εδώ είναι Ελλάδα. Εδώ δεν είναι Γερμανία».
Πώς να τον διαψεύσεις, εδώ που τα λέμε. Αυτά τα παιδιά, εκτός από την αυτοπεποίθηση που τους προσφέρει η βεβαιότητα πως υπηρετούν το καλό, έχουν και κατασταλαγμένες ιδέες. Ποιος άλλος θα μπορούσε να περιγράψει με μεγαλύτερη ακρίβεια τον τρόπο που αντιμετωπίζουν όλες αυτές οι ΜΚΟ τη χώρα μας;
Η ελευθερία είναι το δικαίωμα του σκύλου να ουρεί στη γλάστρα. Υποθέτω δε ότι ο απόστολος του ανθρωπισμού, όταν πήγε στη «δομή» όπου προσφέρει τις υπηρεσίες του, θα αφηγήθηκε το επεισόδιο για να δείξει στους μετανάστες που φροντίζει πώς μπορούν να συμπεριφέρονται σ’ αυτήν τη χώρα. «Εδώ δεν είναι Γερμανία. Για καλό και για κακό. Δουλειές μπορεί να μην υπάρχουν, όμως μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε».
Και μη μου πείτε ότι...
αυτό το ασήμαντο επεισόδιο δεν αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι ΜΚΟ τη χώρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου