Του Περικλη Oικονομου
Πτεραρχου ε.α. και επίτιμου ΑΓΕΑ.
Από το 1974 όταν άρχισε η εφαρμογή του μακρόχρονου τουρκικού σχεδίου για την άλωση της Κύπρου και του Αιγαίου, όλες οι κινήσεις που απέβλεπαν στην περαιτέρω προώθησή του, απεδίδοντο από δημοσιογράφους αλλά και ειδικούς αναλυτές στους στρατοκράτες της Αγκυρας, δηλαδή, στο κεμαλικό κατεστημένο, στρατιωτικό και διπλωματικό, που ποδηγετούσε τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες.
Τα χρόνια περνούσαν για να φθάσουμε στο 2003 όταν κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές το Ισλαμικό Κόμμα (ΑΚΡ), που με πρωθυπουργό τον κ. Ερντογάν άρχισε σιγά σιγά να ξηλώνει το κεμαλικό κατεστημένο και κατόρθωσε να δικάσει ακόμη και πανίσχυρους εν ενεργεία στρατηγούς, για συνωμοτικές ενέργειες που απέβλεπαν στην ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας.
Περιμέναμε λοιπόν και εμείς εδώ στην Ελλάδα, μετά την πτώση του κεμαλισμού και τη διακυβέρνηση της χώρας από μια δημοκρατική κυβέρνηση που συμπλήρωσε ήδη δύο τετραετίες στην εξουσία και βαδίζει την τρίτη να αλλάξει αυτή η αδιέξοδη επιθετική πολιτική απέναντι στη χώρα μας. Δυστυχώς, οι ελπίδες για μια δημοκρατική Τουρκία με την κυβέρνηση του ΑΚΡ απεδείχθησαν φρούδες. Δεν υπάρχει διαφορά με αυτά που πίστευε και επεδίωκε το κεμαλικό κατεστημένο τις δεκαετίες που πέρασαν, με την πολιτική που ακολουθεί η σημερινή Τουρκία με εργαλείο εφαρμογής τον υπουργό Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου.
Δυστυχώς, η απειλή κατά της χώρας μας είναι διαχρονική και δεν εξαρτάται από κόμματα και κυβερνήσεις. Ο τουρκικός επεκτατισμός είναι εθνική πολιτική που έχει υιοθετηθεί και ακολουθείται με συνέπεια από το σύνολο του τουρκικού έθνους, άσχετα εάν ο πρωθυπουργός της Τουρκίας λέγεται Ατατούρκ, Ινονού, Ετσεβίτ, Οζάλ ή Ερντογάν.
Η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή από το να διατηρεί μια ισχυρή αποτρεπτική δύναμη ικανή να επιφέρει ένα αποφασιστικό πλήγμα στον αντίπαλο, τέτοιο ώστε η ζημιά που θα υποστεί, να είναι πολύ μεγαλύτερη από το πιθανό όφελος.
Πώς όμως είναι δυνατόν να επιτευχθεί αυτός ο στόχος της αποτροπής και με ποιες δυνάμεις;
Οπως απεδείχθη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και σε όλους τους σύγχρονους πολέμους όπως οι αραβοϊσραηλινοί του 1956, 1967, 1973, του Κόλπου το 1991, της Σερβίας το 1999 και του Ιράκ το 2003, η χώρα που απέκτησε την κυριαρχία στον αέρα ήταν εκείνη που τελικά υπερίσχυσε, ακόμη και σημαντικά υπερτέρων χερσαίων δυνάμεων, με ελάχιστες απώλειες, χωρίς βέβαια να παραβλέπεται και η συμβολή των άλλων κλάδων των Ε.Δ. στην τελική έκβαση του πολέμου. Συνεπώς, ο ρόλος των αεροπορικών δυνάμεων σε οποιαδήποτε μορφή πολέμου με τα σύγχρονα όπλα που διαθέτουν είναι πρωταρχικός και αποφασιστικός για την έκβασή του. Οι δυνάμεις επιφανείας χωρίς την αεροπορική κυριαρχία ή τουλάχιστον την αεροπορική υπεροχή στο πεδίο της μάχης, όχι μόνον δεν είναι δυνατόν να εκτελέσουν την αποστολή των, αλλά ούτε και να επιβιώσουν.
Και το επόμενο ερώτημα που προκύπτει είναι: έχει η Πολεμική Αεροπορία (Π.Α.) την αποτρεπτική δύναμη που απαιτείται ώστε να αποφύγουμε να εμπλακούμε σε πολεμικές περιπέτειες με τους εξ Ανατολών γείτονες;
Σήμερα, ο συσχετισμός 2ης και 3ης γενεάς σε μαχητικά αεροσκάφη, δηλαδή η κύρια δύναμις κρούσης, είναι ο γενικά αποδεκτός από δεκαετίες 7/10, με την Π.Α. να προηγείται σε πολλαπλασιαστές ισχύος (έξυπνα όπλα κ.λπ.). Τα ελληνικά F-16 52+ και Advance αεροσκάφη, όπως και τα Miraz 2000-5 MK2 είναι εφοδιασμένα με τον πλέον θανατηφόρο συνδυασμό συστήματος βολής και πυραύλων αέρος αέρος (εναντίον αεροσκαφών), καθώς επίσης και υποστρατηγικών πυραύλων αέρος - εδάφους με εμβέλεια 240 χλμ., άτρωτων από ΑΑ όπλα και πλήρως αυτοκατευθυνομένων. Δυστυχώς, όμως, η προοπτική είναι λίαν δυσμενής για το εγγύς μέλλον, διότι η τουρκική αεροπορία (Τ.Α.) έχει από τριετίας αρχίσει την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό των παλαιοτέρων αεροσκαφών F-16. Ηδη τα πρώτα 100 έχουν παραδοθεί και τα υπόλοιπα 120 θα παραδοθούν μέχρι το 2014. Η αναβάθμιση αυτή είναι λίαν σημαντική, τόσο από απόψεως δυνατότητας να φέρουν σύγχρονα όπλα, όσον και βελτίωσης των επιδόσεών των γενικότερα. Αντίθετα, η αναβάθμιση και ο εκσυγχρονισμός των παλαιών F-16 της Π.Α. δεν έχει αρχίσει να υλοποιείται, παρά το ότι είναι προγραμματισμένος από τετραετίας λόγω της γνωστής οικονομικής στενότητος, οπότε η ισορροπία δυνάμεων θα ανατραπεί από το 2015. Εάν δε προσθέσουμε και το γεγονός ότι η Τ.Α. έχει παραγγείλει εκατό (100) αεροσκάφη 4ης γενεάς (F35) τότε είναι που θα φθάσουμε σε πλήρη ανατροπή (κάτω του 5/10) το 2020, με ό,τι αυτό σημαίνει για την άμυνα και την ακεραιότητα της χώρας. Ως εκ τούτου είναι απολύτως αναγκαίο - ζωτικό, να εξευρεθεί κάποιου είδους ευρηματική χρηματοδότηση για το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των παλαιών F-16 της Π.Α.
Εν τω μεταξύ, στο μεσοδιάστημα μέχρι το 2015, η τουρκική πολιτικοστρατιωτική ηγεσία λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη την ευνοϊκή υπέρ ημών ισορροπία, αλλά και το γεγονός ότι η πολιτική οργάνωση του τουρκικού κράτους και της κοινωνίας πολύ δύσκολα θα ξεπερνούσε μια στρατιωτική αποτυχία ή ήττα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα εμπλακεί στην επίτευξη ενός πολιτικού στόχου, εφόσον δεν θα είναι απόλυτα βέβαιη για την επιτυχία του, με επακόλουθο και οι τουρκικές προκλήσεις να μην ξεπερνούν ένα όριο ασφαλείας που έχει καθορισθεί με κριτήριο την ελληνική υποχωρητικότητα. Οι Τούρκοι σέβονται μόνο τη δύναμη και όταν είμεθα δυνατοί, ενωμένοι και αποφασισμένοι, συμπεριφέρονται σαν καλοί γείτονες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου