Ο Στρατηγός Κωνσταντίνος Κόρκας δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος.
Ήταν από μόνος του ένα μυθιστόρημα. Οι ζωές των κοινών ανθρώπων ήταν ένα κλάσμα της δικής του δράσης.
Ως Εύελπις πολέμησε τους Γερμανούς στη Μάχη της Κρήτης, μετά διέφυγε στη Μέση Ανατολή, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων που ανασυγκροτήθηκε στη Μ. Ανατολή, αποφοίτησε ονομαζόμενος Ανθυπολοχαγός και στη συνέχεια κατατάχθηκε στον Ιερό Λόχο, την πρώτη μονάδα Καταδρομέων – Αλεξιπτωτιστών στον Ελληνικό Στρατό, υπό την διοίκηση μιας σπάνιας προσωπικότητας, ενός αντικομφορμιστή και απαράμιλλα γενναίου Αξιωματικού, εξίσου περιπετειώδη και άφοβου με τον Κόρκα, του Χριστόδουλου Τσιγάντε.
Ο Τσιγάντες, κεφαλληνιακής καταγωγής, άρα ωραίος τρελός, γεννημένος στη Ρουμανία, ήταν απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής στην Πόλη. Μετά την αποφοίτησή του πήγε στην Αθήνα και εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από την οποία και αποφοίτησε το 1916 με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού. Ελαβε μέρος στο βενιζελικό κίνημα της Εθνικής Αμύνης το 1916, ενώ στην πλούσια πολεμική του δράση πολέμησε στον Α’ Π.Π., στο Μακεδονικό Μέτωπο (1917-18) εναντίον των Γερμανών και των Βουλγάρων. Κατόπιν, έλαβε μέρος στην Εκστρατεία στην Κριμαία εναντίον των Μπολσεβίκων, όπου συμμετείχε το 5/42 του Πλαστήρα αλλά και τα φοβερά Πειραιωτάκια, ήτοι η 2α Μεραρχία Πειραιώς και άλλοι.
Η θυελλώδης πολεμική ζωή του συνεχίστηκε με τη συμμετοχή του στη Μικρασιατική Εκστρατεία με τον βαθμό του Λοχαγού. Ο Τσιγάντες, βενιζελικός ως το κόκαλο, έλαβε μέρος στο βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935. Το κίνημα απέτυχε, ο Τσιγάντες δικάστηκε στις 31 Μαρτίου 1935 από Εκτακτο Στρατοδικείο επί εσχάτη προδοσία μαζί με άλλους βενιζελικούς αξιωματικούς, ανάμεσά τους ο αδερφός του, Γιάννης, που έπεσε κι αυτός για την Πατρίδα στην Κατοχή, ο Ναπολέων Ζέρβας κ.ά. Καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και στρατιωτική καθαίρεση σε απλό στρατιώτη. Η ατιμωτική τελετή έλαβε χώρα στις 2 Απριλίου 1945 στους στρατώνες πεζικού που βρίσκονταν τότε εκεί που είναι σήμερα το πάρκο Ελευθερίας. Με την παλινόρθωση του Γεωργίου Β’ ο Βασιλιάς τού απένειμε χάρη. Κατετάγη στη Λεγεώνα των Ξένων και πολέμησε με αυτή το 1940-41. Αυτός ο αρειμάνιος Βενιζελικός ανέλαβε τη Διοίκηση του Ιερού Λόχου και στην αρχή αντιμετώπισε τη χλεύη των ανδρών του, που ήσαν πιστοί στον θρόνο.
Ο ίδιος ο αείμνηστος Κόρκας μού έχει αφηγηθεί την πρώτη επαφή αυτού και των συναδέλφων του με τον Τσιγάντε, ο οποίος νίκησε την εχθρότητα και τη χλεύη των ανδρών του με το παράδειγμα ενός φύσει Καταδρομέα.
Ο Τσιγάντες στις 15 Σεπτεμβρίου 1942, που ανέλαβε τη διοίκηση του Ιερού Λόχου, ήταν ήδη 46 χρονών, με λευκά γένια και μαλλιά, και δεν είχε εκπαιδευτεί στην πτώση με Αλεξίπτωτο. Οταν, λοιπόν, ο Ιερός Λόχος μετατράπηκε σε κανονική μονάδα Καταδρομέων – Αλεξιπτωτιστών, σε μια επιχείρηση στα νησιά μας τα τμήματα των Ιερολοχιτών θα πήγαιναν στον στόχο με αεροπλάνα και θα εκτελούσαν πολεμικό άλμα. Ο Τσιγάντες τούς είπε πως θα πάει και θα πηδήξει μαζί τους, πρώτος φυσικά.
Έγινε, δε, ο απίστευτος διάλογος «Μα, κύριε Διοικητά, δεν είσαστε αλεξιπτωτιστής, δεν έχετε κάνει ποτέ εκπαίδευση και άλμα», για να λάβουν την απάντηση «Δεν πειράζει, θα μου δείξετε στο αεροπλάνο»!
Αυτό το παράδειγμα χρησιμοποιούσα στη 2α Μ.ΑΛ., όταν διέκρινα φόβο σε κάποιον νέο Αλεξιπτωτιστή. Αυτός ο τρομερός άντρας ήταν αναπόφευκτο να εμπνεύσει και να σφυρηλατήσει έτι περισσότερο το αγέρωχο φρόνημα του νεαρού Ανθυπολοχαγού Κόρκα, που διψούσε για δράση.
Μετά τη δράση του στον Ιερό Λόχο ο Κ. Κόρκας, με την ίδρυση των Λόχων Ορεινών Καταδρομών, ανέλαβε το 1947-1949 τη διοίκηση του 14ου ΛΟΚ κατά την καταστολή της χωριστικής κομμουνιστικής ανταρσίας.
Ο Κόρκας κατάγεται από την Πουλίτσα Κορινθίας. Από τις πρώτες αποστολές του Κόρκα ήταν η εκκαθάριση του Ελικώνα από τους συμμορίτες. Έτσι, συγκέντρωσε στον Λόχο του εθελοντές από τα αρβανιτοχώρια της Βοιωτίας. Μόνο από το Κυριάκι είχε 14! Τους δύο τελευταίους που ζούσαν ακόμη ο ένας ανάπηρος πήγε και τους είδε πριν από λίγα χρόνια, συνοδευόμενος από τον κ. Νίκα. Κι εκείνος, που τραυματίστηκε δύο φορές πολεμώντας μαζί τους και μπροστά από αυτούς, τραχύς στον λόγο, ξεκινώντας πάντα με το «ρε», δεν ήταν μόνο ένας άξιος και γενναίος Διοικητής. Ηταν, ταυτόχρονα, πατέρας τους. Ως το τέλος της ζωής του έκανε κάθε χρόνο μνημόσυνο για τα 16 παλικάρια που έχασε.
Πριν από τρία χρόνια συναντηθήκαμε στο Λιτόχωρο, στην επέτειο της έναρξης της κομμουνιστικής ανταρσίας, για να τιμήσουμε τα πρώτα θύματά της. Εκατσα δίπλα του και μου μιλούσε για τα παλικάρια του. Και είχε μια θυμωμένη στοργή στη φωνή, ενός Ελληνα Αξιωματικού που είχε βαθιά την αίσθηση της ευθύνης για αυτά τα γενναία παιδιά που του εμπιστεύθηκαν η Πατρίδα και οι μάνες τους. Αυτό, μαζί με όλο το παράδειγμά του, ενός αγέρωχου και μέχρι τρέλας γενναίου Ηγήτορα, ένα παράδειγμα ανιδιοτελούς πατριωτισμού, είναι η κληρονομιά σε εμάς του τελευταίου Αξιωματικού αυτής της τρομερής γενιάς που ίδρυσε τις Ειδικές Δυνάμεις.
Τώρα πια...
ο Λόχος του είναι σε πλήρη σύνθεση.
Από την προηγούμενη Κυριακή στην πρωινή αναφορά του 14ου ΛΟΚ στην Ανω Ελλάδα δεν λείπει πια κανείς.
Ο Κωνσταντίνος Κόρκας ενώθηκε με τα παλικάρια του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου