ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Bρωμερή είναι η νύχτα...

Της ΕΛΕΝΗΣ ΣΤΟΥΜΠΟΥ-ΚΑΤΣΑΜΟΥΡΗ

Αρχαιολόγου-σκηνοθέτριας

Τα παιδιά του φούρνου ανέβαζαν ακόμα τις μαύρες σακούλες με το ανεβατόρι από το υπόγειο. Στο πεζοδρόμιο ένας ιδιώτης με αγροτικό αυτοκίνητο φόρτωνε τα σκουπίδια των εστιατορίων, που δεν πλησίαζε ούτε ένας πελάτης.  

Πώς να σκεφτεί κανείς το φαγητό, όταν η αποφορά των σκουπιδιών, βαριά, ζυμωμένη, με αποχρώσεις η μια πιο αηδιαστική από την άλλη χτυπούν τον εγκέφαλο χειρότερα από ημικρανία; 

H νύχτα είναι ζεστή και οι λόφοι των σκουπιδιών αναπόφευκτοι. Συγκεντρώνεσαι σαν αυτοδύτης, βουλιάζεις χωρίς να αναπνέεις και ανοίγεις το βήμα. Όταν ξαναπαίρνεις αναπνοή η μυρωδιά σε κυνηγάει ακόμα. Ο αέρας έρχεται ζεστός και οι στάλες του ιδρώτα καίνει τα μάτια. Κι ενώ νομίζεις ότι βρήκες ένα σύστημα αναπνοών για να κάνεις τη βραδυνή βόλτα, σε χτυπάει ο ύφαλος των σκουπιδιών, που μυρίζουν χωρίς να φαίνονται γιατί τα έχουν πατήσει και διασπείρει τα αυτοκίνητα. Μαύροι χυμοί έχουν ποτίσει το οδόστρωμα. 

Ένα ανθεκτικό ζευγάρι ηλικιωμένων κάνει τη βόλτα του αργά. Θέλεις να βρεις γρήγορα την πόρτα και να χωθείς για να γλιτώσεις από την αηδία. Εμφανίζεται ένα αυτοκίνητο του δήμου με τους σκαλωμένους  στο πλάι καθαριστές. Δεν φαίνεται αν ήρθαν να μαζέψουν ή πραγματοποιούν περιπολία. Οι δρόμοι άδειοι. Τα καφενεία της παραλίας μόνο έχουν πελάτες κι αναρωτιέμαι τι να λένε, λένε τα νέα τους, μέσα στην αβάσταχτη αηδία, γελάνε, πίνουν κάτι, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ενώ συμβαίνει, ξέρετε, ο αέρας είναι μολυσμένος. 

Σαπίζει ο αέρας, σαπίζει η πόλη, αργά, για λίγο και ξανά από την αρχή. 

Η πόλη είναι το πεδίο ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού. Μια βρωμούπολις, με σκοτεινούς τύπους, άλλους άνετους στην ψεύτικη καλοπέραση, άλλους ακόμη πιο άνετους που κινούν τα νήματα, μικρούς παίκτες που κινούνται και ζουν χωρίς να επηρεάζουν τίποτα, χαρούμενα τσικό που γεμίζουν τις πλατείες και τώρα αρχίζουν να μαθαίνουν το παιχνίδι. Αργοί ταξιτζήδες, φως περιπολικού, κι άλλο απορριμματοφόρο του Δήμου, αυτό τώρα κάτι μαζεύει, ο ιδιώτης με το αγροτικό έχει φύγει (έδεσε κιόλας το φορτίο με σκοινιά για να μη σκορπίσει, ένας ήρωας!). Η πόλη βράζει στη σκουπιδόσουπα. Η πόλη είναι ένα σκηνικό με τους δικούς του κανόνες, που αλλάζουν ανάλογα με την παράσταση. Τα λόγια δεν σημαίνουν το ίδιο πράγμα κάθε μέρα ή κάπως γενικά. Τα λόγια είναι αναφορές, αναφορές σε αναφορές, θέατρο καθαρό κι αν έχεις κάποια πείρα μπορεί στο τέλος να καταλαβαίνεις το διακύβευμα. Η πόλη δεν είναι αυτό που ήταν. 

Ζούμε μαζί, μας περιβάλλει, μας καταπίνει, αλλά δεν μας περιέχει.  

Η πόλη είναι...

ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΣΟΒΙΕΤΙΣΤΑΝ: Tο Rolex Κουτσούμπα δείχνει... επανάσταση;

Η Αριστερά είναι μια ψευδοθρησκεία χωρίς Θεό αλλά με ιερατείο και δόγματα βαρβαρότητας, βίας και ανελευθερίας. 

Του ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

 

Στις τηλεοπτικές συζητήσεις πάντα διασκεδάζω απευθύνοντας στους εκπροσώπους της μια απλή ερώτηση: «Μπορείτε να μου πείτε πότε και πού εφαρμόστηκαν και πέτυχαν αυτά που λέτε;» 

Μύες σφίγγονται, μάτια γεμίζουν αίμα κι αρχίζει το ρεσιτάλ της αφρίζουσας αυτογελοιοποίησης. Είπαμε, εκεί που απέτυχαν ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Μάο, ο Φιντέλ, θα πετύχει ο Κουτσούμπας με την κουστουμιά του Αντρόποφ κι ο Αλέξης με τον Καρανίκα, ενώ η μούμια του Λένιν θα σηκωθεί και θα χορέψει καζατσόκ.

 

Το πρώτο θύμα της Αριστεράς, όπως και κάθε ολοκληρωτισμού, είναι η αλήθεια. Ο αδίστακτος τρόπος με τον οποίο επιτίθενται σε κάθε αντίπαλο και κήρυκα της αλήθειας, τον οποίο κακοποιούν επί δεκαετίες, γίνεται κύμα μίσους, όταν ξεβρακώνονται ιστορικά και ιδεολογικά. Δείτε το κύμα χυδαιότητας, αγραμματοσύνης και μίσους που σκάει λυσσαλέα πάνω στους κ. Καλύβα και Μαραντζίδη. Επιστρατεύτηκε εσχάτως κι ο συνοικιακός Λένιν, αυτός που του είχαν φτιάξει και ομάδα στο facebook «Θέλω κι εγώ τον Νίκο Μπογιόπουλο Γενικό Γραμματέα στο ΚΚΕ». Νόμιζαν ότι το ΚΚΕ είναι το «So you thiknk you can dance». 

Το ιερατείο όμως δεν σηκώνει τέτοια, ψώνισε από σβέρκο ο ταβάριτς, ψόφησε η ομάδα από το φατσοβιβλίο και πήγε για να κάνει καρφάκια το μαλλί του και να δώσει στο μούσι του λίγο στιλ Ουλιάνοφ, για να παρηγοριέται με πόζες στον καθρέφτη, όπως οι αδικημένοι τραγουδιστές στο ντους.

Οσοι θεωρούν ακόμη και τις πορδές του δήμιου Στάλιν Chanel No 5 ξιφουλκούν. Η μέθοδος, απλή. Αμφισβητείς την αριστερή ιστοριογραφία; Είσαι Ταγματασφαλίτης κ.λπ. Ή μαζί τους ή φασίστας. 

Σε αυτό μοιάζουν με το LGBΤ Gti, πώς το λένε, κίνημα: άμα διαφωνείς, είσαι ή φασίστας ή κρυφή αδερφή. Αμα θυμίσεις στους συντρόφους τα εκατομμύρια Σοβιετικών πολιτών που καθάρισε ο πατερούλης, πως οι ναζί μπούκαραν από τη Δύση στην Πολωνία κι οι Σοβιετικοί μια εβδομάδα μετά από την Ανατολή, τις χιλιάδες φωτό και βίντεο, όταν συναντήθηκαν εθνικοσοσιαλιστές και κομμουνιστές εισβολείς κι αντάλλαξαν χαιρετούρες και χόρεψαν πάνω στο πτώμα της δύστυχης Πολωνίας, τότε οι συνομιλητές σου παθαίνουν καταληψία, σπασμούς και λένε απίστευτες παπάτζες, που επιβεβαιώνουν πως ο μαρξισμός είναι μαζική κοινωνική αρρώστια.

 

Η αλήθεια είναι εκεί, στο υπόγειο της Λουμπιάνκα, στο δάσος του Κατίν, στον Φενεό, στους τάφους παιδιών και εφήβων στον Μελιγαλά, στην ΟΥΛΕΝ, όπου σφάχτηκε σαν αρνί η Ελένη Παπαδάκη, στη βίαιη έφοδο για την εξουσία με πρόσχημα την αντίσταση, όπου μαζί με προδότες δωσίλογους σφάζονταν ερωτικοί αντίζηλοι, δάσκαλοι, παπάδες, ανάπηροι αξιωματικοί, αστυφύλακες, χωροφύλακες, τα ξαδέρφια κι οι μπατζανάκηδές τους, ο γείτονας που είχε 10 στρέμματα παραπάνω ή πιο ωραία γυναίκα, μπακάληδες και φουρναραίοι, ελλείψει μπουρζουάδων, ώστε ο κατσαπλιάς Σιάντος κι ο Ζεύγος με το ένα δόντι να μας κάνουν «Λαϊκή Δημοκρατία» ως τον Ολυμπο.  

Δεν θα σας πουν πως ο στρατιώτης Μαργαρίτης Τζήμας, που στη μνημειώδη φωτό που πανηγυρίζει την πτώση του Γράμμου σηκώνοντας ψηλά το κράνος του με το τυφέκιό του, ήταν ανανήψας της Μακρονήσου. 

Δεν θα σας πουν πως αυτοί οι Μακρονησιώτες πολέμησαν πιο γενναία και σκληρά από κάθε άλλον τους πρώην συντρόφους τους, γιατί ξέρανε καλύτερα από τον καθένα τι καπνό φουμάρανε ο Ζαχαριάδης κι η φονική παρέα του.

 

Μιλούν για λήθη και κάνουν τελετές, όπου χαρίζουν όπλα (!) κειμήλια στασιαστών κατά της πατρίδας στην Κεντρική Επιτροπή. 

Γυρίζουν και προβάλλουν ταινία με τίτλο «Τι κι αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς θα νικήσουμε», κι αν τους πεις τα αυτονόητα για τη φαιδρότητα του διχαστικού λόγου τους σου λένε πως είσαι... εμφυλιοπολεμικός!  

Το κράτος, η δημοκρατία, αφήνει να χορταριάζουν οι τάφοι των στρατευμένων παιδιών του που συνέτριψαν την ανταρσία, απέτρεψαν την απόσπαση της Μακεδονίας και την επιβολή κομμουνιστικής δικτατορίας, αλλά αυτοί που με θρασύτητα ασχημόνησαν στο Γ’ Σώμα Στρατού κάνουν αμετανόητοι καμπάνιες μίσους, ενώ χυδαιολογούν σε βάρος επιστημόνων, δημοσιογράφων, κάθε αντιφρονούντα.

Είχαν καλομάθει τόσα χρόνια να...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο ερωτευμένος λαός

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι στιγμές που δεν είσαι αναγκασμένος να ψάχνεις την ψυχή σου στα συρτάρια και στους φωριαμούς του γραφείου σου – αν είναι και υπουργικό τόσο το καλύτερο. Είναι στιγμές που την ψυχή σου τη νιώθεις να πεταρίζει μέσα σου από έρωτα, κι ας είναι και φαλακρός σαν τον κυρ Γιάνη. Θέλεις να φωνάξεις, να μοιραστείς την ευτυχία σου, και θέλεις να μοιραστείς τον έρωτά σου με τον κόσμον όλον, το σύμπαν, τους αστερισμούς, τις τράπεζες, τα ΑΤΜ.  


Δύο μόλις χρόνια πέρασαν από την ημέρα εκείνη που ο φαλακρός λιμοκοντόρος γύρισε σπίτι του, ακούμπησε το λιτό του σακίδιο στον καναπέ, έβαλε ένα παγωμένο Chablis κι αφού ρούφηξε μια γουλιά σαν να φιλάει τα χείλη του κρυστάλλου, ψιθύρισε στη σύζυγό του: «Αγάπη μου, έκλεισα τις τράπεζες».  


Εκείνη ησχολείτο με καλλιτεχνικές εργασίες και δεν έδωσε σημασία. Οταν όμως εκείνος στάθηκε μπροστά στην τζαμαρία της βεράντας και έστρεψε το ξυρισμένο του κρανίο προς τον Παρθενώνα, εκείνη εγκατέλειψε το καλλιτεχνικό της εργόχειρο και τον αγκάλιασε: «Δεν πάνε στο διάολο οι τράπεζες. Ο έρωτας μετράει πάνω απ’ όλα».


Εν τω μεταξύ ο εν λόγω Ερως είχε αρχίσει να κυκλοφορεί στους δρόμους της χώρας. Από ψυχή σε ψυχή παρέσυρε νέους και γέρους οι οποίοι, τυφλοί από έρωτα, έπιαναν ουρές στα ΑΤΜ. Κοίταζε ο ένας τον άλλον στα μάτια και σιγοψιθύριζαν εν χορώ: «Και τι μας νοιάζουν οι τράπεζες; Το παιδί να ’ναι καλά που παλεύει για το καλό μας. Ερως ανίκατε μάχαν, που λέει κι ο Παπαμιχαήλ στη Βουγιουκλάκη». 


Κάποιοι παραδόπιστοι, διότι υπάρχουν και τέτοιοι, απαιτούσαν τα εξήντα τους ευρώ απ’ το μηχάνημα. Ο ερωτευμένος λαός τούς απομόνωσε, τους χλεύασε, τους έβαλε στη θέση τους: «Η Ελλάδα αντιστέκεται, κι εσύ κάνεις φασαρία για εξήντα ευρώ;». Αντε να γυρίσουμε στη δραχμή να τελειώνουμε μ’ αυτά τα εξήντα ευρώ. Γέροντες, γρηγορείτε.


Κι ύστερα ήρθε το δημοψήφισμα, ερωτικό κι αυτό, σαν τη Θεσσαλονίκη. Το δίλημμα ήτο γριφώδες, όμως όταν είσαι ερωτευμένος, δεν κολλάς σε τέτοιες λεπτομέρειες. Οταν είσαι ερωτευμένος, δεν σε νοιάζει αν συμπλέεις με τη Χρυσή Αυγή και το κακό συναπάντημα. Ο έρωτας είναι αίσθημα. Δε νογάει από πολιτικές και ναζισμούς, νέους ή παλιούς. 


Ο ερωτευμένος λαός, για ακόμη μία φορά, πήρε τους δρόμους της ψυχής του. Καταδίκασε τους ευρώδουλους, τα μνημόνια και τους μνημονιακούς, τους εκ φύσεως κακούς. Και είπε «Οχι!». «Οχι σε τι;». «Οχι, ρε παιδί μου. Πώς να στο πω;».


Κακόβουλοί τινες, δύο χρόνια μετά, διατείνονται ότι ο λαός, εν τη απαθεία του, ίνα μη είπω άλλον τι, όλα τα χωνεύει. Και τους ελέγχους κεφαλαίων, και το γεγονός ότι τα δύο τρίτα του χρόνου του δουλεύει για να πληρώνει φόρους. 


Ξεχνούν...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Καρανίκες και στα ΔΗΠΕΘΕ;

Της ΛΙΛΑΣ ΣΤΑΜΠΟΥΛΟΓΛΟΥ

Ποιός ήταν ο πρώτος σκηνοθέτης και ουσιαστικά ο πρώτος διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου;  

Για όσους δεν ξέρουν, ήταν ο Φώτος Πολίτης. 

Και τι ήταν αυτός ο κύριος; 

Είχε φοιτήσει στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, είχε βραβευτεί, είχε πάει Γερμανία να σπουδάσει νομικά, μετά πέρασε από τρία-τέσσερα πανεπιστήμια, μελέτησε τον Γερμανικό ιδεαλισμό, και μετά αφοσιώθηκε στη φιλοσοφία και το θέατρο. Μπήκε ο άνθρωπος στο Εθνικό και είναι σίγουρο ότι οι γνώσεις, οι σπουδές, η παιδεία του γενικότερα, προσέφεραν, όχι μόνο στο κρατικό μας θέατρο αλλά σε όλη την θεατρική ιστορία του τόπου.

Βέβαια, εκείνες τις εποχές, δεν είχαν όλοι τη δυνατότητα να σπουδάσουν και να μορφωθούν και είναι βέβαιο ότι πολλοί ταλαντούχοι και ικανοί καλλιτέχνες, που έκαναν καριέρα χωρίς ακαδημαϊκές γνώσεις στις αποσκευές τους, δεν αποτελούσαν παρά κοινό τόπο στην καλλιτεχνική (κι όχι μόνο) ιστορία της χώρας.  

Χριστόφορος Νέζερ ας πούμε, κορυφαίος ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου. Εντελώς αυτοδίδακτος και ημι-αγράμματος. Κι όμως, σε μια καριέρα που ξεπέρασε τα 50 χρόνια, συνεργάστηκε με όλους τους σημαντικούς ηθοποιούς και τους θιάσους της εποχής του και αποθεώθηκε.

Ο τελευταίος εξαίρετος και ασπούδαστος ηθοποιός που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Αυλωνίτης, ο οποίος, όχι μόνο δεν σπούδασε υποκριτική, αλλά ήταν και σχεδόν αγράμματος. Τα σενάρια για τις ταινίες του τα διάβαζαν άλλοι.

Μέχρι και τότε όμως, η διαφορές του σπουδαγμένου με τον αμόρφωτο ήταν εναρμονισμένες και αποδεκτές στο συλλογικό ασυνείδητο της κοινωνίας. Τη δεκαετία του πενήντα ήταν φυσιολογικό να ψάχνεις να παντρευτείς παρθένα καλής οικογενείας. Τώρα, αν βρεις γυναίκα που διατηρεί την αγνότητα της για να παντρευτεί, θεωρείς ότι κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη της. Έτσι δεν είναι; Το μειονέκτημα έχει αντιστραφεί. Σήμερα, το φυσιολογικό είναι η στοιχειώδης εμπειρία στο σεξ.

Γι’ αυτό, μοιάζει εντελώς αφύσικη η κυβερνητική τροπολογία που κατέθεσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και ηθοποιός Πάνος Σκουρολιάκος, η οποία ανοίγει τον δρόμο σε διορισμούς διευθυντών σε Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα που θα έχουν εκπληρώσει μόνο την κατώτερη εκπαίδευση.

 Δηλαδή, θα έχεις βγάλει το Γυμνάσιο και θα μπορείς να είσαι διευθυντής ΔΗΠΕΘΕ.

Δεν μπορώ να αντιληφθώ πως γίνεται, εν έτει 2017,  οι διευθυντές ενός θεάτρου να είναι  «πρόσωπα αναγνωρισμένου κύρους», πλην όμως αγράμματα.  

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς την σκέφτηκαν αυτή την τροπολογία. 

Μπορώ όμως να υποψιαστώ γιατί την σκέφτηκαν. 

Γιατί...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Και κλέβουν και αθωώνονται!

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Κάντε ένα τεστ με κάποιον φίλο σας. Κάντε το με  τον εαυτό σας. Πόσο σας στοιχίζει η άγνοια ή η αδιαφορία σας για τους δημοσίους υπαλλήλους; 

Υπολογίστε πόσο μπορεί να χρεώνουν την τσέπη σας 10 δημόσιοι υπάλληλοι που πληρώνονται για να κάνουν μια αμφιβόλου ανταποδοτικότητας εργασία και κλέβουν από πάνω το κράτος. 

Προσθέστε ακόμα, πόσο στοιχίζουν στη σχέση εμπιστοσύνης του πολίτη με το Δημόσιο, όταν ομολογούν τις καταχρήσεις που έκαναν αλλά τα τεράστια κενά νόμου τους επαναφέρουν στην ήδη, πανάκριβη εργασία τους!

Κι όμως, το πολιτικό σύστημα έχει φροντίσει να καλύπτει την σκανδαλώδη αυθαιρεσία του με τον μύθο των «οικογενειών» που κατέκλεψαν το ελληνικό κράτος. Βεβαίως, όπως κάθε μεγάλο ψέμα έχει μια ισχυρή δόση αλήθειας αλλά 600 δις χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) δεν καταπίνεται από τα κρατικοδίαιτα τζάκια της Ελλάδας. Εδώ μιλάμε για το πιο «δημοκρατικά» απλωμένο σύστημα απάτης με οργανωμένα μικροεγκλήματα που προστατεύονται από το Σύνταγμα και τον νόμο. Όχι μόνο τώρα αλλά από την εποχή της επικράτησης των καπετανάτων αντί για την δημιουργία ενός ευνομούμενου κράτους.

Η περίπτωση του Κατρούγκαλου ας πούμε, είναι χαρακτηριστική για το είδος του «άρχοντα» που με την συμβολή ή την ανοχή του, συμμετέχει στο μεγάλο φαγοπότι εις βάρος όλων ημών των αδιάφορων και των ανυποψίαστων…

Είναι αυτός που επέτρεψε να επανέλθουν στην εργασία τους υπάλληλοι που είχαν βεβαιώσει ενόρκως ότι καταχράστηκαν δημόσιίαο χρήμα! Συγκεκριμένα, τον Μάιο 2016, ο κ. Κατρούγκαλος εισηγήθηκε τον νόμο (Ν4387/2016) για  τον ΕΦΚΑ. Μ δουλειά είχε να κάνει με αυτόν τον νόμο: να οργανώσει τον ΕΦΚΑ. Κι όμως, ούτε αυτή κατάφερε να κάνει σωστά.

Μερικές από τις σπουδαιότερες υπηρεσιακές μεταβολές των δημοσίων υπαλλήλων έχουν ανατεθεί από το Σύνταγμα στα υπηρεσιακά συμβούλια (άρθρο 103). Σε αυτά μετέχουν και 2 αιρετοί εκπρόσωποι των υπαλλήλων με διάρκεια θητείας τα 2 χρόνια. Η θητεία των υπηρεσιακών συμβουλίων των ταμείων (ΙΚΑ, ΟΑΕΕ κ.λπ) έληγε στις 31.12.2016.

Η κυβέρνηση, μέσα στην επιπολαιότητα με την οποία νομοθετεί, δεν περιέλαβε κάποια μεταβατική διάταξη για την λειτουργία των υπηρεσιακών συμβουλίων στον νέο φορέα ασφάλισης, τον ΕΦΚΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγες ημέρες μετά την ψήφιση του νόμου, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Εργαζομένων ΙΚΑ, ενημέρωσε τον υπουργό για το κενό που δημιουργήθηκε με τον νέο νόμο, καθώς και για τις επικίνδυνες συνέπειες που θα επέρχονταν.

Παρόλα αυτά τον Νοέμβριο 2016 προκηρύχθηκαν κανονικά εκλογές για τα αιρετά μέλη του υπηρεσιακού συμβουλίου του ΙΚΑ, των οποίων η θητεία έληξε λίγες ημέρες αργότερα, εφόσον δεν υπήρχε πια ΙΚΑ αλλά ΕΦΚΑ. Σήμερα, πάνω από έναν χρόνο μετά την ψήφιση του νόμου για τον ΕΦΚΑ, ακόμα δεν έχουν γίνει εκλογές για την ανάδειξη των αιρετών μελών των υπηρεσιακών συμβουλίων του ΕΦΚΑ. Αποτέλεσμα ήταν η επανατοποθέτηση στην εργασία τους υπαλλήλων οι οποίοι είχαν βεβαιώσει σε ένορκες διοικητικές εξετάσεις ότι έχουν καταχραστεί χρήμα της υπηρεσίας τους.

Και τι τον νοιάζει τώρα, τον Κατρούγκαλο; 

Ποιον ενδιαφέρει στην κυβέρνηση αν δημιουργείται θέμα πολιτικό, οικονομικό και ηθικό; 

 Εδώ μιλάμε για...

ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητο ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ανατροπή: Ο ισοβίτης τηλεφώνησε στον Πάνο Καμμένο επειδή ήθελε τη συνταγή για τα γιουβαρλάκια . Ο Υπουργός το μόνο που ήθελε είναι να βοηθήσει τις προσπάθειες του κρατούμενου να λάβει μέρος στο Master Chef

Aπό τον aNameToCome

Ποτέ δεν συμφώνησα με το ρητό ότι η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια αλλά σίγουρα βοηθάει να μην κάνει τουλάχιστον ομαδικό σεξ σε δημόσια θέα. Όχι ότι είμαστε πουριτανοί ή ενάντια στο ομαδικό σεξ, τουναντίον αυξάνει την κοινωνικότητα και την εξωστρέφεια του ατόμου, απλώς όταν είσαι σε μια δημόσια, προβεβλημένη θέση καλό είναι να κρατάς τουλάχιστον τα προσχήματα για να διατηρήσεις έστω και ψήγματα κύρους.


Έχουμε και στο παρελθόν αναφερθεί στην τραγελαφική προσπάθεια της κυβέρνησης να πολεμήσει δήθεν την διαπλοκή και τον καταγέλαστο νόμο Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες που κατέληξε σε ένα φιάσκο μεγαλύτερο και από τις πρόσφατες παραστάσεις του Λάκη Λαζόπουλου, αφού πριν πρόσφερε άφθονο γέλιο με κάτι Ινστιτούτα Φλωρεντίας και καναλάρχες που αποκαθηλώθηκαν επειδή κοιμήθηκαν δύο βράδια σε ράντζα. 

Ποιος δεν θυμάται τον Καλογρίτσα με τα βοσκοτόπια του και τις δηλώσεις του Ιβάν Σαββίδη ότι συμμετείχε απλώς ως λαγός της κυβέρνησης. Το κύρος του μέχρι τότε κολλητού του πρωθυπουργού και θεωρούμενου Μακιαβέλι του ΣΥΡΙΖΑ (LOL) καταρρακώθηκε σε ανεπανόρθωτο βαθμό αφού από τότε έχει αποσυρθεί από το προσκήνιο και ασχολείται με κάτι διαστημικά προγράμματα και μάλλον προσπαθεί να στείλει την ξεφτίλα που υπέστη σε τροχιά στο διάστημα. Όμως η προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλει τους δικούς της εκλεκτούς -που συχνά μιλάνε την γλώσσα του Ιωσήφ Στάλιν – δεν έχει σταματήσει.
 

Στην προσπάθεια αυτή φαίνεται ότι εμπόδιο αποτελεί πρόεδρος γνωστής ποδοσφαιρικής ομάδας ο οποίος φέρεται να μην είναι τόσο χαρούμενος στην ιδέα να παραχωρήσει τον χώρο των ΜΜΕ στους ανταγωνιστές του που όλως τυχαίως είναι και εκείνοι πρόεδροι ΠΑΕ και ενδιαφέρονται επίσης για τον χώρο των ΜΜΕ με αποκλειστικό σκοπό βεβαίως να ενημερώσουν αμερόληπτα τον ελληνικό λαό.


«Ο ισοβίτης πήρε τον κ. Καμμένο γιατί είχε μονάδες περίσσεμα και δεν ήθελε να πάνε χαμένες»


Πριν τρία χρόνια, το πλοίο Noor 1 πιάστηκε με μια μεγάλη ποσότητα ηρωίνης στα αμπάρια του. Αυτά είναι γνωστά. Αυτό που είναι εντελώς καινούργιο είναι η πρόσφατη αποκάλυψη ότι ο Υπουργός Άμυνας συνομιλούσε με τον ισοβίτη κύριο κατηγορούμενο για την υπόθεση όταν ο δεύτερος ήταν ήδη στη φυλακή καταδικασμένος. Ξεπερνάμε τα χαζά ερωτήματα που βρήκε ο κατάδικος το κινητό στη φυλακή αφού ως γνωστόν τα καινούργια iPhone πρώτα κυκλοφορούν στον Κορυδαλλό και μετά στην υπόλοιπη χώρα.

 

Προκύπτουν όμως όσο να 'ναι κάποια ερωτηματικά από το πως γνώριζε ο ισοβίτης το προσωπικό τηλέφωνο του υπουργού. Και κυρίως για ποιο λόγο να τηλεφωνεί ο ισοβίτης στον υπουργό. Δεν είναι καν ο καθ' ύλην αρμόδιος για τα θέματα που τον απασχολούν αν υποθέσουμε ότι μπορεί όποιος πολίτης έχει κάποιο θέμα να τηλεφωνεί στον εκάστοτε υπουργό. Και ας υποθέσουμε ότι το βρήκε από κάπου το τηλέφωνο και ας υποθέσουμε ότι για κάποιο λόγο προσωπικής συμπάθειας ή ταιριαστού ζωδιακού χάρτη, επέλεξε να πάρει τον υπουργό. Ο υπουργός γιατί δέχτηκε να μιλήσει μαζί του και μάλιστα για είκοσι ολόκληρα λεπτά; Τι είχαν να πουν;  

Εγώ είμαι πεπεισμένος ότι ο μοναδικός σκοπός της επικοινωνίας ήταν...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ασυλοφρουροί στο άδειο κέλυφος

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

"Α​​​​υτός. Ναι, αυτός. Ο Γαβρόγλου. Αυτός θα σώσει το πανεπιστήμιο". Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών δεν έκανε πλάκα. Μπορεί να ανήκει σε εκείνους που είχαν στηρίξει τον νόμο Διαμαντοπούλου, μπορεί να αντιστέκεται, όσο μπορεί κανείς να αντισταθεί, στη ρουτίνα του χάους που έχει επιβάλει ο συνδικαλισμός στο πανεπιστήμιό του, αλλά για τον Γαβρόγλου σοβαρολογούσε: Αυτός είναι η ελπίδα, έλεγε. 

Τι ακριβώς εννοούσε;  

Οτι σε έναν οργανισμό ημιθανή, όπως το δημόσιο πανεπιστήμιο, η ευθανασία που επιχειρεί ο υπουργός Παιδείας με το νομοσχέδιό του μπορεί να αποβεί εν τέλει λυτρωτική.

Οι καθηγητές που είχαν πιστέψει σε μια εξωστρεφή τριτοβάθμια εκπαίδευση βρίσκονται πλέον επέκεινα της απόγνωσης. Οσοι μπορούν φεύγουν έξω. Το ίδιο κάνουν και οι φοιτητές τους που έχουν λεφτά μόλις πάρουν το πρώτο πτυχίο. Η γενιά που συνταξιοδοτείται δεν φροντίζει, λένε, όπως οι παλαιότερες, για τη διαδοχή της. Δεν εκδηλώνεται ούτε καν η ματαιοδοξία να αφήσει κάποιος φεύγοντας το αποτύπωμά του στη σχολή του. Κανείς δεν αγωνιά πια για τίποτε. Κανείς δεν ελπίζει τίποτε, παρά μόνο στην καταστροφή.

Ως καταστροφή ορίζεται η παλινόρθωση του ’82 που επιχειρεί ο Γαβρόγλου. Τα πολιτικά της κίνητρα δεν έχουν σημασία για όσους εργάζονται στο πανεπιστήμιο. Είτε θέλει να κολακέψει τους δεκαεφτάρηδες ψηφοφόρους, είτε εκπληρώνει πελατειακά μνημόνια με τους συνδικαλιστές, είτε κινείται από καθαρή ιδεοληψία, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: Το αποτέλεσμα είναι ότι τα περισσότερα μεταπτυχιακά οδηγούνται σε αναγκαστικό κλείσιμο· ότι τα ιδρύματα επιχειρείται να εγκλωβιστούν σε ένα κέλυφος γραφειοκρατίας και απομόνωσης· ότι η πανεπιστημιακή ζωή επαφίεται στη ρώμη αυτών που ο υπουργός φαντάζεται σαν αυτόκλητους ασυλοφρουρούς.

Πώς μπορεί αυτή η καταστροφή να είναι δημιουργική; 

Η απάντηση έρχεται υπό τύπον ερώτησης: «Αν έρθει αύριο η Microsoft και φτιάξει ένα πρόγραμμα σπουδών με τέσσερα χιλιάρικα δίδακτρα τον χρόνο, τι πιστεύεις ότι θα γίνει; Δεν θα γίνει συνωστισμός;».  

Το σκεπτικό είναι ότι αυτό που δεν κατόρθωσαν τα μεταρρυθμιστικά και αντιμεταρρυθμιστικά κύματα της μεταπολίτευσης, το επιβάλλει ήδη η ζωή, παρακάμπτοντας το δημόσιο πανεπιστήμιο. Τα λίγα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια που δίνουν πανεπιστημιακούς τίτλους σπουδών, θα γίνονται κάθε χρόνο και περισσότερα, οδηγώντας τα δημόσια ΑΕΙ στο περιθώριο. Το ανεπίδεκτο μεταρρύθμισης πανεπιστήμιο θα έχει έτσι ελπίδες ανοικοδόμησης μετά την κατεδάφιση.

Πρόκειται μάλλον για γραμμική πρόβλεψη. Για αφήγηση που παρασιωπά τις φουρνιές που είτε θα φύγουν οριστικά είτε θα μείνουν για να πάρουν ένα πτυχίο χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν σπουδάσει. Πρόκειται για σενάριο που αγνοεί ότι...

ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Το Ινστιτούτο Φλωρεντίας βοήθησε στην κατασκευή του Hellas SAT 3

Toυ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Η φωτογραφία μιλάει από μόνη της: ο υπουργός Διαστημικής Πολιτικής και Ενημέρωσης, προσθέτει τις τελευταίες πινελιές στον δορυφόρο με τα ελληνικά χαρακτηριστικά που ετοιμάζεται να μεταφέρει τη σημαία της Ελλάδας στο διάστημα και να γράψει νέες λαμπρές σελίδες στη μεγάλη διαστημική ιστορία των Ελλήνων!

 

Γιατί μπορεί ο δορυφόρος να έχει κατασκευαστεί από γαλλική εταιρία και μπορεί η Hellas Sat να ανήκει στην αραβικών συμφερόντων Arabsat, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες που ως γνωστόν κατάγονται από τον πλανήτη Σείριο δεν πρέπει να το γιορτάσουν, όπως άλλωστε τόνισε και ο ίδιος ο Νίκος Παππάς που παραβρέθηκε στην πανηγυρική εκτόξευση και την χαιρέτισε μάλιστα με ένα μικρό λόγο.

 

Και φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν δίπλα από τον Νίκο Παππά, οι πιστοί του συνεργάτες, δηλαδή οι άνθρωποι από το Ινστιτούτο Φλωρεντίας. Ως άριστοι γνώστες των ψηφιακών τεχνολογιών, όπως άλλωστε έχουν αποδείξει και με την έκθεσή τους - σύμφωνα με την οποία στην Ελλάδα χωρούσαν μέχρι τέσσερα κανάλια - δεν λείπουν στιγμή από το πλευρό του έλληνα Νηλ Άρμστρονγκ, του σκαπανέα του Διαστήματος, του Νίκου Παππά.

 

Έτσι με τη βοήθειά τους, ο υπουργός Ψηφιακής Τεχνολογίας και Ενημέρωσης, προσέθεσε ελληνικό χρώμα στον δορυφόρο: Έγραψε επάνω του συνθήματα υπέρ της ομάδας του γνωστού κυβερνητικού οραματιστή Ιβάν Σαββίδη και κόλλησε στην άτρακτο φωτογραφίες του Γέροντα Παΐσιου ώστε να δείξει ότι και οι Έλληνες μπορούν να συνεισφέρουν στην ασφάλεια και στην τεχνική πληρότητα του εγχειρήματος.

 

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι την ώρα της εκτόξευσης, έπειτα από παράκληση του ίδιου του Νίκου Παππά, ακουγόταν από τα μεγάφωνα το «Καλύτερο Παιδί» του Γιάννη Πλούταρχου, αγαπημένου καλλιτέχνη του υπουργού, που τον ακούει πάντα τις στιγμές που θέλει να γιορτάσει κάτι, όπως τη νίκη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στις εκλογές, η την επιστροφή της πατρίδας μας στη διαστημική θέση που δικαιωματικά της ανήκει. 

ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ: Χαστούκι από τους δικαστές του ΣτΕ στον υπουργό - ποιητή Πολάκη

Οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας απάντησαν στον υπουργό Πολάκη, ο οποίος με ένα… ποίημα τους εγκαλούσε για την απόφασή τους για τους φορολογικούς ελέγχους. 

Σε ανακοίνωσή τους μιλάνε για… αστοιχείωτη κριτική που προσφέρει κακές υπηρεσίες στον τόπο και στους πολίτες. Ο κ. Πολάκης έχει μιλήσει πολλές φορές σε βάρος της Δικαιοσύνης και με αφορμή αποφάσεις με τις οποίες δεν συμφωνούσε. Ανάλογο φαινόμενο δεν υπάρχει σε άλλη χώρα της Ευρώπης…

Η απόφαση του ΣτΕ έδωσε τέλος στην ομηρία εκατοντάδων χιλιάδων φορολογούμενων, οι οποίοι καλούνταν από τις φορολογικές αρχές να αποδείξουν ότι δεν είναι φοροφυγάδες, ανασύροντας αρχεία και στοιχεία από το 2.000.

Η ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών του Συμβουλίου της Επικρατείας έχει ως εξής:

ΣΥΡΙΖΟΚΑΡΑΓΚΙΟΖΑΔΙΚΟ: Οχι απλή παράσταση· υπερπαραγωγή

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Μπορεί να υπήρχε πάντα· εγώ όμως τώρα το πρόσεξα για πρώτη φορά. Επιστρέφοντας αεροπορικώς στην ωραιότερη χώρα του κόσμου, εξεπλάγην με τη διαπίστωση ότι ο ευγενέστατος (ηχογραφημένος) χαιρετισμός προς τους επιβάτες της πτήσης περιλαμβάνει και την προσφώνηση «και αγαπημένα μας παιδιά». 

 Δεν λέω· ζούμε, ευτυχώς, σε εποχή όπου τα παιδιά δεν θεωρούνται πια παρακολούθημα ή αξεσουάρ των γονέων τους και, συνεπώς, χρήζουν ιδιαίτερου χαιρετισμού. Αλλά, ίσως φταίνε εκείνα τα 45άρια με τις παραστάσεις του μεγάλου Σπαθάρη, με τα οποία μεγάλωσα και τα οποία λάτρευα, ώστε τον χαιρετισμό «και αγαπημένα μας παιδιά» να τον ακούω μέσα στον νου μου όχι από τη γλυκεία και βελούδινη φωνή της εκφωνήτριας, αλλά πάντα από τη βραχνή και περιπαικτική φωνή του Σπαθάρη. Είναι μια φράση, δηλαδή, η οποία για μένα έρχεται κατευθείαν από παράσταση του Καραγκιόζη και σε μεταφέρει σε παράσταση Καραγκιόζη.

Στην αρχή, μου φάνηκε παράταιρο, κάπως σαν ανάρμοστη και ακούσια ειρωνεία. Αλλά, για σταθείτε! Ακούσια μπορεί· γιατί όμως ανάρμοστη, σκέφθηκα προς στιγμήν που επέστρεφα. 

Σε μια χώρα που την πνίγει ο καύσωνας και στην οποία τα νοσοκομεία μπορεί να μην έχουν κλιματιστικά, έχουν όμως δεκάδες καθαρίστριες στο προσωπικό τους, με τόσο περιορισμένα καθήκοντα και υποχρεώσεις ώστε τα κτίρια να πνίγονται στη βρώμα. 

Σε μια χώρα που έχει μεν τον τουρισμό ως βασικό πυλώνα της οικονομίας της, όμως ανέχεται να ξεχειλίζει από τα σκουπίδια καλοκαιριάτικα, επειδή ο σκοπός των δημοτικών υπηρεσιών καθαριότητας δεν είναι η καθαριότητα, αλλά η ευημερία των εργαζομένων σε αυτές και η ψηφοθηρία των δημοτικών αρχόντων. 

Σε μια χώρα, δηλαδή, όπου θεωρείται «δίκαιο», «προοδευτικό», «σωστό» και τα συναφή το κράτος να το έχουν ιδιοποιηθεί τελείως αναίσχυντα οι υπάλληλοί του σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. 

Με φρίκη συνειδητοποίησα ότι επέστρεφα στη χώρα του Πατούλη και της ΠΟΕ-ΟΤΑ...

Επομένως...

"Επίγεια ΣΥΡΙΖΑίικη κωμωδία"

Σαν σήμερα (30/6/ΧΧΧΧ)

1912: Παγκόσμιο ρεκόρ για τον υπολοχαγό Δημήτριο Καμπέρο. Με το υδροπλάνο «Δαίδαλος» πετά με μέση ταχύτητα 110 χιλιομέτρων την ώρα

1934: «Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών». Ο Χιτλερ επιβάλλεται,στο ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας σκοτώνοντας 77 στελέχη του κόμματος ή κατ' άλλους 400

1936: Εκδίδεται το ιστορικό ερωτικό μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Μίτσελ «Όσα Παίρνει ο Άνεμος»,

1993: Ο Αντώνης Σαμαράς προχωρά στην ανακοίνωση της ιδρυτικής διακήρυξης της «Πολιτικής Άνοιξης».

1997: Το Χονγκ Κονγκ ενώνεται με την Κίνα.

1958: Γεννιέται η στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΟΛΑΓΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ιδού γιατί ο εθνικός μας τσαρλατάνος θα κυβερνά τον "εξυπνότερο λαό του κόσμου" ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ και η ήδη ημιθανής κοινωνία μας θα τον παίρνει στα σοβαρά…

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να διακόψει την εφαρμογή της λαϊκής εντολής που δέχθηκε τον Σεπτέμβριο 2015. 

Κάποιοι προσάπτουν στον πρωθυπουργό ότι κάνει ό,τι μπορεί για να παραμείνει στην εξουσία και για τον σκοπό αυτόν αθετεί προεκλογικές του υποσχέσεις. Πολύ φοβούμεθα ότι αυτή η θεώρηση είναι απλοϊκή και παραπλανητική και ότι, αντιθέτως, ο κ. Αλέξης Τσίπρας καλώς διαχειρίζεται την άνοδο και παραμονή του στην εξουσία.  

Ας δούμε γιατί.

Δέχομαι ότι, όντως, τον Ιανουάριο του 2015 ο σημερινός πρωθυπουργός ανήλθε στην εξουσία με παραπλανητικά συνθήματα και έωλες υποσχέσεις. Όμως, ύστερα από ένα εξάμηνο πλήρους και δαπανηρής αποτυχίας της πολιτικής του προχώρησε στην πραγματοποίηση ενός δημοψηφίσματος το οποίο κέρδισε με πολύ άνετη πλειοψηφία. Και όχι μόνον. Το «οχι» ήλθε πρώτο σε μιαν Ελλάδα υπό κεφαλαιακούς ελέγχους, η οποία βρισκόταν στο χείλος της αβύσσου. 

Εν τούτοις, έξι Έλληνες στους δέκα ανανέωσαν την εμπιστοσύνη τους προς τον κ. Τσίπρα, πιστεύοντας ότι αυτός μπορούσε να διαχειριστεί καλύτερα την κρίση.

Παρά δε το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός ανέτρεψε τότε την ετυμηγορία του δημοψηφίσματος και προχώρησε στην αποδοχή ενός τρίτου μνημονίου, στις εκλογές που ακολούθησαν τον Σεπτέμβριο 2015 οι ψηφοφόροι όχι μόνον ανανέωσαν την εντολή τους προς αυτόν αλλά τίμησαν και αυτούς που είχαν αποχωρήσει από το κόμμα του διαμαρτυρόμενοι για το τρίτο μνημόνιο και τα μέτρα που αυτό προέβλεπε.  

Σημειώνουμε ότι το μνημόνιο αυτό υπερψηφίστηκε στην Βουλή από την φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση, η οποία είχε ηττηθεί στο δημοψήφισμα. Άρα, οι ψηφοφόροι που ανανέωσαν την εντολή τους προς τους Συριζανέλ τον Σεπτέμβριο 2015 ήξεραν πολύ καλά τί ψήφιζαν.  

Στην ουσία, έδιναν κυβερνητική εντολή στον κ. Τσίπρα με βάση δεσμεύσεις που αυτός είχε αναλάβει και οι οποίες ήσαν ξεκάθαρα διατυπωμένες στο κείμενο του τρίτου μνημονίου. 

 Υπό αυτή την έννοια, ο πρωθυπουργός μπορεί να κατηγορηθεί για καθυστερήσεις στην αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν είναι ασυνεπής απέναντι στην εντολή που έλαβε.

Κατά συνέπεια, γιατί να παραιτηθεί; Επειδή εφαρμόζει τα προαπαιτούμενα του τρίτου μνημονίου;  

Μα αυτά ήσαν γνωστά, υποτίθεται, στους ψηφοφόρους όταν πήγαιναν στην κάλπη. 

Συνεπώς, τί πρόβλημα έχουν; Τούς ενοχλεί η εφαρμογή των μέτρων; 

Μα τα ενέκριναν με την ψήφο τους.  

Γιατί λοιπόν ο κ. Τσίπρας να μην ολοκληρώσει την θητεία του; 

Αντιθέτως, έχει κάθε λόγο να σεβαστεί την λαϊκή εντολή –μέσω της οποίας η κυβέρνησή του πετυχαίνει και άλλους στόχους, που έχουν μεγάλη σημασία γι’ αυτήν.

Ο πρώτος λόγος που επιβάλλει στον πρωθυπουργό την παραμονή στο τιμόνι της χώρας είναι ότι έτσι εδραιώνει τον Σύριζα ως προσωποπαγές κόμμα εξουσίας, το οποίο και θα παίζει πρώτους ρόλους για αρκετά χρόνια. 

Δεύτερον, όσο η κυβέρνηση παραμένει στην εξουσία, δημιουργεί τις φιλικές προς αυτήν αρθρώσεις, οι οποίες και θα στηρίζουν τον κ. Τσίπρα ως αρχηγό ενός κόμματος εξουσίας.  

Τρίτον, η κυβέρνηση και ο Σύριζα ιδιαίτερα, όσο περνά ο χρόνος αποκτούν ερείσματα στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, στην δικαιοσύνη, στην αστυνομία και στις ένοπλες δυνάμεις. Και θα πρέπει να σημειωθεί ότι, για ένα αριστερής ιδεολογίας κόμμα, τα ερείσματα αυτά παίζουν σημαντικό ρόλο στην περαιτέρω εξέλιξή του ως φορέα εξουσίας. Για ένα κόμμα του 3% το να βρεθεί στην εξουσία με υπερδεκαπλάσιο ποσοστό είναι ανέλπιστο δώρο εξ ουρανού, που με κανέναν τρόπο δεν πρόκειται να αφήσει αναξιοποίητο.

Αντίθετα, η παραμονή στην εξουσία προσφέρει στον κ. Αλέξη Τσίπρα την μοναδική ευκαιρία, με βάση κάποιες αρχές του Αντόνιο Γκράμσι, να αλώσει και την παιδεία, που είναι για το κόμμα του προσεχές φυτώριο ψηφοφόρων.  

Είναι πλέον φανερό ότι οι υπουργοί Κ. Γαβρόγλου και Ν. Τόσκας έχουν αναλάβει την υψηλή αποστολή να κρατήσουν και να αυξήσουν στον Σύριζα τις ψήφους των νέων. Έτσι, από την μια πλευρά η παιδεία υποβαθμίζεται και κατεβαίνει στα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα, ενώ από την άλλη, χωρίς καμμία αστυνομική επέμβαση, αναπτύσσεται το κράτος των Εξαρχείων από το οποίο θα προέρχονται και οι μελλοντικοί πραιτωριανοί εξουσίας.

Με τις πρωτοβουλίες τους αυτές, εξάλλου, οι κ.κ. Γαβρόγλου και Τόσκας συμβάλλουν αποφασιστικά στον εθισμό της χώρας στον ολοκληρωτισμό, που είναι και μέγα ζητούμενο για την σημερινή κυβέρνηση. Διότι...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ζητούνται ωρομίσθιοι μουτζωτές

Ξακουστοί καλλιτέχνες, που βομβάρδισαν το άπαν σύμπαν με παπάτζες βαρυγδούπως διατυπωθείσες, μουτζώνουν εαυτούς επειδή πίστευαν όσα είπαν

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Oλα δείχνουν ότι η μηχανή της ελληνικής οικονομίας άναψε για τα καλά. Είναι δε τόσο αναμμένη και ξαναμμένη για κόλπα κερδοφόρα και... αλλιώτικα, που το βράδυ δεν πέφτει για ύπνο. Δεν κλείνει. Λειτουργεί. Οχι στο ρελαντί. Στο φουλ. Δουλεύει σαν ραπτομηχανή σε ημιυπόγειο στη Βομβάη, όπου οι ανήλικοι σκλάβοι, που τυπικά αποκαλούνται «παιδιά» ή απλά «πολίτες», ράβουν επώνυμα ρούχα για τα κορμιά των ανωνύμων (μια και οι επώνυμοι ράβουν στα μέτρα τους, σπάνια αγοράζουν ετοιματζίδικα).

 

Η ελληνική οικονομία το βράδυ κάνει σαν σουμιές νιόπαντρων του 1960. Ντρίγκι, χράτσα, ιτς, ιτς, σκουίτς, γκρίγκι, κράτσα, σπλόινκ. Κι έπειτα από αυτά οι καταϊδρωμένοι και αγουροξυπνημένοι γείτονες ακούν ένα «σπλατ» κι ένα «να!» κι ένα «πάρ’ τα, να μη σ' τα χρωστάω!».  

Μην πάει ο νους σας στο πονηρό. Στην Ελλάδα τίποτα δεν μετράει για πονηρό. Ολα αθώα είναι. Το «σπλατ», το «να!» και το «πάρ’ τα, να μη σ' τα χρωστάω!» δεν είναι ιαχές ζευγαρώματος, αλλά ζευγαρωμένα χέρια, παλάμες που ενώνονται σε ένα ηχηρότατο φάσκελο.

 

Οι οπαδοί του Τσίπρα, οι ψηφοφόροι του, αυτοί που πίστεψαν στον Αλέξη, εκείνοι που κόντεψαν να αγιογραφήσουν τον Βαρουφάκη με τα λαχούρια του και ψάχνουν να ανακαλύψουν τύμβους με τους νεκρούς της ΕΡΤ αισθάνονται κάποια απογοήτευση.  

Ο καιρός είναι πρόσφορος για να νιώσεις αίσθημα απογοήτευσης. Εχει ζέστη να σκάσουν και τα κογιότ του Μεξικού. Είναι η περίοδος υποβολής φορολογικών δηλώσεων. Ανοίγεις παραθύρι και ζέχνει Μεταπολίτευση. Φυσάει αφραγκία και βρέχει χρέη. 

Και το σπουδαιότερο όλων:

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Μετανοιωμένοι καλλιτέχνες…

Του Γιάννη Παντελάκη

Όλοι έχουμε τα κολλήματά μας. Το δικό μου έχει σχέση με τον Jon Voight, ιδιαίτερα για την ερμηνεία του «Στο τραίνο της μεγάλης φυγής»*. Ο θαυμασμός μου γι' αυτόν τον τύπο δεν άλλαξε ούτε όταν διάβασα πως προεκλογικά στήριξε τον επικίνδυνο Donald Trump. Δεν καταλαβαίνω άλλωστε γιατί πρέπει να συνδέεται η καλλιτεχνική αξία κάποιου με τις υπόλοιπες επιλογές του.  

Απορώ γιατί γίνεται τόση φασαρία για τις δηλώσεις απογοήτευσης από τον Τσίπρα μιας σειράς δικών μας καλλιτεχνών.

Για να δούμε το πρόβλημα πρέπει να το διαβάσουμε αντίστροφα. 

Δεν συνδέεται με το αν ο Κραουνάκης, ο Ζουγανέλης, η Παναγιωτοπούλου, ο Πιατάς και η Αλεξίου ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και τώρα σπεύδουν ο ένας μετά τον άλλο να μας λένε πόσο μετανοημένοι είναι γι' αυτό επειδή αισθάνονται ότι ο Τσίπρας τους ξεγέλασε, τους ακύρωσε τις όποιες προσδοκίες είχαν εναποθέσει επάνω του, τους έκανε να αισθάνονται προδομένοι από τις πολιτικές τους επιλογές να τον στηρίξουν στις τελευταίες ή προτελευταίες εκλογές.

Το πρόβλημα είναι πως συνήθως παραμονές κάποιων εκλογών βλέπουμε κείμενα ή δηλώσεις υποστήριξης καλλιτεχνών προς διάφορα κόμματα και σπεύδουμε να τα θεωρούμε σημαντικά. Πολιτικές παρεμβάσεις με ιδιαίτερη σημασία. Θεωρούμε πως αν η συμπαθεστάτη Άννα Παναγιωτοπούλου (τυχαίο παράδειγμα) εκδηλώσει την υποστήριξή της σε μια επιλογή, αυτό το γεγονός στη συνέχεια, μετράει ουσιαστικά και πολιτικά και συχνά επηρεάζει και την κομματική επιλογή των αποδεκτών της δήλωσής της. Της δικής της ή των –μαζικών συνήθως- δηλώσεων προτίμησης των καλλιτεχνών. Τις οποίες σε κάθε προεκλογική περίοδο μαζεύουν τα κομματικά επιτελεία και δημοσιοποιούν ως κάτι το ιδιαίτερα ενδιαφέρον τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Αν ο «πιο σοφός λαός του κόσμου» ή έστω ένα κομμάτι του, επηρεάζεται από τέτοιου χαρακτήρα παρεμβάσεις ενός ηθοποιού, ενός τραγουδοποιού και ενός μουσικοσυνθέτη, το πρόβλημα...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: «Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, αχ!»

Toυ ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

Ο ένας μετά τον άλλο, επώνυμοι Ελληνες καλλιτέχνες δηλώνουν δημοσίως πόσο μετάνιωσαν που εμπιστεύθηκαν τον Αλέξη Τσίπρα ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ. 


Αυτομαστιγώνονται, αισθάνονται ότι τους ξεγέλασε ο σημερινός πρωθυπουργός, εκφράζουν την οργή τους, συχνά με επιθετικούς προσδιορισμούς.


Παλιά ιστορία αυτή. Αλλο να ψηφίζεις και άλλο να σου βγαίνει. Εδώ βέβαια έχει ξεπεραστεί κάθε προηγούμενο: οι προεκλογικώς ροβεσπιερίσκοι του αντιμνημονιακού τόξου μεταμορφώθηκαν μετεκλογικά σε μνημονιακότερους των μνημονιακών. Ακόμα και όσοι έχυναν κουβάδες δάκρυα, στην ωμή πραγματικότητα του μετεκλογικού τοπίου απλώς «έπαιξαν μπάλα». Ως γνωστόν, η εξουσία γλυκίζει και καλό είναι τότε να βάζεις τη συνείδησή σου για ύπνο. Το μόνο εύκολο για ορισμένους ανθρώπους...


Υπάρχει βέβαια και η άλλη εκδοχή: να μην σε τακτοποιεί η κυβέρνηση που στήριξες, οπότε να στρέφεσαι εναντίον της.  


Δεν θέλω να πω ότι όσοι εσχάτως εμφανίστηκαν εξοργισμένοι με την κυβέρνηση, το έκαναν διότι δεν τους «βόλεψε». Δεν έχω καμία απολύτως ένδειξη ή απόδειξη για κάτι τέτοιο, αφήστε που οι καλλιτέχνες αυτοί πίστεψαν πραγματικά στην πύρινη αντιμνημονιακή ρητορική του αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ.


Πίστεψαν στα «νταούλια που θα χορεύουν οι αγορές»· πίστεψαν στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ· πίστεψαν στον ένα νόμο με τον οποίο θα «έσκιζαν όλα τα μνημόνια»· πίστεψαν στις δεσμεύσεις περί υψηλότερου κατώτατου μισθού· πίστεψαν στην εξασφάλιση των συντάξεων· πίστεψαν στο πρόταγμα μιας εθνικής ανεξαρτησίας και, προπάντων, αξιοπρέπειας. Επόμενο σήμερα να νιώθουν αναξιοπρεπείς.


Ωστόσο, το μεγαλύτερο πλήγμα, νομίζω, στους αριστερούς ιδεολόγους δεν είναι τόσο η «κωλοτούμπα» στο μνημονιακό γήπεδο όσο η παντελής έλλειψη εκείνης της λεπτής ματιάς πάνω στα πράγματα που υποτίθεται ότι χαρακτήριζε την Αριστερά.  


Φαντασίωση; 


Ισως. Πάντως, με εξαίρεση την υπόθεση του συμφώνου συμβίωσης, η «Αριστερά ως διαρκής ευαισθησία» που ξέραμε κάποτε αποδείχθηκε κενή περιεχομένου στην πράξη.  


Πώς όμως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν τη νύχτα της 25ης Ιανουαρίου του 2015 ο Πάνος Καμμένος ήταν αυτός που ανακοίνωσε τη νέα κυβέρνηση;



Εύλογη η απορία λοιπόν: 

Πού ήταν οι ευαίσθητοι αριστεροί καλλιτέχνες όταν ο Αλέξης Τσίπρας εναγκαλιζόταν με τον ηγέτη των ΑΝΕΛ; 


Ακόμα και οι υποτιθέμενοι αγνοί ψηφοφόροι της Αριστεράς έγιναν, κυριολεκτικά εν μια νυκτί, από καθαροί ιδεολόγοι, κυνικοί «ρεαλπολιτίκ»;  


Πού ήταν όταν ο Αλέξης Τσίπρας τοποθέτησε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου πρόεδρο της Βουλής; 


Πού ήταν όταν τον Σεπτέμβριο του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος πανηγύριζαν αγκαλιά μία ακόμη φορά;  


Απάντηση: ακόμα χειροκροτούσαν και χόρευαν παραδοσιακούς χορούς στο Σύνταγμα.


Πέραν του ΣΥΡΙΖΑ πάντως, όλη αυτή η ιστορία θυμίζει το εξής αυτονόητο πλην όμως μονίμως ξεχασμένο: