ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Το Α, το Β, το Γ, το Δ, το Ε αυτόνομα. Μια σελίδα για το καθένα. Το
Ζήτα περιέργως το ζευγάρωναν με το Ήτα και γίνονταν ΖΗ. Επιπόλαια η
ένωση. Θα αναρωτιόνταν προφανώς ο ατζεντοποιός «Μα πόσα ονόματα από Ζήτα
ή Ήτα να καταχωρήσει κάποιος;» Επιπολαιότητες. Όλη η ζωή ένα ατέρμονο
Ζητώ-Ζητώ-Ζητώ-Ζητώ…. Άκου πόσα Ζήτα να έχει κανείς στη ζωή του! Εκτός
κι αν νοιάστηκε να παρηγορήσει με μια συντροφιά την Ήττα.
Οι τηλεφωνικές ατζέντες έφερναν κάτι από σχολικά τετράδια του
Σεπτεμβρίου. Αυτά τα πεντακάθαρα, τα ατσαλάκωτα, που έθελγαν υποσχέσεις
«Θα τα διατηρήσω χωρίς μουτζούρες, με άψογα γράμματα». Υποσχέσεις.
Συνόδευαν και τις τηλεφωνικές ατζέντες. Μα όσο περνούσε ο καιρός, όσο
ένα ξαφνικό «Πάρτε τον στο γραφείο του», «Μα δεν έχω το νούμερο. Μου το
δίνετε παρακαλώ;». Και να! Μια εγγραφή με παράταιρο χρώμα στυλό,
βιαστική, να ξεπαστρεύει την υπόσχεση, μ΄ένα προχειρογραμμένο
«γραφείο»…Κι άντε και πιο κάτω ένα «εξοχικό» ή «μάνας του». Κι έπαιρνε
ζωή η τηλεφωνική ατζέντα. Φανέρωνε σαν σε κρυφτό. «Πτου ξελευτερία!».
Γνωριμίες. Συγγένειες. Σχέσεις. Υγεία.…Αρκεί να διάβαζες στο Ι. Στο
«Ιατροί». Και είχες το βιβλιάριο Υγειάς μιας οικογένειας. Καταδότης
σωστός σας λέω. Γι αυτό και όποτε συλλαμβάνονταν κάποια ιερόδουλη, η
Αστυνομία τόνιζε στους δημοσιογράφους «Συνελήφθη και κατασχέθηκε η
ατζέντα της με γνωστά ονόματα»…Αχ ο όρος «γνωστά ονόματα»! Πάντα
εξάπτουν τη φαντασία. Τι να σου πει μια είδηση χωρίς «γνωστά ονόματα»
ακόμα δε καλλίτερα «μεγάλων οικογενειών».
Χθες έκανα καθαριότητα. Βρήκα κουτί με τηλεφωνικές ατζέντες. Όλη η
ζωή μου σε νούμερα επικοινωνίας. Φιλίες που έσβησε ο χρόνος ή που
έσβησαν αυτές τον χρόνο. Αγκυρωμένοι στις ίδιες διευθύνσεις ή
σουλατσαδόροι ή χαμένοι….Που τάζεις να τους ψάξεις ή τους βολεύεις σε
ένα «μωρέ τι νάγιναν;» και ξενοιάζεις. Ιατροί που πρόδωσαν την
καταχώρηση ή έμειναν ακέραιοι. Ζωντανοί ή Θεός σχωρές τους! Παίζει κι ο
θάνατος στις ατζέντες. Πονάει η απουσία ότι νούμερο τηλεφώνου και να
είχε. Μαστόρια, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι. Πληροφορίες, Βλάβες, ΟΥΛΕΝ.
Επείγοντα. Έρωτες. Εσύ….Ναι! Θυμάμαι το νούμερό σου «απ΄έξω» ακόμα και
τώρα. Με τσεκάρισα. 2284294. Ναι και το άλλο 2023722…Τι ωραία νούμερα
είχες!
Ποτέ δεν θα πετάξω ατζέντα. Μόνο που να!...Καθώς ξεφύλλιζα, μια σκέψη με
μελαγχόλησε…
Έτσι όπως καταγράφαμε τότε τα τηλέφωνα, καθώς ανοίγαμε και
ξανανοίγαμε την ατζέντα, ενίοτε την ψάχναμε «μωρέ που την έβαλα» «Να, να
, να τη βρήκα», «Μα πώς τον έχεις γράψει;» ρωτούσαμε «Σε ποιο
γράμμα;»…Παρουσιάζει ενδιαφέρον πώς καταχωρεί ο καθένας…Όλα τότε είχαν
μια διαδικασία…Κι έτσι μαθαίναμε απ΄έξω του κόσμου τα τηλέφωνα.
Εμπεδώναμε ένα σωρό νούμερα. Τατουάζ τα χτυπάγαμε στον εγκέφαλο.
Εξατμίζονταν ο άνθρωπος, ανεξίτηλο το νούμερο του τηλεφώνου του…Τόχω
παράπονο από τους σύγχρονους…Τις περισσότερες φορές δε γνωρίζουν καν το
νούμερο του δικού τους τηλεφώνου «Μια στιγμή να το διαβάσω, το έχω
καταχωρημένο» λένε με αθωότητα.
Έτσι ύπουλα μπορεί τελικά να χάθηκε και η
σχέση μας με τους αριθμούς.
Κάπως έτσι ίσως μας διέφυγε η δική μας αξία
και...
ψάχνουμε εναγώνια πώς μας έχουν καταχωρημένους.
Μπορεί
παρακάμπτοντας τα νούμερα να πήραμε τη θέση τους… Να εξελιχθήκαμε σε
νούμερα που παλεύουν με νούμερα. Και κείνο το «πάρε το 0» που λέγαμε για
να καθαρίσει η γραμμή…Τόσο που το επικαλεστήκαμε «πάρε το 0, πάρε το 0,
πάρε το 0» τελικά να το πήραμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου