Επρεπε να τολμήσει ο εκλεγμένος
πρόεδρος της Ουκρανίας να αρνηθεί τη σύνδεση της χώρας του με την Ε.Ε.,
προκρίνοντας την τελωνειακή ένωση που προωθεί η Ρωσία με πρώην
Σοβιετικές Δημοκρατίες, για να αντιληφθούμε πόσο σέβεται η Δύση την
κυριαρχία των περιφερειακών κρατών, στα οποία, ας μην ξεχνάμε,
συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα.
Δεν αναφέρομαι στις αντιδράσεις μέρους του ουκρανικού λαού, αλλά
στους υποβολείς των ταραχών κάθε φορά που αμφισβητούνται τα ευρωπαϊκά
συμφέροντα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 5 Δεκεμβρίου ο Γερμανός ΥΠΕΞ
Γκίντο Βεστερβέλε, σε μια πρωτοφανή παρέμβαση στην ουκρανική πολιτική
κρίση, διαδήλωσε μαζί με τους αντικυβερνητικούς διαδηλωτές στο Κίεβο,
διαβεβαιώνοντας ότι «οι πύλες της Ε.Ε. παραμένουν ανοιχτές».
Μπορείτε να
φαντασθείτε τον Γερμανό ΥΠΕΞ να διαδηλώνει στο Σύνταγμα μαζί με τους
Αγανακτισμένους ή με τους Ελληνες εργαζόμενους κατά της κυβέρνησης;
Αυτό
συνέβη στο Κίεβο. Ομως δεν ήταν μόνον ο Βεστερβέλε. Ακολούθησαν η
επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής της Ε.Ε. Κάθριν Αστον, η βοηθός ΥΠΕΞ
των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ, που μετέβησαν στο Κίεβο επικροτώντας τις
διαδηλώσεις και εντείνοντας τις πιέσεις στον Γιανουκόβιτς.
Η παρέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα κορυφώθηκε με ανακοίνωση του
ΝΑΤΟ(!), το οποίο καταδίκασε την κυβέρνηση για «την υπερβολική χρήση
βίας εναντίον των διαδηλωτών».
Είναι όμως δυνατό να συμβαίνουν αυτά σε μια ανεξάρτητη χώρα;
«Στην τάξη της Ανατολής - Δύσης», μας λέει ο Ούλριχ Μπεκ, «ίσχυε πάντα η
αρχή της μη επέμβασης στις υποθέσεις ξένων κρατών. Τώρα πια ισχύει η
αντίθετη αρχή της επέμβασης για ανθρωπιστικούς, ηθικούς -πολιτικούς
λόγους, δηλαδή ένα είδος θετικά χρωματισμένου μπρεζνιεφικού δόγματος της
πρώην Δύσης».
Για όλα αυτά, βέβαια, υπάρχουν πάντα προσχήματα, έννοιες που
ερμηνεύονται κατά το δοκούν:
Δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία των αγορών, μεταρρυθμίσεις.
Ποιος όμως καθορίζει το περιεχόμενό τους;
«Σε ό,τι αφορά τις καθοριστικές πολιτικές έννοιες, εξαρτάται από το
ποιος τις ερμηνεύει, ποιος τις ορίζει και ποιος τις χρησιμοποιεί», μας
λέει ο Καρλ Σμιτ. «Μία από τις πιο σημαντικές διαστάσεις της νομικής και
πνευματικής ζωής της ανθρωπότητας, συνεχίζει, είναι το γεγονός ότι
όποιος έχει την πραγματική εξουσία μπορεί να καθορίσει το περιεχόμενο
των εννοιών και των λέξεων».
Η πρόταση της Ε.Ε. με την επωνυμία «Ανατολική Συνεργασία»
απευθύνεται από το 2009 σε έξι μετασοβιετικά κράτη: Σε τρεις γείτονες
της Ε.Ε. -Ουκρανία, Μολδαβία, Λευκορωσία- και σε τρεις χώρες του
Καυκάσου -Γεωργία, Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν.
Πρόκειται τελικά για όργανο
περιορισμού της επιρροής της Μόσχας στο μετασοβιετικό χώρο υπέρ των
ευρωπαϊκών συμφερόντων με τη σύμπραξη των ΗΠΑ, που οδήγησε σε έναν
αμείλικτο πόλεμο συμφερόντων Ε.Ε.-Ρωσίας.
Είναι αποκαλυπτικό ότι λίγες μέρες μετά την απόφαση της
Ουκρανίας να μην υπογράψει τη συμφωνία σύνδεσης με την Ε.Ε. στο πλαίσιο
της «Ανατολικής Συνεργασίας», η Ε.Ε. απάντησε θέτοντας υπό αμφισβήτηση
την κατασκευή του αγωγού South Stream με αιτιολογία τη δεσπόζουσα θέση
που θα κατέχει η Gazprom. Μάλιστα, κάλεσε τις χώρες-μέλη της Ε.Ε. να
επαναδιαπραγματευθούν τις διμερείς συμφωνίες με τη Ρωσία για τη διέλευση
του αγωγού, απειλώντας ευθέως ότι «εάν τα ενδιαφερόμενα κράτη-μέλη δεν
δεχθούν, η Επιτροπή διαθέτει τους τρόπους να τα μεταπείσει»!
Πού στοχεύει μακροπρόθεσμα η Ε.Ε. με την επεκτατική της πολιτική
προς Ανατολάς και την εσωστρέφειά της, που επιτείνει την
αντιαναπτυξιακή πορεία των περιφερειακών ευρωπαϊκών χωρών και
εκδηλώνεται με την υπονόμευση ρωσικών και κινεζικών επενδύσεων (αγωγός
Μπουργκάς -Αλεξ/πολης, South Stream, ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ, επέκταση συμφωνίας
ΟΛΠ- Cosco);
Η ανατροπή των συσχετισμών με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου εις
βάρος της Ευρώπης, με την ανάδειξη νέων πρωταγωνιστών και τη μετατόπιση
του κεφαλαίου σε άλλες ηπείρους, οδηγεί το Βερολίνο, με συνεχείς
διευρύνσεις και επεκτάσεις, στη διαμόρφωση μιας οντότητας, στα όρια της
οποίας θα συνυπάρχουν η μητρόπολη των ισχυρών κρατών με τις σύγχρονες
αποικίες, οι οποίες θα τροφοδοτούν με φθηνή εργασία και φθηνές πρώτες
ύλες τις ισχυρές δυνάμεις, ενώ όλες μαζί θα συναποτελούν μια τεράστια
αγορά.
Σε τι όμως αποσκοπεί η εμπλοκή των ΗΠΑ υπέρ της Ε.Ε.;
Τα αμερικανικά συμφέροντα δεν ευνοούν την ενδυνάμωση της επιρροής της Μόσχας λόγω της ισχύος της Ρωσίας, πόσω μάλλον την αναβίωση του «φαντάσματος» του παρελθόντος υπό οιαδήποτε μορφή. Η Ε.Ε. αποτελεί το μέσον γι' αυτό, ανοίγει μάλιστα το δρόμο και για τα αμερικανικά συμφέροντα, ενώ είναι προφανές ότι η Ευρώπη με τους εθνικούς της ανταγωνισμούς, μια πολυεθνική Βαβέλ, δεν μπορεί να αποτελέσει απειλή για τις ΗΠΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου