Παλιά… Πόσο παλιά; Παλιά ρε παιδί μου… Τα περισσότερα σπίτια είχανε απαραιτήτως στην οικοσκευή και μια ελληνική σημαία. Την αποθήκευαν στο πατάρι. Οι πιο παστρικές την έβαζαν και σε σακούλα για να μη σκονίζεται. Και όταν ένιωθαν εθνική χαρά να φουντώνει τα στήθια ή εθνικές ανησυχίες να γρατσουνάνε την ψυχή και να ξυπνάνε μνήμες, ο νοικοκύρης φώναζε «Κατεβάστε την σημαία από το πατάρι» και την έβγαζαν στο μπαλκόνι.
Ήταν συγκινητική ως κίνηση, τώρα που το ξανασκέφτομαι. Η ακόρεστη διάθεση της ελληνικής μας ράτσας να πιαστεί από κάπου, ν΄ανεμίσει την έννοια της πατρίδας στα πέρατα άρα να επιδείξει την περηφάνια της για μια πατρίδα. Δεν γνωρίζω σε ποια στροφή της ιστορίας χάσαμε το «κατέβασε τη σημαία από το πατάρι» πάντως αυτό δεν σημαίνει ότι γίναμε λιγότερο πατριώτες. Με τον ίδιο τρόπο αποχαιρετήσαμε κι εκείνα τα φωνακλάδικα «ΖΗΤΩ». Αν φώναξε ΖΗΤΩ η γενιά μου!... Μέχρι που φοβήθηκε ο τόνος και παραπάτησε σε «ζητώ». Aς πούμε χρόνο τον χρόνο, εποχή την εποχή, παγκοσμιοποίηση, άπλωμα του χάρτη, ταξίδια στον κόσμο, επαφή με πολιτισμούς…
Οι άνθρωποι ανοίξαμε πανιά και μυαλά. Η πατρίδα δεν είναι άγκυρα αλλά το λιμάνι που φεύγεις, ξαναγυρίζεις. Το «γεια σου» το ελληνικό, το ευρύχωρο. Του καλωσορίσματος και συγχρόνως της αναχώρησης. Της ροής. Αενάως. Ακόμα και η παρουσία του έλληνα ως μπροστάρι μιας ευρωπαϊκής κρίσης… Η ενδοσκόπηση, ο προβληματισμός, η ευθύνη, το σφάλμα, ο «ένας» ακέραιος, το «εγώ» που βασανίζει αντάμα με μια πατρίδα που μετράει δράματα, εκβράζει πτώματα, γκρεμίζει κι ετοιμάζεται να χτίσει κι όλα αυτά παράλληλα με ένα ευρωπαϊκό μοντέλο που μπάζει νερά, διάτρητο σε καιρικά φαινόμενα, ατελές… Κι αυτό αν το σκεφτείς μια «σημαία» είναι. Όσο σημαντικές είναι οι επιτυχίες και οι δοξασμένες σελίδας άλλο τόσο και οι αποτυχίες αν έχεις τα κότσια να ενσκήψεις στην πληγή. Να ξεβράσεις παθογένειες. Να καθαρίσεις έντιμα. Σ΄αυτό το στάδιο θέλω να πιστεύω ότι στεκόμαστε. Γι΄αυτό δοξάζω την προσαρμοστικότητά μας. Όλα αυτά σημαία είναι.
Από την ώρα που άκουσα την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ, να θέσει τον Μανώλη Γλέζο επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο της Επικρατείας, μελαγχόλησα. Ήταν σαν ν΄άκουσα γι΄ακόμα μια φορά, παραποιημένο έστω, «Κατέβασε τον Γλέζο από το πατάρι». Αυτή η τραγική έλλειψη φαντασίας, η ομφαλοσκόπηση σε όλο της το μεγαλείο, η σχεδόν τεμπέλικη αντιμετώπιση της προοπτικής, του αύριο.
Για Δήμαρχο «Γλέζος ως μήνυμα», για Ευρωκοινοβούλιο «Γλέζος ως μήνυμα», για επικρατείας «Γλέζος ως μήνυμα», στο Σύνταγμα, στις συγκεντρώσεις «Γλέζος ως μήνυμα»… Στα πόσα «Γλέζος» ένας λαός εμπεδώνει το μήνυμα και στα πόσα «Γλέζος» ένας αρχηγός κόμματος οσφραίνεται στην κοινωνία το επόμενο μήνυμα;
Πότε το μήνυμα μετατρέπεται σε κονσέρβα για ώρα ανάγκης;
Μήπως με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ήτοι της συγκεκριμένης μανιέρας που δεν μετακινείται ούτε στο ελάχιστο, αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ τα πάντα. Οι ίδιες και οι ίδιες λέξεις, «η πλουτοκρατία», η «αντίσταση του λαού στο μεγάλο κεφάλαιο», «το δίκιο του εργάτη», «οι κλέφτες εφοπλιστές θα πληρώσουν»…. Ο εγκλωβισμός. Ο απόλυτος εγκλωβισμός. Η αμετακίνητη θέα που έχει μείνει στα ίδια και ίδια σύμβολα. Ενώ η ζωή τρέχει, η εποχή αλλάζει.
Δεν είναι τιμή για τον Μανώλη Γλέζο, είναι άρνηση της συνέχειας, της «γέννας» του επόμενου… Κάποιον άλλο «Μανώλη Γλέζο» που δεν δοξάστηκε όσο εκείνος, που δεν τιμήθηκε με θέσεις όπως εκείνος, που δεν του ξεχρέωσε ίσως την υποχρέωση το κράτος όπως σ΄εκείνον.
Έχει και «Σάντες» η ελληνική μεταπολιτευτική ιστορία. Που δεν καταδέχτηκαν οφίτσια. Που διάβηκαν τη ζωή χωρίς να πιαστούν από το χέρι της κομματικής πολιτικής. Έτσι για να ισορροπήσει η μπαλάντζα της ιστορίας. Για να σταλεί το μήνυμα στην επόμενη γενιά.
Τι να σταλεί δηλαδή; Πού να προλάβετε να στείλετε έρμοι πολιτικοί όλων των κομμάτων μήνυμα; Ας πούμε να προσεγγίσετε. Να πάρετε τζούρα. Να βάλετε μάτι… Σε μια γενιά που καθόλου τυχαία δοξάζει επιτέλους το «αντι-σταρ». Δίνει βήμα και χώρο στον καθέναν! Σταρ είναι ο καθένας… Σταρ της ζωής του. Άρα Της Ακέραιης ευθύνης του. Μιας γενιάς συγκλονιστικής που δεν δονείται από το «Ήμασταν δυο, ήμασταν τρεις, ήμασταν χίλιοι δεκατρείς» αλλά από το «….μονάχα φρόντισε μη την εξευτελίσεις».
Υ.Γ Ο Μανώλης Γλέζος είναι μια εμβληματική μορφή καθώς σε ηλικία 19 ετών, στις 30 Μαΐου 1941, μαζί με τον φίλο του Απόστολο Σάντα αφαίρεσαν την γερμανική πολεμική σημαία του Γ Ράιχ που κυμάτιζε στην Ακρόπολη κυριολεκτικά κάτω από τα μάτια της εκεί φρουράς. Η αντιστασιακή του πράξη έμελε να γίνει πυξίδα όλης του της πορείας. Η συνέχεια… Στο Google…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου