Του Γιώργου Ι. Κωστούλα
Ο μεγάλος Γάλλος κωμικός Coluche μάς κατέλειπε την περίφημη φράση: "Les socialistes ont eu tort d'aller au pouvoir. Ils auraient dû faire comme Dieu : ne jamais se montrer pour qu'on continue à y croire" (*).
Στη μετάφρασή μου που ακολουθεί, έχω αντικαταστήσει το "socialistes”, με το "Αριστερά”:
"Θα ήταν μεγάλο λάθος για την Αριστερά να καταλάβει την εξουσία. Θα ήταν καλύτερο γι’ αυτήν να ακολουθήσει το παράδειγμα του Θεού: Να παραμένει δηλαδή αόρατος, κάτι που εξασφαλίζει την πίστη μας σ’ Αυτόν”.
Πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, όπου η μυθολογία γύρω από την Αριστερά δοξάστηκε, τόσο πολύ ώστε, περίπου, να θεωρείται πολιτικά incorrect κάθε θέση εναντίον της Αριστεράς.
Ακόμα και από την Δεξιά, η οποία, ως έναν βαθμό, μοιάζει να ζητά συγγνώμη που κέρδισε τον εμφύλιο.
Μια δεξιά η οποία με την μετεμφυλιακή τιμωρητική συμπεριφορά της κατέστησε συμπαθείς τους αριστερούς κάθε βαθμίδας.
Μια δεξιά που παλεύοντας να επιπλεύσει στον αφρό του κοινωνικού αισθήματος διεκδικούσε κι αυτή κάποιους βαθμούς αριστεροσύνης στην κλίμακα του αριστερόμετρου, όπως ονόμασε το φαινόμενο ο Τ. Θεοδωρόπουλος.
Απόδειξη για το πόσο δυνατό ήταν το αριστερό κίνημα στη χώρα μας, είναι η διάψευση-εξαίρεση ενός αδιαμφισβήτητου ιστορικού κανόνα. Αυτού που μας βεβαιώνει ότι την ιστορία την γράφουν πάντα οι νικητές.
Στην Ελλάδα την ιστορία του πρόσφατου εμφύλιου την έγραψαν οι ηττημένοι.
Αυτό δεν υποδεικνύει η καθολική στράτευση της ελληνικής μετεμφυλιακής διανόησης, στο πλευρό των ηττημένων;
Υπάρχει, ωστόσο και το ευρωπαϊκό παράλληλο ταμπού που το εκφράζει η περίφημη φράση: "Καλύτερα να κάνεις λάθος με τον Sartre, παρά να είσαι σωστός με τον Aron”.
Τέλος πάντων, το σφάλμα για την Αριστερά έχει συντελεστεί. Ο Γάλλος κωμικός δικαιώνεται: Από τότε που ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες η καθημάς Αριστερά, μόνο κομματικές ήττες έχει να επιδείξει. Ήττες, όχι απλώς του επιπέδου της συνήθους " "φθοράς της εξουσίας”, αλλά πρωτοφανούς συρρίκνωσης.
Το μεγαλύτερο κόστος, όμως, για την Αριστερά, δεν είναι αυτό.
Η ανεπανόρθωτη ζημιά, γι’ αυτήν, είναι η...
ιστορική απώλεια της συμπάθειας και της καθαρότητας που σωρευτικά της είχαν προσπορίσει οι διώξεις που υπέστη και η απουσία της από την εξουσία. Ιδιότητες, που ανατοκιστικά εξελίχτηκαν στην άυλη υπεραξία του "ηθικού πλεονεκτήματος” , της "ηθικής υπεροχής” , που μέχρι τώρα ύψωνε σαν αδιαμφισβήτητο θέσφατο η αριστερή ρητορική.
Εξού και η πρόσφατη καταφυγή του κυβερνώντος κόμματος στα ιστορικά σύμβολα της Αριστεράς -βλέπε Μπελογιάννη- μέσα από τα οποία επιχείρησε να υπενθυμίσει την ιδεολογική του ηγεμονία. Καθώς και η δραματική καταληκτική επωδός του πρωθυπουργού, ότι κανένας δεν είναι περισσότερο αριστερός από εκείνον.
Βεβαίως δείγματα του αριστερού σκέπτεσθαι και πραττειν είχαμε πάμπολα από τις διακυβερνήσεις των χωρών του αλήστου μνήμης υπαρκτού Σοσιαλισμού.
Αλλά και προγενέστερα είχαμε εντύπωση του ανεξέλεγκτου πάθους της αριστεροσύνης στα όρια της "χολής”, όπως στο παρακάτω παράδειγμα:
Ο Βολτέρος, σχολιάζοντας το αγγλικό πολίτευμα, είχε πει ότι είναι το μοναδικό, που εγκαθίδρυσε το σοφό κυβερνητικό καθεστώς, όπου ο ηγεμόνας, πανίσχυρος για να κάνει το καλό, έχει δεμένα τα χέρια του, όταν πάει να κάνει το κακό.
Εξήντα περίπου χρόνια αργότερα, ο Μαρά, της Γαλλικής Επανάστασης, έχοντας προφανώς υπόψη τα λόγια του Βολτέρου, και υπό το κράτος του μίσους των ημερών, τροποποίησε τη φράση αυτή. Δεν ήθελε οι ηγεμόνες να έχουν ούτε τη δύναμη να κάνουν το καλό. Προτιμούσε να έχουν δεμένα τα χέρια τους και για το καλό και για το κακό.
Η ακριβής φράση του: "Μην τους ζητάτε να κάνουν το καλό. Θέσατέ τους μόνο στην ευτυχή αδυναμία να κάνουν το κακό”.
Κάπως έτσι δεν έμοιαζαν και οι θέσεις της συνιστώσας που αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ το 1985;
(*): Αντλώ τη φράση από πρόσφατη ανάρτηση στο thehereticalgg.blogspot.com, με τίτλο, Seismicparadigmshift.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου