Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στην πολιτική ιστορία, υπάρχουν κάποιοι
διαχρονικοί αξιολογικοί κανόνες για τους ηγέτες και τα κόμματα. Λες ας
πούμε, για τον Ελ. Βενιζέλο ότι διέθετε διορατικότητα και γι αυτό
επιδίωκε σθεναρά, την είσοδο της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στο
πλευρό της Αντάτ. Για τον Ιωάννη Μεταξά, αναγνωρίζεις πως μολονότι ήταν
γερμανοτραφής και Εθνικιστής, συνδέθηκε με τους Άγγλους επειδή αυτό
επέβαλαν τα συμφέροντα της Ελλάδας. Στον Κωνσταντίνο Καραμανλή,
πιστώνεις την ένταξη της χώρας στην Ευρώπη. Ακόμα και στον Ανδρέα
Παπανδρέου, βλέπεις μία πολιτική διεκδικήσεων στην ΕΟΚ.
Για όλους κάτι έχεις να πεις. Έκαναν
λάθη, δεν υπολόγισαν αυτό αλλά κατάφεραν τελικά το άλλο. Σχεδίασαν το
ένα, προσπάθησαν για το δεύτερο, απέτυχαν στο τρίτο. Όμως, κάποιο σχέδιο
είχαν ρεαλιστικό, κάποιο μοντέλο πραγματικών θέσεων σε ένα σχετικά
προβλέψιμο περιβάλλον.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά, ο Αλέξης Τσίπρας ίσως
αποτελούν ένα πρωτοφανές δείγμα πολιτικής ήττας στην ελληνική Ιστορία.
Θα μπορούσε κανείς να τους συγκρίνει μόνο με τις φιλοβασιλικές
κυβερνήσεις του 1920-22 αλλά καλύτερα να το αποφύγει, δεδομένης της
κατάληξης της πολιτικής τους... Γιατί οι επιλογές τους θυμίζουν σε
πολλά, τις ασυνείδητες εκείνες προσδοκίες που επένδυαν στην λήθη των
ευρωπαίων συμμάχων για τον βασιλιά Κωνσταντίνο.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπήρξε ούτε μία φορά,
στα 2,5 χρόνια διακυβέρνησης, που να πέτυχαν επιβεβαίωση των προβλέψεών
τους. Έστω μία περίπτωση που να επαληθεύτηκε η "βεβαιότητά " τους για
κάποια πολιτική κίνηση.
Στην αρχή, θα άλλαζαν την Ευρώπη, μετά, θα
τίναζε στον αέρα, την μπάνκα (Eurogroup) ο Βαρουφάκης, στη συνέχεια, θα
έκλειναν τα μνημόνια με τις συμφωνίες τους και τέλος θα τους μείωναν το
χρέος οι Ευρωπαίοι. Πάνω σε όλα αυτά τα οράματα, έκλειναν "συμμαχίες".
Πρώτα, με τον Hollande, μετά με του Podemos ύστερα με τον Corbyn και τον
Melenchon. Και τους τελευταίους μήνες με τον Schulz.
Ούτε ένας από όλους αυτούς τους
υποτιθέμενους "συμμάχους" δεν μπόρεσε να κερδίσει μια θέση ισχύος στο
πολιτικό σύστημα της χώρας του. Ακόμα και ο Corbyn, στις πρόσφατες
εκλογές στην Μεγάλη Βρετανία, ανέβασε τα ποσοστά των Εργατικών εξαιτίας
της ανικανότητας της Μέι και όχι της δικής του ακτινοβολίας.
Είναι πράγματι, απίθανο το σχήμα του
ΣΥΡΙΖΑ. Δεν επενδύουν τίποτα απολύτως, στην Ιστορία. Μόνο τζογάρουν στη
ρουλέτα ενός φαντασιακού καζίνου και περιμένουν η μπίλια να πέσει στον
αριθμό τους. Αλλά η άτιμη δεν τους κάνει το χατήρι ούτε μία φορά.
Θυμίζουν τυχοδιώκτες προικοθήρες που παίζουν στα ζάρια τα υπολείμματα
της περιουσίας της καταχρεωμένης γυναίκας τους. Και πάντα χάνουν.
Κυνικοί και αδιάφοροι φεύγουν κάθε βράδυ, ρακένδυτοι αλλά προσποιούνται
ικανοποίηση, απολαμβάνοντας τις πρόσκαιρες στιγμές μεγαλείου στα μεγάλα
σαλόνια.
Τελευταία αποτυχία ο Schulz. Ο οποίος
βέβαια, δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι θα συναινούσε σε ένα δώρο του
χρέους στον ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένων των δεσμεύσεων της γερμανικής κοινωνίας.
Στο Μαξίμου όμως, ήλπιζαν σε άλλο ένα θαύμα κι ας μην έβγαινε ποτέ
αληθινό. Έτσι κι αλλιώς, από την τσέπη τους θα το πλήρωναν; Ε δεν τους
βγήκε τώρα ούτε ο Schulz με αποτέλεσμα να έχουν έτοιμο το άλλοθι της
αδυναμίας εν όψει της τρίτης αξιολόγησης.
Έχουμε να κάνουμε με κυβέρνηση
τζογαδόρων που θέλουν μόνο να γοητεύουν τις συνοδούς τους και να
φιγουράρουν ανέξοδα στις πράσινες τσόχες της Ευρώπης. Κάπως έτσι
φαντάζονται την πολιτική και τους διεθνείς συσχετισμούς. Κάπως έτσι
βλέπουν τις υπόλοιπες κυβερνήσεις, αφού από μικροί συνήθισαν στη
ρητορική του "τυχοδιωκτικού κεφαλαίου" και του "βρώμικου καπιταλισμού".
Γι αυτόν τον λόγο, αισθάνονται καινούριοι παίκτες ενός σκληρού
παιχνιδιού στο οποίο δεν επιδιώκουν να κερδίσουν αλλά να αποδείξουν ότι
είναι οι "αγαθοί" και "τίμιοι" ηττημένοι!
Δεν ξέρω πόσο σκληρή μπορεί να φανεί η
Ιστορία μαζί τους. Δεν θέλω καν να σκεφτώ το τέλος αυτής της
κακόγουστης- για όλους μας- αφήγησης. Τρέμω μόνο στην ιδέα, της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου