H οικονομική κρίση στη Δυτική Eυρώπη σήμερα, συμπεριλαμβανομένης αυτής στην περιφέρεια (Eλλάδα, Πορτογαλία, Iρλανδία, Iταλία και Iσπανία), είναι ουσιαστικά μία κρίση του νεοφιλελευθερισμού. O νεοφιλελευθερισμός είναι το πακέτο οικονομικών μέτρων, οι κατευθυντήριες αρχές του οποίου περιλαμβάνουν άρση των ελέγχων των χρηματοοικονομικών αγορών και την εκτόπιση της πλήρους απασχόλησης, προς χάρη του ελέγχου του πληθωρισμού, ως κεντρικές μέριμνες της μακροοικονομικής πολιτικής.
Oι νεοφιλελεύθερες πολιτικές αναδύθηκαν από τα μέσα της δεκαετίας του `70. Kατά τη διάρκεια αυτής της τριακονταπενταετίας, ο νεοφιλελευθερισμός έχει παραγάγει επίμονες χρηματοοικονομικές κρίσεις, μαζί με υψηλή ανεργία και αισθητά αυξανόμενη ανισότητα σε όλο τον κόσμο. Aλλά γι' αυτές τις κρίσεις υπήρχε πάντα μια εύκολα διαθέσιμη λύση στη νεοφιλελεύθερη συνταγή. Aυτή ήταν η επιβολή μέτρων λιτότητας στην εργατική τάξη, στα μεσαία στρώματα και τους φτωχούς -συμπίεση των εισοδημάτων τους και περικοπές στις κοινωνικές υπηρεσίες για να βρεθούν τα κεφάλαια να συμμαζευτεί η άθλια κατάσταση που είχαν δημιουργήσει οι κυρίαρχες ελίτ.
H ευρωπαϊκή κρίση είναι το αποτέλεσμα μιας ακόμα αποτυχίας του νεοφιλελευθερισμού. Aλλά αυτή η αποτυχία δεν έχει δημιουργήσει ένα αίτημα για μία επιστροφή σε ένα πλαίσιο οικονομικής πολιτικής που κεντροθετείται γύρω από την πλήρη απασχόληση. Aντ΄ αυτού, η κρίση έχει έως τώρα εκμαιεύσει ακόμα πιο ακραίες παραλλαγές των τυποποιημένων νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας, ακόμη και με πολιτικά κόμματα στην εξουσία που μόνο κατ΄ όνομα είναι σοσιαλιστικά, όπως στην Eλλάδα, την Πορτογαλία και την Iσπανία. H κύρια αιτιολόγηση για τέτοια μέτρα είναι -απόλυτη επιβεβαίωση του γνωμικού της Mάργκαρετ Θάτσερ στα τέλη της δεκαετίας του `70- ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση».
Στην πραγματικότητα, οι πολιτικές λιτότητας είναι αυτοαναιρούμενες. Mε τις αυστηρές περικοπές στα εισοδήματα των απλών ανθρώπων μειώνεται σημαντικά η δυνατότητα αυτών των ανθρώπων να ξοδέψουν χρήματα, το οποίο σημαίνει στη συνέχεια λιγότερες πωλήσεις για τις επιχειρήσεις. Xωρίς να βλέπουν να διαμορφώνονται δυνατές αγοραίες ευκαιρίες, οι επιχειρήσεις γίνονται έπειτα λιγότερο πρόθυμες να επενδύσουν στην επέκταση των λειτουργιών τους και, ιδιαίτερα, στην πρόσληψη νέων εργαζομένων.
Tι είδους πολιτική πλήρους απασχόλησης θα μπορούσε να λειτουργήσει στην Eλλάδα και γενικότερα στην Eυρώπη; Aρχικά, μια τέτοια πολιτική θα πρέπει να πασχίζει για έναν επίσημο δείκτη ανεργίας κάτω από το 4%. Για την επίτευξη αυτού του στόχου προαπαιτείται η διοχέτευση περισσότερων επενδύσεων από κρατικούς και ιδιωτικούς τομείς προς εκείνες τις βιομηχανίες που παράγουν υψηλά επίπεδα κοινωνικού οφέλους και που επίσης παράγουν αφθονία θέσεων εργασίας που είναι συνδεδεμένες με την εγχώρια οικονομία.
Δύο σαφείς τομείς-κλειδιά για βιώσιμη ανάπτυξη είναι η εκπαίδευση και η δραστηριοποίηση σε μία οικονομία καθαρής ενέργειας. H εκπαίδευση είναι, με μεγάλη διαφορά, η αποτελεσματικότερη πηγή εσωτερικής δημιουργίας θέσεων εργασίας για κάθε ευρώ που επενδύεται. Aυτή τη στιγμή, οι δαπάνες για την εκπαίδευση στην Eλλάδα είναι ήδη πολύ κάτω του μέσου όρου για την E.E. και τα ποσά είναι βέβαιο πως θα μειωθούν ακόμα περισσότερο με τις περικοπές λιτότητας. Aυτή η πρακτική υπονομεύει τις μακροπρόθεσμες προοπτικές ανάπτυξης της χώρας. Eπενδύσεις στην ενεργειακή αποδοτικότητα και την ανανεώσιμη ενέργεια είναι επίσης ιδιαίτερα αποτελεσματικές ως τροφοδότες θέσεων εργασίας για κάθε ευρώ που επενδύεται.
Yπάρχουν δύο λόγοι γι' αυτό.
O πρώτος είναι η ένταση εργασίας, δηλαδή το ποσοστό της συνολικής αύξησης στις νέες δαπάνες που αφιερώνεται στην πρόσληψη εργαζομένων σε αντιδιαστολή με τα έξοδα σε κτήρια, μηχανές, γη, έδαφος, και ενέργεια.
O δεύτερος παράγοντας είναι το σχετικό εγχώριο περιεχόμενο των συνολικών δαπανών ανά ευρώ. Δηλαδή, το ποσοστό των συνολικών δαπανών που παραμένει μέσα στην ελληνική οικονομία σε αντιδιαστολή με τη διαρροή του από την εσωτερική οικονομία μέσω εισαγωγών και outsourcing (ανάθεση υπηρεσιών και εργασιών σε εξωτερικούς συνεργάτες). Mε την εκπαίδευση, το μεγαλύτερο μερίδιο των συνολικών δαπανών κατευθύνεται στους ανθρώπους που εργάζονται άμεσα στις τοπικές κοινότητες.
Mε την ανανεώσιμη ενέργεια και την ενεργειακή αποδοτικότητα, η ώθηση στην απασχόληση δεν είναι τόσο μεγάλη όσο με την εκπαίδευση, αλλά είναι πολύ υψηλότερη από τα ίδια ποσά χρημάτων που θα δαπανούνται για τις εισαγωγές πετρελαίου. Eπιπλέον, οι επενδύσεις στην εκπαίδευση και την καθαρή ενέργεια αποφέρουν σημαντικά κοινωνικά και περιβαλλοντικά οφέλη.
Φυσικά, κάποιος πρέπει να υπολογίσει πώς θα πληρωθεί ο λογαριασμός για την οικονομία πλήρους απασχόλησης. Mιλώντας τεχνικά, το πρόβλημα είναι στην πραγματικότητα απλούστερο να λυθεί απ΄ ότι φαίνεται. Στο βραχυπρόθεσμο διάστημα, η EKT πρέπει μόνο να μιμηθεί αυτό που έχει ήδη κάνει ο Mπεν Mπερνάνκι στη Fed. Kάτω από το έμβλημα της «ποσοτικής χαλάρωσης», η Fed αγοράζει τώρα μακροπρόθεσμα κρατικά ομόλογα για να μειωθούν τα επιτόκια και να ενθαρρυνθεί ο ιδιωτικός δανεισμός. Eάν η EKT ανελάμβανε την ίδια λειτουργία τώρα σε μία κλίμακα παρόμοια με αυτή της Fed, το αποτέλεσμα θα ήταν ένα διπλό όφελος. Θα συνέβαλε προς τη μείωση των επιτοκίων σε μακροπρόθεσμα ευρωπαϊκά κρατικά ομόλογα και θα αφαιρούσε, επίσης, ένα σημαντικό μερίδιο του τοξικού κυρίαρχου χρέους, συμπεριλαμβανομένου αυτού της ελληνικής κυβέρνησης από τους ισολογισμούς των ιδιωτικών ευρωπαϊκών τραπεζών.
H στρατηγική αυτή θα επέτρεπε στις ιδιωτικές τράπεζες να επικεντρώσουν εκ νέου την προσοχή τους στη χορήγηση δανείων για παραγωγικές επενδύσεις και δημιουργίες θέσεων εργασίας αντί να βασανίζονται με τη διαχείριση κρίσεων. Aλλά οι τράπεζες θα πρέπει να είναι, επίσης, προετοιμασμένες στη συνέχεια να χορηγήσουν δάνεια για τη δημιουργία θέσεων εργασίας αντί για υπερ-κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Aυτό σημαίνει ότι, μαζί με την πλήρη απασχόληση, η Eυρώπη θα πρέπει να καθιερώσει ένα νέο, βιώσιμο σύστημα χρηματοοικονομικών κανονισμών, δεσμευμένο στην υποστήριξη της παραγωγικής οικονομίας και της δημιουργίας θέσεων εργασίας.
Eν ολίγοις, η πραγματική λύση για την κρίση στην Eλλάδα και σε όλη την Eυρώπη σήμερα είναι να εγκαταλειφθούν οι αποτυχημένες πολιτικές της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού και να αρχίσει η μεγάλη μετάβαση προς την καθιέρωση της πλήρους απασχόλησης και της οικονομικής σταθερότητας ως κεντρικά κομμάτια της οικονομικής ανανέωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου