Tης Ριτσας Mασουρα
Οταν τον περασμένο Σεπτέμβριο προσήλθαμε στις κάλπες, δεν φανταζόμασταν πόσο μακριά μάς είχε οδηγήσει η αφροσύνη του μεταπολιτευτικού πολιτικού κόσμου και πόσο βαθύ ήταν το όρυγμα μέσα στο οποίο τελικά θα μπαίναμε, όντας, όμως, κλειστοφοβικοί τύποι. Ως εκείνη την ώρα κυκλοφορούσαμε με τον αέρα του κυρίαρχου λαού, αυτή την ωραιοποιημένη και ιστορικά φορτισμένη έννοια, η οποία είχε ριζώσει μέσα μας σε τέτοιο βαθμό, ώστε η παραμικρή προσπάθεια περιορισμού της αποτελούσε casus belli.
Πάνω στην παραπλανητική αυτή έννοια οικοδομήσαμε σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Τι είπαμε δηλαδή; Οτι από τη στιγμή που ως κυρίαρχος λαός κρατάμε τις τύχες στα χέρια μας, δεν είχαμε παρά να κρατήσουμε εκτός ελληνικής επικράτειας την παγκόσμια οικονομική κρίση. Αντε να της επιτρέπαμε να υπερίπταται του ελληνικού εναέριου χώρου και να ζηλεύει από ψηλά την ευημερούσα κοινωνία μας... με τις πισίνες και τα καγέν μας, χωρίς να μπορεί να προσγειωθεί!
Πώς όμως θα πετυχαίναμε αυτό το extravagant γεγονός; Μα, με τη σύμπραξη της παραοικονομίας, την οποία οι ταγοί επικρίνουν δημοσίως, αλλά ουδείς έχει αποψιλώσει, μιας και λειτουργεί σαν δεκανίκι της πραγματικής οικονομίας. Κάπως έτσι αναδείξαμε το ΠΑΣΟΚ, κόμμα αποτοξινωμένο από το «κακό» παρελθόν του και σε τελευταία ανάλυση μακράν της Ν.Δ. που πολιτικά και ηθικά είχε απαξιωθεί στα μάτια του ελληνικού λαού. Και ήταν το ΠΑΣΟΚ εκείνο που προεκλογικά διερρήγνυε τα ιμάτιά του ότι υπάρχουν χρήματα.
Εξι μήνες μετά, με το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, τα χρήματα δεν έχουν εντοπιστεί. Αντ’ αυτών εντοπίστηκε το ΔΝΤ, το οποίο εμείς καλέσαμε εν μέσω υπαρξιακού πανικού, έχοντας προηγουμένως διανύσει μια διαδρομή με ασάφειες και διαχειριστικά λάθη. Τώρα, στο και πέντε πια, είμαστε έτοιμοι να του αναθέσουμε ρόλο αναγκαστικού διαχειριστή που θα μας μυήσει στις «απάνθρωπες» τεχνικές περιορισμού χρέους και ελλείμματος, αλλά και αύξησης της εθνικής αποταμίευσης. Γιατί χωρίς εθνική αποταμίευση, η ανάπτυξη δεν θα προσγειωθεί ποτέ επί ελληνικού εδάφους!
Οι Ελληνες καταγγέλλουμε το ΔΝΤ ως το χείριστο κακό. Θα είναι πολλά τα θύματα αυτής της εκ βάθρων ανατροπής. Ομως εκεί που φτάσαμε και με τον τρόπο που φτάσαμε, πόσο ακόμη θα δανειζόμαστε με υψηλά επιτόκια, από τη στιγμή που οι αγορές για τους δικούς τους λόγους δεν έχουν πειστεί για τη... μεταμέλειά μας, άρα συνεχίζουν να μας στοχοποιούν; Ετσι είναι. Η συσσωρευμένη αφροσύνη πληρώνεται. Οπως πληρώνεται η ελαφρά τη καρδία πορεία της Ε.Ε. που δεν προέβλεψε εξαρχής τη σύσταση αυτόματου χρηματοοικονομικού μηχανισμού και που σήμερα νιώθει να απειλείται το υπέδαφος της Ευρωζώνης. Οπως πληρώνεται η σύμπλευση των ευρωπαϊκών κεντροαριστερών κυβερνήσεων που το 1997 συνυπέγραψαν το Σύμφωνο Σταθερότητας!
Οι Ελληνες ξεγελαστήκαμε. Ξεχάσαμε ότι οι μικρές απαιτήσεις διεκπεραιώνονται καλύτερα. Υιοθετήσαμε τον γιγαντισμό, ενώ επί της ουσίας ποτέ δεν ξεφύγαμε από το στίγμα του μικρομεσαίου κράτους. Η ορμή της νέας εποχής απαιτεί καινοτόμες αποφάσεις και αλλαγή νοοτροπίας. Πόσο έτοιμοι είμαστε όμως;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου