ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Στο τέλος της κριτικής των εθνικών μας τσαρλατανων

Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Τι μπορείς να πεις ή να γράψεις για τον Παύλο Πολάκη;  

Ξεκουρδίστηκε το αστείο. Πλέον δεν γελάει κανείς, δεν θα τον ακουμπήσει ούτε ο Σεφερλής.

Και πόσες φορές θα πεις ότι ο ηγετικός πυρήνας της κυβέρνησης διατηρεί μία ιδιαίτερη αντίληψη για τη Δικαιοσύνη;  

Θα πάρεις μία δήλωση του Τσίπρα. Και ακόμα μία δήλωση του Τσίπρα. Και θα βάλεις από δίπλα τον Καμμένο με τον ισοβίτη. Και από πάνω μία δήλωση του Παππά. Ισως προσθέσει και κάτι ο Πολάκης ή ο κύριος Αλέκος. Ε, και; Από ένα σημείο και μετά δεν κουράζουν αυτοί που τα λένε, αλλά εσύ που τα αναπαράγεις με κριτική διάθεση. Εντάξει, διαφωνείς. Το είπες. Το εμπεδώσαμε. Βρες κάτι καινούργιο.

Βγαίνουν τα Εκκαθαριστικά. Και έρχεται και ο ΕΝΦΙΑ. 

Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποσχεθεί ότι θα μειώσει τους φόρους και θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ. 

Δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά. Εφερε δύο μνημόνια και αύξησε τις επιβαρύνσεις. Το έχεις πει και αυτό. Παίζουν σε λούπα οι προεκλογικές δηλώσεις του Τσίπρα. Τις έχουμε αποστηθίσει πλέον. Στην αρχή γελούσαμε. Μετά θυμώναμε. Τώρα δεν κάνουν αίσθηση. Αλλαξε κασέτα. Get a life.

Δύο χρόνια πριν τις εκλογές, η κυβέρνηση έχει πετύχει κάτι μοναδικό: 

Οδήγησε την κριτική στα όρια της, κοινώς την τερμάτισε. Συχνά δε σκέφτομαι ότι ο Τσίπρας έχει δίκαιο όταν ταυτίζει την κριτική με τη γραφικότητα. Εν προκειμένω, δεν είναι γραφικός ο Πολάκης, αλλά όλοι εμείς που χοροπηδάμε θυμωμένοι, λέγοντας ότι δεν είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να έχει χαρτοφυλάκιο. Λάθος στάση. Είναι σαν να απαρνείσαι το πένθος. Και όμως, τελείωσε, δεν αλλάζει. Deal with it.

Είναι στιγμές που νομίζω ότι πλέον δεν υπάρχει τίποτα πολιτικό στην ατζέντα της κυβέρνησης. Εχουν μπροστά τους δύο υπέροχα χρόνια και θα τα περάσουν όσο πιο απολαυστικά γίνεται, φροντίζοντας, βέβαια, να εξασφαλίσουν την επάρκεια, την ασφάλεια, ίσως και την ασυλία για την επόμενη ημέρα.

 Η συμπεριφορά τους αυτό δείχνει: έχουν αντίληψη του ανέλπιστου που τους οδήγησε στην εξουσία και θα την απολαύσουν ως την τελευταία στιγμή. 

Ανθρώπινο είναι, κανένας δεν θέλει να αφήσει τις πολυθρόνες για τα παγκάκια.

Στο τέλος οι πολίτες θα συνηθίσουν να βλέπουν την κυβέρνηση και θα βαρεθούν να ακούν την αντιπολίτευση. Η επαναλαμβανόμενη κριτική, ίδια ως και στις λέξεις της, θα σταματήσει να ακούγεται στα αυτιά του ακροατηρίου. Μονότονη και επίπεδη, σαν ψαλμός που δεν προσέχεις πια. Και πότε-πότε, θα ανοίγει το καπάκι και θα πετιέται ο Πολάκης, τεντώνοντας το ελατήριό του ως τα άκρα. Μετά θα το μαζεύει και πάλι από την αρχή.