Toυ Σταμου Zουλα
Ηθελα να ’ξερα το εξής: Αν κάποιος εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα προσέφευγε στον Συνήγορο του Πολίτη, επικαλούμενος την ισότητα των Ελλήνων πολιτών και ζητούσε την κατάργηση της μονιμότητος των δημοσίων υπαλλήλων, ποία θα ήταν η γνωμάτευση του κ. Γ. Καμίνη;
Το θέμα ήδη ετέθη από τον κ. Θ. Πάγκαλο, ο οποίος σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ επεσήμανε απλώς αυτό που προβλέπει το Σύνταγμα. Οτι μόνιμος είσαι στη δημόσια διοίκηση όσο υπάρχει η νομοθετημένη θέση που κατέχεις. Αν αυτή καταργηθεί, απολύεσαι. Είναι δεδομένο πως αυτή η συνταγματική διάταξη ουδέποτε έχει εφαρμοσθεί. Οι εκάστοτε κυβερνώντες όχι μόνον δεν είχαν τη βούληση να καταργήσουν μια άχρηστη θέση ή κάποια παρωχημένη υπηρεσία στο Δημόσιο, αλλά έπρατταν το αντίθετο, που διόγκωνε και την πελατεία των ψηφοφόρων τους. Φθάσαμε έτσι στο σημείο, η χώρα μας να διαθέτει περί το ένα εκατ. δημοσίους υπαλλήλους, αριθμό υπετριπλάσιο από ό, τι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που έχουν τον ίδιο με μας πληθυσμό.
Στη συζήτηση που άνοιξε ο κ. Πάγκαλος όλοι οι επιστημονικοί ειδήμονες συμφώνησαν πως η μονιμότητα ισχύει κατά το άρθρο 103, παρ. δ΄ του Συντάγματος, που προβλέπει πως «οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις είναι μόνιμοι εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν».
Ο μόνος που διαφώνησε ήταν ο Συνήγορος του Πολίτη, ο οποίος απαντώντας σε σχετική ερώτηση είπε πως «ο υπηρετών δημόσιος υπάλληλος έχει μονιμότητα ακόμα και αν καταργηθεί η θέση του». Δηλαδή το Δημόσιο υποχρεούται να τον μεταθέσει σε άλλη θέση.
Προφανώς ο κ. Καμίνης έχει υπόψη του ένα πλέγμα νομοθετικών διατάξεων, με τις οποίες η πολιτική φαυλότητα των κατά καιρούς κυβερνώντων «εδραίωσε» τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, ακυρώνοντας ουσιαστικά τη σχετική συνταγματική διάταξη. Δεν γνωρίζουμε αν ο Συνήγορος του Πολίτη έχει τη δικαιοδοσία να επικυρώνει νομοθετικές λαθροχειρίες που αχρηστεύουν το Σύνταγμα. Ούτε αν ο ρόλος του επιτάσσει την εν παντί προάσπιση ακόμη και των καταχρηστικών «κεκτημένων» ορισμένων κατηγοριών εργαζομένων, έστω και αν με αυτά ανατρέπεται η θεμελιώδης συνταγματική επιταγή περί ισότητος των Ελλήνων πολιτών. Γι’ αυτό υποβάλλαμε προλογικώς το αφελές ερώτημα περί των δικαιωμάτων των εργαζομένων και στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι υποχρεούνται να «επιδοτούν» τη διατήρηση της χαώδους σπατάλης του Δημοσίου.
Μεγαλύτερη σημασία έχει το γεγονός πως η σχετική συζήτηση αποκάλυψε σε όλο το μεγαλείο της την παθογένεια των ποικιλώνυμων ηγεσιών μας. Διότι εκτός του Συνηγόρου του Πολίτη και ο υπουργός Οικονομικών δήλωσε πως «θα ήταν μεγάλο λάθος η κατάργηση της μονιμότητος των Δ. Υ., η οποία τους προστατεύει από απολύσεις για πολιτικούς λόγους». Με τη σειρά τους η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ, αντί να προτάξουν την αξιοκρατία, την εξυγίανση και την αξιοπρέπεια στον κλάδο των δημοσίων υπαλλήλων, προτιμούν το κάτω τα χέρια από τα «αναφαίρετα δικαιώματα» του 1.050.000 εργαζομένων.
Στο ίδιο μήκος κύματος, τέλος, τηρούν αιδήμονα σιωπή και τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως, αναλογιζόμενα το «τεράστιο» πολιτικό κόστος που συνεπάγεται η αμφισβήτηση της μονιμότητος στο Δημόσιο.
Προφανώς, λοιπόν, διάφορες νομοθετικές ρυθμίσεις καλύπτουν και τα «δικαιώματα» των αναπήρων «μαϊμούδων», όλων των προώρως συνταξιοδοτηθέντων, της πληθώρας των βαρέως και ανθυγιεινώς εργαζομένων, της σωρείας των κλειστών επαγγελμάτων κ. ο. κ. Ποιος θα έχει την αποκοτιά να τα θίξει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου