Η κατάσταση στον Λίβανο είναι τρομακτική. Η χώρα καταρρέει. Οι εγχώριες δυνάμεις αδυνατούν να σταματήσουν το κακό, ενώ λίγοι στο εξωτερικό φαίνεται να συγκινούνται. Η κοινωνία βρίσκεται στο έλεος της αδυναμίας των πολιτικών να διαχειριστούν τις θρησκευτικές και εθνικές διαφορές τους και της ενδημικής διαφθοράς. Μιας διαφθοράς του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, που τρέφεται από τον διχασμό και τον εντείνει. Τα πάθη του Λιβάνου είναι μάθημα για κάθε άλλη χώρα. Δείχνουν, μεταξύ άλλων, τη σημασία της ένταξης σε έναν οργανισμό που επιβάλλει κανόνες και προσφέρει στήριξη, όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Σήμερα ο Λίβανος πλήττεται από μια βαθύτατη οικονομική κρίση, χάνοντας 40% του ΑΕΠ από το 2018 έως το 2020. Το εθνικό νόμισμα έχει χάσει 90% της αξίας του από το 2019. Οι τράπεζες, υπερβολικά εκτεθειμένες στο δημόσιο χρέος, βρίσκονται σε αδιέξοδο, οι αποταμιεύσεις των πολιτών εξανεμίζονται. Η άνοδος στις διεθνείς τιμές καυσίμων και βασικών προϊόντων οδηγεί σε ελλείψεις και πληθωρισμό. Οι τιμές τροφίμων αυξήθηκαν κατά 557% μέσα στα δύο τελευταία χρόνια. Το ίδιο διάστημα, το 78% των πολιτών έπεσε κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ πολλοί μεταναστεύουν. Και πριν από την πανδημία η χώρα είχε χρεοκοπήσει. Η «τρύπα» υπολογίζεται σε 90 δισ. δολάρια.
Η καταστροφική έκρηξη στη Βηρυτό πέρυσι (4 Αυγούστου), που στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από 200 ανθρώπους και που προκλήθηκε από την αποθήκευση τεράστιας ποσότητας επικίνδυνων λιπασμάτων και πυροτεχνημάτων στο λιμάνι, ανέδειξε τα προβλήματα της πολιτικής ανεπάρκειας και της διαφθοράς. Τότε φάνηκε ότι οι άνθρωποι του Λιβάνου και η διεθνής κοινότητα θα συνειδητοποιούσαν ότι το πρόβλημα είχε γίνει θανάσιμος κίνδυνος, όχι απλώς εμπόδιο στην πρόοδο. Υπήρξε παγκόσμια συγκίνηση και κινητοποίηση για βοήθεια. Ενα χρόνο αργότερα, όμως, ουδείς έχει λογοδοτήσει για την έκρηξη, ενώ μόλις πριν από ένα μήνα κατάφεραν οι πολιτικοί να σχηματίσουν νέα κυβέρνηση, μέσα από τις ατελείωτες ζυμώσεις και τις προσπάθειες κάθε ομάδας να κερδίσει οφέλη εναντίον των άλλων.
Πολίτες και κόμματα διχάζονται μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, μεταξύ σουνιτών και σιιτών, με υποομάδες και περίεργες συμμαχίες. Η φιλοϊρανική Χεζμπολάχ, με τη στήριξη χριστιανών, αποτελεί τη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη. Οι μνήμες από τον εμφύλιο πόλεμο του 1975-1990, οι ξένες παρεμβάσεις, η ισχυρή παρουσία του Ιράν, η διαφθορά, παραλύουν την πολιτική, καταργούν τους θεσμούς και απομακρύνουν ξένη βοήθεια. Οι μοναρχίες του Κόλπου, πχ., διστάζουν να προσφέρουν εκεί όπου θα ωφεληθεί η Χεζμπολάχ, εκεί όπου οι πολιτικοί της χώρας δεν βοηθούν.
Σήμερα, οι πολιτικές δυνάμεις δείχνουν να αποδέχονται προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αυτό, όμως, θέλει να ξέρει πού θα πάνε τα χρήματα που θα διαθέσει και ποιοι θα σηκώσουν το βάρος της αναδιοργάνωσης της χώρας.
Τώρα θα φανεί εάν...
η εγχώρια ελίτ θα αναλάβει τις ευθύνες της ή εάν θα οδηγήσει τη χώρα βαθύτερα στο αδιέξοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου