Του ΝΙΚΟΥ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Δύο χρόνια μετά εκείνον τον αξέχαστο Ιούλιο του
2015, η χώρα παραμένει τραυματισμένη.
Σήμερα, κανείς από τους τότε υπευθύνους για τον μεγαλύτερο κλυδωνισμό που υπέστη η ελληνική κοινωνία και οικονομία μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974, δεν μιλάει για τους «ξένους» που έκλεισαν τις τράπεζες.
Και κανείς από τους τότε υπευθύνους για την τεράστια ταλαιπωρία των Ελλήνων πολιτών δεν είναι σε θέση να μας θυμίσει το ερώτημα εκείνου του τραγελαφικού δημοψηφίσματος.
Περασμένα, ναι και ευτυχώς, αλλά ξεχασμένα, όχι. Και δεν είναι ξεχασμένα όχι από αισθήματα χαιρεκακίας ή εκδικητικότητας, αλλά από την απλή και καθημερινή διαπίστωση ότι οι τραγικές εκείνες επιλογές της τότε κυβέρνησης, με τον ίδιο πρωθυπουργό και σήμερα, υπονόμευσαν τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας και συρρίκνωσαν την ελληνική κοινωνία σε τέτοιο βαθμό που θα απαιτηθούν πολύς χρόνος, ευνοϊκές διεθνείς συνθήκες και αλλαγή πολιτικού πλαισίου με σταθερή διακυβέρνηση, ώστε να μπορεί κάποιος να μιλήσει για προοπτική ανασυγκρότησης.
Οσο αυτονόητες και αν είναι οι βαριές επιπτώσεις των αυτοκαταστροφικών χειρισμών της τελευταίας διετίας, η ελληνική κοινωνία, τουλάχιστον το κομμάτι εκείνο που ανήκει στην παραγωγική και δημιουργική τάξη και στον βαθμό που είναι εφικτό να μιλάει κανείς για σχεδιασμό σήμερα, τηρεί στάση αναμονής.
Οι δημιουργικές δυνάμεις της χώρας, ασχέτως αν σήμερα βρίσκονται στην Ελλάδα ή όχι ή αν απλώς παρατηρούν τη διαμόρφωση της εσωτερικής συγκυρίας, αναμένουν ότι οι αντικειμενικά τεράστιες δυνατότητες της χώρας θα αρχίσουν κάποια στιγμή να αποδίδουν. Οχι από μόνες τους. Δυστυχώς, το «τέλος» της μεταπολίτευσης συντελείται σε διαδοχικά κεφάλαια και η περιπέτεια με τα σκουπίδια το αποδεικνύει.
Ομως...
ο κόσμος αλλάζει ταχύτητα, η ελληνική κοινωνία ανανεώνεται ηλικιακά και οι σημερινοί 18άρηδες είναι παιδιά που γεννήθηκαν το 1999 και που ήταν 11 ετών όταν μπήκαμε στο πρώτο μνημόνιο.
Η χώρα πρέπει να ανασυγκροτηθεί άμεσα, ώστε να είναι ανταγωνιστική όταν η γενιά του Millennium θελήσει να φτιάξει την Ελλάδα τού αύριο.
Σήμερα, κανείς από τους τότε υπευθύνους για τον μεγαλύτερο κλυδωνισμό που υπέστη η ελληνική κοινωνία και οικονομία μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974, δεν μιλάει για τους «ξένους» που έκλεισαν τις τράπεζες.
Και κανείς από τους τότε υπευθύνους για την τεράστια ταλαιπωρία των Ελλήνων πολιτών δεν είναι σε θέση να μας θυμίσει το ερώτημα εκείνου του τραγελαφικού δημοψηφίσματος.
Περασμένα, ναι και ευτυχώς, αλλά ξεχασμένα, όχι. Και δεν είναι ξεχασμένα όχι από αισθήματα χαιρεκακίας ή εκδικητικότητας, αλλά από την απλή και καθημερινή διαπίστωση ότι οι τραγικές εκείνες επιλογές της τότε κυβέρνησης, με τον ίδιο πρωθυπουργό και σήμερα, υπονόμευσαν τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας και συρρίκνωσαν την ελληνική κοινωνία σε τέτοιο βαθμό που θα απαιτηθούν πολύς χρόνος, ευνοϊκές διεθνείς συνθήκες και αλλαγή πολιτικού πλαισίου με σταθερή διακυβέρνηση, ώστε να μπορεί κάποιος να μιλήσει για προοπτική ανασυγκρότησης.
Οσο αυτονόητες και αν είναι οι βαριές επιπτώσεις των αυτοκαταστροφικών χειρισμών της τελευταίας διετίας, η ελληνική κοινωνία, τουλάχιστον το κομμάτι εκείνο που ανήκει στην παραγωγική και δημιουργική τάξη και στον βαθμό που είναι εφικτό να μιλάει κανείς για σχεδιασμό σήμερα, τηρεί στάση αναμονής.
Οι δημιουργικές δυνάμεις της χώρας, ασχέτως αν σήμερα βρίσκονται στην Ελλάδα ή όχι ή αν απλώς παρατηρούν τη διαμόρφωση της εσωτερικής συγκυρίας, αναμένουν ότι οι αντικειμενικά τεράστιες δυνατότητες της χώρας θα αρχίσουν κάποια στιγμή να αποδίδουν. Οχι από μόνες τους. Δυστυχώς, το «τέλος» της μεταπολίτευσης συντελείται σε διαδοχικά κεφάλαια και η περιπέτεια με τα σκουπίδια το αποδεικνύει.
Ομως...
ο κόσμος αλλάζει ταχύτητα, η ελληνική κοινωνία ανανεώνεται ηλικιακά και οι σημερινοί 18άρηδες είναι παιδιά που γεννήθηκαν το 1999 και που ήταν 11 ετών όταν μπήκαμε στο πρώτο μνημόνιο.
Η χώρα πρέπει να ανασυγκροτηθεί άμεσα, ώστε να είναι ανταγωνιστική όταν η γενιά του Millennium θελήσει να φτιάξει την Ελλάδα τού αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου