ΣΥΡΙΖΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ: Όταν η αριστερά "μπιχεβιορίζει"

Γράφει ο Δημήτρης Τσαρδάκης

Διδάκτωρ φιλοσοφίας του πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης και ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Πατρών
 

Έτσι κι αλλιώς, η Αριστερά των καταλήψεων ποτέ δεν είχε καλή σχέση με την δημοκρατία και την λειτουργία των κοινοβουλευτικών θεσμών. Διαποτισμένη ως το μεδούλι της με την ιδεολογία του μαρξισμού- λενινισμού, θεωρεί ότι η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι το εργαλείο, μέσω του οποίου η αστική τάξη επιβάλλει την ηγεμονία της επάνω στο προλεταριάτο.

 

Η προλεταριακή Αριστερά σχοινοβατεί μεταξύ νομιμότητας και εκτροπής, γι΄ αυτό και εμφανίζεται ως η προστάτιδα του λαού και όλων των κατατρεγμένων απανταχού της γης. Έτσι εξηγείται γιατί θαυμάζει τα αυταρχικά καθεστώτα "τύπου Μαδούρο’’, για να μπορεί να χειραγωγεί πρώτα απ’ όλα την δικαστική εξουσία, σύμφωνα με τις αντιλήψεις και τα συμφέροντά της. 

Πρώτη φορά στην διακυβέρνηση της χώρας, η Αριστερά πειραματίζεται με τους δημοκρατικούς θεσμούς, πλιατσικολογώντας από εδώ κι από εκεί εξουσίες που ενισχύουν το αυταρχικό προφίλ της αριστερής ηγεμονίας. Είναι αυτά τα "μυστήρια της Αριστεράς", που όμως δεν είναι καθόλου "μυστήρια", αλλά είναι συγκεκριμένες και στοχευμένες ενέργειες, που ενισχύουν βήμα-βήμα τον αυταρχισμό του κράτους.

 

Πιο συγκεκριμένα: Η νέα ιδεολογία της συριζαϊκής Αριστεράς είναι ο μπιχεβιορισμός,  που είναι συμβατός με τον αυταρχικό πυρήνα της έκπτωτης ιδεολογίας του μαρξισμού-λενινισμού. Όλοι θυμόμαστε την εμφυλιοπολεμική δήλωση του Αλέξη Τσίπρα "στις 20 Σεπτέμβρη ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν". Μία τέτοια "δήλωση-διατύπωση", χαρακτηρίζει συνήθως τις λειτουργίες μιας  μαφίας. Μόνο μία μαφία έχει λόγους σοβαρούς να εξοντώσει όλους τους αντιπάλους της, για να μπορεί ελεύθερα να νέμεται όλα τα προνόμια της επικράτειάς της. Στον δημοκρατικό ανθρώπινο κόσμο η ελευθερία της σκέψης και του λόγου, καθώς και ο σεβασμός της άλλης άποψης, είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας.

 

Η Αριστερά είναι εθισμένη στη θεωρία της εξαρτημένης αντανακλαστικής μάθησης του κινήματος του μπιχεβιορισμού. 

Η τεχνολογία του μπιχεβιορισμού έγινε γνωστή μέσα από τα πειράματα του σκύλου του Παυλόφ. Ο Ρώσος φυσιολόγος και γιατρός Παυλόφ είχε αναπτύξει  τη δική του μέθοδο με την οποία μετρούσε την ποσότητα του γαστρικού υγρού, που παρήγαγε ο οργανισμός του σκύλου και μόνο στην ιδέα του φαγητού. Ο Παυλόφ παρατήρησε ότι ο σκύλος αύξανε τα γαστρικά του υγρά (έτρεχαν δηλαδή τα σάλια του) πριν ακόμη εμφανιστεί το φαγητό. Σύμφωνα, λοιπόν, με την θεωρία του μπιχεβιορισμού της εξαρτημένης μάθησης και η πείνα μαθαίνεται, όταν κανείς υπόσχεται στον πεινασμένο ότι αύριο θα έχει ένα πλούσιο γεύμα.

 

Προϋπόθεση για να λειτουργήσει αυτός ο μηχανισμός είναι να κρατάς τον λαό στο όριο της φτώχειας και, συγχρόνως, να του υπόσχεσαι ότι αύριο θα έλθουν καλύτερες μέρες. Η υποτιθέμενη αναδιανομή του πλούτου που επιχειρεί η Αριστερά (με ξένα κόλλυβα), λειτουργεί ως καταπραϋντικό απέναντι σε κάθε αντίδραση στο καθεστώς της οικονομικής ομηρίας των λαϊκών τάξεων. 

 

Όσο πιο φτωχό και ταπεινωμένο εθνικά κρατάς έναν λαό, τόσο πιο ευάλωτο τον κάνεις στην κομματική προπαγάνδα και στις μπιχεβιοριστικές αντιλήψεις του σοσιαλιστικού καθεστώτος της αναδιανομής της φτώχειας. 

Ο σοσιαλισμός ποτέ δεν είχε καλή άποψη για τις ατομικές ελευθερίες και τις ατομικές ικανότητες του ανθρώπου και για τον ίδιο λόγο μισεί την ιδιοκτησία και το κεφάλαιο. Σε συνθήκες καπιταλιστικής διαχείρισης των ανθρώπινων υποθέσεων και απολαμβάνοντας όλες τις υλικές παροχές του καπιταλισμού, η Αριστερά ψάχνει αγωνιωδώς να βρει τον ξεχασμένο δρόμο του "δημοκρατικού" σοσιαλισμού, που θα μας οδηγήσει "νομοτελειακά" στην κοινωνική ευημερία.


Η Αριστερά γίνεται πιο επικίνδυνη όταν αντιλαμβάνεται το τέλος της: 

Τα βάζει με όλους και με όλα και απεγνωσμένα ψάχνει στα ρετάλια της πολιτικής για να βρει στηρίγματα (το μαγικό νούμερο 151), τα οποία θα της δώσουν λίγο χρόνο εξουσίας ακόμη. Συνευρίσκεται με όποιον βρει μπροστά της, αρκεί να εξασφαλίσει λίγο πολιτικό χρόνο ακόμη, πριν από την οριστική συντριβή της. Ήταν λογικό και αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή θα τα "σπάσει" με την λαϊκή δεξιά (τον αγαπημένο "μπούλη" της), με την οποία, στο κάτω κάτω, δεν έχει και καμία ιδεολογική συγγένεια και αφετηρία στους κοινωνικούς αγώνες. Το αντίθετο μάλιστα.

 

Επί της ουσίας, αισθάνεται ενοχές για αυτή την ερμαφρόδιτη ιδεολογική συμπόρευση, πλην όμως "ανάγκα και  θεοί πείθονται" (needs must, when the devil drives). Τώρα θα ψάξει βαθιά στoν κάδο των αναθεμάτων να βρει επιχειρήματα, για να δικαιολογήσει την πτώση της και την κυβερνητική της αποτυχία.  Εκτός εάν η "Go back Frau Merkel"  της δώσει μία ακόμη ευκαιρία για να μας κάνει όλους πειραματόζωα του Παυλόφ.