Ο αόρατος «Επίτροπος»

Toυ ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

n.georgiadis1@yahoo.com

Με συλλογική κατήφεια τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και οι βλοσυροί τηλεπαρουσιαστές αντιμετώπισαν το μείζον ζήτημα της «Επιτροπείας». Το υψηλό εθνικό φρόνημα των Νεοελλήνων θίχτηκε από την ιταμή απειλή των τευτονικών ορδών του Βερολίνου. Σε μία στιγμή σπάνιας εθνικής ταύτισης από τον Γιώργο Τράγκα έως τους προοδευτικούς αναλυτές του MEGA, ο σκληρός πυρήνας των ελληνικών ΜΜΕ απέρριπτε την αντιδημοκρατική πρόκληση των Γερμανών με ένα λακωνικό και ηχηρό «NEIN».

Ουδείς εκ των ανωτέρω δεν είχε φροντίσει να αντιδράσει με αυτό τον απόλυτο και πατριωτικό τρόπο όταν η χώρα κυλιόταν στο βούρκο των κυκλωμάτων των τοκογλύφων, όταν το έθνος έχανε και την τελευταία ικμάδα αξιοπιστίας λόγω της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος, όταν η κοινωνία ζούσε μέσω της διαπλοκής των δανεικών και όταν το καλολαδωμένο «σύστημα» εγγυόταν την «αποκατάσταση» των ψηφοφόρων των κομμάτων εξουσίας μέσω των δύσοσμων πελατειακών σχέσεων. Η χώρα, με τη συνειδητή αποδοχή των κυβερνητών της και την απόλυτη συμπαράσταση των πολιτών της, κύλησε στο έσχατο σκαλοπάτι αξιοπιστίας και ηθικής εξαθλίωσης κοινή συναινέσει. Ο «Επίτροπος» της Μέρκελ τούς μάρανε.

Το πολιτικό προσκήνιο με παχιές εθνικού περιεχομένου κουβέντες κατατρόπωσε τους Βόρειους βαρβάρους. Χαμογέλασε φιλάρεσκα όταν η καγκελάριος οπισθοχώρησε και όταν ο Σόιμπλε έβαλε την ουρά κάτω από τα σκέλια. Αναθάρρησε το πολιτικό σύστημα και οι τηλεπαρουσιαστές άφηναν να εννοηθεί πως πρόκειται για εθνική νίκη. Για την ταμπακιέρα κουβέντα όμως.

Για άλλη μία φορά, η Αθήνα παρατηρούσε σε κατάσταση στραβισμού μόνο το δέντρο. Το δάσος είχε χαθεί. Οι Γερμανοί και οι Φινλανδοί κάγχαζαν εκεί στη μακρινή Θούλη. Ήξεραν πως, με ή χωρίς επίτροπο, θα αποκτούσαν τον ουσιαστικό έλεγχο της οικονομικής διαχείρισης στην Αθήνα και μάλιστα με την υπογραφή των υπερήφανων αρχηγών των κομμάτων που συγκυβερνούν. Η εθνική υπερηφάνεια είναι δεδομένη όταν απευθύνεσαι στους πληβείους, και μάλιστα εκείνους που απώλεσαν την αξιοπρέπεια τους μετά από δύο χρόνια περικοπών και βασάνων και σήμερα, τρία εκατομμύρια από αυτούς, επιβιώνουν με εισοδήματα κάτω από το όριο της φτώχειας. Μεταξύ των αρχόντων ωστόσο η έννοια της εθνικής υπερηφάνειας είναι οικτρά ελαστική.

Στα τέλη αυτής της εβδομάδας το πολιτικό σύστημα θα υποκλιθεί εκ νέου στους δανειστές του, που του διασφαλίζουν και την επιβίωσή του, έστω τη στιγμιαία. Οι λεονταρισμοί και οι φανφαρονισμοί έχουν ημερομηνία λήξης όταν ομιλούμε για κουρέματα και νέες δανειακές συμφωνίες. Τις αμέσως επόμενες ημέρες η Ελλάδα θα εισέλθει στη φάση της ουσιαστικής εσωτερικής υποτίμησης, η οποία άλλωστε θα έπρεπε ήδη να έχει ολοκληρωθεί αν η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου είχε τα κότσια να εφαρμόσει και όχι μόνο να περιγράφει τα επώδυνα μέτρα. Για τρία τουλάχιστον ακόμη χρόνια η χώρα θα βρίσκεται στην υφεσιακή δίνη, πασχίζοντας να αυτο-υποτιμηθεί. Όλα τα άλλα περί εθνικής υπερηφάνειας, περί των διαφόρων ηχηρών «ΟΧΙ», είναι απλά επικοινωνιακά παιχνιδάκια για αφελείς. Το νέο ραντεβού για μία ουσιαστική οικονομική ανάκαμψη έχει δοθεί για το 2018, όπως σημειώνουν οι επιφανείς Οικονομολόγοι.

Είναι προφανές πως, κάποια στιγμή, τα πρόσωπα που κινούνται στο προσκήνιο τουλάχιστον, θα πρέπει να εξηγήσουν τι ακριβώς έκαναν στο αμέσως προηγούμενο χρονικό διάστημα, όταν αντιμετώπιζαν την ωμή πραγματικότητα. Θα πρέπει να εξηγήσουν οι υπουργοί του Γιώργου Παπανδρέου, του Κώστα Καραμανλή και τώρα του Λουκά Παπαδήμου πώς είναι δυνατόν να συμπεριφέρονται ως πολιτικά ΑΜΕΑ, όταν διέθεταν εν πλήρη αναπτύξει τα νούμερα και τα ποσοστά που περιέγραφαν την οικονομική καταστροφή.

Με αποστροφή θα παρατηρούσε ο κάθε πολίτης με μία στάλα μυαλό τον Ανδρέα Λυκουρέτζο της ΝΔ και τον Χρήστο Παπουτσή του ΠΑΣΟΚ (εκπομπή «Ανατροπή») να επιτίθενται το βράδυ της Δευτέρας που μας πέρασε, και μάλιστα με ωμή προκλητικότητα, κατά του προέδρου του ΕΛΙΑΜΕΠ κ. Τσούκαλη, ο οποίος δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να θέτει τα δύο κόμματα διακυβέρνησης προ της αναμφισβήτητης αλήθειας, δηλαδή την απώλειας πάσης αξιοπιστίας του ελληνικού κράτους έναντι των οικονομικών εταίρων του.

Επρόκειτο για μία αήθη και συντεχνιακού τύπου επίθεση των βιαστών της ελληνικής πολιτικής ζωής κατά ενός ανθρώπου που διαπίστωνε απλά την εγκληματική αδράνεια των πολιτικών αρμοδίων. Με περισσή στεναχώρια θα παρακολουθούσε κανείς το ίδιο βράδυ τον Διομήδη Σπινέλη, μέχρι πρόσφατα Ειδικό Γραμματέα Πληροφοριακών Συστημάτων, να καταγγέλλει δημοσίως την απίστευτη διαφθορά που βασιλεύει σήμερα που μιλάμε στο Υπουργείο Οικονομικών (εκπομπή «Νέοι Φάκελοι»). Στην ίδια εκπομπή ο κ. Δρυμιώτης ακούστηκε να περιγράφει την απίστευτη ελαφρότητα των κρατικών λειτουργών (των σημερινών) όταν καλούνται να εφαρμόσουν απλές διαδικασίες, για την ηλεκτρονική συνταγογράφηση επί παραδείγματι, ώστε να μειωθούν δραστικά η διαπλοκή και η κλεψιά.

Συμπέρασμα: Ακόμη και την ύστατη αυτή στιγμή της πλήρους καταρράκωσης της εθνικής και ατομικής αξιοπρέπειας, οι εντελλόμενοι να ασκήσουν διοίκηση είναι απολύτως ανίκανοι να αρθούν στο ύψος των ευθυνών τους. Αντ’ αυτού ασχολούνται με την πολιτική επιβίωσή τους εντασσόμενοι σε ομόκεντρους κύκλους «χαμένων πολιτικών» σε παλαιές Βουλές, σε μία ύστατη προσπάθεια διάσωσης του είδους. Ακόμη και ο Γιώργος Βέλτσος στο «Βήμα» αναλαμβάνει εργολαβικά τη μεθοδική αποδόμησή τους. 

Τα αμέσως επόμενα εικοσιτετράωρα, οι πολίτες θα πληροφορηθούν πως το PSI ολοκληρώθηκε, πως οι τράπεζες θα επιβιώσουν χωρίς να κρατικοποιηθούν, πως οι Επικουρικές θα κατατμηθούν, πως το μισθολογικό κόστος μειώνεται δραστικά, πως 150.000 υπάλληλοι θα τεθούν εκτός Δημοσίου, πως θα μειωθούν οι εργοδοτικές εισφορές και πως για άλλα τρία χρόνια η παραγωγική μηχανή της χώρας (δηλαδή οι πολίτες) θα καταδικαστεί σε διαχρονική αιμόπτυση.

Την ανακοίνωση αυτή θα προσυπογράφουν εκείνοι που αρνούνται σήμερα να παραδεχτούν τη δραματικότητα των μέτρων που συνεπάγεται η υπό εξέλιξη διαπραγμάτευση. Αυτή η τακτική αποκαλείται «επικοινωνιακή πολιτική».

Στο μεταξύ οι παρατηρητές θα επισημαίνουν πως οι συγκεντρωθέντες στην εκδήλωση της Χρυσής Αυγής ήταν διπλάσιοι από πέρσι και πως ατιμωρητί τα παιδιά με τα μαύρα μπουφάν κυνηγούσαν μετανάστες στις στοές του μετρό, το Σάββατο το βράδυ, σκορπώντας τον τρόμο. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης προφανώς δεν αντελήφθη το γεγονός, όπως δεν έχει αντιληφθεί πλείστα όσα άλλα γεγονότα που οδήγησαν τη χώρα σε καθεστώς κατάρρευσης και σε διαδικασία συλλογικής επαιτείας.