Πορτοσάλτε: «Παρακολουθώντας 15 λεπτά τη συζήτησή μας με την κυρία Μπατζελή, διαβάζω το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ σήμερα. Δεν είναι το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ η κυρία Μπατζελή. Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ που δεν ξέρει τι θέλει να κάνει, πού απευθύνεται και πού πηγαίνει -… pic.twitter.com/90wzAE57G9
— tomanifesto.gr (@tomanifesto) April 16, 2025
Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Χρειαζόταν παραδειγματισμός. Χρειαζόταν κάποιος να τιμωρηθεί για να σωφρονιστούν και οι υπόλοιποι στο παραζαλισμένο ΠΑΣΟΚ.
Η πρώην υπουργός, πρώην βουλευτής Φθιώτιδας (2009-2012), Κατερίνα Μπατζελή, ήταν ένα πρόσφορο μέσο παραδειγματισμού. Η σωφρονίζουσα ηγεσία επέλεξε ένα στέλεχος από τα μετόπισθεν, υπολογίζοντας ότι, με μια ποινή προσωρινής διαγραφής, θα στείλει το μήνυμα, χωρίς να προκαλέσει μείζονα εσωκομματική κρίση. Αλλο να διαγράφεις προσωρινά ένα στέλεχος που στήριξε τον Δούκα και άλλο να συγκρούεσαι απευθείας με τον ίδιο τον Δούκα.
Συνιστά άραγε αυτή η άσκηση πειθαρχικής εξουσίας τεκμήριo αρχηγικής ισχύος του προέδρου του ΠΑΣΟΚ;
Μάλλον το αντίθετο. Μια ηγεσία που δηλώνει ικανή να προσβάλλεται από δηλώσεις λησμονημένων στελεχών στη ζώνη του τηλεοπτικού λυκόφωτος, δεν εκπέμπει αυτοπεποίθηση. Ενας άρτι αναβαπτισθείς αρχηγός, που αφήνει την κομματική ζωή να υποτροπιάσει σε «δίκες», με ετυμηγορίες καταδικαστικής πλειοψηφίας και απαλλακτικής μειοψηφίας, επειδή σπίλωσαν το «πέτο» του, εξωτερικεύει ακουσίως την ανασφάλειά του.
Η Μπατζελή τιμωρήθηκε επειδή είχε υπαινιχθεί ότι τον Ανδρουλάκη μπορεί να τον τραβούν από το δεξί του πέτο.
Για κάθε Πασόκο, όμως, που πιστεύει ότι το κόμμα τραβιέται δεξιά –επειδή εκφράζεται απορριπτικά για τον ΣΥΡΙΖΑ– υπάρχει ένας που πιστεύει το αντίθετο: ότι το κόμμα σύρεται από το αριστερό του πέτο, προς τις βουλές και το ύφος της Κωνσταντοπούλου.
Κόμμα συστημικό χωρίς κυβερνητικό κύρος και καταγγελτικό χωρίς αντισυστημικό σφρίγος.
Η κατάσταση αυτή, που εμφανίζει το ΠΑΣΟΚ μετέωρο, δεν είναι νέα. Η αενάως διακηρυσσόμενη «αυτονομία του Κινήματος» επιτρέπει στους αντιπάλους του να το παρουσιάζουν ως εκκρεμές, μιας και η «αυτονομία» δεν κατασταλάζει ποτέ ως θετική στάση. Η «αυτονομία» αποβαίνει πάντα ένας ευφημισμός για την τήρηση ίσων αποστάσεων από τους άλλους – μια αρνητική ετερονομία.
Μοιάζει να έχει περάσει πολύς καιρός, αλλά είναι μόνο κάποιοι μήνες που το ΠΑΣΟΚ αξιωνόταν την εύνοια της τύχης, επωφελούμενο από τη διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ για να βρεθεί, διά της αδράνειας, σε θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι δημοσκοπήσεις τού έδιναν τότε τα ποσοστά που δίνουν σήμερα στη Ζωή. Γιατί δεν κατάφερε να τα διατηρήσει;
Διότι ποτέ δεν μπόρεσε να περιγράψει πώς θα έδινε το ίδιο κυβερνητική εναλλακτική, στους ολοένα και περισσότερους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους που την αναζητούν.
Στο ερώτημα «πώς και με ποιους» θα κυβερνήσετε, το ΠΑΣΟΚ δεν απαντούσε – ή άφηνε να εννοηθεί ότι οι συνθήκες θα του επέτρεπαν να κυβερνήσει αυτοδύναμο. Δεν επιχειρήθηκε καν μια, έστω αόριστη, διαβεβαίωση ότι, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, το ΠΑΣΟΚ εγγυάται ότι δεν θα μείνει η χώρα ακυβέρνητη.
Συστημικό χωρίς το κύρος της κυβερνησιμότητας και καταγγελτικό χωρίς το σφρίγος του αντισυστημισμού, το ανδρουλακικό ΠΑΣΟΚ καταλήγει ...
να χάνει από παντού.
Εβαλε τα χέρια του και ξήλωσε μόνο του αμφότερα τα πέτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου