Διαβάζω σε ανάρτηση Ελληνίδας αριστερής με τιμή και καμάρι, συγγραφέως, ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένης σε ιδεολογικά ζητήματα, ότι αυτό που την συντάραξε από τον πόλεμο, αυτήν την άθλια δολοφονική επίθεση των Ρώσων εναντίον ενός λαού του οποίου αμφισβητείται όχι η γεωγραφική του καταγωγή αλλά η εθνική του ταυτότητα, ήταν το πώς θα εξηγήσει στα παιδιά ότι οι κακοί Αμερικανοί έβαλαν πόδι στην αυλή της αθώας τροφού μαμάς Ρωσίας που αγωνίζεται εναντίον των ιμπεριαλιστών και των νεοναζί.
Η συγγραφέας αυτή είναι πολύ ευαίσθητη με τα παιδιά όπως και με ζητήματα πολιτισμού. Βρέθηκε σε μεγάλη δοκιμασία ο οραματικός της κόσμος, σε αδιέξοδο ο κοσμοσωτήριος ανθρωπισμός της –η ίδια διαθέτει σαφές και συγκεκριμένο σχέδιο ενός καλύτερου κόσμου– ωστόσο, προς ώρας συγκλονίζεται καθώς δεν μπορεί να εξηγήσει στα παιδιά (δολοφονώντας αισθητικά την γνωστή αναφορά του Σαββόπουλου), το πόσο κακό είναι το ΝΑΤΟ που εξαιτίας του τα βομβαρδίζει μαζί με τους γονείς τους η Ρωσία για να τα προστατεύει από τους Ναζί συμπατριώτες τους πιθανόν και από τους ίδιους τους γονείς τους που δεν τα νοιάζονται όπως ο τρυφερός και καλός πατερούλης Πούτιν.
Πρόκειται για πολύ ολοκληρωμένο και λογικό συλλογισμό και για καθαρό συναισθηματικό αδιέξοδο. Η συγγραφέας βιώνει ανθρωπιστικά και καλλιτεχνικά ένα δράμα, το δράμα της γραφής μπροστά στον παραλογισμό του πολέμου. «Πώς να εξηγήσει στα παιδιά» για την κακιά μάγισσα της Ατλαντικής Συμμαχίας που τα ρίχνει βορά στους Ναζί;
Είναι προφανές ότι η συγγραφέας επιθυμεί να ανοίξει έναν ανθρωπιστικό διάλογο για να υπερασπιστεί τα οράματα μιας γενιάς, καθώς η ίδια επεξεργάζεται την ιστορία με γενιές ηρώων και θυμάτων: κάθε χωριό κι ένα μνημείο, κάθε πόλη κι ένας ήρωας!
Είναι αυτή που θρηνεί καταστατικά κάθε χρόνο τον δεκαπεντάχρονο «ήρωα» Γρηγορόπουλο, και αλλάζει θέμα για την «απεργοσπάστρια» δολοφονημένη έγκυο στη Μαρφίν.
Είναι αυτή, ναι αυτή, που γέμισε δακρύβρεχτες σελίδες για το δικαίωμα του ληστή Δημάκη στις σπουδές ο όποιος έχασε τον δρόμο που οδηγούσε στο πανεπιστήμιο και φαίνεται και να προτίμησε αυτόν του …αγώνα ενάντια στο κατεστημένο. Είναι αυτή που δεν νοιάζεται για το ότι η αθλιότητα του Δημάκη και η δική της ιδεολογική αναλγησία θα στερήσουν τις σπουδές σε αντίστοιχες περιπτώσεις παιδιών που θέλουν πραγματικά να σπουδάσουν κι όχι να αποδράσουν καταγγέλλοντας το σύστημα το οποίο μάχονται με ληστείες…
Είναι η ίδια που δίνει μάχες για να μην μπει η αστυνομία στα πανεπιστήμια αλλά δεν βγάζει λέξη για τα «πολυκαταστήματα» μολότοφ των αγωνιζομένων συντρόφων.
Είναι η ίδια που δεν ένιωσε αυτό το ανθρωπιστικό σκίρτημα όταν κτύπησαν και λήστεψαν μια νεαρή συνοδό μιας ΑΜΕΑ φοιτήτριας γιατί δεν χρειάζονται «μπάτσους» οι χώροι ελεύθερης έκφρασης ιδεών όπου δεν μπορεί να μιλήσει κανείς υπό τον φόβο των τραμπούκων που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο πρώτα κι ύστερα να μάθουν γραφή κι ανάγνωση.
Είναι η ίδια που κάθε μέρα μας κεραυνοβολεί με ηθικά διδάγματα «προόδου και πολιτισμού» που παραπέμπουν στην εφιαλτική νεκρανάσταση της πιο απεχθούς εκδοχής του ολοκληρωτισμού: τον παραλογισμό, την απύθμενη πνευματική αποκτήνωση, την αβυσσαλέα υποκρισία και μισαλλοδοξία.
Είναι αυτή που βγήκε σε παχυλή σύνταξη στα πενήντα, από το διεφθαρμένο δημόσιο, και απολαμβάνει ταξίδια γράφοντας εμπνευσμένες ιστορίες για την σωτηρία της ανθρωπότητας, τους αγώνες και τους ηρωισμούς της λαϊκής τάξης και του προλεταριάτου έχοντας υπηρετήσει ευδοκίμως τον σαθρό και βρώμικο καπιταλιστικό κόσμο, έχοντας σπουδάσει τα παιδιά της που ζουν σε κορυφαίες μητροπόλεις της πιο άγριας και απάνθρωπης εκδοχής του ληστρικού χρηματοπιστωτικού συστήματος και όχι στην Ρωσία του Πούτιν ή στο Καράκας του Μαδούρο ή στην Αβάνα του συντρόφου Κάστρο που κληροδοτήθηκε στον αδελφό του με άψογες δημοκρατικές διαδικασίες.
Τελικά, με όλα αυτά, θαρρώ πως...
είναι ο παραλογισμός μιας ζόμπι ιδεολογίας αυτός που σκοτώνει, είναι αυτός που νομιμοποιεί την απανθρωπιά και τους εγκληματίες πολέμου όπως τον άθλιο δικτάτορα Πούτιν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου