Toυ ΚΩΣΤΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗ
Απερινόητο το Μυστήριο της Αναστάσεως για τον
άνθρωπο –αδύνατη η διερεύνησή του όσο ασκημένος και εάν είναι στην τέχνη
της διαλεκτικής. Αξιοσημείωτο, ωστόσο, ότι η λέξη Ανάσταση ασκεί έλξη
μοναδική στους πιστούς της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, εν αντιθέσει
προς ό,τι συμβαίνει στη χριστιανική Δύση. Ισως γιατί εδώ δεν κυριάρχησε
απολύτως η εκκοσμικευμένη λογική που εσάρωσε τα πάντα, εξοστρακίζοντας
ό,τι αντίκειται στην ορθολογική θεώρηση πραγμάτων. Ενστικτωδώς, από μια
άποψη, πιστεύουμε στο θαύμα. Οχι βεβαίως πλέον υπό τη θεολογική του
έννοια. Αλλά διά περιαγωγής του Μυστηρίου της Αναστάσεως από το
υπερβατικό επίπεδο στην επί γης πραγματικότητα.
Δεν είναι λόγου χάρη η Ελλάς η μόνη χώρα στη Δυτική Ευρώπη που απέκτησε την ανεξαρτησία της τα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα. Το Βέλγιο, η Βαυαρία, είχαν αναδειχθεί κυρίαρχα βασίλεια την εποχή εκείνη. Αλλά μόνον εδώ αυτή η μείζων όντως πολιτική αλλαγή ταυτίστηκε με την «Ανάσταση του Εθνους», αποδιδόμενη στη Θεία Πρόνοια.
Αλλά εάν, από μιαν άποψη, η σύνδεση της Αναστάσεως του Θεανθρώπου με την απελευθέρωση των Ελλήνων από τη μουσουλμανική δουλεία είναι ερμηνεύσιμη, ο παραλληλισμός ισχύει διαχρονικώς για θέματα πεζότερα.
«Καλή Ανάσταση» εύχεται ο συντηρητικός πολίτης και υπονοεί την πτώση μιας κυβερνήσεως αντιπαθούς σε αυτόν.
Μόνον που το Θείον δεν μεριμνά περί θεμάτων που εμπίπτουν στην περιοχή ευθύνης του ανθρώπου.
Για τους πιστούς βεβαίως το Μυστήριο της Αναστάσεως είναι η επαναστατικότερη αντίληψη που εμφανίστηκε ποτέ επί γης. Διότι δεν αφορά την ανατροπή μιας οιασδήποτε καθεστηκυίας τάξεως πραγμάτων, αλλά στην ολική καταστροφή της αυτοεικόνος του ανθρώπου, όπως τη συγκροτεί ο καθείς, στη βάση αξιών, θεωρητικών κατασκευών, υλιστικών αναγκών ή κοσμικής αναγνωρίσεως. Αλλά όλα αυτά ηχούν ακατανόητα στην παγανιστική κοινωνία της σήμερον.
Παρακάμπτοντας κάθε θεολογική διάσταση του μυστηρίου, η αντίληψη της Αναστάσεως είναι ως φαίνεται απολύτως αναγκαία για το έθνος των Ελλήνων. Προφανώς, διότι απείθαρχοι και πρακτικώς απρόθυμοι ή ανίκανοι μιας ορθολογικής διαχειρίσεως της καθημερινότητος ζούμε μονίμως επ’ ελπίδι Αναστάσεως και αναμένουμε το θαύμα.
Συμφορές έχουν πλήξει εμάς τους Ελληνες με πλέον πρόσφατη και ολιγότερο οδυνηρή τη χρεοκοπία. Ουδέν διδαχθήκαμε. Οι αντιλήψεις και οι συμπεριφορές δεν άλλαξαν στο ελάχιστο. Ο διχασμός είναι το μόνιμο στοιχείο της εθνικής ζωής μας, από εμφανίσεώς μας στην περιοχή αυτή της γης, και εξακολουθεί με όψεις διαφορετικές έως σήμερα και εις τον αιώνα του αιώνος.
Δεν πρόκειται για στιγμιαία στρέβλωση, αλλά για...
άρνηση πεισματική ωριμάνσεως, υποστηρίζουν ορισμένοι.
Ελληνες αεί παίδες έστε, έλεγε ο σοφός Αιγύπτιος ιερεύς στον νομοθέτη Σόλωνα.
Παίζοντες μάλλον παρά σπουδάζοντες πορευόμεθα. Και ως εκ τούτου το έσχατο Μυστήριο της Αναστάσεως γίνεται πανηγύρι ανοιξιάτικο.
Ας είναι, Χρόνια πολλά μας, ούτως ή άλλως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου