Την Παρασκευή στη Βουλή ο Πρωθυπουργός είπε ότι «μαζί με τις σορούς το Αιγαίο ξεβράζει και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό» εξηγώντας ότι «είναι ντροπή η ανικανότητα της Ευρώπης να αντιμετωπίσει το ανθρώπινο δράμα».
Την περασμένη Κυριακή άλλωστε έζησε ο ίδιος μια άσχημη εμπειρία στις Βρυξέλλες, όταν όλοι σχεδόν οι παρόντες τον έχρισαν υπαίτιο για την ανικανότητα της Ελλάδας να αναχαιτίσει το προσφυγικό κύμα.
Πώς να αναχαιτίσεις όμως 450.000 ανθρώπους - τόσοι μπήκαν από την αρχή του χρόνου στη χώρα μας, σύμφωνα με τον αρμόδιο υπουργό; Και πώς να μην ξεβράζει σορούς το Αιγαίο;
Από την άλλη, πώς να αντιμετωπιστεί το ανθρώπινο δράμα;
Πώς μπορούν ξαφνικά να ανοίξουν έτσι απλά τα σύνορα σε δύο, τρία, τέσσερα εκατομμύρια δυστυχισμένους ανθρώπους που φεύγουν κατατρεγμένοι από τη χώρα τους;
Από πότε η Ευρώπη χρίστηκε αρμόδια να υποδεχθεί τη «δυστυχία του πλανήτη», για να δανειστώ την παλιά έκφραση του Μισέλ Ροκάρ;
Αλλά αυτό είναι η επιτομή της τραγωδίας με την κλασική έννοια του όρου. Στην «Αντιγόνη» που μας μάθαιναν στο σχολείο έχουν δίκιο και η Αντιγόνη και ο Κρέων - ο καθένας για τους λόγους του και από την πλευρά του.
Η τραγωδία είναι ακριβώς η αδυναμία να προκύψει μια κοινή απάντηση σε ένα κοινό ερώτημα και η σύγκρουση που προκύπτει από αυτή την αδυναμία.
Γι' αυτό δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος.
Και δυστυχώς η χώρα μας θα βρίσκεται στο επίκεντρο μιας διαρκούς τραγωδίας η οποία ήδη την έχει ξεπεράσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου