ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Η γενιά μου χόρτασε παροιμίες. Είχαν διδακτικό
χαρακτήρα. Μας τις έλεγαν με ιδιαίτερο στόμφο, ανασήκωμα των φρυδιών και
κούνημα της κεφαλής.
Στο top ten των παροιμιών, την πρώτη θέση καταλάμβανε το «Η τιμή, τιμή δεν έχει». Αφορούσε την αξιοπρέπεια του ατόμου. Εκλάμβανε την όποια προσβολή, ως απόλυτη προσβολή, που ότι και να έκανες δεν μπορούσες να αποκαταστήσεις τη ζημιά που προξένησες.
Διάβασα στο protagon, για την αγωγή που κατέθεσε ο κ. Π. Καμμένος εναντίον του αρθρογράφου Α. Πετρουλάκη, συσχετίζοντάς την με το άρθρο του με τίτλο «Π. Καμμένος. Έχουν αρχίσει και του μοιάζουν». Προσβολή της προσωπικότητάς του, λογαριάζει το κείμενο, ο πολιτικός άνδρας. Και ζητάει 1.000.000 ευρώ. Και αναρωτιέμαι:
Πώς ακριβώς υπολογίζεις την προσβολή της προσωπικότητάς σου;
Πώς την κοστολογείς;
Γιατί το σταματάς στο 1.000.000 το ποσόν;
Το 1.100.000 το θεωρείς ότι παραπάει για προσβολή;
Στα 900.000 ευρώ πώς νιώθεις;
Προκύπτει, δε, και ένα ακόμα ερώτημα. Πες ότι βρίσκονται 1.000.000 ευρώ (σιγά μη βρεθούν!). Είμαστε οκ; Ξεμπερδεύουμε με την προσβολή; Πάμε γι' άλλη; Δεν θα βρεθεί ένας κερατάς να με προσβάλει, ρε γαμώτο;
Αστειεύομαι αλλά συγχρόνως αναρωτιέμαι αν το 1.000.000 είναι ένα είδος φοβόμετρου. Να το βλέπουν οι δημοσιογράφοι να πορεύονται. Εδώ που τα λέμε σου κόβει τη χολή, σου μαγκώνει τα δάκτυλα. Σκιάχτηκα προσωπικά.
Είναι αυτό το ζητούμενο; Πώς θα πορευτούμε;
Περιγράφω με ακραίο τρόπο, για να θέσω καλόπιστα έναν προβληματισμό.
Μήπως οι μάχες πρέπει να δίνονται με «τα όπλα μάχης» της κάθε μάχης;
Ο δημοσιογράφος έχει τον λόγο και τη γραφή ως όπλο. Ο πολιτικός ίσως έχει περισσότερο. Αλί στον έρμο τον πολίτη!
Θα με ρωτήσεις αν υπάρχουν όρια στο τι λέμε ή γράφουμε;
Υπάρχουν. Και σηκώνει μεγάλη συζήτηση αλλά σας διαβεβαιώ τα πιο αξεπέραστα όρια, τα πιο αλάνθαστα, τα θέτει η συνείδηση του καθενός.
Στις δημοκρατίες υπάρχει λόγος και αντίλογος. Μια αγωγή 17 σελίδων που κάποτε θα εκδικαστεί -«πολύ» κάποτε κατά τις συνήθειες της πολιτείας μας- ποιο δίκιο τελικά θα φέρει σε πέρας; Τι θα έχει αποκομίσει ο πολίτης;
Γιατί ένας πολιτικός που γνωρίζει από δημόσιο λόγο, πιο πολύ από τον καθένα, και που γνωρίζει και την προσωπική του δύναμη και μάλιστα καταμετρημένη με ψήφους, δεν επιλέγει αυτόν τον τρόπο αντιπαράθεσης και μάλιστα σε ένα ιντερνετικό μέσο που έχει αποδείξει ότι φιλοξενεί κάθε άποψη;
Την υποψία, τη μυρουδιά εκφοβισμού που αναδύει το 1.000.000 ευρώ, θεωρώ ότι δεν πρέπει να την καταδέχεται κανένας πολιτικός. Κυρίως γιατί, ακόμα κι αν κατά την άποψή του τον αδίκησε κάποιος -όλα μπορεί να συμβούν- είναι πιο πολύτιμο να έχεις δημοσιογράφους που δεν σκύβουν στο ανάστημα της πρόσκαιρης εξουσίας σου (μην το θεωρείτε εύκολο), αλλά στέκονται απέναντί σου για να σου μεταφέρουν ακόμα και ένα μέρος της κοινής γνώμης, έξω από το δικό σου πεδίο και το κέντρο αντίληψης των θερμών υποστηρικτών σου. Τι λέτε κ. Καμμένε;
Η γενιά μου χόρτασε παροιμίες. Είχαν διδακτικό χαρακτήρα. Στο top ten, στην πρώτη θέση «Η τιμή, τιμή δεν έχει»…
Άραγε να είχαν δίκιο ή έλεγαν υπερβολές;... Οι παλιοί!..
Υ.Γ: Πουθενά στο κείμενό μου δεν αναφέρομαι στην έννοια «ομάδα δημοσιογραφική». Θεωρώ εξίσου αντιδημοκρατική αυτή την αντιμετώπιση. Απευθύνω τον προβληματισμό μου ως πολίτης σε άλλον πολίτη.
Στο top ten των παροιμιών, την πρώτη θέση καταλάμβανε το «Η τιμή, τιμή δεν έχει». Αφορούσε την αξιοπρέπεια του ατόμου. Εκλάμβανε την όποια προσβολή, ως απόλυτη προσβολή, που ότι και να έκανες δεν μπορούσες να αποκαταστήσεις τη ζημιά που προξένησες.
Διάβασα στο protagon, για την αγωγή που κατέθεσε ο κ. Π. Καμμένος εναντίον του αρθρογράφου Α. Πετρουλάκη, συσχετίζοντάς την με το άρθρο του με τίτλο «Π. Καμμένος. Έχουν αρχίσει και του μοιάζουν». Προσβολή της προσωπικότητάς του, λογαριάζει το κείμενο, ο πολιτικός άνδρας. Και ζητάει 1.000.000 ευρώ. Και αναρωτιέμαι:
Πώς ακριβώς υπολογίζεις την προσβολή της προσωπικότητάς σου;
Πώς την κοστολογείς;
Γιατί το σταματάς στο 1.000.000 το ποσόν;
Το 1.100.000 το θεωρείς ότι παραπάει για προσβολή;
Στα 900.000 ευρώ πώς νιώθεις;
Προκύπτει, δε, και ένα ακόμα ερώτημα. Πες ότι βρίσκονται 1.000.000 ευρώ (σιγά μη βρεθούν!). Είμαστε οκ; Ξεμπερδεύουμε με την προσβολή; Πάμε γι' άλλη; Δεν θα βρεθεί ένας κερατάς να με προσβάλει, ρε γαμώτο;
Αστειεύομαι αλλά συγχρόνως αναρωτιέμαι αν το 1.000.000 είναι ένα είδος φοβόμετρου. Να το βλέπουν οι δημοσιογράφοι να πορεύονται. Εδώ που τα λέμε σου κόβει τη χολή, σου μαγκώνει τα δάκτυλα. Σκιάχτηκα προσωπικά.
Είναι αυτό το ζητούμενο; Πώς θα πορευτούμε;
Περιγράφω με ακραίο τρόπο, για να θέσω καλόπιστα έναν προβληματισμό.
Μήπως οι μάχες πρέπει να δίνονται με «τα όπλα μάχης» της κάθε μάχης;
Ο δημοσιογράφος έχει τον λόγο και τη γραφή ως όπλο. Ο πολιτικός ίσως έχει περισσότερο. Αλί στον έρμο τον πολίτη!
Θα με ρωτήσεις αν υπάρχουν όρια στο τι λέμε ή γράφουμε;
Υπάρχουν. Και σηκώνει μεγάλη συζήτηση αλλά σας διαβεβαιώ τα πιο αξεπέραστα όρια, τα πιο αλάνθαστα, τα θέτει η συνείδηση του καθενός.
Στις δημοκρατίες υπάρχει λόγος και αντίλογος. Μια αγωγή 17 σελίδων που κάποτε θα εκδικαστεί -«πολύ» κάποτε κατά τις συνήθειες της πολιτείας μας- ποιο δίκιο τελικά θα φέρει σε πέρας; Τι θα έχει αποκομίσει ο πολίτης;
Γιατί ένας πολιτικός που γνωρίζει από δημόσιο λόγο, πιο πολύ από τον καθένα, και που γνωρίζει και την προσωπική του δύναμη και μάλιστα καταμετρημένη με ψήφους, δεν επιλέγει αυτόν τον τρόπο αντιπαράθεσης και μάλιστα σε ένα ιντερνετικό μέσο που έχει αποδείξει ότι φιλοξενεί κάθε άποψη;
Την υποψία, τη μυρουδιά εκφοβισμού που αναδύει το 1.000.000 ευρώ, θεωρώ ότι δεν πρέπει να την καταδέχεται κανένας πολιτικός. Κυρίως γιατί, ακόμα κι αν κατά την άποψή του τον αδίκησε κάποιος -όλα μπορεί να συμβούν- είναι πιο πολύτιμο να έχεις δημοσιογράφους που δεν σκύβουν στο ανάστημα της πρόσκαιρης εξουσίας σου (μην το θεωρείτε εύκολο), αλλά στέκονται απέναντί σου για να σου μεταφέρουν ακόμα και ένα μέρος της κοινής γνώμης, έξω από το δικό σου πεδίο και το κέντρο αντίληψης των θερμών υποστηρικτών σου. Τι λέτε κ. Καμμένε;
Η γενιά μου χόρτασε παροιμίες. Είχαν διδακτικό χαρακτήρα. Στο top ten, στην πρώτη θέση «Η τιμή, τιμή δεν έχει»…
Άραγε να είχαν δίκιο ή έλεγαν υπερβολές;... Οι παλιοί!..
Υ.Γ: Πουθενά στο κείμενό μου δεν αναφέρομαι στην έννοια «ομάδα δημοσιογραφική». Θεωρώ εξίσου αντιδημοκρατική αυτή την αντιμετώπιση. Απευθύνω τον προβληματισμό μου ως πολίτης σε άλλον πολίτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου