Του Θοδωρή Γιάνναρου
Στα μεγάλα πράγματα, πάντα υπάρχει ο ένας και μοναδικός... Πάντα υπάρχει ο αναντικατάστατος, χωρίς τον οποίο κάτι θα λείπει, σε βαθμό τέτοιο που θα πυροδοτούνται σοβαρά δομικά, ψυχολογικά, οικονομικά, κοινωνικά κλπ προβλήματα. Ο μοναδικός και αναντικατάστατος είναι και παραμένει ένας -μόνον ένας και δίπλα του δεν μπορεί να έχει θέση κανένας άλλος.
Αυτός ο ένας και μοναδικός έχει τα μάτια του πάντα ανοιχτά, γιατί κάπου τον περιμένουν νέες προκλήσεις, κίνδυνοι και χαρές. Αναζητά αυτά που χρειάζονται εκείνοι γύρω του, που τον εμπιστεύονται. Γίνεται ένα με τους ανθρώπους του όταν χρειάζεται, αλλά φροντίζει να ξεχωρίζει και να κάνει τον ρόλο του διακριτό. Βρίσκει πάντα τον δικό του δρόμο, αλλά για το καλό των ανθρώπων του.
Γνωρίζει πότε να μιλά και πότε να ακούει και πάντα θα υπάρχουν άπειρα πράγματα να ανακαλύψει γύρω του.
Αν πάρει λάθος στροφή, γυρνάει πάντα πίσω χωρίς δεύτερη σκέψη, αναγνωρίζοντας το λάθος που έκανε... Από την άλλη όμως, αν κάτι μπει εμπόδιο στον δρόμο του, το παρακάμπτει για το καλό των ανθρώπων του, ενώ κάθε μέρα βρίσκει λίγο χρόνο και για τον εαυτό του, για ξεκούραση, σχεδιασμό και σκέψη στη σιωπή. Γνωρίζει πως είναι ο ένας και μοναδικός και γι’αυτό, κάνει πάντα το καλύτερο για τους ανθρώπους του, την οικογένειά του και τον εαυτό του.
Η μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή ενός ζευγαριού -μιας μητέρας και ενός πατέρα, είναι η γέννηση του παιδιού ή των παιδιών τους. Η άφιξη νέων μελών στη ζωή ενός ζευγαριού αποτελεί τη συναισθηματική, ψυχική και κοινωνική του ολοκλήρωση. Ολοκληρώνουν δηλαδή τον λόγο ύπαρξης τους. Η άφιξη ενός νέου μέλους γεμίζει τους γονείς με συναισθήματα χαράς, ευγνωμοσύνης και ελπίδας και κάθε ένας εξ’ αυτών των γονιών έχει τον δικό του ρόλο στο μεγάλωμα των παιδιών -τον ρόλο του πατέρα ο ένας και της μητέρας ο άλλος, ρόλοι εξ’ ίσου σημαντικοί. Όμως, σε κάθε περίπτωση, η γέννηση ενός παιδιού σηματοδοτεί και τη μεγαλύτερη πρόκληση για τη μητέρα και τον πατέρα, που αφορά στη σωστή ανατροφή και διαπαιδαγώγηση, την καλλιέργεια των δυνατών του σημείων -των προτερημάτων του δηλαδή, τη δόμηση μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας και την κατάλληλη εκπαίδευση της ψυχής του.
Η μητέρα και ο πατέρας από κοινού, είναι υπεύθυνοι από τη φύση, για τη σωστή κοινωνικοποίηση του παιδιού, την ανάπτυξη αρχών και αξιών που θα το συνδράμουν στην πορεία της ζωής του, την αναγνώριση της αξίας του, την αξία της προσφοράς και της βοήθειας στους άλλους, την κατανόηση και την αποδοχή, της διαφορετικότητας κάποιων άλλων, βάζοντας κατανοητά όρια και κόκκινες γραμμές, όπου είναι απαραίτητο, χωρίς να σκοτώνουν και να αποστραγγίζουν τη φαντασία τους, τον σεβασμό και την ειλικρίνεια στις ανθρώπινες σχέσεις και την αξία της αγάπης και της έλξης προς το άλλο φύλο.
Οι γονείς, ο πατέρας και η μητέρα είναι απαραίτητο να κατανοήσουν ότι τα παιδιά πάντα υιοθετούν συμπεριφορές και εικόνες από το άμεσο περιβάλλον τους, από τα σημαντικά πρόσωπα της καθημερινότητας τους, δηλαδή τη μητέρα, τον πατέρα και συνολικά την οικογένειά τους.
Οι βιολογικοί γονείς αλλά και οι φυσιολογικοί θετοί γονείς αποτελούν τα πιο ισχυρά πρότυπα για τη μετέπειτα εξέλιξη τους στη ζωή, τη διαπροσωπική, κοινωνική και πνευματική τους ωρίμανση και τη συναισθηματική τους ολοκλήρωση.
Με τη συμπεριφορά τους, με τις επιρροές, τις σκέψεις, τις πράξεις, τις αρνητικές συνήθειες, και το φέρσιμο τους οι γονείς γίνονται παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά τους. Τα παιδιά είναι σαν σφουγγάρια. Κάνουν αυτά που οι γονείς κάνουν, συμπεριφερόμενα όπως εκείνοι.
Γι’ αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή στο πώς συμπεριφέρονται. Πρέπει να φιλτράρουν περισσότερο αυτά που λένε στα παιδιά, ποιες λέξεις χρησιμοποιούν, πώς το λένε. Η μητέρα και ο πατέρας πρέπει να περνούν παραγωγικό χρόνο με τα παιδιά τους, προσφέροντάς τους, εκτός από τα λόγια, εικόνες που θα διατηρήσουν στη θύμησή τους μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Πρέπει να βοηθηθούν συνειδητά, να ανακαλύψουν τα ταλέντα και τις φυσικές δυνατότητες, που τους έχει προικίσει η φύση, η οποία σπάνια κάνει λάθη και να τα εξελίξουν βάσει των δικών τους ρυθμών και στον χρόνο που θα απαιτηθεί. Είναι λάθος να προσπαθήσουν οι γονείς -ο πατέρας και η μητέρα να μεταλαμπαδεύσουν τα δικά σας θέλω στα παιδιά τους, είτε από εγωισμό, είτε από ματαιοδοξία, γιατί αργότερα θα τα βρουν μπροστά τους, να αντανακλούν τις δικές τους φοβίες, ελλείψεις, ανασφάλειες και λάθη.
Πρέπει να τα διδάξουν να είναι ανεξάρτητα, να πατούν σταθερά στα δικά τους πόδια, να πιστεύουν στον εαυτό τους και όταν χρειαστεί να φύγουν από κοντά τους να σαλπάρουν ελεύθερα ανοίγοντας τα δικά τους πανιά.
Η δική τους ελευθερία βούλησης και συναισθηματικής έκφρασης θα τα οδηγήσει στη σωστή διαχείριση των συναισθημάτων τους.
Τα παιδιά δεν πρέπει να μεγαλώνουν και να γαλουχούνται από ταμπέλες και ετικέτες με τις ιδιαιτερότητες των γονέων τους ή τις συμπεριφορές τους, μιας και μπορεί να πληγεί ανεπανόρθωτα ο ψυχισμός τους. Η μητέρα και ο πατέρας, ο καθένας στο πόστο του, οφείλουν να τους δείχνουν, ότι το κλειδί για την ευτυχία τους είναι η έλξη και τα έμφυτα συναισθήματα αγάπης που θα έχουν.
Ο ιερός σκοπός της μητέρας και του πατέρα είναι, να σφυρηλατήσουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες, οπλισμένες με αξίες, ιδανικά, ιδέες, ήθος και όραμα για το μέλλον μέσα σε ένα περιβάλλον υγιές, όπου αυτές οι ψυχές θα ανθίσουν και θα χρωματίσουν το μέλλον του κόσμου με τα πιο έντονα χρώματα της φύσης.
Μόνο όταν αισθανθούν ελεύθερα να ανακαλύψουν τον εσωτερικό τους κόσμο, θα βοηθήσουν και τη δική μας εξέλιξη, μιας και από την οικογένεια και τις αξίες της εξαρτάται το μέλλον το δικό τους και το δικό μας… Από εκείνα δεσμεύεται η επιλογή μας για το καλό του κόσμου όλου...
Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια φίλες και φίλοι. Η οικογένεια είναι μοναδική. Το ίδιο η μητέρα και ο πατέρας. Ό,τι και να συμβεί, τα παιδιά γεννιούνται από μια μοναδική μητέρα και έναν μοναδικό πατέρα. Όλα τα άλλα είναι βάναυσες παρεκκλίσεις… που στόχο έχουν να μετατρέψουν το κυρίως Αξίωμα της Εξέλιξης του Δαρβίνου σε μια κακοήθη και παθολογική γελοιοποιήση.
Είναι γεγονός πως την αλήθεια από τη μια εύκολα την τσαλακώνεις, αλλά από την άλλη, αδυνατείς να την αλλάξεις… όσο κι αν ο κάθε Μήτσος… και ο κάθε Τάκης το προσπαθούν μετά βδελυγμίας, κάνοντας το άσπρο, μαύρο και επιμένοντας πως ο ήλιος ανατέλλει καθημερινά από τη Δύση, ενώ πάντα δύει στην Ανατολή.
Παρ’ όλο που ο θεσμός του πρωθυπουργού είναι ήσσονος σημασίας, σε σχέση με τον "Θεσμό” της Οικογένειας, της Μητέρας και του Πατέρα… αλήθεια, πως θα αντιδρούσε ένας πρωθυπουργός, αν ψηφιζόταν νόμος, που τον καταργούσε και έδινε το αξίωμα σε δύο… σε Πρωθυπουργό 1 και Πρωθυπουργό 2;
***Ερώτημα προς την Εκκλησία και τον Αρχιεπίσκοπο: γιατί δεν προαναγγέλει...
"αφορισμό” για όλους εκείνους και όλες εκείνες, που θα σιγοντάρουν και θα υπερψηφίσουν το κατάπτυστο νομοσχέδιο που προαλείφεται;
Είναι το μόνο που φοβούνται, γιατί τότε δεν θα έχουν το προνόμιο να μπαινοβγαίνουν με κάθε ευκαιρία στις εκκλησίες για να πουλάνε μούρη στις πρώτες σειρές και να μαζεύουν ψηφαλάκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου