Γράφει η Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου
Τα ίχνη σκέπασε ξανά
Το κύμα διαβατάρικου καιρού
Οι μέρες μίκρυναν, οι ώρες μεγάλωσαν
Oι απολογισμοί κρατάν πότε μαχαίρια κοφτερά
Πότε μαντίλια μ’ απαλές, λινές επαφές της Μνήμης
Ο κύκλος φτάνει σ’ ένα τέλος και αρχή
Για να χαράξει μια καινούρια μετατόπιση
Τα θέλω ενδύονται ξανά την επανάσταση
Βγαίνουν σπαθιά και κρύβονται ασπίδες
Είναι που η ανθρώπινη προκατάληψη
Επινόησε το χρόνο
Έτσι που να μοιράζονται τα όνειρα σε ηλικίες
Να κομματιάζονται οι προθέσεις ευτυχίας
Σε θλιμμένο παρόν, σε άπιαστο μέλλον
Και ιδού που σηματοδοτείται πάλι
Η καλπάζουσα ροή που πλάθει το ποτάμι
Έτσι καθώς πλημμυρίζει τις γωνιές της ύπαρξής μας
Τι θα’ μασταν χωρίς τα όρια του ατέλευτου;
Ποια στοχοθέτηση θα χωρούσε μες στο΄Απειρο;
Τώρα λέμε πως κινούμαστε μεθοδικά
Την ώρα που μας παρασύρει η δίνη του ανεξέλεγκτου
Μ΄έπαρση χαμογελώντας
Σαν στρατιώτες π’αγωνίστηκαν έως εσχάτων
Κι αποχωρούνε με μια πύρρεια νίκη
Στη ρακένδυτη σημαία των ελπίδων τους
Η κ. Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου γεννήθηκε στην Αμμόχωστο, είναι Διευθύντρια Δημοτικής Εκπαίδευσης και συγγραφέας και έχει βραβευθεί για τη συμβολή της στην λογοτεχνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου