ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Bρωμερή είναι η νύχτα...

Της ΕΛΕΝΗΣ ΣΤΟΥΜΠΟΥ-ΚΑΤΣΑΜΟΥΡΗ

Αρχαιολόγου-σκηνοθέτριας

Τα παιδιά του φούρνου ανέβαζαν ακόμα τις μαύρες σακούλες με το ανεβατόρι από το υπόγειο. Στο πεζοδρόμιο ένας ιδιώτης με αγροτικό αυτοκίνητο φόρτωνε τα σκουπίδια των εστιατορίων, που δεν πλησίαζε ούτε ένας πελάτης.  

Πώς να σκεφτεί κανείς το φαγητό, όταν η αποφορά των σκουπιδιών, βαριά, ζυμωμένη, με αποχρώσεις η μια πιο αηδιαστική από την άλλη χτυπούν τον εγκέφαλο χειρότερα από ημικρανία; 

H νύχτα είναι ζεστή και οι λόφοι των σκουπιδιών αναπόφευκτοι. Συγκεντρώνεσαι σαν αυτοδύτης, βουλιάζεις χωρίς να αναπνέεις και ανοίγεις το βήμα. Όταν ξαναπαίρνεις αναπνοή η μυρωδιά σε κυνηγάει ακόμα. Ο αέρας έρχεται ζεστός και οι στάλες του ιδρώτα καίνει τα μάτια. Κι ενώ νομίζεις ότι βρήκες ένα σύστημα αναπνοών για να κάνεις τη βραδυνή βόλτα, σε χτυπάει ο ύφαλος των σκουπιδιών, που μυρίζουν χωρίς να φαίνονται γιατί τα έχουν πατήσει και διασπείρει τα αυτοκίνητα. Μαύροι χυμοί έχουν ποτίσει το οδόστρωμα. 

Ένα ανθεκτικό ζευγάρι ηλικιωμένων κάνει τη βόλτα του αργά. Θέλεις να βρεις γρήγορα την πόρτα και να χωθείς για να γλιτώσεις από την αηδία. Εμφανίζεται ένα αυτοκίνητο του δήμου με τους σκαλωμένους  στο πλάι καθαριστές. Δεν φαίνεται αν ήρθαν να μαζέψουν ή πραγματοποιούν περιπολία. Οι δρόμοι άδειοι. Τα καφενεία της παραλίας μόνο έχουν πελάτες κι αναρωτιέμαι τι να λένε, λένε τα νέα τους, μέσα στην αβάσταχτη αηδία, γελάνε, πίνουν κάτι, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ενώ συμβαίνει, ξέρετε, ο αέρας είναι μολυσμένος. 

Σαπίζει ο αέρας, σαπίζει η πόλη, αργά, για λίγο και ξανά από την αρχή. 

Η πόλη είναι το πεδίο ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού. Μια βρωμούπολις, με σκοτεινούς τύπους, άλλους άνετους στην ψεύτικη καλοπέραση, άλλους ακόμη πιο άνετους που κινούν τα νήματα, μικρούς παίκτες που κινούνται και ζουν χωρίς να επηρεάζουν τίποτα, χαρούμενα τσικό που γεμίζουν τις πλατείες και τώρα αρχίζουν να μαθαίνουν το παιχνίδι. Αργοί ταξιτζήδες, φως περιπολικού, κι άλλο απορριμματοφόρο του Δήμου, αυτό τώρα κάτι μαζεύει, ο ιδιώτης με το αγροτικό έχει φύγει (έδεσε κιόλας το φορτίο με σκοινιά για να μη σκορπίσει, ένας ήρωας!). Η πόλη βράζει στη σκουπιδόσουπα. Η πόλη είναι ένα σκηνικό με τους δικούς του κανόνες, που αλλάζουν ανάλογα με την παράσταση. Τα λόγια δεν σημαίνουν το ίδιο πράγμα κάθε μέρα ή κάπως γενικά. Τα λόγια είναι αναφορές, αναφορές σε αναφορές, θέατρο καθαρό κι αν έχεις κάποια πείρα μπορεί στο τέλος να καταλαβαίνεις το διακύβευμα. Η πόλη δεν είναι αυτό που ήταν. 

Ζούμε μαζί, μας περιβάλλει, μας καταπίνει, αλλά δεν μας περιέχει.  

Η πόλη είναι...

 οι νέοι κανόνες ενός αβέβαιου κόσμου, όπου οι νόμοι της φύσης κερδίζουν έδαφος. 

Η ζούγκλα σκεπάζει σιγά σιγά τα πεζοδρόμια. Η ζούγκλα και υπεριπτάμενη μια μηχανή. 

Οι άνθρωποι μιλούν σαν υπάλληλοι καταστήματος ειδών γραφείου: μείνατε ικανοποιημένοι από την εξυπηρέτηση, να προσφέρουμε κατάλογο με τις προσφορές Ιουνίου, ευχαριστούμε για την προτίμησή σας.  

Όταν θα τελειώσει η τροφοδοσία της κάρτας σου και δεν θα μπορείς πια καμία προσφορά να αγοράσεις, τότε η ζούγκλα θα δώσει μια κλωτσιά στην πόρτα. Τώρα περνάει ακόμα με ξεσκέπαστο αυτοκίνητο νυχτιάτικα και άθλια μουσική με ενισχυτή που σπάει το διάφραγμα και κάνει τα τσιμέντα να τρίζουν. 

Στην επόμενη φάση θα σου φτύνει τη σπασμένη οδοντογλυφίδα στο πρόσωπο. 

Έχουμε να δούμε ακόμα πολλούς λόφους σκουπίδια.