ΗΓΕΣΙΑ: Ο μέγας και ο τζίφος

Οι προθέσεις στον άνθρωπο μετρούν σε όλα τα ομαδικά αθλήματα, πλην της πολιτικής. Άλλο το αντιαθλητικό φάουλ και άλλο η διακυβέρνηση μιας χώρας. 

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Αν ο Αλέξανδρος Φιλίππου, ο Μακεδών, είχε χάσει σε όλες τις μάχες που έδωσε, είναι βέβαιον ότι η Παγκόσμια Ιστορία δεν θα του είχε απονείμει τον τίτλο του «Μεγάλου». Θα αποκαλείτο «Αλέξανδρος ο Τζίφος». Οι λαμπρές νίκες, τις οποίες κατόρθωσε στο πεδίο της μάχης (και όχι μόνο στο μυαλό του) είναι εκείνες που δικαίωσαν τις προθέσεις του. 

Έτσι είναι παλικάρι μου η πολιτική και η στρατιωτική τέχνη. Ψυχρό πράμα. Νίκησες; Είσαι τα πάντα. Έχασες; Είσαι ένα τίποτα που εφευρίσκει δικαιολογίες. 

Για να μην υπάρξει παρεξήγηση: Ο όρος «νίκη» στην τέχνη του πολέμου ταυτίζεται με τη λέξη. Αν νικήσεις, νίκησες. Μόνο οι Έλληνες έχουν κατορθώσει να μετατρέψουν ήττες σε ηθικά σύμβολα αγώνα που ξεπερνούν σε αξία την επικράτηση (Θερμοπύλες, Πύλη του Ρωμανού, Μεσολόγγι).

  Στην πολιτική η «νίκη» ταυτίζεται με την άποψη του λαού αλλά και των επομένων γενεών για τον ηγέτη. Με λίγα λόγια «νίκη» είναι η υστεροφημία. Αν ευνοηθεί ο λαός έχει καλώς. Αν ο ηγέτης τηγανίσει τους πολίτες σε σιγανή φωτιά, κατάπτυστος εστί. Εσαεί.

Μαυρογυαλούρος
«Εγώ, χωρίς να είμαι χειρουργός μπορεί να έχω όλη την καλή πρόθεση να σου κάνω μια εγχείριση σκωληκοειδίτιδος. Εσύ κάθεσαι να στην κάνω;», ρωτάει ο Λάμπρος Κωνσταντάρας (στο ρόλο του υπουργού Μαυρογυαλούρου) τον Γιώργο Γαβριηλίδη (ο φίλος Κώστας και υπουργός στην ταινία) κι εκείνος απαντάει: «Τρελός είσαι;» 

Τούτος ο μικρός διάλογος φανερώνει πόσο αμελητέες είναι οι προθέσεις στην πολιτική –και στην ιατρική- όταν είσαι ακατάλληλος για την αποστολή.
 

Για να «νικήσει» ένας πολιτικός στο δύσκολο ματς με την Ιστορία, πρέπει να έχει γεμάτη την εξέδρα με τους οπαδούς. Πρέπει να τους εμπνέει για να τους καθοδηγεί. Για να κινητοποιήσει τις τιτανικές δυνάμεις του λαού δεν χρειάζεται ιδιαίτερη τέχνη – ό,τι κι αν λένε οι «επικοινωνιολόγοι». Αυτοί το μεροκάματο κυνηγάνε, και θα τα πουν κάπως μπερδεμένα για να δείξουν ότι κατέχουν αλήθειες μη κατανοητές στους πολλούς. Αυτοχρίζονται, δηλαδή, μέλη ενός ιερατείου που λατρεύει έναν θεό (την «πολιτική επικοινωνία»), τον οποίον εφηύραν οι ίδιοι!
 

Τα κλειδιά για τον ηγέτη, την υστεροφημία του και την κινητοποίηση του λαού είναι δύο: 

1ον: Να κάνει για τη δουλειά και 

2ον: Να διδάσκει με το προσωπικό παράδειγμά του. 

Αλλιώς, του ταιριάζει η λέξη «τζίφος».