Το ζήτημα δεν είναι το ανιστόρητο των αντιδυτικών απόψεων, δεν είναι η κολοσσιαία αγνωμοσύνη απέναντι στην Δύση στην οποία, πριν από όλα, αυτή η χώρα ειδικά, οφείλει πλήρως την εθνική της υπόσταση και ευημερία, αλλά η βαριά εθνική ψυχική νόσος τού να μισείς την καλή σου τύχη, την ιστορική εύνοια, την πηγή της ευτυχίας σου, τα δώρα των θεών.
Το αντιδυτικό μίσος αυτής της χώρας που υποδαυλίζεται από το πιο σκάρτο υλικό της, μοιάζει σα να θέλει να δηλητηριάσει το μοναδικό πηγάδι που την ξεδιψά.
Η αγνωμοσύνη, ωστόσο, μπορεί να γίνει αποδεκτή ως το χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός λαού. Η Ελλάδα για παράδειγμα θα μπορούσε να κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ. Καθώς είναι εκ θεμελίων δημιούργημα της Δύσης, καταναλώνει και απολαμβάνει περισσότερο από όλους τους λαούς τον προνομιακό δυτικό τρόπο ζωής, τον στραγγίζει κυριολεκτικά, ενώ ταυτόχρονα ότι δυτικό αποτελεί το αγαπημένο αντικείμενο του απύθμενου βαλκανικού της μίσους.
Ο ελληνικός λαός στην σιωπηρή του πλειοψηφία -που στο δημοψήφισμα του 2015 έγινε συντριπτική ολοφάνερη πλειοψηφία- μισεί υπαρξιακά τη Δύση σε σημείο αυτοκαταστροφής. Δεν δείχνει σημάδια ότι αντιλαμβάνεται ούτε την ιστορία του, ούτε ότι διαθέτει ιδιαίτερα ασκημένο αίσθημα αυτοσυντήρησης. Επιθυμεί υπαρξιακά να μισεί την Δύση λατρεύοντας τους εχθρούς της. Ό,τι δηλαδή υπονομεύει την εθνική μας υπόσταση αλλά και τον κακομαθημένο τρόπο ζωής μας. Έτσι, λατρεύει την Ρωσία και μισεί την Αμερική σε σημείο παραλογισμού.
Είναι ακραίο χαρακτηριστικό παράδειγμα η απόλυτη αναλγησία που επιδεικνύει για τον ελληνισμό της Μαριούπολης όλος ο παρδαλός αντιδυτικός συνασπισμός που είναι με τον «άνθρωπο», την «ειρήνη» και τον «αφοπλισμό», την «ορθοδοξία» και τις «επιστολές του Ιησού»…
Μιλάμε για ένα λαό προσηλωμένο υποτίθεται στον θρήνο και στην κλάψα για τις χαμένες πατρίδες. Έναν λαό που υποτίθεται, συγκινείται με των Ελλήνων τις κοινότητες στο εξωτερικό, σε εκείνα τα λίκνα του ελληνισμού που είναι διάσπαρτα σε ολόκληρη τη γη ως συνέχεια αρχαίων πατρίδων.
Αλλά ποιων πατρίδων;
Όχι αυτών που ισοπεδώνουν οι ορθόδοξοι Ρώσοι! Είναι εντυπωσιακό υποθέτω και ως αντικείμενο έρευνας, το γεγονός ότι οι Ρώσοι καταστρέφουν μια χώρα και στην Ελλάδα διαδηλώνουν εναντίον των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ.
Είναι επίσης -τι να πω;- εξωφρενικό, αδιανόητο, απίστευτο το γεγονός ότι στην Μαριούπολη υπάρχει ελληνισμός εδώ και χιλιετίες, πράγμα που αφήνει παγερά ασυγκίνητη ακόμα και την Κρατική Ορχήστρα των δημοσίων υπάλληλων που αρνούνται να παίξουν τον ύμνο της Ουκρανίας, ως ελάχιστο δείγμα συμπαράστασης και ανέξοδης αλληλεγγύης σε ένα λαό που σφαγιάζεται από έναν δικτάτορα.
Αυτή και η ορχήστρα της ΕΡΤ αποτελούν παγκόσμιες εξαιρέσεις. Πιθανόν σε αυτές να συντάσσεται και η Κρατική Ορχήστρα της Βόρειας Κορέας, ωστόσο, δεν έχω νέα της… Όλες οι άλλες έπαιξαν μερικές νότες! Εδώ στο γαλατικό χωριό της αντίστασης με τους τιμημένους νεκρούς της ΕΡΤ, όχι! Εδώ η χώρα αντιστέκεται σθεναρά ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Μπορεί οι Pink Floyd να παίζουν για την Ουκρανία αλλά ο πολύς Μανώλης Μητσιάς συστήνει να κάνουν υπομονή οι Ουκρανοί μέχρι να δολοφονήσουν υποθέτω οι καλοί Ρώσοι και τον τελευταίο ναζί Ουκρανό, να σωθεί η «ανθρωπότης»!
Ποτέ τόση σκληρότητα δεν ξεπλύθηκε μουσικά.
Πρόσφατα, ωστόσο...
ο διεθνούς φήμης βιολιστής Λεωνίδας Καβάκος κατάφερε, τελικά, να δώσει μια συναυλία για την Ουκρανία. Στο μεταξύ δεν αποφύγαμε τις ελληνικές γελοιότητες πριν γίνει αυτό. Επιβεβαιώσαμε τον χειρότερο εαυτό μας και τα καταφέραμε. Τέλος πάντων. Χθες η ευρωπαϊκή Ελλάδα, αυτή που επιμένει στον σύγχρονο κόσμο, στον ορθολογισμό και στην δημοκρατία, εκπροσωπήθηκε από ένα κορυφαίο παγκοσμίως Έλληνα μουσικό που έσωσε την χαμένη (μουσική) τιμή της χώρας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου