Νοσταλγοί... Δημοκρατίας

Tου Κωστα Λεονταριδη

Πριν από 35 χρόνια, μέρες καλοκαιριού, εξελισσόταν στον Κορυδαλλό η δίκη των πρωταιτίων της απριλιανής δικτατορίας και η λέξη «χούντα» καθιερωνόταν στο λεξιλόγιο και του τελευταίου Ελληνα. 

 Η χώρα είχε γεμίσει αντιστασιακούς και στις παρέες όλοι διαβεβαίωναν για την αποστροφή που ένιωθαν απέναντι στο καθεστώς κατά τη διάρκεια της τυραννίας. Για να γίνονται πιο πειστικοί, επιστράτευαν τη φιλία τους με πρόσωπα που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν, ως αποδεικτικό στοιχείο προσήλωσης στη Δημοκρατία και νοητής συμπαράταξης στους αγώνες για την αποκατάστασή της. Τα παιδιά που γεννήθηκαν στη Μεταπολίτευση, όταν άρχισαν να καταλαβαίνουν, αντιλήφθηκαν ως αυτονόητο να μεγαλώνει κάποιος υπό συνθήκες ελευθερίας, να διαφωνεί δημόσια, σε μεγάλο βαθμό να κάνει ό,τι του κατέβει.

Αυτή είναι η Δημοκρατία μας. Ανοιχτή σε κριτική, ανεκτική σε εναντίον της επιθέσεις, με τις αδυναμίες της, αλλά σε κάθε περίπτωση ένα πολίτευμα του διαλόγου, όπου όλοι κρίνονται. Είναι φυσικό σε κάποιους να μην αρέσει και να οριοθετούν κατά το δοκούν τα δικαιώματά τους, θεωρώντας εαυτούς πιο δημοκράτες από τους υπόλοιπους. Με όχημα αυτό, θεωρούν κεκτημένο δικαίωμα να καταταλαιπωρούν τους άλλους όταν διεκδικούν, αυτό άλλωστε έχει παγιωθεί ως μοχλός πίεσης για την ικανοποίηση αιτημάτων. Και η σκυτάλη αλλάζει συνεχώς χέρια.

Θυμάστε στις αγροτικές κινητοποιήσεις όταν τα τρακτέρ έκλειναν τους δρόμους; Εβγαιναν τότε οι οδηγοί φορτηγών οργισμένοι απαιτώντας να βρεθεί λύση γιατί καταστρέφονταν οικονομικά. «Εμείς δεν φταίμε σε τίποτα», έλεγαν. Με την ίδια δημοκρατική λογική, «καταστρεφόμαστε, εμείς τι φταίμε;», απαντούσαν οι αγρότες στους οδηγούς φορτηγών τις τελευταίες ημέρες - η πάλη των τάξεων από μια άλλη οπτική γωνία. 

«Εχουμε χούντα», διαπίστωναν φωναχτά, με το ελαφρυντικό του ψυχικού βρασμού, κάποιοι συνδικαλιστές των φορτηγατζήδων, με επιδόρπια αναφορά στην Αθήνα του Περικλή και του Σωκράτη.

Η φράση «έχουμε χούντα» έχει εκστομισθεί πολλές φορές μεταπολιτευτικά, από νοσταλγούς της αληθινής Δημοκρατίας που υπήρχε (κάποτε) στον τόπο μας και μόνο αυτοί θυμούνται...