«Φωτιά πήρε το πολιτικό σκηνικό», κατά πως μάς πληροφορούν τα κανάλια, τα οποία ουδέποτε διευκρινίζουν πόσα στρέμματα (πολιτικού σκηνικού) έχουν καεί.
Αυτές οι τηλεοπτικές πυρκαγιές είναι συχνές, ειδικώς τον χειμώνα που λείπουν οι κανονικές. Και σαν να μην έφταναν αυτές, κάθε λίγο και λιγάκι έχουμε «αναταράξεις», «σεισμούς», «εντάσεις» και αποστροφές· πάντα στο πολιτικό σκηνικό.
Η τελευταία φωτιά εκδηλώθηκε όταν ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης έριξε «βόμβα» στα ξερόκλαδα των κοινωνικών δικτύων. Τουίταρε, απαντώντας στον κ. Αλέξη Τσίπρα, ότι «η παράσταση μίμησης του Ανδρέα τελείωσε. Σας παραθέτω μία μόνο εικόνα, που ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. “Προοδευτικά” μαθήματα δεν δέχομαι από τον αρχιτέκτονα της κυβερνητικής συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ – Ακροδεξιάς. Στις επόμενες εθνικές εκλογές ο ελληνικός λαός θα αξιολογήσει και την ιδεολογική συνέπεια του καθενός μας» (4.2.2023). Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησε ως επιταχυντή καύσης μια φωτογραφία από τα παλιά, που δείχνει τον κ. Τσίπρα να εναγκαλίζεται (ομολογουμένως θερμώς) τον κ. Πάνο Καμμένο.
Ο τελευταίος «σεισμός» (πάντα στο πολιτικό σκηνικό) έγινε λίγο πριν από τα 7,8 Ρίχτερ στα σύνορα Τουρκίας – Συρίας. Τον προκάλεσε το βαθύ ρήγμα μεταξύ σκέψης και λόγου που υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο διαρκώς προκαλεί σεισμικές δονήσεις· πάντα στο πολιτικό σκηνικό. Το ρήγμα αυτό ενεργοποιείται συνήθως στην περιοχή Πολάκη και τώρα οι σεισμολόγοι των καναλιών ψάχνουν να βρουν πώς και γιατί ενεργοποιήθηκε στην περιοχή Σπίρτζη. Επί μία βδομάδα τα κανάλια ρωτούσαν, όποιον έβρισκαν πρόχειρο, τι ακριβώς εννοούσε ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ όταν έλεγε «θα επαναφέρουμε τη Δημοκρατία είτε με το καλό είτε με το άγριο». Τόσος καημός για τη Δημοκρατία και τόσος πόνος για τα άγριά της, που, ως γνωστόν, διώχνουν τα ήμερα και προπαντός τα ήρεμα.
Θα συμφωνήσουμε ότι αυτά είναι δημοσιογραφικά κλισέ που δικαιώνουν τον Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, ο οποίος έλεγε για τα ΜΜΕ της εποχής του ότι «δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ένα ατύχημα με ποδήλατο από την κατάρρευση του πολιτισμού». Ομως η αγάπη των δελτίων για πυρκαγιές, σεισμούς, καταποντισμούς (πάντα στο πολιτικό σκηνικό) έχει δευτερογενείς επιπτώσεις με πρώτη τον νόμο του Γκρίσαμ, α λα πολιτικά.
Ουδείς ασχολείται με όποια σοβαρά που λένε οι πολιτικοί, όλοι επικεντρώνονται στα εξωφρενικά. Αυτό υποβαθμίζει τον δημόσιο διάλογο και την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού. Κατ’ αρχάς ο δημόσιος διάλογος δεν επικεντρώνεται στα πραγματικά προβλήματα και διλήμματα της πολιτικής, δεν αναφέρεται στο κόστος και στο όφελος κάποιων μέτρων. Αντιθέτως, υποβαθμίζει τα σημαντικά προς όφελος των προσωπικών επιθέσεων.
Ταυτοχρόνως υποβαθμίζει και την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού. Οποιοσδήποτε θέλει να έχει ελπίδες εκλογής ή επανεκλογής πρέπει να καταφύγει στις φωνές, αντί των επιχειρημάτων. Πρέπει να προκαλέσει «ένταση», αντί να εξηγήσει κάποια πρόταση.
Οι σοβαροί άνθρωποι δεν μπορούν να το κάνουν. Δεν γίνονται γνωστοί, με αποτέλεσμα να έχει γεμίσει η Βουλή κενολόγους φωνακλάδες.
«Το κακό νόμισμα διώχνει το καλό», όπως είχε πει ο σερ Τόμας Γκρίσαμ, και πριν από αυτόν ο δικός μας Ξενοφών. Οι φωνακλάδες είναι προτιμητέοι στα τηλεοπτικά πάνελ. Εχουν άποψη επί παντός, είναι φίρμες και δημιουργούν διαρκώς χάπενινγκ. Σίγουρα θα πετάξουν στον αέρα κάποια αγριάδα, η οποία εξασφαλίζει την προβολή στα απογευματινά δελτία ειδήσεων και της εκπομπής, αλλά και των φιλοξενουμένων. Ετσι δημιουργούνται οι μετασεισμοί για να ξαναρχίσει το ίδιο γαϊτανάκι.
Αφού γίνουν όλα αυτά, στο τέλος των εκπομπών οι δημοσιογράφοι ...
θα εκφράσουν την ανησυχία τους για την «ένταση» στο πολιτικό σκηνικό. Θα πουν ότι ο δημόσιος διάλογος έχει φτάσει στα Τάρταρα και θα ευχηθούν να βρει η πολιτική τον δρόμο της και να ακούμε περισσότερα επιχειρήματα, παρά κραυγές. Με τις υγείες μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου