Του ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΟΥΔΗ
Το λεγόμενο «μακεδονικό» είναι πρόβλημα που μας ταλανίζει πάνω από
έναν αιώνα. Όποιος ενδιαφέρεται για την δημιουργία, τις ρίζες, και την
εξέλιξή του, μπορεί να βρει ενδιαφέροντα στοιχεία, εκτιθέμενα χωρίς φόβο
και πάθος, στο βιβλίο μου «Η αλήθεια για τον Μακεδονικό Αγώνα
1904-1908».
Εκείνο που πρέπει πάντως να κατανοηθεί από τους δικούς μας,
Έλληνες, ελληνόφρονες, και ελληνοσυριζαίους, είναι ότι η εμμονή των
κατοικούντων στην σημερινή Σκοπιανία να την ονομάζουν Μακεδονία,
οφείλεται εν πολλοίς σε ένα βουλγαρικό αρχικά πολιτικό πρόβλημα των
αρχών του 20ου αιώνα. Και αυτό δεν ήταν άλλο από την οξεία αντιπαράθεση
μεταξύ των βούλγαρων αναρχοαριστερών και των βούλγαρων συντηρητικών της
εποχής τους, των ομνυόντων στο όνομα του βασιλιά τους.
Οι πρώτοι, τα πρώϊμα δηλαδή «κουμμούνια» του καιρού εκείνου
(τηρουμένων των αναλογιών) δεν ήθελαν με τίποτε να δουν την ελληνική
Μακεδονία να την καταπίνει η βασιλική Βουλγαρία και για τον λόγο αυτό
κατασκεύασαν τον μύθο μιας Μακεδονίας αυτοχθόνων, αποποιούμενοι έτσι την
σλαβική τους ταυτότητα αλλά όχι την βουλγάρικη κατά βάση γλώσσα τους.
Όπως γράφω στο προαναφερθέν σχετικό βιβλίο μου: «Άλλωστε, το ότι η
προβαλλόμενη σλαβομακεδονική εθνότητα αποτελούσε ένα τεχνητό
κατασκεύασμα ήταν εξαρχής εμφανές και από τα γραφόμενα ενός εκ των
εμπνευστών της, του Κρίστε Μισίρκωφ, ο οποίος στο έργο του “Περί των
Μακεδονικών Υποθέσεων” (1903) αναφέρει με νόημα: “ό,τι δεν υπάρχει
μπορεί να δημιουργηθεί, αν το απαιτούν οι ιστορικές περιστάσεις”. Φυσικά
όλοι αυτοί λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο ή για την ακρίβεια χωρίς τον
νόμιμο κληρονόμο της περιοχής η οποία αυτοδικαίως περιήλθε με τους
βαλκανικούς αγώνες στην Ελλάδα, καθότι ελληνική.
Τα υπόλοιπα, το πώς δηλαδή πέρασε αυτό το παραμύθι στον σλαβανάκατο
πληθυσμό της Σκοπιανίας, είναι θέμα της ψυχιατρικής επιστήμης, ιδιαίτερα
του κομματιού της που ενδιατρίβει στην ψυχολογία των (αμόρφωτων) μαζών
και την διάχυση σε αυτές μιας μανίας μεγαλείου (χαρακτηριστικής των
συμπλεγμάτων κατωτερότητας που υφέρπουν στον ψυχισμό τους), η οποία στην
προκειμένη περίπτωση δημιούργησε στον πληθυσμό ψευδαισθήσεις και
παραισθήσεις περί προελεύσεώς του από το σπέρμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Περιττό να λεχθεί ότι η Βουλγαρία απορρίπτει τον εν λόγω μύθο, δεδομένου
ότι, σύμφωνα με το «νέο δόγμα» που χάραξε η βουλγαρική Ακαδημία
Επιστημών το 1998, η Βουλγαρία προς δυσμάς δεν συνορεύει με την
Σκοπιανία αλλά «με τον εαυτό της»!!!
Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Οφείλουμε πάντως, ως
ομόδοξοι χριστιανοί ορθόδοξοι, να δείξουμε κατανόηση στο πρόβλημα
ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζουν οι γείτονες, κάτι που έχει ήδη πράξει η
μεγαλόθυμος διεθνής κοινότητα, χωρίς όμως να παραλείψουμε να
ιχνογραφήσουμε την νευρασθενική τους διαταραχή μέσα από την επιθυμητή
γι’ αυτούς διεθνή ονομασία τους.
Η αγγλική γλώσσα, η οποία βαφτίζει
διεθνώς τα κράτη και τα κρατίδια, μας προσφέρει αυτήν την μοναδική
δυνατότητα. Και το όνομα του κράτους αυτών:
MADCEDONIA όπερ μεθερμηνευόμενον εστί «Μακεδονία των τρελών» (mad-cedonia) ή μονολεκτικά και επί το ελληνικότερον:
ΤΡΕΛΟΚΕΔΟΝΙΑ όνομα
κατάλληλον «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» (Ματθ. Δ' 23, Θ' 35 και
Ι' 1) θεραπεύουσαν δια του ενός αυτού σμπάρου και τα δύο τρυγόνια:
Και
την νόσο κάποιων βούλγαρων που πιστεύουν ότι είναι μεγαλέξαντροι και τον
διανοητικό αυνανισμό κάποιων ελληνοσυριζαίων που πιστεύουν ότι οι
βούλγαροι είναι μακεδόνες.
Άντε γειά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου