Καθηγητής Stern School of Business, New York University.
Η κυβέρνηση παραπαίει, αλλάζοντας θέσεις καθημερινά, με τεράστιες
αδυναμίες στην οικονομική πολιτική, στα ελληνοτουρκικά, στην ονομασία
της ΠΓΔΜ, στην εγκληματικότητα που μαστίζει τη χώρα, στους αναρχικούς με
κρατίδιο μέσα στην Αθήνα, στην παιδεία που πια δεν είναι εκπαίδευση,
και στη γενική ασυδοσία στον δημόσιο τομέα.
H θέση της για «καθαρή
έξοδο» από τα μνημόνια είναι σκέτη προπαγάνδα όταν η κυβέρνηση έχει
υπογράψει βαρύτατες δεσμεύσεις για τη μετεκλογική περίοδο.
Δεν υπάρχει
πια τίποτα θετικό που αυτή η κυβέρνηση θα μπορέσει να καταφέρει.
Αντίθετα, στην πορεία εξόδου προς εκλογές, η κυβέρνηση κατεδαφίζει τα
ελάχιστα θετικά που της επέβαλαν οι Ευρωπαίοι.
Καιρός λοιπόν να μιλήσουμε για τη μετεκλογική περίοδο, για το τι
είναι αναγκαίο άμεσα, τι είναι εφικτό, τι μπορούμε να καταφέρουμε σαν
Ελλάδα ύστερα από οκτώ χρόνια κηδεμονίας.
Πρόβλημα πρώτο. Υπερφορολόγηση. Ποτέ στην ιστορία
δεν μπόρεσε μια οικονομία με αναιμική ανάπτυξη να βγάζει πρωτογενές
πλεόνασμα 3,5%-4% και μάλιστα για χρόνια, όπως υποσχέθηκε ο κ. Τσίπρας
στους δανειστές το 2015. Το κράτος αρπάζει όλα τα χρήματα που έχουν τα
νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις (ακόμη πιο πολλά από όσα υποσχέθηκε ο κ.
Τσίπρας στην Ε.Ε.), και καταστρέφει έτσι όλες τις προοπτικές ανάπτυξης
της ελληνικής οικονομίας! Εάν θέλουμε ανάπτυξη, δημιουργία θέσεων
εργασίας και μείωση της ανεργίας, πρέπει να μειώσουμε τη φορολογία και
το πρωτογενές πλεόνασμα.
Λύση. Μειώνουμε τη φορολογία των επιχειρήσεων
δραστικά, και τη φορολογία φυσικών προσώπων σταδιακά. Δεν αυξάνουμε τη
φορολογία μειώνοντας το αφορολόγητο. όπως υποσχέθηκε στην Ε.Ε. ο κ.
Τσίπρας. Δεν μπορούμε να ζητάμε φόρο εισοδήματος από τον μισθωτό των 600
ευρώ, που πληρώνει και 24% ΦΠΑ. Η μείωση της φορολογίας θα δώσει μια
άμεση ανάσα στην οικονομία και την κατανάλωση.
Πρώτο σημείο διαπραγμάτευσης. Η νέα κυβέρνηση
χρειάζεται να πείσει τους Ευρωπαίους να μειωθεί το πρωτογενές πλεόνασμα
σε 1,5% για να μπορέσουν να μειωθούν οι φόροι. Πρέπει να πείσουμε την
Ε.Ε. ότι αν δεν μειωθούν φόροι δεν θα υπάρξει ταχεία ανάπτυξη, και αν
δεν υπάρξει ταχεία ανάπτυξη οι Ευρωπαίοι δεν θα πάρουν ποτέ πίσω τα
χρήματά τους. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, όχι απειλές τύπου Βαρουφάκη.
Πρόβλημα δεύτερο. Το δημόσιο χρέος είναι μεγάλο ως
ποσοστό του ΑΕΠ, αποτέλεσμα δεκαετιών κακοδιαχείρισης και της τρελής
διαπραγμάτευσης του 2015. Χωρίς ανάπτυξη, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ
να αποπληρώσει το χρέος. Τα τεράστια πλεονάσματα 3,5%, που υπόγραψε ο κ.
Τσίπρας, καταδικάζουν την Ελλάδα να μην αναπτύσσεται και νομοτελειακά
να μην μπορεί να αποπληρώσει το χρέος.
Λύση. Οι Ευρωπαίοι χρειάζεται να δεχτούν ένα
οικονομικό σχέδιο της Ελλάδας που θα δίνει χρονική προτεραιότητα στην
ανάπτυξη και να μετατοπίζει την αποπληρωμή του χρέους στο απώτερο
μέλλον. Μόνο με μεγάλη ανάπτυξη για τουλάχιστον πέντε χρόνια και
σημαντική επιμήκυνση των ευρωπαϊκών δανείων θα μπορέσει η Ελλάδα να
ορθοποδήσει. Αυτή είναι η μοναδική λύση που θα εξασφαλίσει την
αποπληρωμή του χρέους.
Δεύτερο σημείο διαπραγμάτευσης. Η σημερινή κυβέρνηση
είναι απίθανο να καταφέρει σημαντική επιμήκυνση των ευρωπαϊκών δανείων.
Η μετεκλογική κυβέρνηση πρέπει να προσπαθήσει άμεσα σημαντική
επιμήκυνση των λήξεων, και τη μετατροπή των διμερών δανείων και των
δανείων του ΔΝΤ σε δάνεια του μηχανισμού σταθερότητας, που θα έχουν
απώτερες λήξεις. Να χρησιμοποιήσει τα εναπομείναντα χρήματα του 3ου
μνημονίου σαν ενεργή πιστωτική γραμμή, και η Ελλάδα να ζητήσει επιπλέον
εν δυνάμει πιστωτική γραμμή από την Ε.Ε. ώστε να έχει πιο δυνατή θέση
στην έξοδο στις αγορές.
Πρόβλημα τρίτο. Επενδύσεις. Η βαρύτατη φορολογία, η
άκρατη γραφειοκρατία, η πολυδιάσπαση της διοίκησης που δίνει τη
δυνατότητα καθυστερήσεων από διάφορες κατευθύνσεις, η έλλειψη γρήγορων
δικαστικών αποφάσεων, το «πάγωμα» της εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων και η
έλλειψη πολιτικής συναίνεσης είναι οι κύριοι λόγοι που Ελληνες και
ξένοι δεν επενδύουν στην Ελλάδα.
Λύση. Μείωση της φορολογίας. Εφαρμογή των
μεταρρυθμίσεων. Επιτάχυνση της δικαιοσύνης. Μείωση της γραφειοκρατίας.
Τα τελευταία τρία θα είναι από τα πιο δύσκολα έργα της επομένης
κυβέρνησης.
Πρόβλημα τέταρτο. Το συνταξιοδοτικό σύστημα έχει
καταρρεύσει και στηρίζεται στην επιδότηση του Δημοσίου, παρά τις μεγάλες
εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών. Στο γενικό κομφούζιο, άλλοι
λαμβάνουν πολλά έχοντας δώσει πενιχρές εισφορές και άλλοι παίρνουν λίγα
έχοντας δώσει μεγάλες εισφορές.
Λύση. Αρχίζουμε ένα ανταποδοτικό σύστημα, όπου παίρνεις ως σύνταξη αυτά
που συνεισέφερες συν τόκους και υπεραξία επενδύσεων. Ολοι οι καινούργιοι
εργαζόμενοι μπαίνουν σε αυτό το σύστημα. Επειδή είναι ανταποδοτικό, το
καινούργιο σύστημα δεν χρειάζεται χρηματική υποστήριξη από το κράτος. Οι
παλαιοί εργαζόμενοι μένουν στο παλιό σύστημα και το κράτος συνεχίζει να
τους επιδοτεί. Βάζοντας όλους τους καινούργιους εργαζομένους στο
ανταποδοτικό σύστημα, περιορίζουμε το μέγιστο ποσό επιδότησης που θα
χρειαστεί από το κράτος για τους παλαιούς εργαζομένους. Με τον καιρό
μπαίνουν εθελοντικά και παλιοί εργαζόμενοι στο ανταποδοτικό σύστημα,
ξελαφρώνοντας τις υποχρεώσεις του κράτους.
Πρόβλημα πέμπτο. Η ανεργία παραμένει στα ύψη.
Λύση. Η μόνη λύση στην ανεργία είναι...
η ταχεία ανάπτυξη, που θα δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας.
Πρόβλημα έκτο. Συσσωρευμένα κόκκινα δάνεια.
Λύση. Με διαφορετικούς τρόπους, που δεν θα περιγράψω
λεπτομερειακά/τεχνικά, οι τράπεζες πρέπει να ξεφορτωθούν αυτά τα δάνεια
και να δανείσουν στις επιχειρήσεις για να αναπτυχθεί η οικονομία.
Η καινούργια κυβέρνηση θα χρειαστεί να κάνει γενναίες μεταρρυθμίσεις
εσωτερικά και να αναδιαπραγματευθεί τα πλεονάσματα και την επιμήκυνση
των λήξεων του χρέους με τους Ευρωπαίους, και τα τρία δύσκολα έργα.
Ακόμα και με την πιθανότατη αυτοδυναμία της Ν.Δ., σε αυτή την τόσο
κρίσιμη καμπή θα είναι σημαντική η υποστήριξη της μετεκλογικής
κυβέρνησης από το Κίνημα Αλλαγής και άλλα κόμματα στην προσπάθεια
διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου