ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ποιος πληρώνει το «δεν πληρώνω» - Η αυταπάτη του «δεν πληρώνω», μικρογραφία της μεγάλης αντιμνημονιακής αυταπάτης του "εξυπνότερου" λαού του κόσμου και των κυβερνητικών του αρχιτσαρλατάνων

Toυ ΣΠΥΡΟΥ ΒΛΕΤΣΑ

Οι επιβάτες δεν θα έπρεπε να πληρώνουν εισιτήριο, οι οδηγοί δεν θα έπρεπε να πληρώνουν διόδια, οι δανειολήπτες δεν θα χρειάζονταν να εξοφλούν τα δάνεια και τις πιστωτικές τους κάρτες, οι καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας δεν θα ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν τους λογαριασμούς.  


Πολιτικοί αρχηγοί καλούσαν τους πολίτες να μην πληρώνουν συγκεκριμένους φόρους, παρότι οι ίδιοι και τα κόμματά τους πληρώνονταν από αυτούς τους φόρους.

Όλα αυτά θα συνέβαιναν σε μια χώρα που θα είχε επιβάλλει μονομερώς τη διαγραφή του χρέους της και θα είχε απαλλάξει τον εαυτό της από την υποχρέωση να εξοφλεί τα ομόλογα που έχει εκδώσει. Και θα ζούσαμε ζωή χαρισάμενη.


Στο όνομα εκείνων που πραγματικά δεν μπορούσαν να πληρώσουν, δημιουργήθηκε ένα ισοπεδωτικό κίνημα διεκδίκησης δωρεάν αγαθών χωρίς κανένα κριτήριο.  


Δεν μιλούσαμε για κοινωνικές παροχές σε αδύναμα στρώματα. Το τζάμπα θα ήταν για όλους, φτωχούς και πλούσιους. Ακόμη και εκείνοι που είχαν πανάκριβα αυτοκίνητα θα περνούσαν τα διόδια δωρεάν, οι μεζονέτες θα χαρίζονταν από τις τράπεζες στους δανειολήπτες, την ώρα που τα κορόιδα θα πλήρωναν ενοίκιο για τα διαμερισματάκια τους.

Αυτός ο άλλος κόσμος υποτίθεται ότι ήταν εφικτός. Αυτός ο κόσμος δεν ήταν καμία μέχρι τώρα γνωστή εκδοχή, ούτε του σοσιαλισμού, ούτε του καπιταλισμού. Σε κανένα κοινωνικό σύστημα, από αυτά που γνωρίσαμε στην ιστορία της ανθρωπότητας, δεν υπήρξε ανέξοδη πρόσβαση στα αγαθά για όλους. Ειδικά στον σοσιαλισμό των χωρών που θαυμάζουν πολλοί υποστηρικτές του κινήματος «δεν πληρώνω» (Κούβα,Βενεζουέλα) τα καταναλωτικά αγαθά είναι δυσεύρετα, πανάκριβα και απλησίαστα για την πλειονότητα των πολιτών.


Το «δεν πληρώνω» ήταν το ανώτατο στάδιο της φαντασίωσης ενός κράτους παρόχου ευημερίας, ανεξάρτητα από την παραγωγή και την οικονομική πραγματικότητα. Η φαντασίωση ότι το κράτος, με μια πολιτική απόφαση, θα μπορούσε να διαγράψει σχεδόν όλες τις οφειλές και αυτό να μην οδηγήσει τις καταθέσεις σε εξαέρωση, τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις στη διάλυση, την οικονομία σε κατάρρευση και τους πολίτες στην εξαθλίωση.

Το «δεν πληρώνω» ήταν ένα τοξικό πολιτικό εμπόρευμα, το οποίο εμπορεύτηκαν αδίστακτοι δημαγωγοί, εκμεταλλευόμενοι τον πόνο και τις ελπίδες των ψηφοφόρων. Ήταν μια συγχώνευση των απλοϊκών αντικαπιταλιστικών οραμάτων για μοίρασμα του πλούτου στον λαό με την απαίτηση –θεμιτή υπό προϋποθέσεις– μεγάλου μέρους της κοινωνίας για όλο και περισσότερη κατανάλωση των αγαθών του καπιταλισμού.


Σήμερα, λίγα χρόνια μετά, ο εφικτός κόσμος του «δεν πληρώνω» αποδεικνύεται...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΝΑΡΧΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι κουκουλοφόροι και η δημοκρατία

Γράφει ο Γ. Σταραντζης 

Δικηγόρος στον Αρ. Πάγο και στο ΣτΕ, πρ. επιστημονικός συνεργάτης «Αρχείου Νομολογίας»

Το δίπολο σύνθημα «νόμος και τάξη» στη μετεμφύλιο πολιτική περίοδο έγινε κυρίαρχη ιδεολογία μιας πολιτικής εξουσίας αυθαίρετης και καταπιεστικής, όργανο ενός αστυνομικού κράτους πολέμιου της δημοκρατικής ιδεολογίας και των πολιτικών ελευθεριών του ελληνικού λαού. 

Ο γράφων, ως νέος τότε, έχει οδυνηρές εμπειρίες αυτού του κράτους, στυγνά αστυνομικού, που στο όνομα του νόμου και της τάξης, στο όνομα της άμυνας της δημοκρατίας, κατάντησε αυταρχικό, αυθαίρετο και καταπιεστικό. 

Σήμερα, αυτό το δίπολο, το εμπλουτισμένο από το παρελθόν με τόσο αρνητικά και αντιδημοκρατικά βαρίδια, πρέπει να το ξεπλύνουμε στο εθνικό καθαριστήριο, και λευκό, ακηλίδωτο, να το παραδώσουμε στο έθνος και στη δημοκρατία για να μπορέσει να υπάρξει, να συντηρηθεί και να προοδεύσει. 

Σήμερα, σε εποχή ανομίας, ο νόμος και η τάξη αποτελούν το οχυρό της αληθινής δημοκρατίας. Ο Βολταίρος είπε: «Ελεύθερος είναι μόνο εκείνος που υπακούει και πειθαρχεί στον νόμο». 

Αυτή η πειθαρχία φέρνει την ευνομία, την ελευθερία και την τάξη. 

Σε εποχή που προτείνεται από τη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ «η κλοπή τροφίμων από τα σούπερ μάρκετ και η διανομή τους στους φτωχούς να μην είναι αξιόποινη πράξη», σε εποχή που στο όνομα της «προόδου» τα Εξάρχεια και το Πολυτεχνείο δεν είναι εθνικό έδαφος γιατί δεν μπορεί να ασκηθεί εκεί κρατική εξουσία, ο νόμος και η τάξη είναι όσο ποτέ αναγκαία όργανα για την καταπολέμηση της ανομίας που γίνεται στο όνομα δήθεν «προοδευτικής» ιδεολογίας.  

Σε ένα σύγχρονο κράτος δικαίου και ατομικών δικαιωμάτων, δίχως να διώκεται το φρόνημα, ο νόμος πρέπει να γίνει κυρίαρχος και η κυριαρχία του νόμου θα έχει, ως άμεση συνέπεια, την τάξη, αγαθό σημαντικό και σπουδαίο για τη συντήρηση και την πρόοδο της κοινωνίας μας.  

Περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη ελευθερία, περισσότερη πρόοδος υπάρχουν μόνο με νόμο και τάξη. 

Εξω από αυτά, υπάρχουν...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Εκπαιδεύοντας τους πολίτες(-πελάτες)

Του ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΑΣΤΑΝΑ

Προχτές ένας καλός φίλος μού θύμησε ότι η Ιρλανδία μπήκε στην ΕΟΚ το 1973. Το 1975 έβαλε σε εφαρμογή ένα εθνικό πρόγραμμα εκπαίδευσης, με έμφαση στην εκπαίδευση ενηλίκων. Μάλιστα, σκηνές από τη σχολική ζωή απεικονίζονταν στα εθνικά της χαρτονομίσματα. Το πρόγραμμα απέδωσε 20 χρόνια αργότερα. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 η Ιρλανδία εκτοξεύθηκε κι από μια φτωχή χώρα έφτασε στο 150% του μέσου κοινοτικού κατά κεφαλήν εισοδήματος μια δεκαετία αργότερα. 

Η Ελλάδα ακολούθησε την αντίστροφη πορεία. Το βιοτικό της επίπεδο ανέβαινε σταθερά από το ’81 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας 2000, ενώ τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της παιδείας της χειροτέρευαν. Νομοτελειακή, λοιπόν, η κατάρρευσή της.

Η Ελλάδα όχι μόνο αρνήθηκε να εκσυγχρονίσει όλες τις εκπαιδευτικές της βαθμίδες, αλλά αγωνίστηκε σκληρά για να καταστρέψει και τον υπάρχοντα εκπαιδευτικό ιστό. Ανακάλυψε αργά τη λεγόμενη αντιαυταρχική εκπαίδευση και την εφάρμοσε τόσο λάθος ώστε να εξυπηρετεί τη βασική λαϊκίστικη εθνική αφήγηση, αλλά και τους εμπλεκόμενους με αυτή.  Το λεγόμενο «δημοκρατικό σχολείο» ήταν και είναι εθνοκεντρικό, αντιδυτικό και ταυτόχρονα χαλαρό και ανεξέλεγκτο. Παράγει ολοένα και περισσότερους ημιμαθείς πολίτες με χαμηλή συνείδηση ατομικής ευθύνης. Με ελάχιστη πολιτειακή Παιδεία, καμία γνώση δημόσιων οικονομικών, καμία συναίσθηση του ευρωπαϊκού κεκτημένου και ογκώδη άγνοια της πρόσφατης παγκόσμιας Ιστορίας. Αντιθέτως, η νεολαία μαθαίνει ότι αποτελεί μέρος ενός ανάδελφου έθνους, βαλλόμενου από παντού και δη από τους κακούς καπιταλιστές και νεοφιλελεύθερους της Δύσης που σήμερα τυγχάνει να είναι και τοκογλύφοι - δανειστές. Η αγάπη μας για τον Πούτιν και τη Ρωσία του είναι ενδεικτική.  

Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα της MRB το 58% θεωρεί κακή επιλογή την ένταξη στην ΕΕ, ενώ το 72% απεχθάνεται τις επιχειρήσεις και την επιχειρηματικότητα. Αντιθέτως, το 75% τάσσεται υπέρ της «κλειστής, προστατευμένης οικονομίας». Ο θεσμός του κοινοβουλίου απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του 0,5% των πολιτών, ενώ συγκεντρώνουν ιδιαίτερα αρνητική εμπιστοσύνη θεσμοί όπως η ΕΕ (-43,1%), η ΕΚΤ (-55,4%) και το ΔΝΤ (-68,7%). 

 Μια ιδιαίτερα αποτελεσματική φαιοκόκκινη προπαγάνδα έχει κάνει απίθανη δουλειά πάνω σε ένα ρωμαλέο σώμα πολιτών που έχει εκπαιδευτεί για να μισεί την πρόοδο, τη Δύση, την τεχνολογία, τα επιτεύγματα των οποίων απολαμβάνει και πασχίζει  να αποκτήσει.  

Και όμως ένα τέτοιο «διχασμένο κορμί» μπήκε στις 40 πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Είναι το ίδιο που βιώνει και θα βιώνει την ύφεση για πολλά χρόνια ακόμα, ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη θα ανεβάζει τους ρυθμούς ανάπτυξης και σύντομα θα ξεχάσει την οικονομική κρίση που πέρασε.

Η κακή εκπαίδευση είναι αυτή που βοήθησε όσο τίποτα άλλο τις ετοιμοπόλεμες σειρήνες του λαϊκισμού να θριαμβεύσουν. 

Οι εθνολαϊκιστές, πάνω απ’ όλα, είναι οι ίδιοι ημιμαθείς γι’ αυτό και τερατολόγοι. 

Είτε ως πολιτικοί, είτε ως δημοσιογράφοι αναμασούν στερεότυπα και καταφεύγουν σε ευκολίες συνωμοσιολογίας και κινδυνολογίας προκειμένου να γίνουν πιστευτοί.  

Οι περισσότεροι δεν υποκρίνονται. Δεν ξέρουν και γι’ αυτό δεν μπορούν. Είναι ενδεικτικό  ότι το έτος 2017, τα δημόσια οικονομικά μιας ευρωπαϊκής χώρας διαχειρίζονται καθηγητές της μαρξιστικής οικονομίας και θιασώτες του «δεν πληρώνω». Απέναντί τους βρήκαν ένα μεγάλο πλήθος πολιτών που δεν είχαν στοιχειώδεις γνώσεις οικονομικών και διεθνούς δικαίου και ήταν έτοιμοι να πιστέψουν ότι όλα λύνονται με τον τσαμπουκά και την «πολιτική διαπραγμάτευση».          

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα αρνήθηκε να κοινωνήσει την αλήθεια και να εκπαιδεύσει τους πολίτες του στις νέες συνθήκες, δηλαδή στην «τεχνολογία των μνημονίων». Τώρα, μετά από επτά χρόνια ύφεσης αυτό φαντάζει ακόμα πιο δύσκολο. Το γεγονός ότι ο ορθολογισμός και οι φιλοευρωπαϊκές ιδέες δεν δημιουργούν κοινωνικό ρεύμα, παρόλη την κυβερνητική αποτυχία των λαϊκιστών, έγκειται στην αδυναμία των αντίστοιχων ταγών να πείσουν για τα προφανή. Και δεν πείθουν, γιατί ακόμα και σήμερα δεν θέτουν ως προτεραιότητα τη διακίνηση της αλήθειας, απεναντίας την αποφεύγουν. Καταφεύγουν και αυτοί στην ευκολία της καταγγελίας των μόνιμα κακών κυβερνητικών πρακτικών αναμένοντας την πτώση του ώριμου φρούτου.

Δεν είναι όμως έτσι. Αν σήμερα η οργή μετατοπίζεται προς τους χθεσινούς θιασώτες των αγανακτισμένων, γιατί δεν έκαναν το γάιδαρο να πετάξει, αύριο, η ίδια οργή θα στραφεί προς κάθε προσπάθεια εφαρμογής των ωφέλιμων μεταρρυθμίσεων. 

Η χώρα βρίσκεται εγκλωβισμένη σ’ ένα μακρύ σπιράλ θανάτου με έδρα την άγνοια του δημοσίου συμφέροντος. 

Οι πολιτικοί και οι δημοσιολόγοι έχουν υποχρέωση να πληροφορήσουν την κοινωνία, όχι υπό τον τύπο της προπαγάνδας, αλλά υπό...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο εδώ και η εκεί (αληθινή ιστορία)

Απο την Maria Dawkinson

Ο εδώ:

Μπήκε στη σχολή μετά από εξουθενωτικό διάβασμα επί σειρά ετών. Τους τελευταίους μήνες είχε χάσει το χρώμα του και είχε κάνει τη νύχτα μέρα, του είχε κοπεί η όρεξη, είχε νεύρα συνέχεια, του έφταιγαν τα πάντα και οι πάντες. Τρόμαζαν οι δικοί του να τον κάνουν καλά. Περπατούσαν στις μύτες των ποδιών, για να μην τον ενοχλούν στο διάβασμα. Σύνδρομο στέρησης εφηβικής ανεμελιάς είχε πάθει, αλλά όλοι έλεγαν ότι μετά τις εξετάσεις θα περάσει αυτή η κόλαση, θα μπει στο Πολυτεχνείο -πρώτα ο Θεός - και θα συνέλθει. Και μπήκε. 

 Είχε δηλώσει ναυπηγός γιατί από μικρός τρελαινόταν για τα πλοία και ήταν πολύ δυνατός στα θετικά μαθήματα, αλλά μπήκε στους πολιτικούς μηχανικούς. Καλή σχολή κι αυτή βέβαια, αλλά αντί για τη θάλασσα να χτίζει στη στεριά, τέτοιες εποχές κιόλας; 

Τέλος πάντων. Μπήκε Πολυτεχνείο, ας μην γκρινιάζει.

 

Τη πρώτη χρονιά το έριξε στο σορολόπ από φυσιολογική αντίδραση στα βασανιστήρια των προηγούμενων. Τώρα που επανήλθαν κι οι αιώνιοι φοιτητές, δε νιώθει και καμιά πρεμούρα να τελειώσει. Τι να κάνει σε τέτοια αγορά άνεργος, εξάλλου. Έχει κάνει παρέες στα Εξάρχεια. Χαβαλές η φοιτητική ζωή. Συγκεντρώσεις με παρέες από τη σχολή σε φοιτητικά στέκια. Γράφτηκε και στην Ανταρσύα, γιατί είναι κι οι κολλητοί του κι ας έχουν όλοι iphone. Τα πολιτικά είναι αυτά που κάνουν φίλους και εχθρούς στους κύκλους τώρα. Έχει πλάκα που πολλοί αντιεξουσιαστές στη σχολή είναι βπ. Δύο μάλιστα, από το ίδιο ιδιωτικό σχολείο που πήγε κι εκείνος.

 

Γενικά, η ζωή είναι ωραία στα αμέτρητα στέκια του κέντρου. Όλοι καπνίζουν, όλοι φτιάχνονται, όλοι μιλάνε ατέλειωτα για την ανάγκη πάταξης της εξουσίας και του κατεστημένου, καθ’ οδόν να το εξυπηρετήσουν με τη σειρά τους. Ο καιρός περνάει με καμιά κατάληψη, καμιά πορεία όπου θα συναντήσεις και καμιά γκόμενα από τη Νομική, γνώρισαν και κάποιους του σκληρού πυρήνα που κάνουν φασαρίες και τα βάζουν με το κατεστημένο, κανένα σύνθημα κανένα tagging σε τοίχο, τα γνωστά.  

Τρίτη χρονιά έφτασε και χρωστάει τα μαθήματα της κεφαλής του, γιατί α) δεν κόβει φλέβες για το αντικείμενο β) περνάει καλά χαλαρά γ) μπορεί. Ο μπαμπάς και η μαμά να είναι καλά που χαρτζιλικώνουν και δεν έχει να πληρώνει νοίκι. 

Προχθές κάτι συμφοιτητές του απείλησαν έναν καθηγητή, από τους λίγους δεξιούς, φιλελές, που τόλμησε να μιλήσει για την κατάργηση του ασύλου. Σήμερα θα πάνε να μπουκάρουν σε μια διάλεξη φιλοευρωπαϊστών στο Πάντειο. Και να τους πιάσουν, θα τους αφήσουν ελεύθερους σε λίγες ώρες. Έχουν πλάτες.

Η εκεί:

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι «ανησυχούντες» και το «Survivor»

Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Εντάξει. Το ‘χω πιάσει το νόημα. Την κεντρική ιδέα. Κι ας μην ανήκω στους φανατικούς, κι ας μην μπορώ ακόμα, ν’ αντιστοιχίσω όνομα με πρόσωπο παίχτη. Μόνο μερικούς. Σπαλιάρας για παράδειγμα. Για εκείνο το βλέμμα του το καλοκάγαθα καλόκαρδο ως αντίδραση σε μια πλάκα. Χρανιώτης. Ακριβώς για την σπιρτάδα της ιδέας του στην ίδια πλάκα. Ελισάβετ. Γιατί τα μάτια της αρέσουν στον Κώστα. «Μια όμορφη με παιδί». Γιατί άρεσε στον Γιάννη… Να μην τα πολυλογώ. Κάπως έτσι.

Ωστόσο, αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι, ότι πιο πολύ από το Survivor με διασκεδάζουν οι ανησυχούντες για  τις επιπτώσεις του Survivor στην κοινωνία «και δη στα νέα παιδιά», όπως υπερτονίζουν.  

Πεθαίνω για κάτι τέτοιες αναλύσεις. Βαθυστόχαστες, μπορεί με πίπα στο στόμα και βαθιά ρουφηξιά πριν από τη γνωμάτευση του κακού… Χρίζει ψυχανάλυσης γιατί έχω συνδέσει τους μεγαλοσχήμονες με πίπα στο στόμα… Από δηθενκουλτουριάρηδες μέχρι καθαρόσαχλες, τύπου Νικολόπουλος. Διαβάζοντας τις αναλύσεις τους ή ακούγοντάς τους να τις καταθέτουν, θυμάμαι… Ακούστε, τι θυμάμαι.

Η δική μου γενιά μορφωνόταν να χρησιμοποιεί δημοτική και καθαρεύουσα. Πέραν της  διδασκαλίας των Αρχαίων και των Λατινικών. Ετσι είχαμε μια μαγευτικά βοηθητική γέφυρα να διαβάσουμε, για παράδειγμα Παπαδιαμάντη και Καβάφη. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Επίσης γράφαμε, χρησιμοποιώντας οξεία αλλά και περισπωμένη. Ψιλή αλλά και δασεία. Μπορώ και τώρα ακόμα, να σας πω σαν ποίημα, ποιες λέξεις από «Ε» έπαιρναν δασεία. Αλλά κι αυτό είναι άλλο θέμα.  

Η ουσία είναι, ότι εντρυφούσαμε σε όλον τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας. Δεν ήταν δηλαδή, για να μας φοβάσαι σ΄ αυτά τα θέματα. (Από άλλα την πατήσαμε).

Παραλλήλως λοιπόν με τον Λουντέμη -με το εμβληματικό για τη γενιά μας «Ενα παιδί μετράει τ’ άστρα»-, τα ποιήματα του Βάρναλη, του Κωστή Παλαμά και δεν ξέρω πόσων άλλων, διαβάζαμε και Μίκυ Μάους. Αγαπούσαμε τον Μίκυ, τον Γκούφη, τον Σκρουτζ, τα παπάκια Χιούι – Λιούι – Ντιούι κ.λπ. σαν να ήταν δικοί μας άνθρωποι. Σε εκείνα λοιπόν τα τόσο δα περιοδικά-βιβλιαράκια, καταγράφονταν οι διάλογοι με τη «Μικυμαουική» γλώσσα. Ήτοι, αν χτυπούσε κάποιος έγραφε «Γκουπ», αν έκλαιγε έγραφε «σνιφ σνιφ», αν τραυματιζόταν «άουτς» και κάτι τέτοια.

Ε, λοιπόν! Ακόμα και τότε υπήρχαν ανησυχούντες και μάλιστα βαριά ανησυχούντες, για το ότι η κοινωνία «και δη η νέα γενιά» μπορεί να έχανε τον πλούτο της γλώσσας και να αντέγραφε «συμπεριφορές» από τα Μίκυ Μάους. «Ελλοχεύει κίνδυνος να μιλάμε εν τω μέλλοντι, χρησιμοποιώντας γκουπ! Σνιφ! Για την έκφραση των συναισθημάτων μας». (Δεν είναι βέβαια μακριά, τώρα που το σκέφτομαι, από τις μαλακίες που στέλνει ο ένας στον άλλον με το κινητό αλλά όχι! Δεν ξεκινάει από τα Μίκυ Μάους το δράμα. Μην το χοντραίνουμε τόσο!).

Εν κατακλείδι:

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ανώνυμοι «χορηγοί» επώνυμου πολιτικού

Το ΠΑΣΟΚ και οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν στις πολυποίκιλες σκανδαλώδεις υποθέσεις του δεν ήταν ποτέ ταυτισμένοι με τη διαφάνεια και τη λογοδοσία, και ουδείς αναμένει να γίνουν τώρα έτσι. Ομως, παντού και πάντα υπάρχουν κάποια όρια και αυτά ορίζονται από το εθνικό συμφέρον και τη Δικαιοσύνη.

Ο λόγος γίνεται για τον Ακη Τσοχατζόπουλο και το σίριαλ της αποφυλακίσεώς του. Προχθες έγινε γνωστό ότι κατόρθωσε τελικά να βρει 200.000 ευρώ, τα οποία ήταν απαραίτητα για την καταβολή της εγγύησης - απαραίτητη προϋπόθεση για να αποφυλακιστεί. Στα ΜΜΕ έγινε γνωστό ότι αυτά τα χρήματα, τα οποία ο ίδιος ο μέχρι πρότινος φυλακισμένος πολιτικός ισχυριζόταν ότι αδυνατούσε να μαζέψει, του τα προσέφεραν μερικοί «φίλοι». Κάποιος έβαλε υποθήκη σε ακίνητό του και οι υπόλοιποι έδωσαν μετρητά.

Ολα τα παραπάνω είναι καλά για δημοσίευση αυτοτελούς ή σε συνέχειες αφηγήματος. Για τίποτε περισσότερο δεν κάνουν. Δεν μπορεί μια κοινωνία, η οποία υποφέρει από πράξεις και παραλείψεις του Τσοχατζόπουλου και των ομοίων του, να αρκεστεί σε τέτοιες εξηγήσεις. Ούτε όσα ΜΜΕ σέβονται τον εαυτό τους και την αποστολή τους δεν μπορούν να δεχτούν ως επαρκείς τούτες τις πληροφορίες.  

Φυσικά, το αυτό ισχύει και για τα θεσμικά όργανα της Πολιτείας. 

Οι Αρχές είναι υποχρεωμένες να γνωρίζουν -ακόμη και σε υποθέσεις «δωρεών»- τα ονόματα και τις ιδιότητες όσων ελεημόνων πολιτών επιθυμούν να αποφυλακίσουν υπουργό που φυλακίστηκε για υπόθεση διαφθοράς.

Δεν είναι μόνο θέμα αισθητικής αλλά και...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι κρίκοι της περηφάνιας

Toυ ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Οποτε αρπάζει τους κρίκους αρχίζοντας τον εναέριο χορό, με παρένθετη ακινησία «σταυρού», είναι παγκοσμίως προβλέψιμο τι ακολουθεί: Η ανάκρουση του ελληνικού εθνικού ύμνου και η τελετή απονομής με το χρυσό μετάλλιο στο σαν από πέτρα στήθος του. 

Ο ολυμπιονίκης, δαφνοστεφανωμένος σε όλες τις κορυφαίες διοργανώσεις ενόργανης γυμναστικής Λευτέρης Πετρούνιας, λαμπρός αθλητής και παιδί με καθάριο λόγο και σθεναρή άποψη, βαρυστομάχιασε εκ νέου, από τα λόγια τα καλά, τα λόγια τα παχιά, γάργαρης ειλικρίνειας, εκ μέρους της πολιτειακής, πολιτικής ηγεσίας και παρατρεχάμενων. 

Το σκηνικό-καρμπόν επαναλαμβάνεται τις τελευταίες δεκαετίες, όταν ο ελληνικός αθλητισμός δραπετεύοντας, εν μέρει αναπάντεχα, από το χρονοντούλαπο της αγωνιστικής ανυποληψίας, άρχισε να μοιράζει απανωτές διακρίσεις, πάνδημες χαρές και πανηγύρια. Πρωτίστως περηφάνια –αντίδωρα εθνικής περηφάνιας– όπως διατρανώνεται από τους εκάστοτε περαστικούς σε υψηλά καθήκοντα ημέτερους και τα μιντιακά, ανθεκτικά στον χρόνο, κλισέ της βιτρίνας.
 

Ετσι, εκτός από τους διεθνώς καταξιωμένους Ελληνες επιστήμονες και προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών, τους απανταχού πρεσβευτές του πατροπαράδοτου δαιμονίου μας, οι αποθεωθέντες αθλητές φιλοτεχνήθηκαν περαιτέρω ως πρότυπα.  

Εγιναν οδοδείκτες των νέων, δοκιμιογράφοι των συλλογικών δυνατοτήτων μας και ανακηρύχθηκαν αφέτες της «άλλης Ελλάδας»· αλί, τα ονόματα κάποιων θριαμβευτών κατέπεσαν εδώ και καιρό από το βάθρο στη λαϊκή λησμοσύνη. 

Ειρωνεία;  

Και τότε που η χώρα ναρκισσευόταν στον καθρέφτη της, πλουσία και ισχυρά, και σήμερα ως ρακένδυτη, διαφημιζόμενο αιτούμενο παραμένει το ίδιο: Η κατίσχυση αυτής της οραματικής «άλλης Ελλάδας» με την απαλοιφή των χρόνιων στοιχείων ταυτότητας της «κανονικής» Ελλάδας, της λιμνάζουσας και όζουσας. Αυτό τεκμαίρεται από τα επαινετικά σχόλια των προαναφερθέντων που μέσω του Πετρούνια –και του κάθε Πετρούνια– συνθέτουν με από καθέδρας πατρικό, προτρεπτικό διδακτισμό τα χαρακτηριστικά της προσωπογραφίας του πολίτη που ευδοκιμεί στην «άλλη Ελλάδα»· στοχοπροσήλωση, εργατικότητα, όραμα και βεβαίως ήθος. Σημαιοφόρος της «άλλης Ελλάδας» διαπιστεύθηκε, λοιπόν, τις τελευταίες ημέρες ο Πετρούνιας, άνθρωπος με τσαγανό που δεν μιλάει με φιοριτούρες, ούτε λαβώνεται από επικοινωνιακά ορνιθοσκαλίσματα τρίτων.
 

«Στη χώρα της ασυνέπειας παραμένουμε συνεπείς με την επιτυχία», απάντησε, χωρίς να τυφλώνεται από τη λάμψη άλλου ενός μεταλλίου, πικραίνοντας προφανώς ένιους χειροκροτητές του. Κατόπιν πέταξε με ευγένεια διπλωμάτη το γάντι στον πρωθυπουργό της χώρας:

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Je t’ aime, moi non plus

Tης ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μη κοιτάτε που σήμερα ακούγεται στα ασανσέρ και στα σούπερ μάρκετ. Στον καιρό του, σκοπό είχε να σκανδαλίσει τους Γάλλους και τους υπόλοιπους. Στις μέρες μας, τίποτα  δεν μπορεί πια να σκανδαλίσει κανέναν, λες και έχουμε ασπαστεί όλοι μας τον βουδισμό. Κάθομαι στη στάση λωτός, στη στάση της όρθιας τσιμπίδας, κάθομαι στα καρφιά και στ’ αναμμένα κάρβουνα, κάθομαι επί του άξονος, αλλά δεν καταλαβαίνω Χριστό.  

Το παρά μια τεσσαράκοντα που είναι πιθανόν να πάρει την άλλη Κυριακή η Λεπέν δεν μου μοιάζει για κάτι το τόσο απειλητικό που θ’ αφήσει το ίζημά του στη γαλλική κοινωνία αλλά μάλλον σαν ξεκάθαρη νίκη του Μακρόν η οποία πολύ θα στεναχωρέσει τον Στέλιο Κούλογλου, αλλά τι να γίνει;  

Θέλω να πάψεις να γελάς, θέλω να κλαις. Εδώ που φτάσαμε, μου αρκεί ακόμη κι αυτό. Γιατί ούτε κι εγώ σ’ αγαπώ και αυτό που συμβαίνει μεταξύ μας, δεν είναι διόλου αυτό που νομίζεις.

Έτσι γίνεται συνήθως. Η κυριολεξία έρχεται μετά από μια μεγάλη παρεξήγηση κι αυτό το ήξερε πολύ καλά ο Σερζ Γκαινσμπούργκ, τότε που έγραφε το τραγούδι για την Μπριζίτ Μπαρντό αλλά το έδινε στην Μπίρκιν να το κάνει γκραν σουξέ και να χτίσει εκειπάνω τον μύθο της. Οργανωθείτε όμως, ρε παιδιά, ανάψτε και κανά φως γιατί δεν ξέρει η πύελός μου τι ποιεί το μηριαίο μου. 

Κάνει τσαφ ο προβολέας, να ’σου κι ο εισαγγελέας. Επειδή ο απρόσκλητος, αυτός είναι πάντα ο άνθρωπος που βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

 

 

Μέχρι τότε όμως, θα πορευόμαστε με τις πολλά υποσχόμενες παρεξηγήσεις μας.  

 

 

Πώς γίνεται φερ’ ειπείν, να αγκομαχά μια πολιτεία να περιορίσει το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους και ταυτόχρονα να πριμοδοτεί έναν λαθρέμπορα καπνού, δίνοντάς του μπαξίσι μια μεγάλη εφημερίδα και τη βεζυροπούλα για γυναίκα; 

 

 

 Τι είναι αυτό που ωθεί τον Παπαδημούλη του κομματικού σωλήνα να μην καταψηφίζει τον μακελάρη της Βενεζουέλας και τι επιτρέπει στον άλλον, τον ανέμελο λογοκλόπο, να υπογράφει φαρδιά-πλατιά τα πρακτικά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου;  

 

 

Κι αυτή η βεζυροπούλα; Πού να ’χε άραγε το νου της όταν διαδηλώτριες του Καράκας, φτωχές κι αλαφιασμένες, αντί να τους ανοίξουν τραπεζικό λογαριασμό και να τις κάνουν βασίλισσες, τους φύτεψαν κι από πάνω μια σφαίρα στο κεφάλι; 

 

ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: "Βγαίνει η Αριστερά και σου λέει είδες μ@λ@κ@, είναι Πάσχα έχει λιακάδα και βγήκες έξω? ΣΚΑΣΕ!!!" H Λιάνα Κανέλλη κρεμάει στα μανταλάκια τον εθνικό μας τσαρλατάνο και την παρέα του - ΔΕΙΤΕ ΤΟ

ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Eφτιαξαν σουίτα για τον Ιβάν Σαββίδη στα κυβερνητικά έδρανα της Βουλής!

Μέχρι τώρα τα κυβερνητικά στελέχη ήταν ευπρόσδεκτα στην σουίτα του προέδρου του ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Πλέον ήρθε η στιγμή η κυβέρνηση να ανταποδώσει και να φτιάξει έναν αντίστοιχο χώρο στο δικό της γήπεδο

 Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Από την άνεση της σουίτας του στην επίσημη κερκίδα του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί πλέον να παρακολουθεί τους αγώνες της Oλομέλειας ο εθνικός επενδυτής της κυβέρνησης Ιβάν Σαββίδης, σύμφωνα με απόφαση του προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση.

Για την κατασκευή της σουίτας χρειάστηκε να μετακινηθούν δύο σειρές υπουργικών καθισμάτων -ώστε να εξοικονομηθεί χώρος- καθώς θα αποτελεί ακριβές αντίγραφο εκείνης που διαθέτει στην Τούμπα ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ.

Στις διαμαρτυρίες της αντιπολίτευσης που κατήγγειλε προνομιακή μεταχείριση του συγκεκριμένου επιχειρηματία εκ μέρους της κυβέρνησης, το Μέγαρο Μαξίμου απάντησε μέσω non paper ότι και εκείνοι τα ίδια έκαναν οπότε είναι πάτσι.

"Yπαρκτού τσαρλατανόπληκτου ελληνισμού κωμωδία" (Παγκόσμια ημέρα χορού χθες - Ολοι οι τσαρλατάνοι στην πίστα!)

Σαν σήμερα (30/4/ΧΧΧΧ)

311: H χριστιανική θρησκεία αναγνωρίζεται επίσημα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με διάταγμα του αυτοκράτορα Γαλέριου Βαλέριου Μαξιμιανού .

1803: ΟΙ ΗΠΑ αγοράζουν από τη Γαλλία την περιοχή της Λουϊζιάνας με τιμή 20 δολαρίων να τετραγωνικό μίλι. Συνολικό τίμημα 15 εκατομμυρια δολάρια

1821: Το Συνέδριο των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων στο Λάιμπαχ (σημερινή Λιουμπλιάνα) αποδοκιμάζει την ελληνική επανάσταση.

1919: Επικυρώνεται στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού η αποστολή ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, με σκοπό  να προστατεύσει τον χριστιανικό πληθυσμό στην περιοχή και να επιβάλει την τάξη .

1925: Ο Ολυμπιακός, ενάμιση μήνα μετά την ίδρυσή του, δίνει τον πρώτο αγώνα του στο ποδηλατοδρόμιο, το κατοπινό στάδιο Καραϊσκάκη. Νικά τη γαλλική ομάδα του πλοίου «Ζαν Ντ' Αρκ» με 5-0.

1915: Γεννιέται ο ποιητής Νίκος Γκάτσος

1883: Πεθαίνει ο γάλλος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Εντουάρ Μανέ

1945: Αυτοκτονεί ο Αδόλφος Χίτλερ  και η  Εύα Μπράουν  μία ημέρα μετά το γάμο τους.

1989: Πεθαίνει ο ιταλός σκηνοθέτης και «πατέρας» του σπαγγέτι - γουέστερν Σέρτζιο Λεόνε

 

 

 

 

 

 

 

 2014: Πεθαίνει, σε ηλικία 71 ετών από πνευμονία ο Βρετανός ηθοποιός Μπομπ Χόσκινς.  

ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ: Η απώλεια του αισθήματος της ντροπής

Γράφει ο Γιάννης Νικολής

Ψυχίατρος, Ψυχαναλυτής Ομάδας, Διδάκτωρ Ψυχιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και ιδρυτής της Λέσχης Φιλελεύθερου Προβληματισμού στη Θεσσαλονίκη

Οι τεράστιες ασυνέπειες των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι εμφανέστατες, αναντίρρητες και αποδεκτές απ’ όλους (σχεδόν). Tο περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης μοιάζει πλέον τόσο παλιό και μακρινό, μια σχεδόν μη υπάρξασα εξαγγελία-γεγονός, ένα jamais vu. Αλλά και καθημερινές τρέχουσες εξαγγελίες και προβλέψεις διαψεύδονται διαρκώς.  Οι αλήστου μνήμης δηλώσεις εμείς θα καταργήσουμε τα μνημόνια (ΣΥΡΙΖΑ) ή δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να ψηφίσουμε ΜΝΗΜΟΝΙΑ (ΑΝΕΛ) θεωρούνται είτε ως μη υπάρξασες ή ότι έτσι είναι η πολιτική μωρέ...

Μια ακόμη χαρακτηριστική ασυνέπεια λόγων και πράξεων που όμως επηρεάζει όλους μας είναι το πότε έρχεται η ανάπτυξη; 


Κατά τον πρωθυπουργό μαζί με την ανάσταση το Πάσχα του 2016. 


Στη συνέχεια εφευρέθηκαν και ειπώθηκαν τα περί εκτίναξης του συμπιεσμένου ελατηρίου της οικονομίας. 


Ακολούθησαν τα διάφορα άλλα φληναφήματα τα οποία εκφέρονται, κάνουν κάποια εντύπωση και στη συνέχεια καταρρέουν... και κανένας σχεδόν δεν δίνει σημασία...

Βρισκόμαστε δηλαδή σε μια κατάσταση όπου κοινός τόπος είναι η ασυνέπεια αλλά και η αποδοχή της ως κάτι το αναμενόμενο και "φυσιολογικό" ειδικά στην πολιτική και στους πολιτικούς...

Στο σημείο αυτό είναι σκόπιμο να διατυπωθούν ερωτήματα του τύπου γιατί συμβαίνουν αυτά;  


Γιατί υπάρχει τόση ασυνέπεια; 


Και γιατί γίνονται αποδεκτά από τους πολίτες και την κοινωνία; 


Θεωρώ μάλιστα ότι ελάχιστοι θέτουν ερωτήματα αυτού του τύπου και ακόμη λιγότεροι αναζητούν σχετικές απαντήσεις. Ως εκ τούτου είναι σκόπιμο και να τεθούν και να γίνει μια απόπειρα απάντησής τους.

Η υπόθεση εργασίας που κάνω είναι ότι ένας σημαντικός παράγων (όχι ο μόνος) για την ασυνέπεια των κυβερνώντων είναι η απώλεια του αισθήματος της ντροπής.

Είναι και το σημείο με το οποίο καταπιάνεται το παρόν άρθρο.

Ας ξεκινήσουμε από μια απόπειρα να προσδιορίσουμε το συναίσθημα της ΝΤΡΟΠΗΣ. 


Θα λέγαμε ότι είναι αυτό που νοιώθει το παιδί όταν "συλλαμβάνεται" να αφαιρεί χρήματα από την τσέπη του παντελονιού του μπαμπά ή να τρώει το γλυκό από το βάζο. Στην ενήλικη ζωή είναι το συναίσθημα που έχει αυτός που δεν ανταποκρίνεται σε μια συμφωνία-συμβόλαιο ή που κάνει κάτι λάθος και δίνει εμπρόσωπες εξηγήσεις. Ζητά συγγνώμη, λέει λυπάμαι και κοκκινίζει σκύβοντας το κεφάλι και έχοντας την "ουρά στα σκέλια"...

Σε μια γενίκευση θα λέγαμε ότι ΝΤΡΟΠΗ είναι το δυσάρεστο-βαρύ συναίσθημα που συνδυάζεται με ένα αίσθημα συστολής, αποδοχής του λάθους, κοκκινίσματος του προσώπου, χαμηλώματος του βλέμματος και απόδοσης εξηγήσεων προς αυτόν που αφορά το λάθος ή η ασυνέπεια.  


Είναι περιττό να ειπωθεί πόσο απαραίτητο είναι να διαθέτουν οι άνθρωποι την ικανότητα να ντρέπονται. Είναι το συναίσθημα που μας κάνει να είμαστε εντάξει προς τους άλλους αλλά και που μας βοηθά να αναγνωρίζουμε τα λάθη, την ευθύνη μας και φυσικά να εξελισσόμαστε ως προσωπικότητες...

Ήδη νομίζω ότι είναι σαφές ότι η ΝΤΡΟΠΗ είναι αρκετά μακριά από την ΕΝΟΧΗ που είναι ένα συναίσθημα μοναχικό και συνδυασμένο με την εξαμάρτιση. Όμως ο στόχος της στήλης δεν είναι να περιγράψει τις διαφορές  ΝΤΡΟΠΗΣ- ΕΝΟΧΗΣ αλλά να εστιασθεί στην απώλεια της ΝΤΡΟΠΗΣ από τους κυβερνώντες.

Τι λέτε λοιπόν, με βάση τα ανωτέρω, είναι δυνατόν οι κυβερνώντες να διαθέτουν την ικανότητα να ντρέπονται;  


Κατά την εκτίμηση της στήλης οι κυβερνώντες δεν έχουν την ικανότητα να ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι απωθούν, καταπιέζουν τα αισθήματα ντροπής που όμως μας δίνει το ίδιο αποτέλεσμα.

Ας δούμε τώρα τα εμπειρικά δεδομένα που στηρίζουν την άποψη αυτή.

Κατ’ αρχήν είναι η ευχέρεια με την οποία λέγονται ψέματα, χωρίς να κοκκινίζουν. Υποθέτω με λίγη καλή θέληση όλοι θα θυμούνται ότι από τον Φεβρουάριο του 2015 μέχρι τα δραματικά γεγονότα του Ιουνίου (2015) "η συμφωνία ήταν κοντά ή καθαρογραφόταν". Όλοι σήμερα ξέρουμε τι γινόταν τότε. Βόλτες του ΓΙΑΝΗ ανά την Ευρώπη, με τα πουκάμισα έξω, φωτογραφήσεις σε life style  περιοδικά και έναν πρωθυπουργό να αναμένει την επιβεβαίωση της θεωρίας των παιγνίων του ΓΙΑΝΗ...

Για τις κατοπινές διαψεύσεις προσδοκιών και εξαγγελιών έχει ήδη γίνει μνεία ακροθιγώς. Κανείς όμως δεν είδε κάποιο πρόσωπο να ερυθριά κάποιο βλέμμα να χαμηλώνει και μια αίσθηση συστολής να αναδύεται… αυτά είναι η έλλειψη ΝΤΡΟΠΗΣ…

Δεν είναι όμως μόνο η ευχέρεια της εκφοράς ψεμάτων που "υποστηρίζει" την θέση ότι υπάρχει απώλεια του αισθήματος της ΝΤΡΟΠΗΣ από τους κυβερνώντες. 


Είναι, κατά δεύτερον, η συνέχιση της ίδιας τακτικής με αμείωτη ένταση μέχρι τώρα. Την περίοδο που διανύουμε μιλούν για τον τερματισμό της λιτότητας, για τις σκληρές διαπραγματεύσεις που κάνουν και για την ανάπτυξη που έρχεται…ξανά και ξανά… 

Η συνέχιση της ίδιας τακτικής είναι απολύτως ενδεικτική για την απώλεια του αισθήματος της ΝΤΡΟΠΗΣ από τους κυβερνώντες. Αν ντρέπονταν προφανώς θα ήταν πιο προσεκτικοί, πιο μετρημένοι, με πολύ χαμηλούς τόνους, θα έδειχναν ότι συναισθάνονται ότι οι προηγούμενες πρακτικές και τακτικές τους δεν οδήγησαν πουθενά…Δεν νομίζω ότι βλέπει κανείς κάτι τέτοιο… Αντίθετα βλέπει κανείς "τσαμπουκά", "μαγκιά", προπέτεια και ένα λόγο που χονδρικά ισχυρίζεται ότι εμείς είμαστε σωστοί… είναι μια ισχυρή ένδειξη ότι ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ…

Ένα τρίτο ισχυρό στοιχείο-ένδειξη για την απώλεια του αισθήματος της ντροπής είναι...

ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Κυβερνώσα Αριστερά: "Πού έδυ σου το κάλλος;"

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του Γιώργου Ι. Κωστούλα

Ο μεγάλος Γάλλος κωμικός Coluche μάς κατέλειπε την περίφημη φράση: "Les socialistes ont eu tort d'aller au pouvoir. Ils auraient dû faire comme Dieu : ne jamais se montrer pour qu'on continue à y croire" (*). 

Στη μετάφρασή μου που ακολουθεί, έχω αντικαταστήσει το "socialistes”, με το "Αριστερά”:  


"Θα ήταν μεγάλο λάθος για την Αριστερά να καταλάβει την εξουσία. Θα ήταν καλύτερο γι’ αυτήν να ακολουθήσει το παράδειγμα του Θεού: Να παραμένει δηλαδή αόρατος, κάτι που εξασφαλίζει την πίστη μας σ’ Αυτόν”.

Πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, όπου η μυθολογία γύρω από την Αριστερά δοξάστηκε, τόσο πολύ ώστε, περίπου, να θεωρείται πολιτικά incorrect κάθε θέση εναντίον της Αριστεράς. 

Ακόμα και από την Δεξιά, η οποία, ως έναν βαθμό, μοιάζει να ζητά συγγνώμη που κέρδισε τον εμφύλιο.  


Μια δεξιά η οποία με την μετεμφυλιακή  τιμωρητική συμπεριφορά της κατέστησε συμπαθείς τους αριστερούς κάθε βαθμίδας.  

Μια δεξιά που παλεύοντας να επιπλεύσει στον αφρό του κοινωνικού αισθήματος διεκδικούσε κι αυτή κάποιους βαθμούς αριστεροσύνης στην κλίμακα του αριστερόμετρου, όπως ονόμασε το φαινόμενο ο Τ. Θεοδωρόπουλος.

Απόδειξη για το πόσο δυνατό ήταν το αριστερό κίνημα στη χώρα μας, είναι η διάψευση-εξαίρεση ενός αδιαμφισβήτητου ιστορικού κανόνα. Αυτού που μας βεβαιώνει ότι την ιστορία την γράφουν πάντα οι νικητές.  


Στην Ελλάδα την ιστορία του πρόσφατου εμφύλιου την έγραψαν οι ηττημένοι.  


Αυτό δεν υποδεικνύει η καθολική στράτευση της ελληνικής μετεμφυλιακής διανόησης, στο πλευρό των ηττημένων;

Υπάρχει, ωστόσο και το ευρωπαϊκό παράλληλο ταμπού που το εκφράζει η περίφημη φράση: "Καλύτερα να κάνεις λάθος με τον Sartre, παρά να είσαι σωστός με τον Aron”.

Τέλος πάντων, το σφάλμα για την Αριστερά έχει συντελεστεί. Ο Γάλλος κωμικός δικαιώνεται: Από τότε που ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες η καθημάς Αριστερά, μόνο κομματικές ήττες έχει να επιδείξει. Ήττες, όχι απλώς του επιπέδου της συνήθους  " "φθοράς της εξουσίας”, αλλά πρωτοφανούς συρρίκνωσης.

Το μεγαλύτερο κόστος, όμως, για την Αριστερά, δεν είναι αυτό. 


Η ανεπανόρθωτη ζημιά, γι’ αυτήν, είναι η...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η δόξα της Βενεζουέλας

 Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Το κόμμα έχει δίκιο. Ο στρατηγός Πινοτσέτ δεν πέθανε ποτέ (όπως εξάλλου κι ο Ελβις Πρίσλεϊ) και έχει μπει εδώ και καιρό λαθραία στη Βενεζουέλα όπου με την καθοδήγηση των ιμπεριαλιστών και ειδικότερα των ΗΠΑ και συνεργαζόμενος με την ντόπια αντίδραση υποθάλπει και υποκεντά τις καθημερινές εξεγέρσεις με σκοπό την επιβολή δεξιάς δικτατορίας σε αυτήν τη χώρα - αριστερό παράδεισο της Λατινικής Αμερικής.

Ο Πινοτσέτ ζει. Οπως έγινε και με τον καπετάν Νικήτα του Εμφυλίου που συνεχίζει να επιβιώνει έστω και ως σήραγγα.

Ο τέως χιλιανός δικτάτωρ, λοιπόν, επανέκαμψε, όπως και η Εβίτα Περόν, η οποία θαμμένη κάποτε επί χρόνια σε μυστική τοποθεσία κάπου στο Μιλάνο αναστήθηκε (καθώς είναι βέβαιο ότι θα κάνει κάποτε και ο βαλσαμωμένος Λένιν), δηλαδή την ανάστησαν οι περονιστές και την επανέφεραν στην Αργεντινή όπου την ξανάθαψαν, χρησιμοποιώντας το φωτοστέφανό της για να πολεμήσουν τον νεοφιλελευθερισμό και την επεκτατική πολιτική του διεθνούς κεφαλαίου, γεγονός που πιθανώς ενέπνευσε και τις αφηγηματικές χρονικές μετατοπίσεις του διάσημου αργεντινού συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες.

Τρία εκατομμύρια διαδηλωτές κατόρθωσε να ξεσηκώσει και να εμπνεύσει ο μηδέποτε θανών στρατηγός εναντίον του εμπνευσμένου τσαβίστα και τέως οδηγού λεωφορείου Μαδούρο, ο οποίος αντιστέκεται τόσον καιρό στα σχέδια των ιμπεριαλιστών, με το να φτάσει τον ντόπιο πληθωρισμό στα 750% (και με την φιλοδοξία να τον ανεβάσει κι άλλο), με τη συνειδητή  έλλειψη βασικών αγαθών ώστε οι Βενεζουελάνοι να ασκηθούν στη fitness, με τον εξοπλισμό δεκάδων χιλιάδων «πολιτοφυλάκων» (βενεζουελασίτες) και με την επί μακρόν στέρηση του χαρτιού υγείας από τον πληθυσμό ώστε αυτός να ασκηθεί συστηματικά στο να είναι ολιγόφαγος και «σφιχτοκούραδος» (κατά Γιώργο Ιωάννου) και να εξοικονομηθεί έτσι πολύτιμη ενέργεια χάριν της επανάστασης.

Πολλοί διαμαρτύρονται αδίκως γιατί οι εδώ συριζαίοι δεν διαδηλώνουν και δεν κάνουν καμιά δήλωση εναντίον του Μαδούρο. 

Εχουν απόλυτο λάθος, διότι αφενός, είπαμε, δεν παίρνουν υπόψη τους το ύπουλο παιχνίδι του αοίδιμου Χιλιανού ο οποίος υποκινεί τα πάντα, όπως, ας πούμε, τώρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρότι δεν είναι στην κυβέρνηση, ξεπουλάει στους ξένους τη ΔΕΗ. 

Και είναι πλέον βέβαιο ότι και το τρίτο Μνημόνιο δεν το υπέγραψε ο Τσίπρας, αλλά ο Μητσοτάκης, όπως και το ότι μόλις γίνει επίσημη κυβέρνηση ο Κυριάκος, θα αναδείξει, για πρώτη φορά, ως υπουργό Οικονομικών τον Γιάνη Βαρουφάκη.

Επομένως, γιατί να διαδηλώσει το εδώ κυβερνητικό κόμμα κατά του Μαδούρο - πάλι καλά να λέμε που μέχρι στιγμής η νεολαία του κόμματος δεν έχει κάνει ηχηρές διαδηλώσεις υπέρ του Μαδούρο και κατά των εκατομμυρίων αντιδραστικών εξεγερμένων Βενεζουελάνων που έχουν την απαίτηση και να τρώνε, πέραν του ότι παραπλανώνται κι απ' τον χιλιανό δικτάτορα και τη CIA, την DIA και όλο το γερακοειδές τσούρμο των μυστικών υπηρεσιών του Τραμπ.

Ποια χώρα της Δύσης, ας πούμε, μπορεί να φτάσει τα επιτεύγματα της Βενεζουέλας, η οποία έχει μοιράσει τη διοίκηση των βιομηχανιών σε στρατηγούς στυλ Καρανίκα, έχει κατορθώσει, παρά το πετρέλαιο που αναβλύζει από παντού, να πείσει τον λαό ότι μπορεί να ζει μόνο με ιδέες, ασπιρίνες και τουρσιά, ποια χώρα έχει εθίσει τον λαό της στην επιδέξια τέχνη της λεηλασίας των σουπερμάρκετ (βασική αξία της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ) και επιβάλλει στους άπειρους πλέον δημοσίους υπαλλήλους να δουλεύουν μόνο τρεις μέρες την εβδομάδα ώστε να εξοικονομούν σωματικές δυνάμεις και να ενυδατώνονται επαρκώς;  

Πώς μπορεί κανείς να παραβλέψει αυτά τα επιτεύγματα της μαδουρικής επανάστασης; 

Μόνο οι ιδεοληπτικοί αντικομμουνιστές, οι οποίοι δεν βλέπουν πως η επισιτιστική και ανθρωπιστική κρίση στη Βενεζουέλα είναι βασικός στόχος του καθεστώτος, αν σκεφτεί κανείς ότι στην Ελλάδα έχουμε περισσότερους νεκρούς λόγω παχυσαρκίας και ευμάρειας, κακά που προκάλεσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις - για παράδειγμα, λόγω της ύπαρξης πολλών αυτοκινήτων εν Ελλάδι, σκοτώθηκαν είκοσι έξι άτομα μόνο το Πάσχα. Ενώ αν πηγαίναμε όλοι με το ΚΤΕΛ τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα, και δεν είναι τυχαίο ότι ο Μαδούρο υπήρξε οδηγός λεωφορείου. Το πράγμα περιέχει κάποιον ισχυρό επαναστατικό συμβολισμό.

Πέραν του ότι με τα ΚΤΕΛ δεν θα προέκυπτε και συνωστισμός στην Ιόνια Οδό, όπως γίνεται στο Λος Αντζελες. (Κι αν χρησιμοποιούσαμε γαϊδουράκια ακόμα καλύτερα, διότι βλέπουμε τι γίνεται και με τις Πόρσε του φιλελευθερισμού).  

Κι εξάλλου ποιος μας βεβαιώνει πως όντως υπήρχαν στις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών κατά Μαδούρο είκοσι έξι σκοτωμένοι από το καθεστώς - το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για προβοκάτσια, για χαλκευμένες ειδήσεις του CNN, ως συνήθως.

Και ποιος είναι βέβαιος πως όλες αυτές οι εικόνες με τα εκατομμύρια των διαδηλωτών δεν είναι φτιαγμένες στο κομπιούτερ από ξένες μυστικές υπηρεσίες, για να δυσφημήσουν την επανάσταση και τον μεγάλο ηγέτη Νικολάς Μαδούρο; 

Αυτό είναι το πιο πιθανό ενδεχόμενο - όπως έωλη εκτιμάται και η είδηση ότι ο πρόεδρος καταργώντας τη Βουλή προέβη σε μια πράξη ολοκληρωτισμού, ενώ το έκανε για να βαθύνει και να πλατύνει τη δημοκρατία μέσω του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ώστε να αποφεύγεται η γραφειοκρατία και η οχλοκρατία.

(Αν σε έχει βαρέσει ο μαρξισμός στο κεφάλι κι έχει εγκατασταθεί βαθιά στις συνάψεις, καλύτερα το ψεύδος παρά η τρέλα).

Εξάλλου, τα ξένα ΜΜΕ διαστρέβλωσαν με χυδαίο τρόπο και την προ ημερών επίθεση του λαού κατά του Μαδούρο με αβγά, ντομάτες, πιπεριές και άλλα ζαρζαβατικά, ενώ η αλήθεια είναι...