ΕΘΝΙΚΕΣ ΨΩΝΑΡΕΣ - ΠΑΣΟΚοΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μεταθανάτιος βίος

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Η κυρία πρόεδρος του κινήματος, αφού εξοβέλισε τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τώρα ίσως θεωρεί πως απέπεμψε και τον Ανδρέα Λοβέρδο. 

Ο Ανδρέας Παπανδρέου ευτυχώς γλίτωσε, διότι πρόλαβε και έφυγε νωρίς. 

Ολα αυτά επαληθεύουν μάλλον το ότι, μερικές φορές, για να είσαι προοδευτικός ίσως χρειάζεται να έχεις το ταλέντο μιας ειδικής προπέτειας που λείπει στον συντηρητικό χώρο, όπου υπάρχει κάπως περισσότερη αίσθηση σεβασμού των ιεραρχιών και των διαστάσεων. Εξάλλου προηγήθηκε ένα γεγονός που επαληθεύει γενικότερα αυτήν την υπόθεση: στις εσωκομματικές εκλογές που είχαν γίνει στο ΠΑΣΟΚ και στο ερώτημα «Βενιζέλος ή ΓΑΠ;», η πλειοψηφία επέλεξε τον ΓΑΠ - ίσως γιατί θεωρήθηκε πως θα είναι κάπως χειραγωγήσιμος, ενώ ο Βενιζέλος μάλλον είναι δυσνόητος και αυτάρκης. Αυτή ήταν και η κομβική στιγμή που άλλαξε προς το χειρότερο όλα τα δεδομένα και την πορεία της χώρας.

Υπάρχει δηλαδή μισαριστεία και στον ευρύτερο χώρο, πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, όπου, βέβαια, είναι υποκριτική διότι, αφού απεχθάνονται τους αρίστους, τότε γιατί κρατούν αρχηγό τον Τσίπρα και δεν επιλέγουν έναν με κλήρωση, όπως έκαναν με τους σημαιοφόρους στα σχολεία; Προφανώς διότι, κατά την κρίση τους, αναγνωρίζουν τον ρόλο του προσώπου, ενώ δημόσια τον αρνούνται λόγω των γνωστών εμμονών. Παλιό το τέχνασμα - δηλαδή, γιατί, από τότε, δεν έβγαζαν και τον Λένιν, να βάλουν στη θέση του έναν τυχαίο προλετάριο; Και τώρα γιατί δεν διαλέγουν ως επικεφαλής έναν οποιονδήποτε, τραβώντας χαρτάκια με ονόματα μέσα από ένα κράνος;

Τα πρόσωπα κάνουν το παιχνίδι - δες τι συνέβη με τον Τραμπ. (Εκτός κι αν ήταν μια μηχανιστική εκτροπή του καπιταλισμού). Και εφόσον, λοιπόν, η κυρία επικεφαλής φαίνεται να μην έχει ιδιαίτερα οξύ κριτήριο διαστάσεων, αντίληψη κοινού αισθήματος, αναστημάτων και συσχετισμών, τι άλλα υπερηρωικά events πρόκειται να προκύψουν αν ανέλθει σε υψηλότερες θέσεις; 

 

Αξιοσημείωτο είναι απ' την άλλη πώς ένα μέρος του προοδευτικού κόσμου συμπεριφέρεται απρόσμενα και ακατανόητα ως βασιλόφρον, αφού δείχνει να επιλέγει διαρκώς γόνους με βάση τη μεταφυσική του αίματος: ο υιός του υιού του Γέρου Παπανδρέου, η θυγατέρα του υπουργού και πάει λέγοντας - σε λίγο θα δούμε και τα εγγόνια να μπαίνουν στο σκάμμα της διαδοχής. Κλινέξ ξέρουμε, Κλινέξ αγοράζουμε - μετράει το brand name. (Υστερα από βαθιά σοσιαλιστική ανάλυση).

Κατανοητό. Το κάνανε κάποιοι οπαδοί του «Ηρακλέους»: πήγανε στον πατέρα του Βασίλη Χατζηπαναγή και (χάριν αστειότητας) του είπανε να του φέρουνε μια νεαρή Βουλγάρα να κάνει σεξ (τότε ήταν οι Βουλγάρες) ώστε να γεννηθεί ένας νέος Χατζηπαναγής, σε περίπτωση που ο Βασίλης γεράσει. Να έχουνε στα σίγουρα ακόμα έναν, για καβάντζα, στο μέλλον. Λογική απλή και ακλόνητη: εφόσον ο ένας γιος ήταν ιδιοφυΐα στο ποδόσφαιρο, άρα θα είναι και ο επόμενος, σαν να επρόκειτο για πανομοιότυπα προϊόντα βιοτεχνίας. (Εκτός αν γεννιότανε κόρη, οπότε θα διέπρεπε στο γυναικείο ποδόσφαιρο). Μιλάμε για μεταφυσική τελεολογία, πατάς το κουμπί και βγαίνει η χοντρή, εάν οι κορεκτατζήδες μάς επιτρέπουν τη λέξη, διότι «χοντρές» και «χοντροί» δεν υπάρχουν πια, τους έχει απαγορεύσει η πολιτική ορθότητα και όλοι είμαστε, πλέον, συλφίδες και Ερμήδες του Πραξιτέλους.

Με αυτή τη λογική λοιπόν πορεύεται μέρος του προοδευτικού χώρου εν Ελλάδι; 

Ετσι τουλάχιστον φαίνεται, μερικές φορές. Είναι θέλημα Θεού. Είναι η φυσική διαδοχή. Οικογένειες που παράγουν ηγέτες στη σειρά με βάση κάποιο βιολογικό καλούπι, εκ του οποίου αναδύονται τσίλικοι κι ετοιμοπαράδοτοι αρχηγοί, πρετ-α-πορτέ. Ή τα ονόματα προηγούνται της ουσίας (εδώ μπλέκουμε με τη φιλοσοφία), διότι όντως στη ζωή παίζει καθοριστικό ρόλο και το όνομα αυτό καθαυτό - αν σκεφτείς πως το πραγματικό όνομα του συγγραφέα Γιώργου Ιωάννου ήταν Γιώργος Σορολόπης και του Ελύτη, Οδυσσέας Αλεπουδέλης, της γνωστής σαπωνοποιίας, και ορθώς τα άλλαξαν οι δύο εξαίρετοι λογοτέχνες. Αλλο να σε λένε Μαρίκα κι άλλο Ηλιάννα - αν και προτιμώ το πρώτο, είναι πιο γήινο και σέξι, και με συγκινεί που ο Μάριος Χάκκας αφιέρωσε ένα βιβλίο «στη Μαρίκα», τη γυναίκα του.

Αλλά, για να το δούμε ανάποδα, με βάση το γνωστό τέχνασμα: εδώ δεν μας απασχολούν τα συγκεκριμένα πρόσωπα - ονόματα - ηγέτες, εφόσον μετράνε κυρίως οι πολιτικές και όχι τα άτομα (ως άδεται συνήθως), εδώ μας καίει η μηχανική της άσκησης της ηγεσίας, δηλαδή οι επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές που καταδεικνύουν μοτίβα που επανέρχονται. Αυτά, λοιπόν, τα ρεφρέν μισαριστείας και εκτός timing πώς πρέπει να τα ερμηνεύσουμε; 

Και αν η όποια κακή επιλογή κοντράρεται με την πραγματικότητα, τότε πώς μπορεί κάποιος να κυβερνήσει, εφόσον πολιτική είναι η διαχείριση του πραγματικού και όχι της αλαζονείας μας; 

Εάν (υποθετικά μιλώντας) ο Λυπηρίδης γινόταν προπονητής της ομάδας και το πρώτο που θα έκανε θα ήταν να διώξει τον Γκάλη, τι θα σκεφτότανε ο κόσμος του Αρη;

Η συντηρητική παράταξη είναι πιο μπροστά σε αυτό το θέμα, εφόσον, όποτε έχασε εκλογές, ο αρχηγός της πήρε την ευθύνη, παραιτήθηκε αμέσως και ήρθε ο επόμενος. Στους «προοδευτικούς» χώρους, άπαξ και γίνει κάποιος αρχηγός, συνήθως βεντουζάρει στην καρέκλα και δεν αποκολλάται ούτε με βίντσι. Ο κ. Τσίπρας παραμένει και μάλλον θα παραμείνει αν απολέσει και τις επόμενες εκλογές, ελλείψει ανταλλακτικού. Ο Ζαχαριάδης έχασε κοτζάμ εμφύλιο το '49 και παρέμεινε γενικός γραμματέας άλλα επτά χρόνια, ως το 1956, οπότε τον ξεβίδωσαν στην Τασκένδη με το ζόρι. Κι αν δεν είχε πεθάνει ο Στάλιν, θα συνέχιζε αμέριμνος. (Το αν πέθανε ο Στάλιν ή ζει, είναι βέβαια, ακόμα, αμφίβολο).

Για να παραφράσουμε γνωστή ρήση:  

 

Σε περιοχές του προοδευτικού χώρου συμβαίνουν γεγονότα που αποδεικνύουν ότι υπάρχει ζωή και μετά θάνατον.  

Κάπως έτσι θα 'ναι και με μια «προοδευτική διακυβέρνηση» σύμφωνα με τα δεδομένα - ή, όπως το είπε ο Μποστ, «αν έρθετε στην κηδεία μου, θα έρθω κι εγώ στη δική σας"