Του Μανόλη Καψή
Ηταν μια μεγάλη επιτυχία της εφημερίδας "Τα Νέα" που δεν έτυχε της απαιτούμενης προσοχής.
Ηταν μια μεγάλη επιτυχία της εφημερίδας "Τα Νέα" που δεν έτυχε της απαιτούμενης προσοχής.
Δεν είναι λίγο να φιλοξενείς άρθρο του Νίκου Κοτζιά για τα ελληνοτουρκικά (ναι του Νίκου Κοτζιά...), γεγονός που θα ζήλευαν και οι New York Times και η Washington Post και η Monde μαζί (και χώρια). Κανονικά δεν θα έπρεπε να φιλοξενηθεί απλώς στην σελίδα 39. Θα έπρεπε να μοιραστεί σε ξεχωριστό δερματόδετο τόμο με χρυσή γραμματοσειρά, ώστε να παραμείνει στο αρχείο όποιου θέλει να λάβει τα φώτα του κ. Καθηγητή.
Εν πάση περιπτώσει, ίσως από σεμνότητα ο κ. Καθηγητής (όχι της Οξφόρδης, του ΠΑΠΕΙ) δέχθηκε να δημοσιευθεί το άρθρο του, εκεί όπου φιλοξενούνται τα άρθρα των κοινών θνητών. Από τον τίτλο και μόνο, ο προσεκτικός αναγνώστης καταλάβαινε αμέσως (υποθέτω με το σχετικό δέος), ότι είχε να κάνει με ένα πόνημα βαθιάς περισυλλογής. Μια συνεκτική ανάλυση όλου του φάσματος των ελληνοτουρκικών προβλημάτων. (Ευκολάκι άλλωστε για τον κ. Καθηγητή). "Διεθνείς αλλαγές, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και η υπόθεση του Εβρου”, ήταν ο τίτλος του πονήματος του κ. Καθηγητή (όχι του Χάρβαρντ αλλά του ΠΑΠΕΙ).
Ήταν προφανές, ότι ο Καθηγητής Νίκος Κοτζιάς (όχι του Μαρβούργου, αλλά του ΠΑΠΕΙ…) είχε διακόψει για λίγο τον βαθύ συλλογισμό του για τη διεθνή πολιτική. Και αποφάσισε να δώσει τα φώτα του στους ασκούντες την εξωτερική πολιτική σήμερα, ώστε να καταφέρουν να αντιμετωπίσουν την τουρκική απειλή.
Ήταν προφανές, ότι ο Καθηγητής Νίκος Κοτζιάς (όχι του Μαρβούργου, αλλά του ΠΑΠΕΙ…) είχε διακόψει για λίγο τον βαθύ συλλογισμό του για τη διεθνή πολιτική. Και αποφάσισε να δώσει τα φώτα του στους ασκούντες την εξωτερική πολιτική σήμερα, ώστε να καταφέρουν να αντιμετωπίσουν την τουρκική απειλή.
Δυσκολεύομαι, από σεβασμό στο αναλυτικό και βαθύ πνεύμα του κ. Καθηγητή (μόνο του ΠΑΠΕΙ), στις λεπτές nuances που εντοπίζει κανείς πίσω από τις γραμμές, να μεταφέρω με ακρίβεια την ανάλυση της γεωπολιτικής συγκυρίας στην Ανατολική Μεσόγειο, στην οποία επιδίδεται -παίζοντας προφανώς στα δάχτυλα του ενός χεριού τις διεθνείς ισορροπίες- και πάω κατευθείαν στο βαθυστόχαστο συμπέρασμα. Τι πρέπει να κάνουν οι ερασιτέχνες που κυβερνούν σήμερα, ώστε να αντιμετωπίσουν την τουρκική απειλή;
Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα;
Κρατείστε την αναπνοή σας. Αντιγράφω (με δέος φυσικά): "Να αποκτήσει ένα στρατήγημα για την αντιμετώπιση αυτών των μεθοδεύσεων. Πυρήνας του πρέπει να είναι οι σαφείς κόκκινες γραμμές και η πρόβλεψη αντιμετώπισης τουρκικών παραβιάσεών τους. Να ενημερώσει γι αυτές τις γραμμές την ίδια την Τουρκία και τη διεθνή κοινότητα. Οι καλές εξηγήσεις ίσως να γίνουν κάποτε φιλίες. Οι υποχωρήσεις γίνονται δουλεία”.
Το συμπέρασμα της βαθιάς ανάλυσης του κ. Καθηγητή και πρώην ΥΠΕΞ, είναι ότι χρειάζονται "κόκκινες γραμμές” και ότι η εθνική γραμμή πρέπει να είναι κάτι σε στιλ ότι "οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους”...
Μένω ενεός. Η κλασική ατάκα κάθε πολιτευτή για τα εθνικά θέματα σε όλα τα πρωινάδικα περί κόκκινων γραμμών, ήταν το βαθυστόχαστο συμπέρασμα του Νίκου Κοτζιά;
Εγραψε άρθρο για να μας πει το αυτονόητο;
Η αλήθεια είναι ότι αισθάνθηκα, παρά το δέος, μια μικρή απογοήτευση. Η αποθέωση της κοινοτοπίας... Πομφόλυγες σερβιρισμένες ως αναλύσεις εξωτερικής πολιτικής. Το προφανές ως πρωτότυπο και προϊόν ανάλυσης.
Αλλά η συνέχεια ήταν επίσης αποκαλυπτική: "Να πάψουν οι αρμόδιοι να μιλούν τόσο πολύ, έγραψε ακόμα ο Νίκος Κοτζιάς. Να μελετούν και να σκέφτονται περισσότερο, καθότι δεν γνωρίζουν το αντικείμενο. (σ.σ. Ενώ ο κ. Κοτζιάς έχει εκπαιδευτεί από νεαρά ηλικία στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, ειδικά δε σε αυτά της Κεντρικής Ευρώπης, επί εποχής υπαρκτού σοσιαλισμού. Οι αναλύσεις του έχουν γράψει ιστορία, άσχετα αν εκείνος ομολόγησε ότι έγραφε ανοησίες…). Στην εξωτερική πολιτική μιλά κανείς λίγο, προκειμένου να ακούγεται και να έχει χρόνο να αναστοχάζεται και να προωθεί συγκροτημένα μια στρατηγική”, πρόσθεσε.
Αλλά η συνέχεια ήταν επίσης αποκαλυπτική: "Να πάψουν οι αρμόδιοι να μιλούν τόσο πολύ, έγραψε ακόμα ο Νίκος Κοτζιάς. Να μελετούν και να σκέφτονται περισσότερο, καθότι δεν γνωρίζουν το αντικείμενο. (σ.σ. Ενώ ο κ. Κοτζιάς έχει εκπαιδευτεί από νεαρά ηλικία στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, ειδικά δε σε αυτά της Κεντρικής Ευρώπης, επί εποχής υπαρκτού σοσιαλισμού. Οι αναλύσεις του έχουν γράψει ιστορία, άσχετα αν εκείνος ομολόγησε ότι έγραφε ανοησίες…). Στην εξωτερική πολιτική μιλά κανείς λίγο, προκειμένου να ακούγεται και να έχει χρόνο να αναστοχάζεται και να προωθεί συγκροτημένα μια στρατηγική”, πρόσθεσε.
Αυτό μάλιστα. Αυτό λέγεται σοφία. Συμπυκνωμένη.
Να μιλάτε λιγότερο, είναι η βαθυστόχαστη συμβουλή του κ. Καθηγητή στους ασκούντες την εξωτερική πολιτική.
Άντε τώρα να του εξηγήσεις ότι...
η εξωτερική πολιτική ασκείται κατ' εξοχήν, με δημόσιες δηλώσεις. Διαφορετικά, για να παραφράσουμε ένα πρώην συνάδελφο του κ. Κοτζιά, κάθεσαι πάνω στις ξιφολόγχες. Και είναι ολίγον άβολο.
Υ.Γ. Στο περίφημο άρθρο του ο κ. Κοτζιάς γράφει με περισσή αυτοπεποίθηση- αίσθημα ίδιον της άγνοιας- ότι η Τουρκία "αμφισβήτησε έμπρακτα τα Ελληνικά σύνορα και το ξέρουν όλοι οι εμπλεκόμενοι”. Αυτή η βεβαιότητα, για τα πρόσφατα γεγονότα στον Έβρο, αποτέλεσε άλλωστε και το έναυσμα για το κείμενο που δημοσίευσε στην εφημερίδα "Τα Νέα". Του συνιστώ να διαβάσει το εμπεριστατωμένο κείμενο των ellinika hoaxes για το τι πραγματικά συνέβη στον Εβρο, ώστε να αποφύγει στο μέλλον ανοησίες και fake news. Για τις κοινοτοπίες αμφιβάλω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου