ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΡΙΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Αξιολόγηση, ο εχθρός του κάθε βολεμένου

Του ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΥΡΙΔΗ

Λένε συνέχεια για το πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι θα απολυθούν. Δέκα χιλιάδες, είκοσι χιλιάδες, διακόσιες χιλιάδες και έπειτα τα παίρνουν πίσω. Κι ύστερα πιάνουν το νήμα από την αρχή, σαν να πρόκειται για γεροντοκόρες που θέλουν να σκοτώσουν την ώρα τους. Μόνο που έτσι σκοτώνουν και τα τελευταία αποθέματα υπομονής και όποια ψήγματα λογικής...

Δεν είμαι εναντίον των απολύσεων στο δημόσιο. Κάθε άλλο! Θεωρώ εντελώς παράλογο το σημερινό καθεστώς, το οποίο απαγορεύει στην πράξη την απόλυση ακόμη και υπαλλήλων που έχουν καταδικαστεί για βαρύτατα αδικήματα.

Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι αρχίζουμε και απολύουμε υπαλλήλους με κλήρωση. Ούτε ότι οι απολύσεις γίνονται αυτοσκοπός. Του αν να πρόκειται, δηλαδή, για αποστολή που μας ανέθεσε ο Ύψιστος με σκοπό την σωτηρία της ψυχής μας.

Να γίνουν απολύσεις στο δημόσιο! Να γίνουν απολύσεις των ανίκανων, των τεμπέληδων, των διεφθαρμένων. Ότι θα γινότανε, δηλαδή, σε μία οποιαδήποτε ιδιωτική εταιρεία. Και την θέση τους να την πάρουν άνθρωποι που έχουν τα προσόντα και την θέληση για να κάνουν την δουλειά. 

Το ποιος θα φύγει δεν θα το κρίνουμε εμείς, ούτε κάποιος πολιτικός. Ούτε, φυσικά, οι συνδικαλιστές. Το ζητούμενο είναι να δημιουργήσουμε αξιόπιστους και ανεξάρτητους από την πολιτική εξουσία μηχανισμούς αξιολόγησης των υπαλλήλων. Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι τόσες χιλιάδες ελληνόπουλα που έχουν σπουδάσει σε Ελλάδα και σε εξωτερικό δεν έχουν τις γνώσεις για να στελεχώσουν έναν τέτοιο οργανισμό. 

Ονειρευόμαστε! Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει ούτε σε εκατό χρόνια σε αυτή την χώρα. Αν γινότανε οι πολιτικοί θα έχαναν ένα σημαντικό εργαλείο για την συλλογή ψήφων. Κι οι συνδικαλιστές μία ευκαιρία για να κερδίσουν φίλους και συμμάχους στην προσπάθειά τους να ανέλθουν στα ανώτερα πατώματα της εξουσίας. Η αξιολόγηση είναι ο εχθρός κάθε βολεμένου, είναι ο εφιάλτης των πολιτικάντηδων. 

Ωστόσο, τι είδους συζήτηση μπορεί να γίνει αν δεν γνωρίζουμε ποια είναι η πραγματική κατάσταση που επικρατεί σε μία υπηρεσία; Με τι κριτήρια θα αποφασίσουμε αν χρειαζόμαστε άλλους υπαλλήλους σε αυτή την υπηρεσία ή όχι; Και ποια θα είναι η τύχη νέων ανθρώπων αν εισέλθουν σε μία υπηρεσία που επικρατούν αντιπαραγωγικές λογικές; 

Σε αυτή την περίπτωση και οι νέοι θα ενσωματωθούν στην κατάσταση των παλαιών και το πρόβλημα θα διαιωνίζεται.

Κακώς η συζήτηση αφορά τον αριθμό εκείνων που πρέπει να φύγουν. Το πρόβλημα είναι τελείως διαφορετικό. Ωστόσο, φαίνεται να είναι πιο εύκολο να απολυθούν κάποιοι από το να βάλουμε την αξιολόγηση στην καθημερινή ζωή της δημόσιας διοίκησης. Όποιος το επιχειρήσει θα συγκρουστεί με αρρωστημένες συλλογικές αντιλήψεις που κτίστηκαν πάνω στους μύθους της μεταπολίτευσης. Θα αναγκαστεί να έρθει σε ρήξη με πανίσχυρους μηχανισμούς. Ποιος θα βρεθεί για να αναλάβει το δύσκολο αυτό έργο; Στην νυν κυβέρνηση, πάντως, δεν φαίνεται να υπάρχουν πρόθυμοι...

Δεν συμπαθώ το κράτος. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι μπορούμε να το εξαφανίσουμε με μία κίνηση. Στο μεταξύ και όσο είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε φόρους για να αγοράζουμε τις κρατικές υπηρεσίες, έχουμε την απαίτηση να αγοράζουμε στην σωστή τιμή. Με άλλα λόγια, θέλουμε με τα λεφτά μας να πληρώνονται άνθρωποι που εργάζονται για μας και όχι δήθεν εργαζόμενοι που κοροϊδεύουν τους εργοδότες τους. Οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και όλοι οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα έχουν εμάς εργοδότες τους. Εμάς, τους Έλληνες φορολογούμενους. Ποιος είναι ο λόγος που δεν δέχονται να αξιολογεί κάποιος την δουλειά τους και να μας πληροφορεί έτσι πως αξιοποιούνται τα χρήματά μας;