ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Νόμος είναι το δίκιο του ακαμάτη

Του Tριαντάφυλλου Δραβαλιάρη

Αρέσκονται στα απλουστευτικά σχήματα. Προσφέρονται για κατανάλωση. Εύπεπτα, αν και αποτελούν αμάσητη τροφή.

Το δημοφιλέστερο σχήμα νέας σχετικά κοπής, οι δύο πολιτικές παρατάξεις στην Ελλάδα. Οι φιλολαϊκές αντιμνημονιακές και οι αντιλαϊκές μνημονιακές. 

Ποιες κοινωνικές δυνάμεις εκπροσωπούν και ποιο μέλλον επιφυλάσσουν για τη χώρα; 

Αδιάφορο για τους πολιτικούς φορείς του αντιμνημονιακού λόγου. Αδιάφοροι και στην εικόνα συγχρωτισμού της Αριστεράς με την Παλαιοδεξιά.

Κοντά τρία χρόνια κλείνουμε με αυτόν τον απλοϊκό διαχωρισμό. Αλλά αντέχει. Αφύσικο; Όχι. 

Οι κομματικοί ψηφοθήρες ανακάλυψαν το δικό τους εκλογικό Ελ Ντοράντο. Στα ορυχεία της απόγνωσης. Με διαρκώς αυξανόμενα αποθέματα μέχρι πρότινος εξαιτίας της επαμφοτερίζουσας στάσης των Ευρωπαίων και των βίαιων αλλαγών σε εισοδήματα και τρόπο ζωής που έφερε το Μνημόνιο. Ακριβέστερα, σε «ληγμένα» εισοδήματα και σε προ πολλού «καταληγμένο» τρόπο ζωής. 

Το γνωρίζουν; 

Προσποιούνται ότι το αγνοούν. Εθελοτυφλούν μπρος στην αναστραμμένη πυραμίδα της ελληνικής οικονομίας με τη συρρικνωμένη παραγωγική της βάση στην κορυφή και το «κοινωνικό κράτος» στη βάση της. Έως ότου -νόμοι της φυσικής είναι αυτοί- άρχισε να γέρνει επικίνδυνα απειλώντας στην κατάρρευσή του να αφήσει στη θέση της χώρας κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ερείπια.

Πρόκειται για ένα θρίλερ, αλλά, τώρα, ο φόβος δίνει δειλά τη θέση του στην ελπίδα. Οι πολίτες συνειδητοποιούν τον κίνδυνο και αλληθωρίζουν εκ νέου προς την Ευρώπη και τις εγχώριες πολιτικές της δυνάμεις. Κομβικό σημείο της κρίσιμης καμπής η τελευταία απόφαση του Eurogroup που ανοίγει έξοδο κινδύνου από τον λαβύρινθο της κρίσης.

Αυτή τη φορά ωστόσο -αν και εφόσον εξελιχθούν τα πράγματα κατ' ευχήν- θα μιλάμε για (επαν)ένταξη στην Ευρωζώνη. Σε ένα κλαμπ όπου η κάρτα μέλους με τα προνόμια που διασφαλίζει, εμπεριέχει και υποχρεώσεις. Αυτονόητο, θα πείτε. Σχεδιασμένα δυσνόητο από την ελληνική πολιτική τάξη, η οποία ευθύνεται για την κυριαρχία μιας φενάκης που κατέστησε πανίσχυρη μια ανορθολογική κουλτούρα κατά την οποία η ένταξη σε υπερεθνικούς οργανισμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, συνιστά μια ευθεία, μια γραμμική πορεία προς την ευημερία.

Εξ αυτού και οι θορυβώδεις φωνασκίες για αφαίρεση «κεκτημένων» -ου κόποις- για συντάξεις μέχρι πρότινος σε μεσήλικες και σε υπερπληθυσμούς αναπήρων, για διασφάλιση θέσεων εργασίας στο Δημόσιο στο διηνεκές, για άγρια τιμωρία της μισθωτής εργασίας με υπερφορολόγηση και ανεργία, για, για... Για να έχουν βίον τρυφηλόν οι ιδιότυπες νομενκλατούρες της ελληνικής κοινωνίας, τα παρασιτικά παρα-κράτη, οι εκλογικές πελατείες των κυρίαρχων κομμάτων αλλά και ιδεολογιών με αριστερή χρυσόσκονη.

Πλην, όμως, οι αντιφάσεις δεν μπορούν να επιβιώνουν επ' άπειρον. Ποιο κόμμα θα εκφράσει τους άνω του ενός εκατομμυρίου ανέργους, τους ευσυνείδητους δημοσίους υπαλλήλους, τους άξιους επιχειρηματίες;

Τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα; 

Όσο λειτουργούν με τον φόβο διαρροής των ψηφοφόρων της «παλαιάς Ελλάδας» από την εκλογική τους δεξαμενή, όσο αυτός ο φόβος θα τους υποχρεώνει σε πρακτικές στεγανοποίησης, τόσο περισσότερο θα οδηγούνται σε συντηρητικές θέσεις. Προϊόντος του χρόνου θα μετεξελιχθούν σε φράγμα της προόδου. Σε κυματοθραύστη ικανοποίησης αναγκών εκείνων των κοινωνικών κατηγοριών που υποτίθεται ότι εκφράζουν. Δείτε την παρανοϊκή κατάσταση των ελληνικών πανεπιστημίων με αφορμή έναν μόνο κρίκο από την αλυσίδα αντικοινωνικών πρακτικών που έχουν χαλκεύσει δεσμά στη μόρφωση. Τους φοιτητές που με προστασία των κομματικών συντεχνιών έχουν μετατραπεί σε... ιδιοκτήτες δωματίων σε φοιτητικές εστίες. Εγιναν, υποτίθεται, για να διευκολύνουν τις σπουδές παιδιών για οικογένειες με γλίσχρα εισοδήματα. Αμ δε! Νόμος είναι το δίκιο του ακαμάτη! Ο οποίος «ακαμάτης» μπορεί να αξιώσει και δικαιώματα ιδιοκτησίας. Ου μη και... χρησικτησίας. Ειδικά τώρα που είναι... θυμωμένοι οι δικαστές.

Και αν... υπομειδιούν λαϊκοδεξιοί και εγχώριοι σοσιαλιστές θεωρώντας πως τα μνημονευόμενα ά-χρηστα ήθη αφορούν μόνο τα αντιμνημονιακά κόμματα, κούνια που τους κούναγε.

Αν και οι περισσότεροι από αυτούς τους τελευταίους είναι «τελειωμένοι» στη συνείδηση του λαού -μεγάλη ιστορία το «πώς» και το «γιατί», το «δίκαια» ή «άδικα»- ας συνοδεύσουν, τουλάχιστον τη δρομολογημένη απόσυρσή τους με πράξεις υστεροφημίας προσδοκώντας σε κοινωνική κεφαλαιοποίηση.

Το στοίχημα για τα κόμματα που έχουν προσδοκίες εξουσίας είναι ένα και μοναδικό. Η απελευθέρωση της οικονομικής δραστηριότητας για διάσωση και ισχυροποίηση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας ώστε να υπάρξει στέρεο και βιώσιμο κοινωνικό κράτος: Η επανατοποθέτηση της πυραμίδας με τη βάση προς τα κάτω και την κορυφή προς τον ουρανό. Ας σπεύσουν και όποιοι προλάβουν. Φιλελεύθεροι, δεξιοί, σοσιαλιστές, ανανεωτικοί και μη αριστεροί.

Υ.Γ. Κατάλαβε ο Αλέξης τι του είπε ο αποδεδειγμένα αριστερός, πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας Λουίς Ιγνάθιο Λούλα ντα Σίλβα με το «να μιλάμε λιγότερο για την κρίση και περισσότερο να συζητάμε για τις λύσεις»; Αν «ναι», χαλάλιν του κατά πώς θα έλεγαν και οι Κύπριοι το ταξίδι στη Βραζιλία. Αλλά να πάρει μαζί του και τον φίλο Λαφαζάνη. Την επόμενη φορά.