Του ΑΡΓΥΡΗ ΚΩΣΤΑΚΗ
Τόσες δεκαετίες μετά συνειδητοποίησα ένα μεσημέρι πίνοντας καφεδάκι με τον παιδικό φίλο μου τον Άρη, ότι
ποτέ και κανένας δεν έχει αναφερθεί, δεν έχει γράψει, δεν έχει θυμηθεί
ότι κάποτε «άνθησε» ο μεταμεσονύκτιος κινηματογράφος στην Αθήνα.
Φυσικά και δεν μιλάμε γιά «τσόντες» ή άλλες ανοησίες, αλλά γιά τις ταινίες θρίλερ που ήταν must κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ σε δύο- τρία επιλεγμένα σινεμά της πόλης.
Ο «εφευρέτης» των μεταμεσονύκτιων προβολών ο θρυλικός Κοτρώνιας
(πραγματικό επώνυμο από υπαρκτό πρόσωπο, αλλά δυστυχώς έχει φύγει από
τη ζωή σε τροχαίο δυστύχημα) είχε αυτή την ιδέα στα τέλη της δεκαετίας
του 70΄και πρόλαβε να τη δει να υλοποιείται στις αρχές της δεκαετίας του
80′.
Ο επονομαζόμενος «Τσούκου» (κανείς δεν ξέρει γιατί
αυτό το παρατσούκλι) διοργάνωσε πρώτος και με απόλυτη επιτυχία τις
μεταμεσονύκτιες προβολές ταινιών τρόμου στον κινηματογράφο «Ελυζέ» στα
Ιλίσσια.
Μετά τις «κανονικές» προβολές 5-7, 7-9, 9-11 και 11-1 άρχιζε το…»γλέντι».
Στους πρώτους μήνες η νέα «μόδα» δεν είχε γίνει γνωστή και η αίθουσα είχε λίγα άτομα κυρίως από την περιοχή.
«Στόμα με στόμα» σε έναν χρόνο το «Ελυζέ» είχε γίνει «ο ναός του θρίλερ»
με ατέλειωτες ουρές από νεολαίους από όλη την Αττική. Από τις 11 πολλές
φορές πήγαιναν οι πρώτοι γιά να εξασφαλίσουν το «μαγικό χαρτάκι», ενώ
δεν έλειπαν και οι «λαθραίοι» που πάνω στον πανικό και στο σπρώξιμο
έμπαιναν μέσα.
Τι να πρωτοθυμηθώ από εκείνες τις αξέχαστες νύχτες
στους τρείς χειμώνες 1983 -84, 1984-85 και και 1985-86 που κράτησε αυτό
το φαινόμενο. Τον ίδιο τον αιθουσάρχη τον «Τσούκου» με
την ελλιπή οδοντοστοιχία αλλά με τη «χρυσή» καρδιά που έκοβε τα
εισιτήρια; Την ανακοίνωση που έβγαλε μιά νύχτα πριν την προβολή να μην
κάνουμε φασαρία γιατί δήθεν (όπως αποδείχτηκε) «απόψε υπάρχει παρατηρητής»;
Όλοι ψάχναμε τον παρατηρητή, ώσπου κάποιος (θαμώνας ήταν φυσικά) σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα. Κάποιος από το πλήθος φώναξε «αυτός είναι ο παρατηρητής» και βγάλαμε τον φουκαρά πυξ λαξ έξω από το σινεμά. Τα συνθήματα «το αίμα δεν στάζει κι ο σινεμάς νυστάζει», » άσε το πουλί και πιάσε τη μηχανή» στον μηχανικό όταν κοβόταν η ταινία από βλάβη; Τις προτροπές στον πρωταγωνιστή όταν τον πλησίαζε ο δολοφόνος με μαχαίρι, τσεκούρι, πριόνι «πίσω σου, πάνω σου, δίπλα σου» και πεταγόταν ο Σταύρος με το επικό «ολούθε σου«. Τον «πόλεμο» εξώστη – πλατείας»; Τον «αστυνόμο Σαΐνη»
που μετά από καιρό αποδείχτηκε ότι ήταν φίλος; Τις χειρονομίες μπροστά
στη δέσμη φωτός γιά να φαίνονται στο «πανί»;Τη βραδιά που έκανε το
το…μοιραίο λάθος ο «Τσούκου» και έβαλε μέσα στην κανονική προβολή 11-1
μισή ώρα πριν τελειώσει καμιά πενηνταριά «φρικιά» από εμάς και από τον χαβαλέ έφυγαν έντρομοι οι…κανονικοί θεατές; Και τόσα άλλα.
Ώσπου...
το «Ελυζέ» έκλεισε (δεν θυμάμαι γιατί) και μεταφερθήκαμε στην Ααβόρα στην Ιπποκράτους και στα «τελειώματα» στο Άλφαβιλ στην οδό Μαυρομιχάλη. Δεκάδες τα παιδιά που πηγαίναμε να διασκεδάσουμε, ο Άρης, ο Θανάσης, ο Γιώργος, ο Δημήτρης, ο Λουκάς, ο Νίκος και τόσοι άλλοι.
Έψαξα και βρήκα – κι επειδή δεν θα με πίστευε κανείς την έδειξα στον Άρη – την ταυτότητα μέλους που είχα βγάλει, ο μοναδικός από την παλιοπαρέα, της «Μεταμεσονύχτιας Λέσχης Φίλων Ταινιών Τρόμου και Επιστημονικής Φαντασίας».
Κανονικά με φωτογραφία μου, σφραγίδα, στοιχεία και το σημαντικότερο:
την υπογραφή του «Τσούκου» κάτω από την ένδειξη Ο Διευθυντής. Ποτέ δεν μάθαμε το πραγματικό ονοματεπώνυμο του Τσούκου». Αλλά τι σημασία έχει;
Αυτό που μετράει στις ψυχές μας είναι ότι με εκείνα
τα εισιτήρια που μας έκοβε δεν μπαίναμε στο σινεμά, αλλά στο
«διαστημόπλοιο» της αθωότητας και της πλάκας. Που θυμόμαστε ακόμη και
σήμερα. 35 χρόνια μετά!
Γιατί όπως αποδείχτηκε το εισιτήριο δεν ήταν μετ επιστροφής αλλά one way. Και έχω το καμάρι να λέω, ότι ήμουν κι εγώ εκεί στο Ελυζέ στην Ααβόρα στο Άλφαβιλ, εκείνες τις νύχτες.
Είμαι υπερήφανος γιατί είμαι το παλιό, πριν το παλιό γίνει μόδα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου