Αληθεύει ότι μετά από 100+ τηλεοπτικές εμφανίσεις και βλέποντας τα ποσοστά του να βρίσκονται πλέον στο ψυχολογικό όριο του 1,1% ο Σ.Κασσελάκης σκέφτεται να εγκαταλείψει; Μου θύμισε τη δασκάλα από το καφέ της χαράς που σε όλη τη σειρά νόμιζε ότι παντρεύεται τον Πώπωτα. 🤡 pic.twitter.com/KKA9hjemCW
— Naruto from Konoha (@mutant_sasuke) December 14, 2025
Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Τι περιμένουμε να φέρει στην πολιτική το 2026;
Τους πρώην.
Τι μας κυοφορεί το μέλλον;
Το παρελθόν ξανασερβιρισμένο. Το «νέο» που ήδη ετοιμάζεται να ανατείλει την επόμενη χρονιά είναι ο Αλέξης Τσίπρας και –πιθανώς, αλλά όχι σφόδρα– ο Αντώνης Σαμαράς. Η Ν.Δ. έχει συμπληρώσει έξι χρόνια στην εξουσία. Οι δημοσκοπήσεις –και όχι μόνο– καταγράφουν μεγάλη υποχώρηση στα ποσοστά αποδοχής της. Και το μόνο που έχει να προσφέρει ως εναλλακτική το πολιτικό σύστημα είναι αποταρίχευση πολιτικών οντοτήτων που ήδη έχουν αποδοκιμαστεί εκλογικά – το τελευταίο, μάλιστα, με double score στις πιο πρόσφατες βουλευτικές εκλογές.
Ο Τσίπρας ειδικά μας προσφέρει και την αυτοδιάγνωση για τη μεγάλη του ήττα: Εφταιγε το κόμμα του. Το ένατο κεφάλαιο του βιβλίου του, που υποτίθεται ότι εξηγεί την αποτυχία της αντιπολίτευσης κατά την περίοδο 2019-2023, ενοχοποιεί την εσωκομματική Βαβέλ του ΣΥΡΙΖΑ (και την πανδημία). Ο Τσίπρας ήταν πολύ δημοκρατικός και σπλαχνικός για να εκκαθαρίσει το κόμμα του – για να μαζέψει την «Ομπρέλα», να διαγράψει τον Πολάκη, να βγάλει από τα ψηφοδέλτια τον Παππά.
Συμπέρασμα;
Τώρα μπορεί χωρίς κόμμα, με ένα προσωποπαγές εγχείρημα που θα εμφανίζει την απουσία οργάνωσης ως «αυτο-οργάνωση», να επιστρέψει ελκυστικότερος για το εκλογικό σώμα. Δεν ήταν ο ίδιος παρωχημένος. Παρωχημένο τον έκαναν να φαίνεται οι άλλοι, που τώρα είναι καταδικασμένοι να τον κοιτούν από τον εξώστη να ξανανιώνει μόνος.
Ακόμη και οι σοβαροί του παλαιού πολιτικού συστήματος –εκείνοι που έχουν χωνέψει τις διαψεύσεις τους– διαπιστώνουν το αδιέξοδο και έχουν να προτείνουν ως λύση τους εαυτούς τους, ως αριστίνδην παράκλητους – ως εφεδρεία σοφών που θα επιστρέψει ουρανόθεν, χωρίς να χρειάζεται καν άμεση δημοκρατική νομιμοποίηση.
Δεν είναι όμως μόνο οι παλιοί. Είναι και οι «νέοι», που ακούγονται πιο παλιοί από τους παλιούς.
Δύο χρόνια και κάτι μήνες μετά τη μετεωρική του εισβολή στο πολιτικό στερέωμα (και τον εγκωμιασμό του ως «φαινομένου» της «μεταπολιτικής»), ο Στέφανος Κασσελάκης συγκαλεί ένα συνέδριο Ρέκβιεμ-για-ένα-όνειρο: για να θρηνήσει που δεν υπάρχει στην Ελλάδα «κουλτούρα κυβερνητικών συμφωνιών» και «κουλτούρα νόμιμου fundraising». Είπαμε να κάνουμε κίνημα. Οχι να ξεπαραδιαστούμε κιόλας.
Το άλλο κίνημα κινείται με τη φόρα της «κοινωνικής αντίδρασης» και μπορεί να λάβει την «τελική μορφή» του κόμματος αν η φωτογενής προσωπικότητα που το καθοδηγεί βρεθεί τελικώς «στην πρώτη γραμμή». Είναι και θα είναι ένα διάβημα μονοθεματικό, καταγγελτικό – μια κραυγή δίχως προγραμματικό σώμα. Αλλά αν υπολογίσει υπέρ του τις κινήσεις της συγκινησιακής πλημμυρίδας που θα προκαλέσει η δίκη των Τεμπών, μπορεί και να τα καταφέρει καλύτερα από τα υπόλοιπα «κινήματα» που μπαίνουν στην κούρσα με ξεθυμασμένα τα αντισυστημικά τους καύσιμα.
Αυτό το τοπίο το λένε «μη διακυβερνήσιμο».
Αλλά είναι μάλλον…
η μετάφραση του πάνδημου ξενερώματος σε πολιτική ασυναρτησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου