Αυτές τις μέρες ήδη ετοιμάζεται νέα ταινία στο Χόλιγουντ με τίτλο «Ο μπουγαδοκλέφτης».
Αφορά τον τρόπο που βρέθηκε το DNA του Μπαγκντάντι από το εσώρουχό του, το οποίο έκλεψε κούρδος πράκτορας που συνεργαζόταν με τους Ιρακινούς, με την CIA ή ποιος ξέρει με ποιον άλλον.
Το ζήτημα είναι αν ο πράκτορας έκλεψε το βρακί απ' την απλωμένη μπουγάδα ή από τα άπλυτα - αν ισχύει το δεύτερο, τότε είναι να λυπάσαι εκείνους που μετά κάνανε την απευθείας λήψη δεδομένων και υλικού.
Κι ευτυχώς που ο ισλαμιστής ήτανε στρέιτ - σκέψου να είχανε βρει ότι φοράει κανένα ροζέ στρινγκ. Τότε οι Αμερικανοί ίσως να το διαλαλούσαν παγκοσμίως κόντρα σε κάθε αντίληψη κορέκτ και προσωπικών δεδομένων. Ενδέχεται να το έδειχνε αυτοπροσώπως και ο Τραμπ σε ειδικό διάγγελμα και θα κάγχαζε όλος ο δυτικός κόσμος που διαπνέεται από βαθιά ορθοφροσύνη, ενώ θα ξεσηκώνονταν όλες οι οργανώσεις ΛΟΑΤΚΙ της οικουμένης να διαμαρτυρηθούν δικαίως, διότι μπλέχτηκε η πολιτική με τα εσώρουχα, αν και δεν είναι καθόλου η πρώτη φορά, εφόσον ξέρουμε ότι σεξ «ανίκατε μάχαν».
Πάντως του Μπαγκντάντι, καθώς λέμε, του πήραν και τα σώβρακα. Και είναι σχεδόν σίγουρο πως το βρακί του κάπου θα φυλάσσεται από ειδικά εκπαιδευμένους φρουρούς και σε λίγα χρόνια μάλλον θα καταλήξει σε κάποια δημοπρασία των Σόθμπις όπου θα πουληθεί αντί εκατομμυρίων δολαρίων, κι όχι βέβαια πλυμένο, διότι το DNA που κουβαλάει του δίνει την ένδον, πραγματική του ευωδία και υπεραξία. (Σκέψου να είχε κανείς στην κατοχή του το σλιπ του Οσάμα μπιν Λάντεν: θα ήταν ήδη πλούσιος, διότι θα το αγόραζαν όσο όσο και απ' την αραβική πλευρά, όπου υπάρχει και πολύ χρήμα).
Υπ' αυτή την έννοια ίσως αναπτυχθεί μελλοντικά κι ένας ολόκληρος πολιτικός φετιχισμός με τα εσώρουχα, να προκύψουν ειδικοί συλλέκτες και διακινητές, εκτιμητές και έμποροι που θα ασχολούνται αποκλειστικά με αυτό το είδος - δηλαδή βρακιά ισλαμιστών, κάλτσες τούρκων εισβολέων, στρινγκ λίβυων γυναικών που φύλαγαν τον Γκαντάφι, κασκορσέ του Μαύρου Σεπτέμβρη και λοιπά, που θα μοσχοπουλιούνται όπως οι τουαλέτες της Μέριλιν, το περίστροφο με το οποίο σκότωσε ο Ρούμπι τον Οσβαλντ, η Αστον Μάρτιν του Τζέιμς Μποντ και το δεξί, τρύπιο τερλίκι του Ναπολέοντα Βοναπάρτη.
Από όλη την επιχείρηση εξόντωσης του αρχηγού του Ισλαμικού Κράτους αυτή η ιστορία με την κλοπή του εσώρουχου είναι η πιο ενδιαφέρουσα, καθότι δείχνει όχι μόνο τη γελοιότητα των ανθρωπίνων, αλλά ενίοτε και των συμβόλων - ας πούμε, είναι βέβαιο πως κάθε ισλαμιστής θα προτιμούσε να του είχανε πάρει δέκα σημαίες στο πεδίο της μάχης, παρά το βρακί του αρχηγού του, ενώ αυτός και η φρουρά κοιμούνταν του καλού καιρού. Η ταπείνωση τώρα είναι πολύ χειρότερη, και είναι πιθανό να προσπαθήσουνε οι ισλαμιστές να ζουλάρουνε, για ρεβάνς, κανένα μποξεράκι του Τραμπ, το οποίο μετά, καρφωμένο σε ιστό, θα το επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία από το Αλ Τζαζίρα και όχι μόνο.
(Η βράκα, η βράκα, που κάνει τρίκι - τράκα).
Πάντως, η όντως πραγματικότητα είναι πολύ πιο ευφάνταστη από κάθε συγγραφέα, αν σκεφτεί κανείς πως ούτε ο Τζον Λε Καρέ δεν θα μπορούσε να φανταστεί κάτι τέτοιο, να συλλάβει ως αφηγηματική πιθανότητα την κλοπή του βρακιού ενός αρχηγού του Ισλαμικού Κράτους, που θα ήταν και η απαρχή της εξόντωσής του. Αλλά και να το έκανε, οι αναγνώστες θα θεωρούσαν πως υπερβάλλει, πως κάνει παρωδία ή λέει τερατολογίες από αμηχανία - να, όμως, που έχει συμβεί και, όπως έλεγε κι ένας πολωνός σκηνοθέτης, «η πραγματικότητα είναι πιο σοφή από μένα». Και βέβαια απείρως πιο πρωτότυπη.
Από εδώ και πέρα, λοιπόν, είναι αναπόφευκτο οι καταζητούμενοι αρχηγοί (και όχι μόνο) τρομοκρατικών και άλλων (γκανγκστερικών, ας πούμε) οργανώσεων να φυλούν τα εσώρουχά τους για να έχουνε τα μισά, όπως λέει και η παροιμία. Ισως δημιουργηθεί και ειδική βιομηχανία που θα παράγει βρακιά μιας χρήσεως γι' αυτούς, που θα τα φορούνε εφάπαξ και μετά θα αυτοκαταστρέφονται εξαφανίζοντας και το DNA του χρήστη. Θα πρόκειται για πανάκριβα, βέβαια, εσώρουχα, απλησίαστα για μας.
Η άλλη λύση είναι οι μπουγαδοφυλάκτες ή βρακο-guards, ειδικοί φρουροί οι οποίοι εφεξής θα προασπίζουν τα εσώρουχα των ηγετών με μεγαλύτερο πάθος απ' όσο θα μάχονταν υπέρ βωμών, εστιών και της ίδιας της σημαίας, καθότι σε περίπτωση κλοπής αρχηγικού σώβρακου η πολιτική διαπόμπευση είναι χειρότερη.
Φανταστείτε όμως αρχηγός του Ισλαμικού Κράτους ή άλλων επικηρυγμένων οργανώσεων να ήτανε...
μια πανέμορφη, ψηλή, εικοσιεπτάχρονη (μπορεί να συμβεί στο μέλλον) και τι θα γινότανε αν κάποιος πράκτορας της είχε κλέψει το τολμηρό εσώρουχο, είτε απλωμένο στα μανταλάκια είτε όχι. Κατ' αρχάς θα εμφανίζονταν πολλοί, ιδίως στη Μέση Ανατολή και στη Συρία, που θα έδειχναν ενθουσιασμό και θα διαγωνίζονταν ποιος θα το πρωτοκλέψει κι ίσως όχι μόνο για την αμοιβή ή για να προσφέρει υπηρεσίες στην πατρίδα του. Το πράγμα θα είχε λάβει διαστάσεις λατρευτικού φετίχ εκείθεν της πολιτικής κι εδώθε του πατριωτισμού. Πέραν του ότι θα μπορούσαν να οργανωθούν και παραπλανητικές προβοκάτσιες, δηλαδή άπλωμα του στρινγκ της ηγέτιδος, που όμως θα ήτανε επίτηδες ψεύτικο, με το DNA κάποιου μουσάτου, βαρβάτου μαχητή.
Ξέρουμε ότι γενικώς η Ιστορία είναι βίαιη και τραγική (καθώς λέει ο Ρεϊμόν Αρόν), αλλά ενίοτε περιέχει και μια ευτραπελία άνευ προηγουμένου - οι Γενναίοι του Μπρανκαλεόνε και ο Δον Κιχώτης καραδοκούν σε κάθε απρόσμενη γωνιά. Κι εκεί που δεν μπορεί να φτάσει η επινοητικότητα των σεναριογράφων ή των συγγραφέων, έρχεται η ίδια η πραγματικότητα να αποδείξει πως όρια δεν υπάρχουν, ούτε στη φαιδρότητα ούτε στη σάτιρα που παράγεται από τα ίδια τα γεγονότα. Η ειρωνεία υπάρχει ως φόδρα στα σώβρακα του δράματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου