Του ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΥΡΙΔΗ
Ξυλοφόρτωσαν τον τουρίστα στην Ερμού
επειδή ψώνιζε την Κυριακή. Είναι η Αριστερά, φίλε μου. Είναι οι
πρακτικές ενός παρακρατικού μηχανισμού που απειλεί, χρησιμοποιεί βία και
τρομοκρατεί οποιονδήποτε έχει μία διαφορετική άποψη. Χτες ήταν η
Pirelli, το Πέραμα. Σήμερα όλο το λιανεμπόριο. Δεν θα ησυχάσουν αν δεν
ισοπεδώσουν τα πάντα…
Εργασία την Κυριακή;
Εσείς που αντιδράτε
στο άνοιγμα εμπορικών καταστημάτων την Κυριακή, θα πρέπει, κανονικά, να
σταματήσετε να επισκέπτεστε εκείνες τις ημέρες καφετέριες και
εστιατόρια. Να αρνηθείτε τις υπηρεσίες οργανισμών που διαθέτουν
προσωπικό για τις δικές σας καταναλωτικές ανάγκες. Και τέλος, θα πρέπει
να σταματήσετε να επισκέπτεστε χώρες του εξωτερικού που ακολουθούν εδώ
και πολλά χρόνια τον δρόμο του Μαμωνά και καταπιέζουν τις Κυριακές τα
ιερά δικαιώματα των εργαζομένων. Άλλωστε, είναι γνωστό σε όλους ότι στις
άθεες χώρες της Δύσης που κυριαρχεί ο νεοφιλελευθερισμός, οι
εργαζόμενοι βιώνουν συνθήκες μεσαίων. Σε αντίθεση με την Ελλάδα που
έχουν τουλάχιστον την υπερηφάνεια τους…
«Ανακαλύπτουν» ένα σωρό βλακείες για να
στηριχτεί το νέο αφήγημα της Αριστεράς: Ποτέ την Κυριακή. Ένα άλλο
παλιότερο αφήγημα για το Καμποτάζ, ευτυχώς, κατέρρευσε και ο τουρισμός
κέρδισε πολλά από την άφιξη κρουαζιερόπλοιων σε λιμάνια της ελληνικής
επικράτειας. Όπως στα κρουαζιερόπλοια δεν έδεσαν τους ναύτες από τα
κατάρτια, έτσι και στα εμπορικά καταστήματα δεν πρόκειται να συμβούν
αυτά που υποστηρίζουν οι προφητείες των συνδικαλιστών.
Το θέμα του Καμποτάζ λύθηκε πάρα πολύ
γρήγορα, από την ώρα που ένας τολμηρός πολιτικός, ο Άδωνις Γεωργιάδης,
αποφάσισε να δει την αλήθεια: Το «λαϊκό κίνημα» που αντιδρούσε στα
σχέδια της πλουτοκρατίας ήταν μία μικρή σέχτα συνδικαλιστών. Ομοίως
μπορεί να λυθεί και το θέμα της λειτουργίας των καταστημάτων τις
Κυριακές. Χρειάζεται μόνο να υπάρξει μία κυβέρνηση που να διαθέτει την
απαραίτητη πολιτική βούληση. Να συλλαμβάνει, τουλάχιστον, εκείνους που
ξυλοφορτώνουν τουρίστες, επειδή οι τελευταίοι αποφάσισαν να αφήσουν τα
χρήματά τους στην Ελλάδα και όχι στην Τουρκία ή σε μία άλλη οποιαδήποτε
χώρα.
Την Κυριακή μπορεί να μην χρειάζεται να
είναι ανοικτό ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ για να αγοράσουμε το γιαούρτι που
ξεχάσαμε να πάρουμε στα ψώνια του Σαββάτου. Για αυτή την δουλειά
υπάρχουν σε όλη την χώρα χιλιάδες μίνι μάρκετ που είναι ανοικτά τις
Κυριακές εδώ και πολλά χρόνια. Σε τουριστικές περιοχές, όμως, είναι
σημαντικό να λειτουργούν κάποια εμπορικά καταστήματα που να εξυπηρετούν
του τουρίστες, σε μία χώρα που θέλει να ενισχύσει την τουριστική της
βιομηχανία. Και δεν είναι μόνο το θέμα των καταστημάτων, αλλά ένα
συνολικό θέμα δράσεων. Για παράδειγμα, ποιες ενέργειες έγιναν από τον
Δήμο, την Πολιτεία και τους επαγγελματίες για το κέντρο της Αθήνας; Ή
δεν μας ενδιαφέρει να είναι ζωντανό και γεμάτο τουρίστες τις Κυριακές το
κέντρο της Πόλης; Αλλά τι συζητάμε! Εδώ δεν ανοίγουν τα μουσεία και δεν
επιτρέπουν το ηλεκτρονικό εισιτήριο (ενδιαφέρον θέμα συζήτησης), έτσι
ώστε ο τουρίστας να μπορεί να κάνει καλύτερα τον προγραμματισμό του και
την διαχείριση του χρόνου του και θα ασχοληθούν με το να αγοράσει αυτός ο
άνθρωπος ένα κόσμημα στον (στην) σύντροφό του ή ένα νέο ρούχο για την
γκαρνταρόμπα του; Αστεία πράγματα!
Οι εργαζόμενοι θα γίνουν δούλοι; Σε μία
εταιρεία που η διοίκησή της δεν σέβεται τους εργαζομένους της, οι
άνθρωποι που εργάζονται γι αυτή θα είναι έτσι κι αλλιώς δυστυχισμένοι.
Είτε εργάζονται τις Κυριακές είτε όχι.
Και ποιος είναι αυτός που θα αποφασίσει
για όλα αυτά; Ο κουκουλοφόρος που κτύπησε τον τουρίστα;
Αυτό θέλουμε;
Έναν κουκουλοφόρο να καθορίζει τι θα κάνουμε και τι όχι, όπως κάνουν οι
φανατικοί ισλαμιστές σε κάποιες μουσουλμανικές χώρες; Θα περνούν και θα
κτυπούν όποιος βρίσκεται απέναντι στα πολιτικά και θρησκευτικά τους
πιστεύω;
Και ποιος θα μας προστατεύσει από τη βία τους; Η αστυνομία του
Τόσκα;
Η καταγγελία του αιμόφυρτου άνδρα έκανε
τον γύρο του κόσμου. Όχι άδικα! Είναι ένα πρωτοφανές περιστατικό. Μπορεί
σε αυτή την χώρα να έχουμε χάσει εδώ και καιρό την αίσθηση του μέτρου,
αλλά σε άλλες χώρες την έχουν ακόμη. Και οι άνθρωποι εκεί νοιάζονται για
τους συμπατριώτες τους. Και τους κακοφαίνεται αν δολοφονούνται σε ένα
μπαρ στην Ζάκυνθο ή να ξυλοκοπούνται άγρια στο κέντρο της Αθήνας.
Το κακό είναι ότι...
όλα αυτά δεν
απασχολούν εμάς που θα έπρεπε να μας απασχολούν περισσότερο απ’ όλους.
Σαν να θεωρούμε φυσιολογικά αυτά που συμβαίνουν!
Θα ανεχόμαστε για πολύ
ακόμη αυτή την παρακρατική δράση;
Και τι θα πρέπει να γίνει αν το
κράτος, το πλέον αρμόδιο για να επιβάλει τον Νόμο, αδιαφορεί και
επιτρέπει την βία κατά αθώων ανθρώπων;
Χτες το άβατο των Εξαρχείων,
σήμερα τα εμπορικά καταστήματα, αύριο κάτι άλλο. Γιατί όχι και ο κατ’
οίκον περιορισμό των αντιφρονούντων;
Όταν ξεκινάει το γαϊτανάκι της
ανομίας και δεν βρίσκεται κάποιος να το σταματήσει, είναι άγνωστο που
αυτό θα μας οδηγήσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου