(Διαβάστε να φρίξετε...)
Της Τανιας Γεωργιοπουλου
Πριν από τρία χρόνια το γερμανικό κράτος αποφάσισε να επιβάλει στα σχολικά κυλικεία της χώρας να διαθέτουν μόνο βιολογικά προϊόντα και βέβαια το μέτρο έπρεπε να ισχύσει και στη Γερμανική Σχολή στην Αθήνα -Γυμνάσιο και Λύκειο- όπου φοιτούν περίπου 1.000 παιδιά.
Πριν από τρία χρόνια το γερμανικό κράτος αποφάσισε να επιβάλει στα σχολικά κυλικεία της χώρας να διαθέτουν μόνο βιολογικά προϊόντα και βέβαια το μέτρο έπρεπε να ισχύσει και στη Γερμανική Σχολή στην Αθήνα -Γυμνάσιο και Λύκειο- όπου φοιτούν περίπου 1.000 παιδιά.
Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης έκανε όλες τις απαραίτητες ενέργειες προκειμένου να «στήσει» το κυλικείο και να βρει βιολογικά προϊόντα και προμηθευτές. Μια υπόθεση όχι και τόσο εύκολη στην Ελλάδα, καθώς τα δίκτυα διανομής βιολογικών προϊόντων δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένα, ενώ η επιλογή των προϊόντων που «χωρούν» σε ένα σχολικό κυλικείο είναι περιορισμένη.
Αφού κατάφερε λοιπόν να στήσει την επιχείρηση κατέθεσε αίτηση για την αδειοδότησή της όπως επιβάλλει η νομοθεσία. Κλιμάκιο της υπηρεσίας υγειονομικού ελέγχου στη συνέχεια επισκέφτηκε το κυλικείο προκειμένου να ελέγξει τα προϊόντα που πωλούνται. Ομως, λίγο μετά τον έλεγχο, ο ιδιοκτήτης και η Γερμανική Σχολή ενημερώθηκαν ότι το κυλικείο δεν μπορούσε να λάβει άδεια λειτουργίας γιατί, πολύ απλά, τα προϊόντα που διαθέτει δεν συμπεριλαμβάνονται στα «εγκεκριμένα» για διάθεση σε σχολικά κυλικεία προϊόντα σχετικής υπουργικής απόφασης του υπουργείου Υγείας. Ρυζογκοφρέτες, βάφλες με μέλι για παράδειγμα, καθώς δεν ανήκουν στα διαδεδομένα σνακ, δεν αναγνωρίζονται ως υγιεινά προϊόντα για μαθητές από τους αρμόδιους υπαλλήλους και άρα απαγορεύεται η πώλησή τους από το σχολικό κυλικείο. Με λίγα λόγια, η πώληση βιολογικών προϊόντων σε σχολικά κυλικεία στην Ελλάδα πρακτικά απαγορεύεται!
Ο ιδιοκτήτης του κυλικείου είχε τώρα να αντιμετωπίσει ένα σημαντικό πρόβλημα. Από τη μια πλευρά ήταν υπόλογος απέναντι στη γερμανική διοίκηση, που του επέβαλλε να πουλάει μόνο βιολογικά προϊόντα, και από την άλλη στην ελληνική διοίκηση, που του απαγόρευε να τα διαθέτει.
Αφού κατάφερε λοιπόν να στήσει την επιχείρηση κατέθεσε αίτηση για την αδειοδότησή της όπως επιβάλλει η νομοθεσία. Κλιμάκιο της υπηρεσίας υγειονομικού ελέγχου στη συνέχεια επισκέφτηκε το κυλικείο προκειμένου να ελέγξει τα προϊόντα που πωλούνται. Ομως, λίγο μετά τον έλεγχο, ο ιδιοκτήτης και η Γερμανική Σχολή ενημερώθηκαν ότι το κυλικείο δεν μπορούσε να λάβει άδεια λειτουργίας γιατί, πολύ απλά, τα προϊόντα που διαθέτει δεν συμπεριλαμβάνονται στα «εγκεκριμένα» για διάθεση σε σχολικά κυλικεία προϊόντα σχετικής υπουργικής απόφασης του υπουργείου Υγείας. Ρυζογκοφρέτες, βάφλες με μέλι για παράδειγμα, καθώς δεν ανήκουν στα διαδεδομένα σνακ, δεν αναγνωρίζονται ως υγιεινά προϊόντα για μαθητές από τους αρμόδιους υπαλλήλους και άρα απαγορεύεται η πώλησή τους από το σχολικό κυλικείο. Με λίγα λόγια, η πώληση βιολογικών προϊόντων σε σχολικά κυλικεία στην Ελλάδα πρακτικά απαγορεύεται!
Ο ιδιοκτήτης του κυλικείου είχε τώρα να αντιμετωπίσει ένα σημαντικό πρόβλημα. Από τη μια πλευρά ήταν υπόλογος απέναντι στη γερμανική διοίκηση, που του επέβαλλε να πουλάει μόνο βιολογικά προϊόντα, και από την άλλη στην ελληνική διοίκηση, που του απαγόρευε να τα διαθέτει.
Ξεκίνησε λοιπόν έναν αγώνα «συνεννόησης» με τις ελληνικές υπηρεσίες και τους αρμόδιους, μια διαδικασία που όποιος την έχει ζήσει γνωρίζει πόσο κοντά στη διάπραξη εγκληματικών πράξεων μπορεί να φέρει ακόμα και τον πιο φιλήσυχο και νομοταγή πολίτη, ιδίως ίσως τον τελευταίο. Από γραφείο σε γραφείο και από τηλεφώνημα σε τηλεφώνημα άκουσε πολλά. «Να βγάλετε αυτά τα προϊόντα για να σας δώσουμε άδεια» του είπαν κάποιοι «πιστοί» στο γράμμα του νόμου, ενώ άλλοι αναγνώρισαν το δίκαιο του αιτήματος, πλην όμως προέβαλλαν αδυναμία να πράξουν διαφορετικά. «Πρέπει να ξανασυγκροτηθεί μια επιτροπή και να υπάρξει καινούρια υπουργική απόφαση για να μπορέσετε να συμπεριλάβετε αυτά τα προϊόντα» του εξηγούσαν.
Επειδή όμως σε αυτή τη χώρα όλα είναι «αδύνατα» αλλά και ταυτόχρονα «δυνατά», το κυλικείο έλαβε τελικά άδεια λειτουργίας το καλοκαίρι, την εποχή δηλαδή που δεν λειτουργούσε το σχολείο και άρα δεν διέθετε προϊόντα, οπότε εξετάστηκαν από τις υπηρεσίες μόνο οι υποδομές που πληρούσαν τις προϋποθέσεις της νομοθεσίας. Τώρα η επιχείρηση αναμένει εκ νέου τον έλεγχο του υγειονομικού εφόσον λειτουργεί αλλά πρακτικά βρίσκεται στον αέρα.
Νομίζω ότι η παραπάνω ιστορία, απολύτως πραγματική, αποτελεί «υπόθεση εργασίας» καθώς καταγράφει με γλαφυρότητα όλο τον παραλογισμό του ελληνικού κράτους και της ελληνικής διοίκησης, η οποία στην πράξη ακυρώνει ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις. Από τη μια προωθείται η βιολογική παραγωγή, επιδοτείται μέσω προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά την ίδια στιγμή το κράτος δεν έχει νοιαστεί καθόλου ώστε να δημιουργηθούν οι αναγκαίες συνθήκες και υποδομές ώστε τα συγκεκριμένα προϊόντα να βρουν διέξοδο στην αγορά και άρα κάποια στιγμή οι παραγωγοί τους να μπορούν να επιβιώσουν χωρίς κοινοτική ή άλλη στήριξη.
Επίσης εκδίδεται μια υπουργική απόφαση για να προστατευτούν τα παιδιά από την κατανάλωση «σκουπιδιών» στο σχολείο -η χώρα μας έχει κατακτήσει την πρώτη θέση όσον αφορά την παχυσαρκία στην Ευρωπαϊκή Ενωση- αλλά μέσω της εφαρμογής της τα βιολογικά προϊόντα αποκλείονται από το διαιτολόγιο των μικρών μαθητών. Και όταν το λάθος ή το έλλειμμα διαπιστωθεί, χρειάζεται να κινητοποιηθεί όλος ο κρατικός μηχανισμός για να εφαρμοστεί απλώς η κοινή λογική.
Πρέπει δηλαδή να συγκροτηθεί μια επιτροπή, η οποία θα κάνει μια εισήγηση, για να υπάρξει μια νέα υπουργική απόφαση κ. λπ., για να μπορέσει τελικά ο μικρός Νικόλας σε κάποιο σχολείο της Αθήνας να φάει νομότυπα τη βιολογική ρυζογκοφρέτα του... Κάπου ανάμεσα στα γραφεία, τα χαρτιά, τα τηλεφωνήματα και τις υπουργικές αποφάσεις, ο αρχικός στόχος χάθηκε. Και δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Επειδή όμως σε αυτή τη χώρα όλα είναι «αδύνατα» αλλά και ταυτόχρονα «δυνατά», το κυλικείο έλαβε τελικά άδεια λειτουργίας το καλοκαίρι, την εποχή δηλαδή που δεν λειτουργούσε το σχολείο και άρα δεν διέθετε προϊόντα, οπότε εξετάστηκαν από τις υπηρεσίες μόνο οι υποδομές που πληρούσαν τις προϋποθέσεις της νομοθεσίας. Τώρα η επιχείρηση αναμένει εκ νέου τον έλεγχο του υγειονομικού εφόσον λειτουργεί αλλά πρακτικά βρίσκεται στον αέρα.
Νομίζω ότι η παραπάνω ιστορία, απολύτως πραγματική, αποτελεί «υπόθεση εργασίας» καθώς καταγράφει με γλαφυρότητα όλο τον παραλογισμό του ελληνικού κράτους και της ελληνικής διοίκησης, η οποία στην πράξη ακυρώνει ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις. Από τη μια προωθείται η βιολογική παραγωγή, επιδοτείται μέσω προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά την ίδια στιγμή το κράτος δεν έχει νοιαστεί καθόλου ώστε να δημιουργηθούν οι αναγκαίες συνθήκες και υποδομές ώστε τα συγκεκριμένα προϊόντα να βρουν διέξοδο στην αγορά και άρα κάποια στιγμή οι παραγωγοί τους να μπορούν να επιβιώσουν χωρίς κοινοτική ή άλλη στήριξη.
Επίσης εκδίδεται μια υπουργική απόφαση για να προστατευτούν τα παιδιά από την κατανάλωση «σκουπιδιών» στο σχολείο -η χώρα μας έχει κατακτήσει την πρώτη θέση όσον αφορά την παχυσαρκία στην Ευρωπαϊκή Ενωση- αλλά μέσω της εφαρμογής της τα βιολογικά προϊόντα αποκλείονται από το διαιτολόγιο των μικρών μαθητών. Και όταν το λάθος ή το έλλειμμα διαπιστωθεί, χρειάζεται να κινητοποιηθεί όλος ο κρατικός μηχανισμός για να εφαρμοστεί απλώς η κοινή λογική.
Πρέπει δηλαδή να συγκροτηθεί μια επιτροπή, η οποία θα κάνει μια εισήγηση, για να υπάρξει μια νέα υπουργική απόφαση κ. λπ., για να μπορέσει τελικά ο μικρός Νικόλας σε κάποιο σχολείο της Αθήνας να φάει νομότυπα τη βιολογική ρυζογκοφρέτα του... Κάπου ανάμεσα στα γραφεία, τα χαρτιά, τα τηλεφωνήματα και τις υπουργικές αποφάσεις, ο αρχικός στόχος χάθηκε. Και δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου