Φιλοσοφίες του «κενού χρόνου»

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Tης Νελλης Αμπραβανελ

Εχω ξαναγράψει για τους ανθρώπους στα φανάρια. Για τον εξαναγκασμό στη φιλανθρωπία και τα ενοχοποιητικά συναισθήματα. Για την τέχνη του να δίνεις και τους νεκρούς χρόνους μεταξύ φαναριών, όταν αναρωτιέσαι αν έχεις κάνει καλά που έδωσες τα 80 λεπτά σε κάποιον που έκανες τα πάντα για να προειδοποιήσεις ότι δεν χρειάζεσαι τις υπηρεσίες του, αλλά που σε αγνόησε και στις προσέφερε ούτως ή άλλως.

Είχα καταλήξει ότι το να «δίνεις» είναι μια προσωπική απόφαση, μια κίνηση που θα έπρεπε να γίνεται συνειδητά, και έπειτα από σκέψη. Είχα γράψει ότι είναι δικαίωμα του καθενός να έχει την ευκαιρία να αξιολογεί πού ακριβώς πάνε τα χρήματα που δίνει και με ποιον ακριβώς τρόπο θα βοηθήσει εκείνους που έχουν ανάγκη.

Ηταν καλές σκέψεις όλες αυτές, φιλοσοφίες του «κενού χρόνου» πριν με πιάσει το επόμενο κόκκινο. Τι γίνεται όμως όταν στο πίσω κάθισμα έχεις ένα παιδί που αναρωτιέται για τον κύριο με τον κουβά και το σφουγγάρι; Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ο υιός μου, αν διαθέτει την ευαισθησία που υποπτεύομαι ότι διαθέτει, θα με ρωτήσει, έτσι απλά, γιατί έκανα επιθετικά σινιάλα στον κύριο με τον κουβά... Κι εγώ θα πρέπει να είμαι έτοιμη να απαντήσω.  

Γιατί καλώς ή κακώς, αυτές οι ερωτήσεις με τρομάζουν πολύ περισσότερο από εκείνες που θα έχουν να κάνουν με την αναπαραγωγή και τον έρωτα. Και ο λόγος είναι ότι οι απαντήσεις αυτών των ερωτήσεων ενδέχεται να διαμορφώσουν τον τρόπο με τον οποίο το παιδί μου θα βλέπει τους συνανθρώπους του. Και το πώς θα αντιλαμβάνεται τη θέση του σε αυτόν τον κόσμο. Αλλά ένας τρόπος να αποφύγεις να δώσεις αυτή τη δύσκολη απάντηση, είναι να αποφύγεις την ίδια την ερώτηση. Οχι αγνοώντας την βεβαίως, αλλά δημιουργώντας ίσως ένα κλίμα μέσα στο οποίο το παιδί δεν θα νιώσει εξαρχής την ανάγκη να ρωτήσει.

Η πρώτη μου σκέψη είναι να μην κάνω καθόλου σινιάλα. Αλλά να αγνοήσω τον αδύναμο άνθρωπο που θα μου χτυπάει με το μακρύ νύχι το τζάμι, εκλιπαρώντας για εκείνο το πενηντάλεπτο. Η πρώτη σκέψη όμως απορρίπτεται γιατί μπορεί να αποβεί πολύ σκληρή. 

Η δεύτερη σκέψη είναι να δέχομαι να μου καθαρίσουν το τζάμι αναγκαστικά, σε κάθε φανάρι, μοιράζοντας (επίσης αναγκαστικά) τα κέρματα που έχω στο πρώην τασάκι του αυτοκινήτου. Τι είδους μάθημα όμως θα δώσω στο παιδί μου έτσι; Τυφλή «γενναιοδωρία»; 

Τα πιθανά σενάρια είναι ατελείωτα, και καταλήγουν όλα σε ένα συμπέρασμα: οι φιλοσοφίες του «κενού χρόνου» είναι άχρηστες όταν ταξιδεύεις με τον προσωπικό σου μικρό αυτόπτη μάρτυρα. Εύχομαι ότι μέχρι να γίνει αρκετά μεγάλος για να αναρωτηθεί, να έχω βρει τη λύση...