Προς αγανακτισμένο διαδηλωτή επιστολή

Tου Διονυση Γουσετη

diongus@otenet.gr

Κατανοώ, φίλε, την αγανάκτησή σου. Είμαι κι εγώ αγανακτισμένος. Είμαι όμως και προβληματισμένος. Προσπαθώ να βρω τι και ποιος φταίει για το χάλι μας. Ακούω ότι κατηγορείς το Μνημόνιο και την τρόικα, δηλαδή τους εταίρους μας. Συγκρίνεις τη ζωή μας πριν και μετά το Μνημόνιο και συμπεραίνεις ότι αυτό φταίει. Ομως, πρόκειται για λάθος σύγκριση. 

Η σωστή σύγκριση είναι μεταξύ του πώς είναι η ζωή μας τώρα και πώς θα ήταν αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο. Χωρίς αυτό θα είχαμε πτωχεύσει. Αυτό θα σήμαινε έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή, ώστε να μπορούμε να τυπώσουμε πληθωριστικό χρήμα. Περίπου όπως στην κατοχή. Οι μισθοί σχεδόν όλων μας θα πήγαιναν κάτω από το όριο της φτώχειας και οι συντάξεις κάτω από το όριο της αξιοπρέπειας. Αυτός ο κίνδυνος υπάρχει ακόμα και οφείλεται στο ότι η ανίκανη κυβέρνηση δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να εφαρμόσει το Μνημόνιο που υπέγραψε.

Δεν είναι ο μόνος λόγος που πρέπει να ευγνωμονούμε τους εταίρους μας. Είναι και οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις που τώρα παραδεχόμαστε ότι έπρεπε να γίνουν από χρόνια, αλλά αδυνατούσαμε μόνοι μας. Επρεπε να μας τις επιβάλουν. Οι κυβερνήσεις και οι συνδικαλιστές μας κορόιδευαν ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις μάς ανήκουν και πρέπει να τις υπερασπιζόμαστε. Στην πραγματικότητα ανήκουν στις συντεχνίες που τις νέμονται και στους συνδικαλιστές που τις διοικούν, μαζί με τις κυβερνήσεις που τις γέμιζαν με υπεράριθμους για να μαζεύουν ψήφους. Τους τζάμπα μισθούς τους πληρώναμε και τους πληρώνουμε εμείς. Ενας τέτοιος υπεράριθμος μπορεί να είναι ο διπλανός σου, που αγανάκτησε επειδή έχασε κάποια προνόμια. Είναι πιο λογικό να αγανακτείς εναντίον του, παρά στο πλάι του. Οπως και εναντίον κάποιου που αγανακτεί με τα κόμματα, όχι επειδή μας έφεραν στο σημερινό χάλι, αλλά επειδή λόγω Μνημονίου έχασαν πια τη δύναμη να του διορίσουν τον γιόκα ή αναγκάζονται να τον απολύσουν.

Δεν είμαι ανάλγητος που μιλώ για απολύσεις. Είναι σήμερα η πιο ανθρωπιστική εφικτή λύση. Και ισχύει μόνο όσο παίρνουμε τα λεφτά του Μνημονίου και μπορούμε να επιλέγουμε και να προγραμματίζουμε. Ο Στέφανος Μάνος πρότεινε, όσοι μόνιμοι του Δημοσίου απολύονται να λαμβάνουν το 70% του μισθού τους για τρία χρόνια, ενώ θα ψάχνουν για δουλειά. Αν πτωχεύσουμε, τέτοια πολυτέλεια δεν θα υπάρχει.

Ο μόνος τρόπος να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και τη χώρα μας είναι να ξεμάθουμε στις πολυτέλειες με δανεικά και να μάθουμε να ζούμε με αυτά που έχουμε και που μπορούμε να παράγουμε. Παράλληλα, να αυξήσουμε αυτά που παράγουμε, δημιουργώντας πρωτογενές πλεόνασμα, που είναι το μόνο «κλειδί» που θα μας βγάλει από το χάλι. Και, τέλος, να αγανακτήσουμε με τα κόμματα που, αφού όλα χωρίς εξαίρεση μας έφεραν ώς εδώ, τώρα με περισσό θράσος φέρνουν εμπόδια στα μέτρα εξυγίανσης, στο όνομα δήθεν του ανθρωπισμού, του έθνους, του σοσιαλισμού κ.λπ. Στην πραγματικότητα, αδιαφορούν τόσο για τον ανθρωπισμό, όσο και για μας και για τη χώρα. Μοναδική τους έγνοια ήταν και είναι το πολιτικό κόστος, δηλαδή η ψήφος μας. Ας αναζητήσουμε νέες πολιτικές δυνάμεις να την δώσουμε.