ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Οικουμενική παιδικότητα

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

Κ​​αι βαρετά να μην είναι όσα συμβαίνουν στον αγωνιστικό χώρο, η κάμερα στρέφεται συχνά στις κερκίδες.  

Σωστά. Ποδόσφαιρο δίχως τον κόσμο του δεν υπάρχει. Οι αγώνες με κενές εξέδρες λόγω τιμωρίας χάνουν τη μισή νοστιμιά τους. Και δεν την κερδίζουν κι ας μπουν δέκα γκολ. «Ξενέρωτα πράγματα» λένε οι παίκτες. Και το ίδιο πιστεύουν όσοι οπαδοί δεν ανήκουν στην κατηγορία των θερμοκεφάλων, το δόγμα των οποίων είναι βλακωδώς απλό, όπως κάθε δόγμα: «Η ομάδα να κερδάει, κι ας παίζει και μόνη της». 

 Στα Μουντιάλ, όταν η κάμερα δείχνει φιλάθλους, δεν έχει το ελληνικό χούι. Δεν δείχνει αποκλειστικά «τρυφερές παρουσίες», τουτέστιν γυναίκες, με σκηνοθετικά προτιμητέες τις ελαφρότερα ντυμένες. Δεν έχω ακούσει αν υπάρχει σχετική σύσταση της FIFA, όπως υπάρχει για αποφυγή κάλυψης όσων γίνονται στο χορτάρι αλλά συνιστούν «προσβολή του αθλήματος». Τον Γερμανό λ.χ. που μπούκαρε σε αγώνα της Εθνικής της χώρας του ημίγυμνος, για να δουν όλοι το δέρμα του κατάστικτο από φιλοχιτλερικά συνθήματα, τον κατέγραψε και τον παρέδωσε (ελπίζουμε) στην παγκόσμια χλεύη η ετοιμότητα των φωτογράφων. Η κάμερα οκνούσε.
Παρότι το ποδόσφαιρο δρα χωριστικά, μοιράζοντάς μας σε ομάδες ή έθνη, ένα πράγμα παραμένει κοινό για όλους. Είτε στενοχωρημένοι είναι είτε ευτυχισμένοι, οι φίλαθλοι ξεχνούν πάραυτα οτιδήποτε άλλο και χαίρονται όταν διαπιστώνουν ότι στα μάτριξ δεν εμφανίζονται παίκτες αλλά αυτοί οι ίδιοι. Με τις σημαίες, τα κασκόλ, τα σύμβολα, τα μουσικά τους όργανα. Με το πρόσωπο ή το μισό κορμί τους ζωγραφισμένο στα χρώματα της πατρίδας τους, σαν καταδήλωση της ολόθερμης και ολόδερμης συμπαράστασής τους. Παρέες που μπήκαν σε έξοδα (εκτός πια και οι χορηγοί βάζουν κι εκεί το χεράκι τους, για να εξασφαλίσουν την εμπορικώς αποδοτική ποικιλοχρωμία του θεάματος) για να δουν, να φωνάξουν, να χειροκροτήσουν.
Σαν παιδιά κάνουν βλέποντας τον εαυτό τους στα μάτριξ. Οποια κι αν είναι η ηλικία, το χρώμα, η καταγωγή τους. Πετιούνται πάνω. Γελάνε. Δείχνουν ο ένας στον άλλον την εικόνα, για να μη χάσει κανείς τη μαγική στιγμή. Χαιρετούν τους δικούς τους στην πατρίδα. Οι καλύτερα οργανωμένοι, όσοι ελπίζουν ότι θα τους προτιμήσει η κάμερα αν υπερβούν τον μέσο όρο παραδοξότητας, έχουν ήδη έτοιμο το χάρτινο μήνυμά τους· όπως οι δύο Αγγλοι με την εξής πινακίδα: «Παρακαλούμε μη μας δείξετε γιατί είπαμε στις γυναίκες μας ότι πάμε για ψάρεμα».
Ολοι, στιγμιαία απαθανατιζόμενοι, νιώθουν ότι μπαίνουν εκείνη τη στιγμή σε αμέτρητους δέκτες όπου γης. Οτι από την ανωνυμία της μάζας υψώνονται σε κάτι ξεχωριστό, διακριτό, επώνυμο. Οτι εισέρχονται στην Ιστορία. Ψευδαίσθηση; 

 Σίγουρα. Αλλά αν κατά τύχη μάς παρακολουθούσαν αγαθοί εξωγήινοι, και όχι μοχθηροί όπως αυτοί που φοβάται ο Στίβεν Χόκινγκ, μάλλον τις εικόνες της οικουμενικής αφέλειας και παιδικότητας θα προτιμούσαν να μεταφέρουν στην πατρίδα τους, για να δείξουν τι εστί ανθρωπότης.