ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ακροβασία γραφικών σε τεντωμένο σχοινί

Toυ ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Εναν χρόνο πριν από την καρατόμησή του, ο Μιραμπό πρότεινε στον Λουδοβίκο τον 16ο να αναθέσει την κυβέρνηση στους Ιακωβίνους. Πίστευε ότι η σκληρή οικονομική πραγματικότητα θα τους έσπρωχνε στον ρεαλισμό και θα εγκατέλειπαν την εμπρηστική ρητορική τους. Ο Λουδοβίκος δεν τον άκουσε και τα υπόλοιπα, όπως λένε, ανήκουν στην ιστορία.

 

Στην Ευρώπη, 200 και πλέον χρόνια μετά παρακολουθούμε ένα ανάλογο τεστ με πρωταγωνιστή τον Α. Τσίπρα.  

Οι δύο πρώτοι μήνες διακυβέρνησης ήταν μία άσκηση προσαρμογής στην πραγματικότητα. Κι όσο κι αν δεν εγκατέλειψε τη ρητορική του, η προοπτική να οδηγηθεί η χώρα σε στάση πληρωμών έχει αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα.

Αυτό έγινε φανερό από τις δηλώσεις του μετά τη συνάντηση με την κ. Μέρκελ. Παρότι έβαλε τα δύσκολα θέματα των ελληνογερμανικών σχέσεων, όπως το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις, κατέστησε σαφές ότι δεν σχετίζονται με τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις. Με επικοινωνιακά άψογο τρόπο τα έβαλε ουσιαστικά στο ράφι.  

Πιο αποκαλυπτική, ωστόσο, ήταν η επιστολή που έστειλε στην κ. Μέρκελ και στον κ. Ολάντ πριν από δύο εβδομάδες. Σε αυτήν ο κ. Τσίπρας έχει εγκαταλείψει τα νταούλια και ομολογεί ανοιχτά ότι η χώρα δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στο ΔΝΤ και να καταβάλει μισθούς χωρίς ευρωπαϊκή βοήθεια.  

Το ότι στέλνει την επιστολή στους δύο ηγέτες, όχι στους θεσμούς, έχει ενδιαφέρον:

 

Τελικά ορισμένοι ηγέτες είναι πιο ίσοι από τους άλλους κι ας διαβεβαίωνε προεκλογικά για το αντίθετο. 

Εξίσου ενδιαφέρον έχουν οι αναφορές του σε τρίτο Μνημόνιο -εντάξει θα το αποκαλούμε «σύμφωνο για την ανάκαμψη και την ανάπτυξη»-, αλλά και στην ανάγκη να υλοποιηθεί η «απόφαση του Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012». Ναι, αυτή που πέτυχε ο Ευ. Βενιζέλος και η μνημονιακή κυβέρνηση για ελάφρυνση, όχι φυσικά διαγραφή, του χρέους.

 

Αποκαλυπτική ήταν και η στιχομυθία που είχε ο κ. Τσίπρας με τον κ. Ντράγκι στην «επταμερή». Οταν ο πρωθυπουργός διαμαρτυρήθηκε ότι η ΕΚΤ δεν στηρίζει την Ελλάδα, ο κεντρικός τραπεζίτης τού υπενθύμισε ότι έχει δανείσει τις ελληνικές τράπεζες με 104 δισεκατομμύρια ευρώ. Πρόσθεσε δε ότι δεν είναι δική του ευθύνη αν οι Ελληνες αισθάνονται ανασφάλεια και αποσύρουν τις καταθέσεις τους. Το πρόβλημα, του είπε με άλλα λόγια, είναι δικό σου.

 

Μπορεί, βλέπετε, να πιστεύουμε ότι φταίει η αρχιτεκτονική της Ευρώπης, η αναλγησία της κ. Μέρκελ, η παγκοσμιοποίηση, οι μασόνοι ή ο ανάδρομος Ερμής. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι να δίνουμε διαλέξεις περί δικαίου και να δείχνουμε το δάχτυλο στους Γερμανούς, αλλά με αυτά τα δεδομένα να βρούμε αποτελεσματικές λύσεις.

 

Ο κ. Τσίπρας ανέλαβε να το κάνει. 

Συμφώνησε να παρουσιάσει λίστα μεταρρυθμίσεων που θα αξιολογηθούν από την τρόικα. 

Θα του είναι δύσκολο. Οχι μόνο εξαιτίας του κ. Λαφαζάνη, αλλά και επειδή μέχρι σήμερα, εκτός απο τις «μυστικές νοικοκυρές», η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να επεξεργαστεί ούτε ένα συγκεκριμένο μέτρο, πέρα από τα συνήθη μνημονιακά.

 

Ο,τι έχει γίνει γνωστό, είτε είναι δημοσιονομικά αδιάφορο, είτε θα προκαλέσει έντονες αντιδράσεις - όπως η αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά που μοιάζει να εγκαταλείφθηκε πριν καν ανακοινωθεί επίσημα. 

Ακόμα πιο παράδοξο είναι το ότι το οικονομικό επιτελείο δείχνει να μην επείγεται να επεξεργαστεί μία ολοκληρωμένη λίστα μέτρων, παρότι η οικονομία βρίσκεται στα πρόθυρα εμφράγματος.

 

Η ελληνική κυβέρνηση κινείται με ρυθμό «παγόβουνου», σχολίαζε χαρακτηριστικά Ευρωπαίος αξιωματούχος. Ενας από τους πιο γνωστούς Γερμανούς υποστηρικτές του Grexit μάλιστα, ο Χανς Βέρνερ Ζιν έφτασε να υποστηρίξει ότι η καθυστέρηση πιθανώς να μην οφείλεται σε ανικανότητα, αλλά στο ότι η κυβέρνηση στην πραγματικότητα προετοιμάζει αιφνιδιαστική έξοδο από το ευρώ!

 

Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; 

  Πιθανώς, αν και οι ακριτομυθίες του «Γιάνη» περί «ρήξης» είναι ύποπτες:  

Μέχρι σήμερα ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν έχει δείξει να συμμερίζεται τέτοιες απόψεις. Φραστικά, τουλάχιστον, έχει επανειλημμένα υποστηρίξει ότι μία τέτοια εξέλιξη θα ήταν καταστροφική. Μένει να το αποδείξει στην πράξη. Μπορεί να το κάνει;  

Ο τρόπος που κινείται δημιουργεί ερωτηματικά. 

Προφανώς τρέμει το πολιτικό κόστος με τις υψηλές προσδοκίες που ο ίδιος δημιούργησε. Ισως, πάντως, να τον βοηθήσει να γίνει πιο αποφασιστικός η σκέψη πως αν δεν το κάνει, τότε το πρόβλημα θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Και για τον ίδιο και για τη χώρα. Και το πρόβλημα θα είναι όλο δικό μας. Ούτε της κ. Μέρκελ, ούτε βέβαια των «θεσμών».