Μπήκαμε και τυπικά στο Καλοκαίρι. Στην εποχή που πρέπει οπωσδήποτε ν’ αλλάξει όνομα (γιατί νομίζω σχεδόν όλοι συμφωνούμε ότι τίποτα καλό δεν έχουν οι θερμοκρασίες άνω των 35 βαθμών). Στην εποχή των τηλεοπτικών ρεπορτάζ με τους πολλούς πωπούς και τη μπόλικη οργή για τις αδιανόητα ψηλές, «προκλητικές» τις λένε οι ρεπόρτερ-πυλωροί, τιμές των καταστημάτων της Μυκόνου.
Κι ενώ καταλαβαίνω γιατί κάποιος να θέλει να βλέπει πωπούς (αν και χάρη στο ίντερνετ δεν χρειαζόμαστε πια τις ενημερωτικές εκπομπές γι’αυτό) δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να αισθάνεται ενοχλημένος που η αστακομακαρονάδα στο εστιατόριο Fufutos κάνει 800 ευρώ και η σαμπάνια στα πάρτι που κάνουν αρπαχτές οι Έλληνες τραγουδιστές κάνει ένα χιλιάρικο.
Προφανώς δεν μιλάω για περιπτώσεις εξαπάτησης των τουριστών (τις οποίες βρίσκω απολύτως αναμενόμενες αν κανείς σκεφτεί την ασυλία που απολαμβάνουν οι περισσότερες τουριστικές επιχειρήσεις – μέχρι και αναβολή κατεδάφισης αυθαίρετων χτισμάτων έφερε σε τροπολογία η κυβέρνηση για πάρτη τους). Μιλάω για εκείνες τις περιπτώσεις που ρεπόρτερ και σχολιαστές μιλάνε για τις πολύ πολύ πολύ υψηλές τιμές του νησιού κι αντί να γελάνε και να χαίρονται, τις καταγγέλουν συνοφρυωμένοι.
Για αρχή να πω ότι η επίσκεψη στη Μύκονο όπως και σε οποιονδήποτε άλλο τουριστικό προορισμό ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Οι τιμές της Μυκόνου δεν είναι σαν τις τιμές του ρεύματος χωρίς το οποίο η ζωή γίνεται ταξίδι στο (καθόλου ωραίο) παρελθόν. Οι τιμές της Μυκόνου ενδιαφέρουν μόνο όσους, από τα χιλιάδες μέρη της Ελλάδας και τα εκατοντάδες χιλιάδες μέρη του πλανήτη, έχουν διαλέξει να κάνουν εκεί τις διακοπές τους. Το να φωνάζεις για τις υψηλές τιμές της Μυκόνου είναι σα να φωνάζεις για τις υψηλές τιμές της Λουί της Βιτόν ή για την υψηλή τιμή μιας Μπουγκάτι. Είναι πολύ εύκολο να μην αγοράσεις ούτε Λουί Βιτόν ούτε Μπουγκάτι και εξίσου εύκολο είναι να μην επισκεφθείς ποτέ σου τη Μύκονο.
«Μα δεν είναι πρόκληση να ξοδεύουν άνθρωποι τόσα λεφτά για ένα πιάτο φαί και ένα πότο;» θα ρωτήσει κάποιος ευερέθιστος συμπολίτης.
«Όχι μόνο δεν είναι πρόκληση, αλλά είναι και αστείο και ιδιαιτέρως χρήσιμο».
Πρώτα από όλα είναι αστείο όπως κάθε επίδειξη πλούτου, κάθε απόπειρα ικανοποίησης της ματαιοδοξίας. Οι άνθρωποι που πληρώνουν αυτά τα ποσά δεν το κάνουν επειδή δέχονται ότι αυτή είναι η αντικειμενική αξία των προϊόντων που καταναλώνουν. Το κάνουν για να νιώσουν ξεχωριστοί, να νιώσουν κομμάτι μιας ολιγουμελούς κάστας που μπορεί να πληρώσει 3000 ευρώ (τυχαίο το ποσό, δεν έχω ιδέα πόσο πάει) για να ακούσει και να δει τον Ρέμο, τον οποίον κατά τα άλλα μπορεί να ακούσει και να δει με ένα πενηντάρικο (ή και τσάμπα αν βρεθεί σε δήμο στον οποίο ο δήμαρχος συνηθίζει να ξοδεύει τα λεφτά των δημοτών σε «πολιτιστικές εκδηλώσεις»). Οι άνθρωποι δεν αγοράζουν αστακομακαρονάδα, δεν αγοράζουν σαμπάνια, δεν αγοράζουν διασκέδαση, δεν αγοράζουν καν διακοπές. Αγοράζουν στάτους. Και λίγα πράγματα είναι τόσο αστεία όσο οι πελάτες των επιχειρήσεων που πουλάνε στάτους.
Μόνο που εκτός από αστείο είναι και χρήσιμο.
Όταν κάποιος πληρώνει πολλά για ενα αγαθό ή μια υπηρεσία πληρώνει πολλά και στο δημόσιο, δηλαδή σε όλους εμάς. Ένας τουρίστας που πληρώνει 1000 ευρώ για ένα μπουκάλι σαμπάνια, πληρωνει σχεδόν 200 ευρώ στο ελληνικό δημόσιο μόνο χάρη στο ΦΠΑ. Αν υπολογίσουμε και τον φόρο στα έσοδα του καταστήματος, καταλαβαίνουμε ότι στην πραγματικότητα αυτοί οι άνθρωποι είναι ευεργέτες της ελληνικής οικονομίας (φυσικά η ευεργεσία τους έχει νόημα χωρίς φοροκλοπή και φοροδιαφυγή, αλλά αυτές δεν είναι ευθύνη όσων ξοδεύουν αλλά όσων πρέπει να εισπράξουν).
Αν συνυπολογίσουμε τους μισθούς των υπαλλήλων, τα έξοδα τροφοδοσίας των καταστημάτων, αν γενικά σκεφτούμε τον αριθμό των ανθρώπων που εργάζονται και συνεργάζονται με τα καταστήματα αυτά, θα καταλάβουμε...
την τεράστια κοινωνική προσφορά των αδιανόητα υψηλών τιμών της Μυκόνου. Τόσο στην διασκέδαση που προσφέρει η παρατήρηση της ικανοποίησης της ματαιοδοξίας όσο και στην οικονομία. Και μπράβο τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου