Καθυστερημένη ευθιξία

Toυ ΕΡΡΙΚΟΥ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΥ

bartzinopoulos@hotmail.com

Θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα ξεφύγουμε από τον ασφυκτικό κλοιό της κρίσης και θα περάσουμε σε ομαλότερες συνθήκες ζωής. Αλλά ταυτόχρονα θέλω να πιστεύω ότι τα όσα βιώνουμε σήμερα θ' αποτελέσουν ένα καλό μάθημα για όλους μας, έτσι ώστε να μην ξαναζήσει αυτός ο τόπος περιπέτειες σαν τη σημερινή. Και κυρίως να μην ξαναχρειαστεί να θυμηθούμε καθυστερημένα και υποκριτικά την εθνική μας περηφάνια. Ολοι. Και πολιτικοί και πολίτες.

Μας έθιξε το ενδεχόμενο της επιβολής καθεστώτος εποπτείας στη χώρα μας και τοποθέτησης επιτρόπου που θα ελέγχει την τήρηση του προϋπολογισμού. Πολύ πιο πριν, όμως, θα έπρεπε να μας είχαν θίξει άλλα. Οπως, για παράδειγμα, ότι από το 2004 και μ' εξαίρεση μια σύντομη περίοδο είμαστε σε καθεστώς επιτήρησης από τους εταίρους μας. Ή ότι εδώ και δύο χρόνια άλλοι αποφασίζουν τι θα κάνουμε και ότι ήδη είναι εγκατεστημένοι στην Αθήνα εμπειρογνώμονες που μας συμβουλεύουν και μας ελέγχουν.

Αλλά εκείνο που κυρίως θα έπρεπε να μας είχε θίξει ήταν το γεγονός ότι επί χρόνια ζούσαμε με δανεικά. Και, προς Θεού, ας μη βιαστεί ν' αντιτάξει κανείς ότι οι πολιτικοί είναι που φταίνε γι' αυτό. Δικά μας δημιουργήματα είναι. Με την ψήφο μας απέκτησαν το δικαίωμα να κάνουν όσα έκαναν. Και κάποτε θα πρέπει να βρούμε το θάρρος να παραδεχτούμε ότι το βασικό κριτήριο της μεγάλης πλειονότητας των ψηφοφόρων ήταν η διαφαινόμενη αντιπαροχή στην ψήφο τους.

Υπάρχει κανένας σ' αυτήν τη χώρα που δεν γνώριζε ότι χρόνο με τον χρόνο το χρέος μας μεγάλωνε; Οτι ξοδεύαμε περισσότερα απ' όσα βγάζαμε; Ή υπάρχει κανένας που να πίστευε πως όταν δανείζεσαι από κάποιον δεν του εκχωρείς ένα μέρος -μικρότερο ή μεγαλύτερο εξαρτάται από το ύψος του δανείου- της ανεξαρτησίας σου; 

Εξυπνος λαός είμαστε, όλα αυτά τα καταλαβαίναμε, αλλά τα αποδεχόμασταν γιατί μας βόλευε κι απλώς τρέφαμε την ψευδαίσθηση πως δεν θα ερχόταν η στιγμή που θα μας έστελναν τον λογαριασμό.

Γι' αυτό και έλεγα στην αρχή ότι καθυστερημένα και υποκριτικά θυμηθήκαμε την εθνική μας περηφάνια. Κι όποιοι πολιτικοί υποδύονται τώρα τους εύθικτους, ας μας πουν πότε και με ποιον τρόπο μάς υποδείκνυαν να μάθουμε ν' απλώνουμε τα πόδια μας μέχρι εκεί που φτάνει το σεντόνι μας και να μη ζούμε με δανεικά.