ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ζητείται πιανίστας - λυτρωτής

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ

katsikas.george@gmail.com

 «Μην πείτε στη μάνα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο!»

Mark Twain Αμερικανός συγγραφέας

 

 23/5/2006 : Θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο μεταξύ ελληνικών μαχητικών της  343 Μοίρας και Τουρκικών F-16.  O Έλληνας ήρωας ( και «αντιπαραγωγικός» ένστολος  κατά τη θεωρία του παχύδερμου των Ιμίων έτσι για να μην ξεχνιόμαστε ) Κώστας Ηλιάκης  χάνει τη ζωή του στο καθήκον τιμώντας  πατρίδα, ιστορία και σημαία.  Το Αιγαίο βάφεται για μια ακόμη φορά με το αίμα ενός αγγέλου – φρουρού του.  Στον αέρα μετά το τραγικό συμβάν  τα Τουρκικά μαχητικά και τα ελικόπτερα CSAR οργιάζουν, με αποκορύφωμα την παρενόχληση ελληνικού ελικοπτέρου που πήγε στην περιοχή.  Η επιχείρηση διάσωσης του Τούρκου πιλότου που ενεπλάκη στο συμβάν μετατρέπεται σε Τουρκικό show. Πλοίο υπό παναμαϊκή σημαία τον περισυλλέγει. Ελληνικό super puma σπεύδει να τον παραλάβει. Ο Τούρκος πιλότος απειλεί με το όπλο του το ελληνικό πλήρωμα.  Το show της ημισελήνου ολοκληρώνεται με την περισυλλογή του δολοφόνου από Τουρκικό ελικόπτερο ΕΝΤΟΣ τομέα Ελληνικής Ευθύνης!

Πρωθυπουργός της Ρουσφετόβιας  ο γνωστός Κουρασμένος επανιδρυτής της  και κουμπάρος του Ταγιπ  Πασά. Υπουργός άμυνας ο «Βαγγέλας» με τ’ όνομα!  Αυτός που «άμα λάχει – για να δώσει ανεμπόδιστα μάχη στην αρένα - όταν βγάζει το κουστούμι ξεκινάει πάντα από το παντελόνι»   Ο «Εντάξει το έκανες αλλά δεν το σηκώνεις  ρε πούστη το τηλέφωνο να με ρωτήσεις? » Ο «έλα να γλείψεις τον δικό μου που είναι καλύτερος»     Ο  « Βγες έξω ρε καραγκιόζη να σε γ…» (βλ. σχετική συνομιλία στα γαλλικά με στέλεχος του Καρατζατούμπα  τον Μάιο  του 2011) . Ο ατρόμητος κύριος  που δεν φοβήθηκε ποτέ τους «αγανακτισμένους»  σε αντίθεση με «όσους φοβούνται να κατέβουν στις πλατείες»  γιατί είναι  « ντιντηδες φλώροι, φλούφληδες και σαλονάτοι» (Νοέμβριος 2011)

Κι όμως.  Τότε μπροστά στο έγκλημα των πασάδων στην δύστυχη Ρουσφετόβια  καμιά μάχη σε καμιά αρένα δεν δόθηκε.   Κανένα κουστούμι δεν βγήκε, κανένα παντελόνι δεν ξεκουμπώθηκε ούτε καν για κατούρημα (να ναι καλά οι πάνες που σου επιτρέπουν να τα κάνεςι πάνω σου απαρατήρητος) Κανένας σουλτάνος δεν ρωτήθηκε έστω και τηλεφωνικά   «γιατί το έκανες ρε πούστη» . Σε κανένα από τους πασάδες  που διεκδικούν μέχρι και τον Καραγκιόζη, από κανέναν Καραγκιόζη  δεν ειπώθηκε « Βγες έξω ρε καραγκιόζη να σε γ…»

Η απάντηση στα εύλογα «γιατί» του εμβρόντητου θεατή-λαού είχε «προφητικά» δοθεί από έναν άλλο λεβεντοεθνοπατέρα   της τότε κυβέρνησης Κουρασμένου, 20 μέρες πριν το τραγικό συμβάν  από το μακρινό Καταρ: «Είμαστε όλοι μας Καραγκιόζηδες» δήλωνε ο «Μανώλας»  με τα’ όνομα!

14/1/2009 :  

Παστίτσιο, ασυδοσία, βλακεία

Του ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Υπάρχει δικαίωμα στην ύβρη; Πότε ο χαβαλές γίνεται βλασφημία; Προσωπικά έχω μεγάλες ανοχές στη σάτιρα, ακριβώς γιατί μεγάλα, δυσθεώρητα είναι και τα όρια του χιούμορ αλλά και της ανθρώπινης βλακείας. Ειδικά η βλακεία συνορεύει με το άπειρο. Δεν έχει νόημα να παλεύεις με τους ανόητους. Είναι μάταιο, σαν να παλεύεις με το γουρούνι στον λάκκο με τη λάσπη. Το γουρούνι το φχαριστιέται κι εσύ απλώς λερώνεσαι.

Ο κάθε ντενεκές βαφτίζει τη χυδαιότητά του «άποψη», «χιούμορ», ακόμη κι αν προσβάλλει βάναυσα την πλειοψηφία. Το έχουμε δει άπειρες φορές και από τους τηλεοπτικούς τιμητές, τάχα οργισμένους για το «δίκιο», κι ας είναι φυγόστρατοι, διεστραμμένοι κίναιδοι, λαμόγια. Τους έχουμε δει όμως με τον πιο χυδαίο τρόπο να χλευάζουν αγράμματα ανθρωπάκια, χοντρούς, κοντούς, ή να χρησιμοποιούν για την τηλεθέαση ακόμη και δύστυχους με εμφανή ψυχιατρικά προβλήματα.

Ομως υπάρχει όριο και πρέπει να υπάρχει. Σε αυτή την ορθόδοξη χώρα, όπου χύθηκε πολύ αίμα για την πίστη της πλειοψηφίας του έθνους, μπορείς να φτύνεις στα μούτρα το θρησκευτικό συναίσθημα των πολιτών και να το διεκδικείς ως δικαίωμα; 

Μπορείς, αλλά υφίστασαι τις συνέπειες, που δεν είναι λιντσάρισμα ή κρεμάλα. Η Επανάστασή μας, αρέσει δεν αρέσει στα κνώδαλα της πολιτικής ορθότητας και στους αποδομητές, ήταν και θρησκευτική. Τους σουνίτες δυνάστες διώξαμε με το σπαθί και το ντουφέκι. Δεν το λέω εγώ. Το λέει ο Γέρος του Μωριά κι ο Μακρυγιάννης, που, όσο να 'ναι, είναι πιο αξιόπιστοι από τον Αλαφούζο και τον Βερέμη.

Και ας πούμε, εντάξει, θες να στηλιτεύσεις τάχα τη σιμωνία, την εκμετάλλευση κ.λπ. Οταν απεικονίζεις την Παναγία σαν εξωγήινο τέρας και τον Χριστό στην αγκαλιά της με κεφάλι γαϊδάρου, γιατί αυτό απεικονιζόταν στη σελίδα του νέου «ήρωα» της ανακυκλωμένης αριστεράντζας, η ελευθερία σου στην έκφραση βρομάει σαν σάπιο ψάρι.

Υπάρχει λοιπόν όριο κι ορθά το θέτει ο Νόμος. Οι γνωστοί φωταδιστές, που εργολαβικά πάντα αναλαμβάνουν την υπεράσπιση οποιασδήποτε ψευτοπροοδευτικής μπούρδας, ωρύονται για φονταμενταλισμό. Ενας ανόητος δημοσιογράφος έβριζε διαδικτυακά τον Δένδια και τον Σφακιανάκη, έκανε ακόμη και παραλληλισμούς με τον… Λαδά της δικτατορίας.

Λοιπόν, ακούστε, ο τύπος αυτός, που έκανε τον προσβλητικό χαβαλέ του, ας πάει ν’ ανάψει μια λαμπάδα στη χάρη αυτών που χλευάζει, γιατί γεννήθηκε σε αυτόν τον τόπο και σε αυτόν τον νομικό πολιτισμό. Πήγε στον εισαγγελέα κι έφυγε με τα χέρια στις τσέπες, ελεύθερος, με τον δικηγόρο του, και τώρα δίνει συνεντεύξεις. Με τον δικηγόρο του θα πάει να δικαστεί, με ένα ολόκληρο κιτάπι δικονομικών εγγυήσεων και δικαιωμάτων.

Το Πηδάλιον του Σεραφείμ

Toυ ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Το Ιερόν Πηδάλιο της Ορθοδοξίας δεν είναι ένα ανάγνωσμα κατάλληλο για τις ανάγκες της κατηχήσεως-κάθε άλλο. Αν μάλιστα το ζητήσετε σε χριστιανικό βιβλιοπωλείο, είναι εξαιρετικά πιθανό να σας πουν ότι καλόν είναι να το μελετήσετε υπό την καθοδήγηση του πνευματικού σας. Αυτό είπαν και σε μένα, πλην όμως έσπευσα να καθησυχάσω τον νεαρό πωλητή. Το ήθελα για δώρο.

Το Πηδάλιον συνετάχθη στον Άγιον Όρος λίγο πριν τη δύση του 18ου αιώνα. Δύο μοναχοί, ο Νικόδημος και ο Αγάπιος, συγκέντρωσαν όλους τους ιερούς κανόνες που, κατά τους Πατέρες και τις Γραφές, πρέπει να ορίζουν τη ζωή του πιστού. Κοινώς και εις την καθομιλουμένη, πρόκειται για το manual του καλού χριστιανού. Περιγράφει με σαφήνεια τα πρότυπα συμπεριφοράς και επιβάλλει μετά ακριβείας το επιτίμιο δια πάσα αμαρτία. 

Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα, στην πληρότητα που διακρίνει τους κανόνες. Το Πηδάλιον είναι τόσο πλήρες, ώστε προβλέπει αμαρτίες που ακόμα και στα βάραθρα της κολάσεως αδυνατούν να φανταστούν ή και να διαπράξουν. Είναι δυνατόν, επί παραδείγματι, να συνάψεις σαρκική σχέση με τον σύζυγο της αδερφής σου. Ναι, αν είσαι η κουνιάδα του. Το Πηδάλιον διαθέτει πρόβλεψη και για τον κουνιάδο. Δεν νομίζω ότι έχουμε ανάμεσα μας ενδιαφερόμενους, αλλά η ποινή είναι ξηροφαγία και διακόσιες γονυκλισίες καθημερινά, επί τέσσερα έτη. Για κανέναν γαμπρό δεν αξίζει τέτοια ταλαιπωρία.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το Πηδάλιον μπορεί να βάλει και ιδέες. Ο ευσεβής χριστιανός το διαβάζει με ευλάβεια, αλλά όταν καταλάβει ότι για σελιδοδείκτη χρησιμοποιούσε την ουρά του σατανά, είναι αργά και για τη βασιλεία των ουρανών και για την αδερφή που χάνει τον άνδρα της. 

Ασφαλώς ουδείς συνετός ιεράρχης επικαλείται το Πηδάλιον. Οι περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι συνετάχθη σε χρόνους παλαιούς και, ούτως ή άλλως, η νύχτα στην εκκλησιαστική σκέψη μετριέται με αιώνες. Όμως θα ήθελα να μάθω τη σκέψη του Πειραιώς Σεραφείμ για το περιεχόμενο του Πηδαλίου.  

Ο Μητροπολίτης ως Ασκητής. Ως Θάνος Ασκητής

Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

• Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο να μιλάει ένας Μητροπολίτης για πίπες. Εδώ έχει μιλήσει για το Μποζόνιο του Χίγκς. Εξάλλου η παρέμβασή του, δεν πρόκειται να αποτρέψει παρά όσες (και όσους) στην πραγματικότητα δεν είχαν καμμία έφεση στο σπορ. Αυτοί με τα επιχειρήματα που τους προσφέρουν τέτοιες δηλώσεις, βρίσκουν απλώς μια καλή δικαιολογία να το αποφεύγουν.

• Όμως οι πραγματικοί connaisseurs, όσοι πραγματικά προσπαθούν για «πιό ψηλά, πιό μακριά, πιό δυνατά» στον τομέα του στοματικού σεξ, δεν περιμένουν καμμία παραίνεση από κανέναν Μητροπολίτη. Όπως και οι ομοφυλόφιλοι, δεν περίμεναν την άδεια του Χριστόδουλου που αποκάλεσε την προτίμησή τους «κουσούρι» για να κάνουν σεξ

.

Η θρησκευτική «εχθροπάθεια»

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Βεβαίως ο τυπικός νομοθέτης δεν θα μπορούσε να έχει ποτέ την ευρυμάθεια και τη γλωσσοπλαστική ικανότητα ενός Χαράλαμπου (Χάρη) Καστανίδη. Γι’ αυτό και το άρθρο 198 του Ποινικού Κώδικα -με το οποίο έγινε η ποινική δίωξη του 27χρονου που έκανε τη σατιρική σελίδα «Γέρων Παστίτσιος»- έχει τον ταπεινό τίτλο «Επιβουλή της θρησκευτικής ειρήνης». 

Αν περνούσε από τα χέρια του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης το εν λόγω άρθρο θα μπορούσε να έχει έναν μεγαλοπρεπέστερο τίτλο, όπως η «πρόκληση θρησκευτικής εχθροπάθειας».

Η λογική πάντως είναι η ίδια. Φιμώνουμε τον λόγο, διότι κάποιος μπορεί να τον πάρει στραβά και προκειμένου να μην ασκήσει παράνομη βία ασκούμε εκ των προτέρων τη νόμιμη βία (φυλάκιση), για να μην προκληθεί «εχθροπάθεια» ή «διαταραχθεί η θρησκευτική ειρήνη». Η ειρωνεία ότι ασκείται νόμιμη βία προκειμένου να μην υπάρχει η πιθανότητα παράνομης βίας περνάει απαρατήρητη.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι σε μια κοινωνία υπάρχουν πολλών τύπων εχθροπάθειες:

 

EΠΙΣΤΗΜΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ηλικιωμένοι Ανατολικοί στην ουρά για να γίνουν πειραματόζωα

Του ΑΛ. ΚΑΨΥΛΗ

Είναι κοινό μυστικό ότι το τελευταίο στάδιο των δοκιμών ενός νέου σκευάσματος οι φαρμακευτικές εταιρείες το πραγματοποιούν σε ανθρώπους. 

Ουδέποτε δυσκολεύονταν να βρουν εθελοντές. 

Στις δυτικές χώρες πάμπολλοι φοιτητές - κυρίως ιατροφαρμακευτικών σχολών που έχουν καλύτερη ενημέρωση και πρόσβαση στις εταιρείες - είναι πρόθυμοι να αλείψουν τα πόδια τους με μια αλοιφή αποτρίχωσης ή να απλώσουν στο μέτωπό τους μια κρέμα κατά της λιπαρότητας του δέρματος. Δεν έχουν αντίρρηση να καταπιούν και μερικά χάπια για την καλύτερη λειτουργία του εντέρου. Η ζωή σε μια βορειοευρωπαϊκή πρωτεύουσα δεν είναι φθηνή. Και τα χρήματα που κερδίζουν οι σπουδαστές-πειραματόζωα καλύπτουν ελάχιστες από τις δαπάνες διαβίωσής τους. 

Με 200 ευρώ επιπλέον τον μήνα, ας πούμε, δεν λύνει το πρόβλημά του ένας φοιτητής. Στην καλύτερη περίπτωση να καλύψει τα έξοδα μετακίνησής του.

Τα πράγματα είναι διαφορετικά για τους πολίτες των νεοφώτιστων στον καπιταλισμό χωρών της Ανατολικής Ευρώπης: 

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ και ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ: Oυδεν κρυπτόν υπο το φως του... facebook

Oι φανατικοί  του FACEBOOK ας ΠΡΟΣΕΞΟΥΝ αυτό το άρθρο...

Tης Somini Sengupta / The New York Times

Νέα προβλήματα αντιμετωπίζει το Facebook λόγω της ικανότητάς του να αναγνωρίζει πρόσωπα σε φωτογραφίες χρηστών. 

Η εταιρεία έχει δεσμευθεί απέναντι στις ρυθμιστικές υπηρεσίες της Ε.Ε. ότι δεν θα χρησιμοποιούσε τεχνολογία αναγνώρισης προσώπων και ότι θα κατέστρεφε όσα τέτοια δεδομένα έχει ήδη αποθηκεύσει.

Η απόφαση αυτή μπορεί να έχει σημαντικές επιπτώσεις στον τρόπο που η τεχνολογία αναγνώρισης προσώπων θα χρησιμοποιείται εφεξής στον κόσμο, ιδιαίτερα σε συνδυασμό με την εξάπλωση των συστημάτων ηλεκτρονικής παρακολούθησης σε δημόσιους χώρους.

«Πρόκειται για σημαντική εξέλιξη», λέει ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ, Κρις Χούφναγκελ, και συνεχίζει: «Η εξάπλωση των εργαλείων αυτών στον ιδιωτικό τομέα επηρεάζει αρνητικά τις ατομικές ελευθερίες. Η επόμενη εξέλιξη θα αφορά την ταυτοποίηση ατόμων χάρη στα συστήματα αυτά για λόγους ασφαλείας ή ακόμη και για χρήση από εταιρείες μάρκετινγκ».

Η απόφαση των ευρωπαϊκών ελεγκτικών μηχανισμών αφορά την εφαρμογή «tag suggestion», που αξιοποιεί προηγμένο λογισμικό αναγνώρισης προσώπων ικανό να συνδυάσει αυτομάτως πρόσωπα με ονόματα. Οταν ένας χρήστης του Facebook «ανεβάσει» φωτογραφία φίλου του, η εφαρμογή είναι ικανή να αναγνωρίσει το πρόσωπο και να προσθέσει αυτομάτως το όνομά του.

Το λογισμικό δημιούργησε η ισραηλινή εταιρεία Face.com, την οποία εξαγόρασε πρόσφατα το Facebook. Υπό την πίεση της Ε.Ε., η εταιρεία αφαίρεσε τη δυνατότητα tag suggestion, την οποία σχεδιάζει εκ νέου. Το Facebook βρέθηκε στο στόχαστρο των ευρωπαϊκών ελεγκτικών οργάνων λόγω αμφιβολιών γύρω από τις μεθόδους συλλογής δεδομένων από την εταιρεία.

Οι φωτογραφίες υπήρξαν ανέκαθεν ένα από τα κεντρικά θέματα του Facebook και αυτό που τράβηξε αρχικά τους χρήστες στην πειραματική ακόμη ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης. Οι χρήστες «ανεβάζουν» περισσότερες από 300 εκατομμύρια φωτογραφίες την ημέρα, ενώ η εξαγορά του Instagram σήμανε ότι η Facebook απαλλάχθηκε από τον σημαντικότερό της ανταγωνιστή στον φωτογραφικό τομέα.

Η εταιρεία αντιμετωπίζει, όμως, και επικρίσεις από οργανώσεις προστασίας του καταναλωτή και μέλη της νομοθετικής εξουσίας στις ΗΠΑ για τη χρήση τεχνολογίας αναγνώρισης προσώπων. Ο Δημοκρατικός γερουσιαστής Αλ Φράνκεν από τη Μινεσότα χαρακτήρισε το Facebook «τη μεγαλύτερη ιδιωτική βάση δεδομένων φωτογραφιών προσώπων στον κόσμο, η οποία δεν έχει εξασφαλίσει την άδεια των χρηστών».

Πολλοί ανεξάρτητοι σχεδιαστές λογισμικού πειραματίζονται με την τεχνολογία αναγνώρισης προσώπων. Εταιρεία στην Ατλάντα, για παράδειγμα, δημιουργεί εφαρμογή, η οποία θα επιτρέπει σε χρήστες του Facebook να αναγνωρίζονται αυτομάτως από κάμερες παρακολούθησης σε καταστήματα και εστιατόρια. Η εταιρεία Redpepper ανακοίνωσε ότι οι χρήστες θα πρέπει να αποδέχονται τη χρήση της εφαρμογής, προτού μπορούν να έχουν πρόσβαση στις φωτογραφίες τους από δημόσιους χώρους.

ΣΥΡΙΑ: Τα παιδιά που είδαν τον θάνατο

Του ΣΑΚΗ ΜΑΛΑΒΑΚΗ

Η Οχούντ καθόταν στο θρανίο της όταν οι σφαίρες άρχισαν να πέφτουν βροχή, ελάχιστα εκατοστά πάνω από το κεφάλι της. Ο Χασάν αντίκρισε αποκεφαλισμένα πτώματα και ανθρώπινα μέλη που κείτονταν σε λίμνες αίματος ύστερα από το σφυροκόπημα που δέχτηκε μία νεκρική πομπή στην οποία συμμετείχε. Το δέρμα και τα μαλλιά του Μοχάμεντ κάηκαν όταν το αυτοκίνητο δίπλα στο οποίο βρισκόταν ανατινάχτηκε. Η γειτόνισσα του Καρίμ σκοτώθηκε από έκρηξη βόμβας καθώς φρόντιζε το μωρό της. Ο Μούσα παρέμεινε έγκλειστος σε ένα κελί όπου υπήρχαν πτώματα σε αποσύνθεση. Ο εντεκάχρονος Μοχάμεντ γράφει ποιήματα για τον θάνατο και την ελευθερία.

Στο έρημο τοπίο που απλώνεται γύρω από τα χωριά, τις πόλεις και τα κέντρα υποδοχής μεταναστών στη Βόρεια Ιορδανία τα χιλιάδες παιδιά προερχόμενα από τη Συρία προσπαθούν να ξεπεράσουν τα όσα τραγικά βίωσαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων 18 μηνών αιματοχυσίας στη χώρα τους. Κάποια παραμένουν στοιχειωμένα από τον βίαιο θάνατο των δικών τους ανθρώπων ενώ κάποια άλλα συνεχίζουν να ακούν εκρήξεις και πυροβολισμούς, τους ήχους των οποίων δεν σταματούν να αναπαράγουν. Πολλά από αυτά υπέστησαν βασανιστήρια, σχεδόν όλα είδαν τα σπίτια και τις κοινότητές τους να μετατρέπονται σε ερείπια ενώ οι πληγές που επιδεικνύουν στην ανταποκρίτρια της βρετανικής εφημερίδας «Γκάρντιαν» Χάριετ Σέργουντ είναι και σωματικές και ψυχολογικές. 

Μόνο στον καταυλισμό του Ζαατάρι, από τους 31.000 πρόσφυγες που βρίσκονται εκεί σχεδόν τα δύο τρίτα είναι παιδιά. «Το τίμημα που πληρώνουν είναι πολύ βαρύ» δήλωσε στη βρετανίδα δημοσιογράφο η Ναντίν Χαντάντ από την οργάνωση Save the Children (Σώστε τα παιδιά), η οποία ξεκίνησε μία εκστρατεία υπέρ της αρωγής των παιδιών-θυμάτων του εμφυλίου πολέμου που μαίνεται στη Συρία.

Η κατάστασή τους είναι απελπιστική αλλά οι μαρτυρίες τους σοκάρουν περισσότερο, καθότι αποτελούν μαρτυρίες μικρών παιδιών. Θάνατοι και σκοτωμοί, βόμβες, εκρήξεις και πυροβολισμοί, εκατοντάδες νεκροί, λουτρά αίματος και ακρωτηριασμένα ή και αποκεφαλισμένα πτώματα συγκροτούν τον βασικό κορμό των αναμνήσεων τους. 

ΤΟΥΡΚΙΑ: Ο «καρντάσης» και η προσέγγιση

Της ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΑΣ ΠΕΛΩΝΗ

Αν ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ είχε δίκιο ότι ηγετική ικανότητα είναι να κάνεις κάποιον να κάνει κάτι που θέλεις να γίνει, επειδή ο ίδιος θέλει να το κάνει, τότε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ίσως είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή ηγέτης σε ό,τι αφορά τα ελληνοτουρκικά. Τουλάχιστον ο καλύτερος που έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα...

 

Η παραπάνω αλήθεια ίσως να πονάει κάποιους, αλλά όσοι έχουν ασχοληθεί ή χειριστεί τα ελληνοτουρκικά γνωρίζουν καλά ότι από το 2003 και έπειτα, που το αξίωμα του τούρκου Πρωθυπουργού κατέχει ο Ερντογάν, η γραμμή υπέρ της ελληνοτουρκικής προσέγγισης υπήρξε πάντα συνεπής. Κάτι που, πάντως, δεν τηρήθηκε με την ίδια συνέπεια από την ελληνική πλευρά.

 

Ο τούρκος Πρωθυπουργός έχει ταυτίσει την πορεία του στην πρωθυπουργία με την προσέγγιση με την Ελλάδα και με τις διερευνητικές επαφές των δύο χωρών (άρχισαν τον Μάρτιο του 2002). Ακόμη και τα «γεράκια» στα ελληνοτουρκικά τού αναγνωρίζουν τη βούληση εξομάλυνσης των σχέσεων με την Ελλάδα και την προώθηση μιας ακτιβιστικής εξωτερικής πολιτικής με στόχο τη διατήρηση ανοικτών διαύλων επικοινωνίας με την Αθήνα.

 

Ενδεικτικό είναι ότι ακόμη και επί διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, η οποία χαρακτηρίστηκε από στασιμότητα και αύξηση της έντασης στα ελληνοτουρκικά, ακόμη δηλαδή και την περίοδο που ο Ταγίπ Ερντογάν δεν συγκρατούσε τα εθνικιστικά ανακλαστικά του Στρατού με αποτέλεσμα περιστατικά υψηλής έντασης στο Αιγαίο, η προσπάθεια για τη διατήρηση θετικού κλίματος ποτέ δεν εγκαταλείφθηκε.

 

Είτε μας αρέσει είτε όχι, οι σχέσεις των δύο χωρών μπήκαν σε νέες βάσεις με τον Ερντογάν. Η Τουρκία, εξάλλου, ως συνήθης επισπεύδουσα των εξελίξεων, ήταν αυτή που ανέλαβε πρωτοβουλία για την αναθέρμανση του διαλόγου, βλέποντας την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου το 2009 ως ευκαιρία. «Να δούμε τώρα τι "φιρμάνι" θα μας βγάλουν οι Τούρκοι και πού θα μας σύρουν». Το έλεγε έμπειρος υπουργός του ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο του 2009, λίγες ώρες αφότου ο Γιώργος Παπανδρέου είχε ανακοινώσει ότι θα μετέβαινε στην Κωνσταντινούπολη για συνάντηση με τον Ερντογάν.

 

Ο υπουργός υπήρξε προφητικός. Λίγο αργότερα ο τούρκος Πρωθυπουργός απαριθμούσε σε επιστολή του προς τον έλληνα ομόλογό του τα θέματα που η τουρκική πλευρά θεωρούσε ότι έπρεπε να τεθούν σε διαπραγμάτευση. Η ελληνική πλευρά τέθηκε προ των ευθυνών της, απάντησε στην επιστολή και συναίνεσε στην επανεκκίνηση του ελληνοτουρκικού διαλόγου.

 

Η εκατέρωθεν βούληση σε υψηλό επίπεδο να γίνει διαπραγμάτευση επιβεβαιώθηκε και κατά την ιστορική επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, τον Μάιο του 2010. Το παράθυρο ευκαιρίας είχε ανοίξει. Από τη μια η κυβέρνηση Παπανδρέου και η νοηματοδότηση που είχε δώσει στην ελληνοτουρκική προσέγγιση κι από την άλλη ένας πανίσχυρος Ερντογάν που ξεκαθάριζε τους τελευταίους λογαριασμούς του με το κεμαλικό κατεστημένο.

 

Χωρίς να παραγνωρίζει κανείς ότι στη δεδομένη συγκυρία βόλευε την Τουρκία να δείχνει προς τα έξω την εικόνα μιας χώρας που διαπραγματεύεται εποικοδομητικά με τους γείτονές της, η ουσία είναι ότι επετεύχθη πρόοδος. Δεν πρέπει να αγνοεί κανείς τις διαφορές που υπάρχουν στο Αιγαίο, ούτε να θεωρεί ότι αυτές θα λυθούν μόνο με τη δημιουργία θετικού κλίματος. Ομως, με τη διπλωματία ανοικτού πεδίου Αθήνα και Αγκυρα έφτασαν πολύ κοντά στη συμφωνία ενός πλαισίου αρχών.

 

ΤΟΥΡΚΙΑ: Σε τροχιά στρατηγικής συνεργασίας με την Αιγυπτο - Ενας νέος «άξονας» αλλάζει τα δεδομένα στη Μέση Ανατολή

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Στις 17 Σεπτεμβρίου είχε οριστεί το πρώτο ραντεβού του ισλαμικού κουαρτέτου (Αίγυπτος, Τουρκία, Ιράν και Σ. Αραβία) για τις εξελίξεις στη Συρία. Η ξαφνική απουσία των Σαουδαράβων δεν στάθηκε αφορμή για την ακύρωσή του από τους Αιγύπτιους οικοδεσπότες. Αυτή την εβδομάδα, όμως, η απουσία του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν από τη δεύτερη συνάντηση οδήγησε στην αναβολή της από το Κάιρο. Όσο για την αυριανή επίσκεψη του Αιγύπτιου προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι στην Άγκυρα, αυτή θα πραγματοποιηθεί κανονικά -όπως και η παρουσία του στο επικείμενο συνέδριο του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), όπου αναμένεται να δρομολογηθούν μεγάλες αλλαγές.

 

«Θα οικοδομήσουμε μια νέα Μέση Ανατολή, σε συνεργασία με την Αίγυπτο και άλλες χώρες», δήλωσε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, κατά την προπαρασκευαστική επίσκεψη που πραγματοποίησε στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα την περασμένη εβδομάδα. «Οι σχέσεις Τουρκίας-Αιγύπτου διάγουν μια από τις καλύτερες περιόδους τους», τιτλοφορούνταν το σχετικό ρεπορτάζ στην ιστοσελίδα του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα TRT, όπου αναφέρονταν οι συναντήσεις που θα έχει ο Μόρσι στην Άγκυρα.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί ότι υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα στις δύο παραδοσιακές δυνάμεις του ισλαμικού κόσμου, την Αίγυπτο και την Τουρκία -η οποία μπορεί να αποκτήσει ξεχωριστή σημασία στο φόντο των εξελίξεων και ανατροπών αυτής της περιόδου. Δεν θα συνιστούσε υπερβολή ο ισχυρισμός ότι οι δύο χώρες, όπως και οι ηγέτες τους, μοιάζουν να ακολουθούν βίους παράλληλους, με τον Μόρσι να επιχειρεί να οδηγήσει την Αίγυπτο στον δρόμο που χάραξε ο Ερντογάν για την Τουρκία πριν από δέκα χρόνια και τον συνεχίζει ακόμη και σήμερα.

Πολλοί θα θυμούνται, άλλωστε, πως όταν το ΑΚΡ κέρδισε τις εκλογές του 2002, η Τουρκία αντιπροσώπευε μια ουσιαστικά ασήμαντη οικονομική δύναμη, ο στρατός έκανε κουμάντο στις πολιτικές εξελίξεις, ενώ ο ίδιος ο Ερντογάν ήταν αποκλεισμένος από την πολιτική δράση και χρειάστηκε να γίνουν επαναληπτικές εκλογές, μετά την αθώωσή του, για να αναλάβει την πρωθυπουργία. Μια ματιά στην Αίγυπτο του 2012 φανερώνει μεγάλες ομοιότητες: 

ΤΟΥΡΚΙΑ: Το μετέωρο βήμα του Ταγίπ Ερντογάν

Της ΑΝΝΑΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

Ενα λίφτινγκ προσώπου ετοιμάζεται να κάνει σήμερα στο 4ο μεγάλο του Συνέδριο στην Αγκυρα το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης: έπειτα από 12 χρόνια ζωής, εκ των οποίων τα 11 στην εξουσία, είναι επιβεβλημένο. Πόσω μάλλον ενόψει των τοπικών, προεδρικών και κοινοβουλευτικών εκλογών, που θα διεξαχθούν το 2013, το 2014 και το 2015 αντίστοιχα. Μόνο ένα(ς) δεν πρόκειται να αλλάξει: ο Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος θα επανεκλεγεί στην ηγεσία του κόμματος, ως ο μοναδικός υποψήφιος, για τέταρτη αλλά τελευταία λόγω του κομματικού κανονισμού φορά. 

 

Ο τούρκος Πρωθυπουργός δεν μετέβη στη Νέα Υόρκη για τη Σύνοδο του ΟΗΕ ώστε να λάβει μέρος στο Συνέδριο του AKP. Ελέγχει πλήρως το κόμμα του, αλλά έχει αρχίσει να χάνει τον έλεγχο σε δύο μεγάλα ζητήματα της Τουρκίας: το Συριακό και το Κουρδικό.

 

Λίγα μόνο 24ωρα πριν από το κομματικό Συνέδριο, ο Ερντογάν άρχισε να κάνει δηλώσεις οι οποίες ανέτρεπαν το πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας. «Είμαστε έτοιμοι να συνομιλήσουμε με το Ιμραλί», είπε εννοώντας ασφαλώς τον κούρδο ηγέτη Οτζαλάν, ο οποίος κρατείται στο τουρκικό νησί-φυλακή εδώ και μια δεκαετία. Οι αντιδράσεις ήταν μεγάλες κυρίως από το μέτωπο των εθνικιστών, για τους οποίους ο Οτζαλάν είναι κόκκινο πανί. 

 

Τι είναι αυτό που έκανε τον Ταγίπ Ερντογάν να πετάξει αυτό το χαρτί στο τραπέζι, σε μια περίοδο που στοχεύει στις ψήφους των εθνικιστών προκειμένου να καταφέρει να αναρριχηθεί στην προεδρία του κράτους; 

 

Απάντηση δεν υπάρχει, μόνο εικασίες: ο Ερντογάν αισθάνθηκε παγιδευμένος ανάμεσα στο Συριακό και το Κουρδικό, γι' αυτό και πρέπει να κάνει μια μεγάλη κίνηση. Δεν μπορεί να έχει ταυτόχρονα και τα δύο μέτωπα ανοιχτά. To PKK έχει εξαπολύσει τους τελευταίους μήνες το μεγαλύτερο κύμα επιθέσεων των τελευταίων δέκα ετών. Και η Αγκυρα πιστεύει ότι αυτή η αυξημένη επιθετικότητα του PKK δεν είναι άσχετη με το Συριακό. Ηδη το PKK ελέγχει τα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία δημιουργώντας μια «Βόρεια Συρία» στο πρότυπο του Βόρειου Ιράκ, κάτι που προκαλεί νέα προβλήματα στην Αγκυρα.

Κάποιοι εκτιμούν πως ο Ερντογάν δεν έχει άλλη επιλογή από το να βρει τρόπο να βάλει φρένο στις επιθέσεις του PKK, γι' αυτό και επιλέγει να κάνει άνοιγμα προς τους Κούρδους και τον Οτζαλάν - ο οποίος φαίνεται διατεθειμένος να συνεργαστεί. Ηδη όλες οι πληροφορίες φέρουν τον Οτζαλάν να είναι δυσαρεστημένος με τη σκληρή διοίκηση του PKK στο Καντίλ του Βόρειου Ιράκ. Από τον Ιούνιο ο Οτζαλάν αρνείται να συναντηθεί ακόμη και με τους δικηγόρους του, θεωρώντας ότι μεταφέρουν αλλοιωμένα τα μηνύματά του. Την περασμένη εβδομάδα δέχτηκε να συναντηθεί μόνο με τον αδελφό του.

 

Οσο για το πώς θα χειριστεί ο Ερντογάν το Συριακό, οι απόψεις διίστανται. Από τη μια ο γνωστός τούρκος δημοσιογράφος Μεχμέτ Αλί Μπιράντ εκτιμά πως η Αγκυρα πατά τώρα λίγο φρένο στο Συριακό και στις πιέσεις της για αποχώρηση του Ασαντ. «Σαν να έχουμε μειώσει την ταχύτητα και κατ' εμέ η Τουρκία κάνει το σωστό». Η αλήθεια είναι ότι η Αγκυρα αισθάνεται πλέον ότι έχει ξοδέψει πολλά χρήματα γι' αυτόν τον σκοπό και δεν μπορεί να επωμισθεί άλλο το κόστος. Αρχικά προέβλεπε ότι το τέλος της εποχής Ασαντ ήταν θέμα μερικών εβδομάδων, όμως έπεσε έξω. Τώρα βλέπει τους συμμάχους της, ιδιαίτερα τις ΗΠΑ, να μην είναι διατεθειμένοι να κινηθούν αποτελεσματικά εναντίον του Ασαντ. 

 

Κάποιοι χαρακτηρίζουν την κατάσταση αυτή ως αποτέλεσμα της «αποτυχημένης εξωτερικής πολιτικής Νταβούτογλου». Υπάρχει όμως και η άλλη άποψη, η οποία λέει ότι η Αγκυρα δεν το έβαλε κάτω και ετοιμάζεται να καταστρώσει τώρα νέο σχέδιο από κοινού με τους «εχθρούς του Ασαντ» - ίσως ακόμη και στο πλαίσιο του αυριανού Συνεδρίου του AKP. Είναι αλήθεια πως ποτέ δεν μπορεί κανείς να ξέρει πότε ο Ταγίπ Ερντογάν θα βγάλει από το μανίκι του τον άσο. «Θα δείτε τι θα πω στο Συνέδριο, περιμένετε», έλεγε στις συνεντεύξεις του τις τελευταίες ημέρες.

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ 2023. 

 

ΤΟΥΡΚΙΑ: Ήπια προσγείωση για την οικονομία της

Της Una Galani / Reuters Breakingviews

Είναι πολύ νωρίς για να επιδοκιμάσει κανείς την ήπια προσγείωση της τουρκικής οικονομίας. Μετά την πάροδο μιας διετίας με διψήφιους ρυθμούς ανάπτυξης, που οδήγησαν σε διψήφιο ρυθμό αύξησης του πληθωρισμού, η Αγκυρα έχει καταφέρει να τιθασεύσει την οικονομία χωρίς να οδηγηθεί η χώρα σε ύφεση. Εν τούτοις, η Τουρκία παραμένει ευάλωτη σε εξωτερικές κρίσεις, όπως άλλωστε καταδεικνύει και το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. 

Η ανάπτυξη έχει επιβραδυνθεί. Η τουρκική κυβέρνηση εκτιμά πως η οικονομία θα κινηθεί φέτος σε ρυθμό χαμηλότερο του 3% έναντι του 5% που ισχύει την τελευταία δεκαετία. Η απότομη πτώση στην εγχώρια ζήτηση έχει αντισταθμιστεί από την άνοδο των εξαγωγών στη Μέση Ανατολή. Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών έχει υποχωρήσει στο 8%, φέτος. Αυτή η προσαρμογή, ωστόσο, μπορεί να μην είναι μακροπρόθεσμη.

Επιπροσθέτως, η Τουρκία παραμένει πολύ εκτεθειμένη στις ιδιοτροπίες των ξένων πιστωτών. Εάν αναλογιστεί κανείς τη συσσώρευση βραχυπρόθεσμων τραπεζικών ομολόγων, τα οποία θα πρέπει να εξαργυρωθούν από τους επενδυτές, σε συνδυασμό με το υψηλό έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, τότε προκύπτει ότι οι ανάγκες εξωτερικής χρηματοδότησης της Τουρκίας κυμαίνονται στα 200 δισ. δολάρια, σύμφωνα με την Global Economics. Οι ανάγκες αυτές ισοδυναμούν με το 25% του ΑΕΠ. 

"Επίγεια σοφία"

Μια πρώτη εντύπωση είναι πάντα σωστή, κυρίως όταν είναι κακή.

Henri Jeanson, 1900-1970, Γάλλος συγγραφέας

Συνήθως μπορώ να κρίνω έναν άνθρωπο από αυτό με το οποίο γελάει.

Wilson Mizner, 1876-1913, Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας

Μην περιμένεις την Ημέρα της Κρίσης. Έρχεται κάθε μέρα.

Albert Camus, 1913-1960, Γάλλος συγγραφέας (Νόμπελ 1957)

Σαν σήμερα (30/9/ΧΧΧΧ)

1846: Ο δρ Γουίλιαμ Μόρτον χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τον αιθέρα ως αναισθητικό για την εξαγωγή δοντιού, στο Τσάρλεστον της Μασαχουσέτης.

1922: Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται τη συμφωνία της Διάσκεψης των Μουδανιών, με την οποία δίδεται στους Τούρκους και η Ανατολική Θράκη μέχρι τον Έβρο.

1988: Ο Ανδρέας Παπανδρέου υποβάλλεται σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στο Χέρφιλντ του Λονδίνου.

1955: Σκοτώνεται σε τροχαίο ο Τζέιμς Ντιν.

1978: Πεθαίνει ο Λαυρέντης Διανέλος.

Εντιμοι αλλά ηττοπαθείς

Toυ ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Εμείς οι άνθρωποι οι ασήμαντοι, κόκκοι στις αμμουδιές της Ιστορίας, συχνά κρυβόμαστε πίσω από τις ζωές των άλλων. Σαν πετεινά τ’ ουρανού τσιμπολογάμε ψιχία δόξας και ισχύος ζώντας τον μύθο μας σαν ισότιμοι συνδαιτυμόνες. Εμείς οι άνθρωποι οι ασήμαντοι, διά της αυθυποβολής, σκαρώνουμε στο πατάρι του μυαλού πράξεις ηρωικές και θαυμαστές. Αλλά και οι απώλειες ανθρώπων τρανών μπορεί να αποδειχθούν χρυσές ευκαιρίες να προσληφθούμε ως κομπάρσοι.

«Είχαμε ξεχάσει πως ήταν θνητός» έγραψε στο ημερολόγιό της η Ιωάννα Τσάτσου. Ηταν Φεβρουάριος του 1943 όταν η κηδεία του Κωστή Παλαμά νοηματοδοτήθηκε ως πράξη αντίστασης του μεγάλου πλήθους. Παραβρέθηκαν και δωσίλογοι και εκπρόσωποι των κατακτητών αλλά το αποτέλεσμα δεν νοθεύτηκε. «Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπάει η Ελλάδα», συνόψισε ο Σικελιανός. Ανάμεσα στο πλήθος πολλοί δεν είχαν διαβάσει Παλαμά· εκείνη την ώρα δεν είχε καμιά σημασία.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο μύθος της αντιπροσω- πευτικότητας

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του Ανδρέα Ζαμπούκα 

Καθηγητή Κλασικής  Φιλολογίας

Για τον Ρουσσώ η Δημοκρατία είτε είναι άμεση, είτε δεν υπάρχει καθόλου. Επηρεασμένος  από την αρχαία Αθήνα και την «αυτόνομη πόλη» του Καλβίνου, γράφει στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο»: « Οι βουλευτές του λαού ούτε είναι ούτε μπορεί να είναι αντιπρόσωποί του. Δεν είναι παρά επίτροποί του. Τίποτα δεν μπορουν να αποφασίσουν οριστικά. Κάθε νόμος που δεν τον κύρωσε αυτοπροσώπως ο ίδιος ο λαός, είναι άκυρος».

O Ρουσσώ δυστυχώς δε φαίνεται να κατάφερε και πολλά με τις  ριζοσπαστικές του θέσεις. Πεθαίνει το 1778 στη Γαλλία αφήνοντας πίσω σπουδαίες παρακαταθήκες για τις κοινωνίες του μέλλοντος. Ελάχιστες όμως, κοινότητες υιοθέτησαν από τότε τις «ανώτερες» πολιτικές του προτάσεις περί συμμετοχικής Δημοκρατίας, όπως τα καντόνια της Ελβετίας, η  Παρισινή Κομμούνα του 1871, τα Ρωσικά Σοβιέτ του 1905 και βέβαια κάποιες σύγχρονες  μικρές «πολιτείες» στις Σκανδιναβικές χώρες.

Τι συνέβη λοιπόν και δεν λειτούργησε η  άμεση Δημοκρατία;  

Γιατί ενώ οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες  σε πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο, οι κοινωνίες επέλεξαν πολιτεύματα αντιπροσωπευτικότητας και όχι  άμεσης συμμετοχής των πολιτών;

Κατά τον 18ο αιώνα στην ευρωπαϊκή διανόηση άρχισε να επικρατεί ο φιλελευθερισμός, ένα φιλοσοφικό κίνημα το πολιτικό σκέλος του οποίου υποστήριζε μία συνταγματική μοναρχία, με τους πολίτες να αποτελούν φορείς προκαθορισμένων ατομικών δικαιωμάτων, με τη δυνατότητα παρέμβασης του κράτους στον βίο τους να είναι περιορισμένη και με ισορροπημένη διάκριση των εξουσιών μεταξύ διαφορετικών πολιτικών οργάνων. 

Εν μέσω του Διαφωτισμού, πρώτα με την Αμερικανική και στη συνέχεια με τη Γαλλική Επανάσταση, τέθηκε σε φιλελεύθερο πλαίσιο το αίτημα της κατάργησης της μοναρχίας και της διακυβέρνησης από πολιτικούς αντιπροσώπους, εκλεγμένους από μία μερίδα του λαού με δικαίωμα ψήφου. Οι εν λόγω αντιπρόσωποι θα μπορούσαν να εκφράζουν ανταγωνιζόμενα συμφέροντα και αντιλήψεις στο εσωτερικό της κοινωνίας, μέσω της προσκόλλησής τους σε διαφορετικά πολιτικά κόμματα. Πλάθοντας το σύστημα αυτό, οι θεμελιωτές του κράτους των ΗΠΑ απέρριψαν ρητά την άμεση δημοκρατία ως επιλογή, πιστεύοντας ότι θα οδηγούσε στην υπερίσχυση των πολυπληθέστερων κατώτερων κοινωνικών τάξεων ή σε χαοτική αταξία, και διαμόρφωσαν την αντιπροσωπευτική ολιγαρχία ονομάζοντας το νέο πολίτευμα «ρεπουμπλικανικό» και όχι «δημοκρατικό», ώστε να παραπέμπει στο ρωμαϊκό κράτος της ελληνιστικής περιόδου. Καθώς παράλληλα εξαπλωνόταν και ο εθνικισμός, στη Γαλλική Επανάσταση η επίσης αντιπροσωπευτικού χαρακτήρα Εθνοσυνέλευση προβλήθηκε ως ενσάρκωση της βούλησης του έθνους.

Mε λίγα λόγια η μετάβαση από τον ολοκληρωτισμό της μοναρχίας σε ένα άλλο πολίτευμα φιλελεύθερου χαρακτήρα έπρεπε να γίνει έτσι ώστε να μη χαθεί το «μαγικό ραβδί» των αποφάσεων από την ελίτ της παλιάς εξουσίας αλλά και να ικανοποιηθεί το ολοένα και πιο πολιτικοποιημένο εργατικό δυναμικό. Ήταν σχεδόν αδύνατο να συνεχίσουν να υφίστανται κοινωνίες βιομηχανοποιημένες, αστικού τύπου με κανόνες δουλοπαροικίας και απόρριψης του εργαζόμενου ως μη πολιτικού όντος. Ο δούλος έγινε δουλοπάροικος και μετά εργαζόμενος με σύμβαση υπογεγραμμένη και με ανθρώπινα δικαιώματα. Ο κοινοβουλευτισμός ήταν ένα σατανικά «ευφυές κόλπο» για να δοθεί στον προλετάριο και αργότερα εξειδικευμένο υπήκοο η ψευδαίσθηση της αντιπροσωπευτικότητας και των ειδικών προσωπικών κατακτήσεων στην εργασία, στον πολιτισμό και στην ίδια του τη ζωή.

Από τις αρχές του 20ου αιώνα ως σήμερα, δε φαίνεται να άλλαξε η πολιτική φιλοσοφία, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις προθέσεις των εξουσιών για μία σοβαρή μετάπλαση του πολιτεύματος σε συμμετοχικό. Σημαντικοί πολιτικοί διανοητές όπως ο Καστοριάδης αλλά και σύγχρονοι επιστήμονες όπως ο Τζοζάια Όμπερ δηλώνουν απερίφραστα ότι αυτό που βιώνουμε σε όλο τον δυτικό κόσμο δεν είναι Δημοκρατία. Πρόκειται ουσιαστικά για μια μεγάλη απάτη που τρέφει την ανευθυνότητα του απροστάτευτου μέλους μιας κοινότητας και συγκαλύπτει πάντα, τις ανεξέλεγκτες ή και εγκληματικές διαθέσεις μιας θρασύτατης  πολιτικής ελίτ.  

Επεξηγηματικά ο «κατά φαντασίαν» πολίτης είναι κομμάτι μιας μάζας που ο αντιπρόσωπός της συνδέεται μαζί της κάθε τέσσερα χρόνια μόνο για να συνομιλήσει σ΄ ένα ασαφές και καταναγκαστικό επίπεδο επικοινωνίας και αόριστης υποσχεσιολογίας. Με την ψήφο «εκβιασμού», ο «αντιπρόσωπος» παίρνει την εντολή  να δράσει όπως εκείνος επιθυμεί  και ερμηνεύοντας  αυθαίρετα θεσμούς και νόμους, σύμφωνα με το δικό του πολιτικό και «υπαρξιακό» συμφέρον. Το αποτέλεσμα είναι να διοικεί το 15% και το υπόλοιπο 85% να ακολουθεί χωρίς καμία δυνατότητα υπεύθυνης συμμετοχής σε αποφάσεις που το αφορούν!

Εντωμεταξύ, αναπτύσσονται παράλληλα, σε όλο τον βιόκοσμο του συστήματος, μηχανισμοί στήριξης της «αντιπροσωπευτικότητας» για να εξυπηρετήσουν όλο το δίκτυο άσκησης της εξουσίας. Κυρίαρχα εργαλεία είναι ο μεσσιανισμός και ο λαϊκισμός.  

Οι χώροι διαπαιδαγώγησης του «αμέτοχου» αλλά «αντιπροσωπευόμενου» ατόμου είναι το σχολείο, όπου ακολουθεί τη μαζική εκπαίδευση, αντιγράφοντας και όχι δημιουργώντας, η μαζική επικοινωνία όπου εμπιστεύεται την ενημέρωση στη συνείδηση του συνήθως «στρατευμένου» δημοσιογράφου, το καταναλωτικό σύστημα που επιλέγει για χάρη του τον τρόπο ζωής, τη μόδα και την ψυχαγωγία.  

Καλλιεργείται σταδιακά, μια ατροφική διάθεση για συμμετοχικότητα σε οτιδήποτε. Όλοι ξέρουμε ότι κάποιος άλλος, «μεσσίας», θα τραβάει μπροστά κι εμείς θα ακολουθούμε. Γέμισε όλη η Ελλάδα προέδρους συλλόγων, συμβουλίων, συνεδρίων, δεκαπενταμελών, “καφενείων”, σωματείων , κομμάτων! Έχουμε πια τόσους πολλούς αντιπροσώπους που χρειάζονται και οι ίδιοι αντιπρόσωπο να βάλει σε τάξη την έπαρση, το ναρκισσισμό και  πολλές φορές την εγκληματικότητά τους! Ο δάσκαλος, ο δημοσιογράφος, ο παπάς, ο μεσίτης, ο μουσικός παραγωγός, ο συνδικαλιστής, ο πολιτικός είναι ο αντιπρόσωπος της ζωής μας κι εμείς  αμέριμνοι «καταναλωτές» ενός ανεύθυνου χρόνου τρέχουμε πίσω τους, πιστοποιώντας  την ύπαρξη και την ταυτότητά μας! «Έχω αντιπρόσωπο, άρα υπάρχω»!

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο Πλάτων και η εθνική μας ψυχασθένεια

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Τι αντίληψη έχει για τον Πλάτωνα ένας απόφοιτος του σημερινού λυκείου ο οποίος τον έχει διδαχθεί, και μάλιστα στο πρωτότυπο; Μπορεί να αρθρώσει μια σκέψη δική του; Ή μήπως αν είναι καλός, μελετηρός, και έχει πάρει ψηλό βαθμό στις Πανελλήνιες θα σου επαναλάβει αυτά που διάβασε στο τάδε εγχειρίδιο το οποίο, υποτίθεται, τον εισάγει στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία; 

Και αν αυτός ο ίδιος απόφοιτος περάσει στη Φιλοσοφική, μάλλον γιατί δεν του έφταναν τα μόρια για τις σχολές της Αστυνομίας, και περάσει όλα τα μαθήματα και αποφοιτήσει αισίως πόσους πλατωνικούς διαλόγους θα έχει διαβάσει; Θα μπορεί να σου μιλήσει για το αντικείμενο της γνώσης του ως αναγνώστης; Ή μήπως θα σου επαναλάβει, με περισσότερη ή λιγότερη ακρίβεια, αυτά που διάβασε και αποστήθισε στις σημειώσεις του καθηγητή του; 

Και όταν αυτός ο ίδιος, φιλόλογος πλέον, ή «φιλόσοφος», καταφέρει να διοριστεί στη Μέση Εκπαίδευση ποιον Πλάτωνα θα διδάξει στα παιδιά; Αυτόν που αφομοίωσε διαβάζοντας ο ίδιος, ή μήπως αυτόν που έχει μάθει από τα εγχειρίδια και τις σημειώσεις; 

Και πώς θα μπορέσει να πείσει τα παιδιά ότι αξίζει να διαβάσουν Πλάτωνα επειδή ο Πλάτων τους δίνει τα όπλα για να σκεφτούν; Γιατί τα παιδιά, πριν αποβλακωθούν από την κρεατομηχανή των εξετάσεων, είναι συνήθως πιο έξυπνα από τους καθηγητές τους και καταλαβαίνουν πότε αυτοί τους μιλούν με ειλικρίνεια και πότε προσχηματικά. 

Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, αλλά η Μέση Εκπαίδευση και το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν είναι φτιαγμένα για τις εξαιρέσεις.

Είναι φτιαγμένα για τον μέσο όρο. Και όταν όλα γύρω σου γκρεμίζονται, θα μου πεις, ο Πρωταγόρας και ο Θεαίτητος μοιάζουν με πολυτέλεια. Εδώ τους θεωρούσαμε πολυτέλεια όταν διήγαμε βίον πολυτελή και ανέμελο.  

Δεν ξέρω αν θυμάστε εκείνη τη διαφήμιση μιας τράπεζας που ο καθηγητής μπαίνει στην επιχείρηση του πρώην μαθητή του για να αγοράσει κάτι και έκπληκτος διαπιστώνει πως ο σκράπας τα κατάφερε, έχει πιάσει την καλή χάρη στο δάνειο που πήρε. Ηταν η επιτομή της νοοτροπίας που βασίλευε παρ' ημίν την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Τότε που η καλλιέργεια είχε περάσει ήδη στην παρανομία και η αγραμματοσύνη περνούσε από χέρι σε χέρι σαν διαβατήριο κοινωνικής καταξίωσης, διαβατήριο για το «επιτυχώς επιχειρείν», διαβατήριο για τη Βουλή, για τα ΜΜΕ και όπου αλλού δει. 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: O θεσμοθετημένος θρίαμβος της μετριότητας - Η πικρία ενός ακαδημαϊκού

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του Βασιλη Γουναρη

Καθηγητή Ιστορίας Νεοτέρων Χρόνων ΑΠΘ.

Κάποτε ήμουν περήφανος για το λειτούργημα που υπηρετώ. Μόχθησα πολύ. Ηταν το επιστέγασμα προσπαθειών μιας ζωής. Για απεργία ούτε σκέψη. Ούτε μία μέρα. 

Τώρα όλοι πιστεύουν πως είμαι ένας τεμπέλης που δεν πατάει στα μαθήματα, έχει διορίσει ολόκληρη την οικογένειά του, τα «κονομάει» από προγράμματα, οδηγεί Ferrari, χρησιμοποιεί «χρυσές τουαλέτες» και, στο τέλος, αρνείται να αξιολογηθεί από την κοινωνία και τους φοιτητές του. Γι’ αυτό πρέπει να τιμωρηθώ παραδειγματικά, εγώ και όλοι οι πανεπιστημιακοί. Η μείωση μισθού κατά 25% ήταν λίγη. Να γίνει 50%! Στέρηση καλύτερα! Κάθε δικαιολογία, κάθε επιχείρημα υπέρ της αριστείας θα χρησιμοποιηθεί σε βάρος μου. «Τολμάει και μιλάει το λαμόγιο..!».

Στρέφομαι στους συνδικαλιστές, αλλά αυτοί είναι απορροφημένοι από προπατορικούς κομματικούς καυγάδες: Πώς θα επαναφέρουν τα ΑΕΙ στο 1982. 

Στρέφομαι στους συναδέλφους μου: Αλλοι είναι πολυάσχολοι ελεύθεροι επαγγελματίες, αρκετοί εξηντάρηδες με αποκατεστημένα παιδιά και οι περισσότεροι πολύ απορροφημένοι στην έρευνα -το μεράκι τους- για να διαμαρτυρηθούν δυναμικά. Ασκούν λειτούργημα. Οι αξιωματικοί μπορεί να κατέβουν στους δρόμους. Τα δικαστήρια και τα νοσοκομεία μπορεί να διακόψουν τη λειτουργία τους. Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο ποτέ. Ούτε στην Κατοχή δεν έκλεισε! Επιχειρώ να γράψω στους αιρετούς, αλλά κανείς δεν απαντά. Κανείς δεν με καλεί στα «παράθυρα» για να υποστηρίξω το δίκιο μου. Δεν είμαι καν «επώνυμος».

Πρέπει, λοιπόν, να υποστώ αμίλητος την τιμωρία μου, όπως και όσοι συνάδελφοί μου επέλεξαν το λειτούργημά τους ως αποκλειστική απασχόληση. Πρέπει να δεχτώ πως ο μισθός των πανεπιστημιακών, που είναι ήδη απολύτως συγκρίσιμος με αυτόν των δασκάλων, θα είναι στο άμεσο μέλλον ίσος ή/και κατώτερος· ότι το επίδομα του πρύτανη είναι και θα είναι κατώτερο αυτού του γυμνασιάρχη ή του διευθυντή δημοτικού σχολείου.

Εξακολουθώ να αγαπώ το δημόσιο πανεπιστήμιο παρά την καταφρόνια και τον αργό θάνατο στον οποίο υποβάλλεται μεταξύ νόμων και παρανόμων. Ψευτοκαμαρώνω που οι ανθρωπιστικές επιστήμες του ΑΠΘ βρίσκονται στη 221η θέση της παγκόσμιας κατάταξης QS (ό, τι κι αν σημαίνει αυτό), γιατί σίγουρα στα 220 προηγούμενα ιδρύματα δεν θεωρούν την αγορά γραφίτη ως πολυτέλεια. Ομως αισθάνομαι πως με περιπαίζουν, όταν με αποκαλούν «κύριε καθηγητά» · όταν προσκαλούμαι τιμητικά σε εκδηλώσεις, για να προσφέρω τάχα τη «σοφία» μου… Οταν μου λένε ότι θα αξιολογηθεί η συμμετοχή μου σε συνέδρια, ενώ εγώ ψάχνω για συμπληρωματική εργασία στο εσωτερικό ή μόνιμη στο εξωτερικό. Αφού δεν μου επιτρέπεται η παράλληλη διδασκαλία στον ιδιωτικό τομέα, μήπως πρέπει να ζητήσω μετάταξη στο γυμνάσιο; Μήπως ως σύμβουλος στη Μέση Εκπαίδευση θα είχα ήδη καλύτερο μισθό;

Υποθέτω πως κάπως έτσι θα σκέφτεται και κάποιος Iκαρος, ένας εφέτης ή ένας καλός γιατρός, που κάποτε τον πρόβαλαν τα ΜΜΕ, γιατί πρώτευσε ως υποψήφιος.  

Η αριστεία στην πατρίδα μας επαινείται δημοσίως μόνον την επομένη των εισαγωγικών εξετάσεων. Επειτα, τα «ειδικά μισθολόγια», το δέλεαρ των αρίστων, ταξινομούνται ως «ρετιρέ του Δημοσίου» και διαβάλλονται, χωρίς κανείς να αναλογιστεί ότι ακριβώς στον χώρο αυτό έχει γίνει η σοβαρότερη και συστηματικότερη επένδυση στην ποιότητα. Ακόμη και κατά την τρέχουσα περίοδο της κρίσης η ποιότητα δεν αποτελεί σοβαρό ζητούμενο του δημόσιου τομέα. Το τρίτο παιδί είναι ασφαλέστερη παρακαταθήκη από ένα μεταπτυχιακό τίτλο.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ: Oι νεκροί ΔΕΝ αποκαλύπτουν μυστικά!

Της Marisa Porges / Τhe New York Times

Οσοι αφελώς πίστευαν ότι ο θάνατος του Οσάμα μπιν Λάντεν και η επερχόμενη αμερικανική απεμπλοκή από το Αφγανιστάν θα εγκαινίαζαν νέα ειρηνική εποχή, αποδείχθηκε ότι έσφαλλαν. Μετά τη δολοφονία του πρεσβευτή Κρίστοφερ Στίβενς στη Βεγγάζη της Λιβύης, η Aλ Κάιντα στο Ισλαμικό Μαγκρέμπ (AQMI) εξέδωσε ανακοίνωση, στην οποία επαινούσε τη δολοφονία και καλούσε σε νέες επιθέσεις.

Την περασμένη εβδομάδα, νέα στοιχεία ήρθαν στο φως, ενισχύοντας τη θεωρία που θέλει την Aλ Κάιντα και τον Λίβυο πρώην κρατούμενο στο Γκουαντάναμο Σουφιάν μπιν Κουμού να βρίσκονται πίσω από την επίθεση. Το 2007, ο Κουμού μετήχθη στη Λιβύη όπου φυλακίσθηκε. Αργότερα, το καθεστώς Καντάφι αποφάσισε την αποφυλάκισή του, επιτρέποντας στον Κουμού να ενταχθεί εκ νέου σε τρομοκρατική οργάνωση.

Ο συνεχιζόμενος πόλεμος κατά της Aλ Κάιντα δεν διεξάγεται μόνο στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν. «Θυγατρικές»  της Aλ Κάιντα και υποστηρικτές της δραστηριοποιούνται στη Β. Αφρική, την Υεμένη και αλλού. Αν ο Κουμού ενεπλάκη όντως στη δολοφονία του πρέσβη Στίβενς, αυτό θέτει σοβαρά ερωτήματα για την τύχη επικίνδυνων τρομοκρατών μετά την αποφυλάκισή τους.

Οι ΗΠΑ δεν διαθέτουν σήμερα υποδομές για την κράτηση και ανάκριση συλληφθέντων για τρομοκρατία. Η πρόσφατη παράδοση της διοίκησης της βάσης του Μπαγκράμ έξω από την Καμπούλ στις αφγανικές αρχές στέρησε από την Ουάσιγκτον ένα τέτοιο χώρο κράτησης. Την ίδια ώρα, αν και στο Γκουαντάναμο συνεχίζουν να κρατούνται 170 άνδρες, θεωρούμενοι από τις ΗΠΑ επικίνδυνοι, κανένας συλληφθείς δεν έχει μεταχθεί στη φυλακή της Κούβας από τον Αύγουστο του 2008.

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, επιδρομές μη επανδρωμένων αεροσκαφών έπληξαν στελέχη της Aλ Κάιντα σε Πακιστάν, Σομαλία και Υεμένη. Μετά το 2010, η Ουάσιγκτον πραγματοποίησε πάνω από 2.000 τέτοιους βομβαρδισμούς. Στο μεταξύ, μόνο ένας φερόμενος τρομοκράτης έχει συλληφθεί εκτός Αφγανιστάν, ο Σομαλός Αχμέντ Ουαρσάμε. Είναι αλήθεια ότι οι επιχειρήσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών και άλλες ανάλογες τακτικές, με στόχο την εξόντωση και όχι τη σύλληψη τρομοκρατών, αποτελούν αποτελεσματικό όπλο, ενισχύοντας την ικανότητα των ΗΠΑ να πλήττουν άμεσα στόχους σε απομακρυσμένα σημεία.

Η εμμονή αυτή στην εξόντωση, όμως, αποτελεί μία από τις σημαντικότερες αδυναμίες της σύγχρονης αμερικανικής προσέγγισης στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Η τακτική αυτή στερεί από τις μυστικές υπηρεσίες σημαντικές πληροφορίες, που θα βοηθούσαν στον εντοπισμό άλλων τρομοκρατών.

Η αμερικανική εξάρτηση από τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη ενισχύει τη δημοτικότητα της Aλ Κάιντα σε ορισμένες χώρες και απειλεί να ριζοσπαστικοποιήσει νέες ομάδες, ωθώντας τους στις αγκάλες της Aλ Κάιντα. Νεαρός Υεμενίτης μου είπε πρόσφατα ότι ο ίδιος και οι φίλοι του «είναι σαν κινητά τηλέφωνα με δύο κάρτες SIM», εννοώντας ότι οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί τούς κάνουν να αλλάζουν πλευρά και να προσεγγίζουν τους εξτρεμιστές, εξίσου εύκολα με το να αλλάζουν τον πάροχο κινητής τηλεφωνίας τους.

ΑΡΑΒΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ: Kι όμως υπάρχουν υγιείς φωνές ανάμεσα στους Ισλαμοφασίστες

Του Thomas Friedman / THE NEW YORK TIMES

Eνας χρυσός κανόνας της πολιτικής της Μέσης Ανατολής τον τελευταίο μισό αιώνα είναι ότι οι εξτρεμιστές σαρώνουν και οι μετριοπαθείς παραμερίζουν. 

Την περασμένη Παρασκευή, όμως, αυτός ο κανόνας παραβιάστηκε στη Βεγγάζη. Οι μετριοπαθείς δεν παραμέρισαν. Ενώθηκαν και επιτέθηκαν στο αρχηγείο της ισλαμικής οργάνωσης Ανσάρ αλ Σαρία, μέλη της οποίας φέρονται ως ύποπτα για την πολύνεκρη επίθεση εναντίον του αμερικανικού προξενείου στη Βεγγάζη. 

Δεν είναι σαφές αν αυτή η τάση θα διαδοθεί. Μετά τις κραυγές της αδιαλλαξίας, όμως, που έχουν τρομοκρατήσει τους πάντες στην περιοχή, είναι ενθαρρυντικό να βλέπει κανείς Λίβυους να κρατούν πανό που γράφουν «Θέλουμε δικαιοσύνη για τον Κρις»  , «Τέλος στην Αλ Κάιντα», και να ζητούν τη διάλυση των ένοπλων οργανώσεων. 

Παράλληλα, άρχισαν να εμφανίζονται άρθρα στον αραβομουσουλμανικό Τύπο που δεν αναρωτιούνται πλέον «τι τρέχει με την Αμερική;», αλλά «τι τρέχει με μας, και πώς μπορούμε εμείς να το διορθώσουμε;»

Ο Ιμάντ αλ Ντιν Χουσέιν αρθρογράφος της εφημερίδας του Καΐρου «Al Shorouk», έγραψε την περασμένη Δευτέρα ένα άρθρο στο οποίο σημείωνε: «Καταγγέλλουμε τη Δύση μέρα-νύχτα και μιλάμε για την ηθική της αποσύνθεση, ενώ ταυτόχρονα εξαρτιόμαστε πλήρως από αυτήν. Εισάγουμε, κυρίως από τη Δύση, αυτοκίνητα, τρένα, αεροπλάνα, ψυγεία και πλυντήρια. Είμαστε μια χώρα που αυτή την περίοδο δεν συνεισφέρει καθόλου στον ανθρώπινο πολιτισμό. Εχουμε γίνει βάρος σε άλλες χώρες. Αν είχαμε πραγματικά εφαρμόσει την ουσία των οδηγιών του Ισλάμ και όλων των άλλων θρησκειών θα βρισκόμασταν σήμερα στην πρωτοπορία όλων των εθνών. Ο υπόλοιπος κόσμος θα μας σεβαστεί όταν ξαναγίνουμε άνθρωποι που μετέχουμε στον ανθρώπινο πολιτισμό, αντί να είμαστε παράσιτα που τρεφόμαστε από τον υπόλοιπο κόσμο και στη συνέχεια εξαπολύουμε επιθέσεις εναντίον του από το πρωί μέχρι το βράδυ».

«Η Δύση δεν αποτελεί μια όαση ιδεαλισμού», συνέχιζε ο αρθρογράφος της καλύτερης εφημερίδας του Καΐρου. «Η εκμετάλλευση κυριαρχεί σε πολλούς τομείς. Τουλάχιστον όμως η Δύση δεν είναι βυθισμένη στις ψευδαισθήσεις, όπως εμείς. Κατά συνέπεια, η υποστήριξη του Ισλάμ και του Προφήτη των μουσουλμάνων πρέπει να γίνει μέσα από τη δουλειά, την παραγωγή, τις αξίες και τον πολιτισμό, όχι με την επίθεση σε πρεσβείες και τη δολοφονία διπλωματών».