Ο κ. Γαβρόγλου είναι ίδιος με τον καθηγητή
Τουρνεσόλ του Τεν Τεν. Μπορεί να μη διαθέτει την πρωτότυπη
επινοητικότητά του και να μην εφηύρε, όπως το πρότυπό του, το μονοθέσιο
υποβρύχιο. Και σίγουρα δεν πάσχει από τη βαρηκοΐα του ή μάλλον την
κώφωσή του, που τόσο έχει διασκεδάσει τους αναγνώστες του κόμικς. Ο κ.
Γαβρόγλου ακούει τα μηνύματα των καιρών. Και επειδή είναι και
πονηρούτσικος, πονηρότερος και των δύο ομοϊδεατών προκατόχων του, και
επειδή δεν ομιλεί χασμώμενος όπως ο κ. Μπαλτάς, ούτε προσκρούει στα
τοιχώματα του περιβάλλοντός του όπως ο κ. Φίλης, ξέρει να ικανοποιεί το
κοινό του χωρίς να τον πάρουν και πολλοί είδηση. Ο κ. Γαβρόγλου είναι
ένας αρτίστας των ελιγμών.
«Η Φινλανδία μαζί με το Χάρβαρντ κοντεύουν να αποκτήσουν μια μεταφυσική ιερότητα στην Ελλάδα...» Τόσο η Φινλανδία, το εκπαιδευτικό σύστημα της οποίας εκθειάζεται από πολλούς, όσο και το περίφημο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ των ΗΠΑ «έχουν προβλήματα. Υπάρχουν καλά εκπαιδευτικά συστήματα που ταιριάζουν σε κάθε κοινωνία».
Αυτό με τα προβλήματα του Χάρβαρντ μου θυμίζει ένα φίλο μακαρίτη πια θεατρικό συγγραφέα, ο οποίος είχε αποφανθεί: «Ο Αμλετ έχει πολλά προβλήματα. Στο λέω εγώ που τα ξέρω από μέσα». Εχοντας μείνει άναυδος μπόρεσα μόνο να σκεφτώ: «Φαντάσου και να μην είχε τόσα προβλήματα τι αριστούργημα θα ήταν».
Sense of proportions. Τέλος πάντως, ας παραδεχτούμε ότι το αίσθημα των αναλογιών δεν είναι το δυνατό σημείο της συλλογικής μας συνείδησης. Ας έχουμε κι εμείς ένα ελάττωμα, για να μην υποκύψουμε στην ύβρι. Οταν βέβαια έχεις θητεύσει στο Αθήνησι, όπως ο κ. Γαβρόγλου, όταν οι απαιτήσεις που έχεις από ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα έχουν διαμορφωθεί από τα ήθη και τα έθιμα του Καποδιστριακού, τότε λογικό είναι να αντιμετωπίζεις το Χάρβαρντ αφ’ υψηλού. «Σιγά, μωρέ, λες και δεν ξέρουμε πώς τα παίρνουν τα Νομπέλ!» Η εθνικολαϊκή ψυχή φουσκώνει με κάτι τέτοια. Και αυτό το ξέρει καλά ο κύριος καθηγητής. Κι αν δεν έχεις να προσφέρεις τίποτε, ένα χάδι φτάνει. «Το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχει ανάγκη από πρότυπα», σαν να λέει με την τρυφερότητα που απαιτεί το ταίρι του – το βαθύ κράτος. Και επειδή το πρότυπο οδηγεί στην επιδίωξη της αριστείας: «Το δικό μας σύστημα δεν έχει ανάγκη από αριστεία». Πονηρότερος του προκατόχου του, ο κ. Γαβρόγλου είπε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια.
Ο κ. Γαβρόγλου είναι αριστερός. Κατ’ επάγγελμα που λένε. Και ως αριστερός προτάσσει την κοινωνία και τις απαιτήσεις της. Αλλο εκπαιδευτικό σύστημα χρειάζεται στην Αμερική, άλλο στο Ζαΐρ, άλλο στη Βενεζουέλα και άλλο στην Ελλάδα. Σημασία δεν έχει η αξία της εκπαίδευσης. Σημασία έχει η εκπαίδευση να ανταποκρίνεται στις κοινωνικές ανάγκες. Υπάρχει καλύτερη έκφραση της κοινωνικής ανάγκης από την ψηφοφορία;
Μαθητές και διδάσκοντες ας ψηφίζουν για τη διδακτέα ύλη, για το περιεχόμενο των σπουδών τους και για τις εν γένει ανάγκες τους, ακόμη και για το φύλο τους, αφού το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) όρισε στα γυμνάσια της χώρας την εβδομάδα «σωματικής διδασκαλίας».
Ολα αυτά...
συνόδευσαν την ανακοίνωση του νέου λυκείου από το ΙΕΠ, όπου ανάμεσα στα άλλα διατυπώθηκαν και οι εξής πρωτότυποι στόχοι: «Ορθολογική οργάνωση», «άμβλυνση των μορφωτικών ανισοτήτων» και «σύνδεση σχολείου και κοινωνίας». Αριστερά χωρίς όρια.
«Η Φινλανδία μαζί με το Χάρβαρντ κοντεύουν να αποκτήσουν μια μεταφυσική ιερότητα στην Ελλάδα...» Τόσο η Φινλανδία, το εκπαιδευτικό σύστημα της οποίας εκθειάζεται από πολλούς, όσο και το περίφημο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ των ΗΠΑ «έχουν προβλήματα. Υπάρχουν καλά εκπαιδευτικά συστήματα που ταιριάζουν σε κάθε κοινωνία».
Αυτό με τα προβλήματα του Χάρβαρντ μου θυμίζει ένα φίλο μακαρίτη πια θεατρικό συγγραφέα, ο οποίος είχε αποφανθεί: «Ο Αμλετ έχει πολλά προβλήματα. Στο λέω εγώ που τα ξέρω από μέσα». Εχοντας μείνει άναυδος μπόρεσα μόνο να σκεφτώ: «Φαντάσου και να μην είχε τόσα προβλήματα τι αριστούργημα θα ήταν».
Sense of proportions. Τέλος πάντως, ας παραδεχτούμε ότι το αίσθημα των αναλογιών δεν είναι το δυνατό σημείο της συλλογικής μας συνείδησης. Ας έχουμε κι εμείς ένα ελάττωμα, για να μην υποκύψουμε στην ύβρι. Οταν βέβαια έχεις θητεύσει στο Αθήνησι, όπως ο κ. Γαβρόγλου, όταν οι απαιτήσεις που έχεις από ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα έχουν διαμορφωθεί από τα ήθη και τα έθιμα του Καποδιστριακού, τότε λογικό είναι να αντιμετωπίζεις το Χάρβαρντ αφ’ υψηλού. «Σιγά, μωρέ, λες και δεν ξέρουμε πώς τα παίρνουν τα Νομπέλ!» Η εθνικολαϊκή ψυχή φουσκώνει με κάτι τέτοια. Και αυτό το ξέρει καλά ο κύριος καθηγητής. Κι αν δεν έχεις να προσφέρεις τίποτε, ένα χάδι φτάνει. «Το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχει ανάγκη από πρότυπα», σαν να λέει με την τρυφερότητα που απαιτεί το ταίρι του – το βαθύ κράτος. Και επειδή το πρότυπο οδηγεί στην επιδίωξη της αριστείας: «Το δικό μας σύστημα δεν έχει ανάγκη από αριστεία». Πονηρότερος του προκατόχου του, ο κ. Γαβρόγλου είπε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια.
Ο κ. Γαβρόγλου είναι αριστερός. Κατ’ επάγγελμα που λένε. Και ως αριστερός προτάσσει την κοινωνία και τις απαιτήσεις της. Αλλο εκπαιδευτικό σύστημα χρειάζεται στην Αμερική, άλλο στο Ζαΐρ, άλλο στη Βενεζουέλα και άλλο στην Ελλάδα. Σημασία δεν έχει η αξία της εκπαίδευσης. Σημασία έχει η εκπαίδευση να ανταποκρίνεται στις κοινωνικές ανάγκες. Υπάρχει καλύτερη έκφραση της κοινωνικής ανάγκης από την ψηφοφορία;
Μαθητές και διδάσκοντες ας ψηφίζουν για τη διδακτέα ύλη, για το περιεχόμενο των σπουδών τους και για τις εν γένει ανάγκες τους, ακόμη και για το φύλο τους, αφού το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) όρισε στα γυμνάσια της χώρας την εβδομάδα «σωματικής διδασκαλίας».
Ολα αυτά...
συνόδευσαν την ανακοίνωση του νέου λυκείου από το ΙΕΠ, όπου ανάμεσα στα άλλα διατυπώθηκαν και οι εξής πρωτότυποι στόχοι: «Ορθολογική οργάνωση», «άμβλυνση των μορφωτικών ανισοτήτων» και «σύνδεση σχολείου και κοινωνίας». Αριστερά χωρίς όρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου