Του Γιώργου Σκαμπαρδώνη
Υπάρχουν αρκετοί που έπλεαν σε κάποιον άλλο, ιδιωτικό μικρόκοσμο και αίφνης έμπλεξαν σε αυτό που περιγράφουμε με γλαυκό ή κλινικό τρόπο ως «πολιτική».
Υπάρχουν αρκετοί που έπλεαν σε κάποιον άλλο, ιδιωτικό μικρόκοσμο και αίφνης έμπλεξαν σε αυτό που περιγράφουμε με γλαυκό ή κλινικό τρόπο ως «πολιτική».
Χωρίς να έχουν τη σκευή, χωρίς να έχουν ιδέα, χωρίς να ξέρουν γιατί - ίσως τους φάνηκε ως καταφυγή σε μια φάση υπαρξιακής κρίσης, ίσως το είδαν σαν πασαρέλα αυτοδικαίωσης, σαν χόμπι, μπορεί και να ονειρεύτηκαν ακατανόητες δόξες. Και από τότε που έμπλεξαν, γλυκάθηκαν, κατάλαβαν πως δεν χρειάζονται και πολλά για να αντέξεις σε ένα επίπεδο έστω Γ' Εθνικής, τους γοήτευσε το γκίρι γκίρι που γεμίζει μια κενή ζωή, το καθημερινό νταλαβέρι, και έκτοτε δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό. Και μόλις το σύστημα κουραστεί, δεν τους αντέχει πια και τους πετάξει έξω, τότε κάνουνε το πιο σύνηθες: επιστρέφουν αυτόβουλα ιδρύοντας ένα δικό τους κόμμα.
Δεν αντέχουνε να είναι έξω, διότι η μοναξιά απαιτεί προσωπικό πνευματικό κόσμο για να τη ζήσεις απολαυστικά. Οπότε φτιάχνουνε ένα δικό τους μαγαζί. Αρχηγοί, ηγέτες, πλέον, με αυλή, με σωματοφύλακες, και νέοι σωτήρες της πατρίδος.
Υπάρχουνε άλλοι, προσηλυτισθέντες, νέοι, σε νεολαίες που υπέστησαν και τη σχετική μπουγάδα εγκεφάλου, μπήκαν στους αγώνες υπέρ του λαού (πάντα), αφισοκόλλησαν, υπάκουσαν, ανελίχθηκαν στο κόμμα. Δεν χρειαζότανε ούτε καν τη βασική πνευματική υποδομή, αλλά ήταν χρήσιμοι και υποκλινείς κι έτσι βρήκαν μια διαδρομή επιβίωσης υπό τη σκέπη κάποιου μέντορα. Πήγανε, αυτό που λέμε, μπροστά, τηρώντας τους εσωτερικούς κανόνες: υποταγή, σιωπή, προθυμία, ευελιξία, κυνισμός και επαρκής κολακεία που πάντα ανταμείβονται μακροπρόθεσμα σε κλειστά συστήματα. Είναι κι αυτό κάποιο τάλαντο. Ή το 'χεις ή όχι.
Το πιο ακατανόητο είναι το εξής: πώς γίνεται και όταν αποβληθέντες ιδιόρρυθμοι ιδρύουν δικό τους κόμμα, πώς γίνεται και πάντα βρίσκονται διάφοροι, ένα σωρό μάλιστα, να τους πλαισιώσουν με προθυμία, να καταταγούν και να γίνουν υποτακτικοί. Να δεχτούν ως αρχηγούς περιπτώσεις sui generis, με καταφανή ανεπάρκεια, άγνοια, αστάθεια και γραφικότητα. Υπήρξαν, ας πούμε, σοβαροί άνθρωποι από τον δικαστικό κλάδο ή πρέσβεις, γιατροί, καλλιτέχνες, καθηγητές και άλλοι που αποφάσισαν να αφήσουν μια αξιοπρεπή ζωή για να πλαισιώσουν τους Ανεξάρτητους Ελληνες ή την Ενωση Κεντρώων και τον έξοχο αρχηγό της ή αύριο, πιθανώς, το νέο κόμμα της λαμπρής ηγέτιδος κυρίας Μεγαλοοικονόμου με τον εμπνευσμένο τίτλο ΛΥΣΙΣΟΛΑ (λύση-σόλα ή με δίσολο σεβρό).
Κι όμως, θα δούμε ότι και το ΛΥΣΙΣΟΛΑ ή ακόμα και ένα άλλο κόμμα, πιθανώς ΜΕΤΖΑΣΟΛΑ ονομαζόμενο, θα βρει άνετα υποψήφιους και υποψήφιες σε όλη την Ελλάδα και μάλιστα πλεονάζοντες, όπως συνέβη κάθε φορά που κάποιος ή κάποια αποφασίσουν να φτιάξουν έναν νέο σχηματισμό για να παρηγορήσουν την ηλικιακή τους κρίση, να βρουν μια παρέα ή έναν μισθό - και ποια καλύτερη απασχόληση από το να σώζεις τον λαό, να θυσιάζεσαι υπέρ των αδυνάτων, να κάνεις αγώνες υπέρ των φτωχών τάξεων;
Δεν χρειάζονται εξάλλου και πολλά. Αρκεί να διακηρύττεις ότι καίγεσαι υπέρ των καταφρονεμένων και να επαναλαμβάνεις συνέχεια μερικά κλισέ εναντίον των άλλων αδιακρίτως και ο ρόλος έχει βρεθεί. Και αν δεν έχεις πρόχειρη κάποια ιδεολογία, δεν πειράζει, λες ότι ανήκεις στον αιωρούμενο κεντρώο χώρο και πάει, τελείωσε. Δοκιμασμένα πράγματα. Θα βρεθούν μπόλικοι να σε στηρίξουν με το όνειρο, κι αυτοί, της πασαρέλας και υπό το λάβαρο της σωτηρίας των αδύναμων.
Υπάρχουνε άλλοι, προσηλυτισθέντες, νέοι, σε νεολαίες που υπέστησαν και τη σχετική μπουγάδα εγκεφάλου, μπήκαν στους αγώνες υπέρ του λαού (πάντα), αφισοκόλλησαν, υπάκουσαν, ανελίχθηκαν στο κόμμα. Δεν χρειαζότανε ούτε καν τη βασική πνευματική υποδομή, αλλά ήταν χρήσιμοι και υποκλινείς κι έτσι βρήκαν μια διαδρομή επιβίωσης υπό τη σκέπη κάποιου μέντορα. Πήγανε, αυτό που λέμε, μπροστά, τηρώντας τους εσωτερικούς κανόνες: υποταγή, σιωπή, προθυμία, ευελιξία, κυνισμός και επαρκής κολακεία που πάντα ανταμείβονται μακροπρόθεσμα σε κλειστά συστήματα. Είναι κι αυτό κάποιο τάλαντο. Ή το 'χεις ή όχι.
Το πιο ακατανόητο είναι το εξής: πώς γίνεται και όταν αποβληθέντες ιδιόρρυθμοι ιδρύουν δικό τους κόμμα, πώς γίνεται και πάντα βρίσκονται διάφοροι, ένα σωρό μάλιστα, να τους πλαισιώσουν με προθυμία, να καταταγούν και να γίνουν υποτακτικοί. Να δεχτούν ως αρχηγούς περιπτώσεις sui generis, με καταφανή ανεπάρκεια, άγνοια, αστάθεια και γραφικότητα. Υπήρξαν, ας πούμε, σοβαροί άνθρωποι από τον δικαστικό κλάδο ή πρέσβεις, γιατροί, καλλιτέχνες, καθηγητές και άλλοι που αποφάσισαν να αφήσουν μια αξιοπρεπή ζωή για να πλαισιώσουν τους Ανεξάρτητους Ελληνες ή την Ενωση Κεντρώων και τον έξοχο αρχηγό της ή αύριο, πιθανώς, το νέο κόμμα της λαμπρής ηγέτιδος κυρίας Μεγαλοοικονόμου με τον εμπνευσμένο τίτλο ΛΥΣΙΣΟΛΑ (λύση-σόλα ή με δίσολο σεβρό).
Κι όμως, θα δούμε ότι και το ΛΥΣΙΣΟΛΑ ή ακόμα και ένα άλλο κόμμα, πιθανώς ΜΕΤΖΑΣΟΛΑ ονομαζόμενο, θα βρει άνετα υποψήφιους και υποψήφιες σε όλη την Ελλάδα και μάλιστα πλεονάζοντες, όπως συνέβη κάθε φορά που κάποιος ή κάποια αποφασίσουν να φτιάξουν έναν νέο σχηματισμό για να παρηγορήσουν την ηλικιακή τους κρίση, να βρουν μια παρέα ή έναν μισθό - και ποια καλύτερη απασχόληση από το να σώζεις τον λαό, να θυσιάζεσαι υπέρ των αδυνάτων, να κάνεις αγώνες υπέρ των φτωχών τάξεων;
Δεν χρειάζονται εξάλλου και πολλά. Αρκεί να διακηρύττεις ότι καίγεσαι υπέρ των καταφρονεμένων και να επαναλαμβάνεις συνέχεια μερικά κλισέ εναντίον των άλλων αδιακρίτως και ο ρόλος έχει βρεθεί. Και αν δεν έχεις πρόχειρη κάποια ιδεολογία, δεν πειράζει, λες ότι ανήκεις στον αιωρούμενο κεντρώο χώρο και πάει, τελείωσε. Δοκιμασμένα πράγματα. Θα βρεθούν μπόλικοι να σε στηρίξουν με το όνειρο, κι αυτοί, της πασαρέλας και υπό το λάβαρο της σωτηρίας των αδύναμων.
Γιατί να πάνε να τραγουδήσουν στο «The Voice», αφού είναι καλύτερα να μπούνε σε ένα κόμμα που έχει και καλύτερες απολαβές;
Τόσοι και τόσοι το κάνουνε και έχουν ψηφιστεί από σοφούς ψηφοφόρους. Γιατί να μην το πράξουνε και υπό τη σημαία του ΛΥΣΙΣΟΛΑ - εδώ δοξάστηκαν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες και σχεδόν όλοι οι βουλευτές τους έγιναν υπουργοί επί ΣΥΡΙΖΑ, επομένως;
Πού το θέμα; Πού υπάρχει η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο υγιώς σκέπτεσθαι και στην κλινική ερμηνεία;
Πού το θέμα; Πού υπάρχει η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο υγιώς σκέπτεσθαι και στην κλινική ερμηνεία;
Δεν υπάρχει. Ολα είναι θέμα εκτίμησης και γωνίας οράσεως. Πάντα θα βρίσκονται βαρύγδουποι ή μη, που διαθέτουν καταφανή προσόντα ανάλογα του ΛΥΣΙΣΟΛΑ, απλώς αυτό γίνεται κατανοητό με κάποια καθυστέρηση διότι εμφανίζονται με ήπιο προφίλ, έχουν αρχικά χαμηλούς ώμους και οι ικανότητές τους πιο αργή ανέλιξη, φανερώνονται σιγά σιγά, δυναμώνουν κλιμακωτά, όπως ο στρατηγός άνεμος ή ο Γηρυόνης.
Κι όσο πιο σάικο ο αρχηγός, τόσο περισσότεροι μαζεύονται. Κι εκεί που γίνεται το «έλα να δεις» είναι οι δημοτικές εκλογές, όπου οι παρονομαστές χαμηλώνουνε κι άλλο και οι απαιτήσεις μειώνονται - πάντως κάνει εντύπωση το γεγονός πως όποιον σχηματισμό και να κάνει ο οποιοσδήποτε, είναι απόλυτα βέβαιο πως θα βρει υποψήφιους παντού, και μάλιστα μπόλικους.
Κι όσο πιο σάικο ο αρχηγός, τόσο περισσότεροι μαζεύονται. Κι εκεί που γίνεται το «έλα να δεις» είναι οι δημοτικές εκλογές, όπου οι παρονομαστές χαμηλώνουνε κι άλλο και οι απαιτήσεις μειώνονται - πάντως κάνει εντύπωση το γεγονός πως όποιον σχηματισμό και να κάνει ο οποιοσδήποτε, είναι απόλυτα βέβαιο πως θα βρει υποψήφιους παντού, και μάλιστα μπόλικους.
Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι το...
να βλέπεις σε σοβαρά κόμματα να μπαίνουνε ανάλογες φρουτοπίες, να εκλέγονται κανονικά και να γίνονται συχνότατα και υπουργοί, να γλυκαίνονται και άντε μετά να γλιτώσεις απ' αυτούς.
Δεν καθαρίζεις. Απλώς, όταν έρθει η ώρα να εκδιωχθούν, τότε κάνουνε το γνωστό: ιδρύουν δικό τους κόμμα. Δεν μπορούν να ζήσουν πια έξω απ' το θάλπος και τα αξιοθέατα της εξουσίας.
Και αρχίζει, τότε, το χειρότερο: τα μικρά αυτά κόμματα μπαίνουνε στη Βουλή και σε μια κρίση γίνονται ρυθμιστές της μοίρας της χώρας. Ενας οποιοσδήποτε στολίσκος από sui generis μπορεί πια να αποφασίσει για τις Πρέσπες ή για άλλες λίμνες. Ολοι γινόμαστε έρμαια αυτών των ομάδων, βάσει Συντάγματος, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, και είναι αναπόφευκτο να δεσμευτεί διά παντός η χώρα από τις δικές τους αποφάσεις.
Υπάρχει αντίδοτο;
Και αρχίζει, τότε, το χειρότερο: τα μικρά αυτά κόμματα μπαίνουνε στη Βουλή και σε μια κρίση γίνονται ρυθμιστές της μοίρας της χώρας. Ενας οποιοσδήποτε στολίσκος από sui generis μπορεί πια να αποφασίσει για τις Πρέσπες ή για άλλες λίμνες. Ολοι γινόμαστε έρμαια αυτών των ομάδων, βάσει Συντάγματος, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, και είναι αναπόφευκτο να δεσμευτεί διά παντός η χώρα από τις δικές τους αποφάσεις.
Υπάρχει αντίδοτο;
Επί δεκαετίες δεν το είδαμε, αν κρίνουμε από το πόσοι τής εν λόγω ταξιανθίας έγιναν και βουλευτές και υπουργοί (πάντα θα φύονται, παντού).
Πώς προφυλάσσεται λοιπόν ένα κόμμα απ' αυτούς;
Δύσκολο. Ισως θα έπρεπε να υπάρχει κάποιου είδους ΑΣΕΠ υποψηφίων και εισαγωγικές εξετάσεις από ειδικούς επιστήμονες.
(«Μας γέρασαν προώρως, Γιώργο, το κατάλαβες;»).
(«Μας γέρασαν προώρως, Γιώργο, το κατάλαβες;»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου